Heimilistíminn - 30.10.1975, Qupperneq 35

MARY RICHMONT: ÁðGinS e/llfl koSfUT
svaraði hún og reyndi að horfa hugrökk í augu hers- lega fyrir henni sjálf ri að lokum. Hún átti ekki von
höfðingjans. — Menn yðar leituðu á honum, en á öðru og hún reyndi að undirbúa sig og vera róleg
fundu engin skjöl. þegar þeir kæmu og sæktu hana.
— Ef þeir hefðu gert það, væri ég ekki að spyrja Fram til þessa hafði enginn lagt hendur á hana,
yður. þótt hún hefði verið neydd til að vera vitni að skelf i-
— En ég er aðsegja, að ég veit ekkert. Hins vegar legustu hlutum. En hún hafði þrisvar verið í yfir-
get ég sagt yður dálítið annað. Ég er eiginkona heyrslu hjá Mwa Chou, hershöfðingja og hann hafði
Nicholas Petrovs. Já, ég er gift honum. Við vorum reynt að leiða henni fyrir sjónir, að það yrði henni
vígð að rússneskum sið og það gerir mig að rúss- til málsbóta, ef hún talaði af frjálsum vilja, og
neskum rikisborgara. Þér munið iðrast þess, ef þér segði satt. Ef hún gerði það, væri ef til vill mögu-
haldið mér i fangelsi. leiki á að hún yrði látin laus, en Blanche vissi að
— Þar sem maðurinn, sem þú ert gift, kemurekki henni yrði aldrei sleppt héðan út, hér yrði hún til
til meðaðfá að vita neitt um það, skiptir það engu æviloka. Og ef hún fengi ekki almennilegan mat,
máli....Mwa Chou smellti með f ingrunum. — Farið yrði það ekki lengi.
með hana út í garðinn, sagði hann. — Lof ið henni að Enginn vissi, að hún var hér. Hún hafði undirritað
sjá, hvernig fer fyrir konum, sem ekki vilja tala og sinn eiginn dauðadóm, þegar hún skrifaði skilaboð-
við höfum grunaðar um að vera njósnarar. intil Nicholas Petrov og sagðist ætla að koma John
á öruggan stað, af þvi hann hefði fengið taugaáfall.
------------ Hún var þess f ullviss, að Mwa Chou hafði séð um að
Petrov fengi ekki að vita um dauða Johns. Hann
Blanche hallaði aumu höfðinu upp að veggnum og taldi víst að þau hefðu sloppið og væru nú í Hong
reyndi að safna hugsunum sínum saman. Það var Kong, ef til vill á leiðtil Englands. Þá mundi hann
steikjandi hiti og tæpast hægt að anda í þessum ör- senda skýrslu til stjórnar sinnar og skýra frá, að
litla klefa sem hún deildi með þremur öðrum kon- John hefði flúið og komist til síns eigin lands.
um. Eina opið, sem loft gat komið inn um, var lítill Njósnarar i Englandi myndu fara á stúfana og
gluggi uppi undir lofti og hann var lokaður. En komastað þviað hann væri ekki kominn þangað, en
þreklausar eins og konurnar voru, var þeim ómögu- þá væri orðið of seint að gera nokkuð, þar sem Mwa
legt að ná til hans. Tvær þeirra voru lítið annað en Chou hershöfðingi þættist ekkert vita um afdrif
skinn og bein og það var ekki undarlegt, þvi ekki Johns — eða hennar.
var hægt að lifa á þeim mat, sem þær fengu. Hnef a- Hún reyndi að hugsa ekki um John. Dauði hans
fylli af hrísgrjónum á dag — ekki þessi fallegu, hafði verið átakanlegur, en ef það var satt sem
hvitu, heldur gráleitt duft, sem var<\æins og matar- hann hafði heyrt, að Dorothy og börnjn hefðu verið
limsgrautur, þegar það var soðið. Það og svolítið myrt, var vafalaust betra fyrir har)n að deyja á
vatn, var allt sem konurnar fengu. þennan hátt en verða færður aftur til Canton og ef
Blanche svimaði og leið illa eftir þetta fæði í til vill síciar neyddijr Ml að fara aftur fifjRússlands.
nokkra daga. Hún var ekki viss um hvað hún sagði Leitt að hann skyfrdí ekki lifa til aÓ skila, af sér O)
eða gerði en gerði sér þó gpqin fyrir að þetta væri leyndarmálinu. Jafnvel þótt hann hefði fengið náð-
liður í ,,meðhöndluninni"rað veikja fangana svo un, var hún viss um, að hann hefói hafnað á geð-
þeir yrðu fúsari að tala, þégar þéip'va^ru sóttir til sjúkrahúsi. John var aLlt of tilfinningaríkur og
yfirheyrslu. Þessar yfirheyrslur áttu sér stað hve- veikur persónuleiki tif að þola það serníhann hafði
nær sem var sólarhringsins, jafnvel urn miðjanótt, orðið að ganga í gegn um. f >
Einhver vesalingur var vakinn af órólegu móki og Henni tókst að hugsa ekki um Dorothy og tvíbur-
færður ú| með valdi og síðan færður inn aftur, ana. Blance elskaði sysfur sína, hvernig svolsem
mörgum klukkustundum siðar, hálfdauður af „ hún|íá.fði komið f ram við hana. En það var of seint
hræðslu og það sem verra var, ef konúrhat neituðu að bjarga henni núna. Á næturnar, þegar hinar kon-
að tala, voru þær barðar til þess og neitað um mat. urnar lágu við hlið henni og reyndu að sofa og o
Pað hafði verið ein kona til viðbótar i klefanum, en gleyma stundarkorn, lá Blanche vakandi og starði
hún hafði ekki komið aftur. út í myrkrið. Hún vonaði að hún dæi bráðlega. i tvo
Nokkrar konur komu alls ekki fyrir rétt, þær bara daga hafði hún gefið matarskammtinn sinn til að
hurfu og enginn vissi, hvað um þær varð. Þannig f lýta f yrir dauðanum. En hún hafði ekki getað stað-
hafði vafalaust farið fyrir konunni, sem hafði horf-v ist vatnið, þótt fýla væri af því, þar sem hún var
iðdaginn áður, hugsaði Blanche, og þannig færi lík- skelfilega þyrst.
35