Morgunblaðið - 21.08.2004, Síða 36

MINNINGAR
36 LAUGARDAGUR 21. ÁGÚST 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Á fjallatoppi fyrir of-
an litla bæinn Gras-
mere í Vatnahéraði
Englands liggja tveir
nýir steinar í vörðu á
gönguleið sem liggur þvert yfir
landið. Þeir eru til minningar um
góðan dreng. Helga var að hringja
til að láta okkur vita að Gunni væri
allur. Við Yngvar gerðum hlé á
göngu okkar og grétum látinn vin. Á
sama augabragði lagðist svört þoka
yfir mjóan stíginn upp bratta hlíð-
ina. Náttúran grét með okkur. Við
fikruðum okkur áfram, skref fyrir
skref. Eitt feilspor er nóg – klett-
arnir gefa engum grið. Að fá dán-
arfregn við þessar aðstæður minnir
okkur á hversu viðkvæm við erum,
og hve lítið þarf til þess að binda
endi á líf okkar, lífið sem við, í dag-
legu amstri, tökum sem sjálfgefið og
eilíft.
Við kynntumst Gunna þegar hann
fór í nám til Danmerkur fyrir nokkr-
um árum. Helga trúði mér fyrir því
nokkru áður, full eftirvæntingar, að
hann Gunni hennar ætlaði að láta
gamlan draum rætast og fara í
framhaldsnám og kveðja smíðarnar.
Þessi tímamót urðu til þess að vin-
átta okkar Helgu fékk nýja vídd –
við fengum tækifæri til þess að
kynnast fjölskyldunni hennar.
Gunni og börnin urðu líka vinir okk-
ar. Það er ekki sjálfgefið að fjöl-
GUNNAR
ALBERT HANSSON
✝ Gunnar AlbertHansson fæddist
í Reykjavík 10. ágúst
1957. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 8. ágúst
síðastliðinn og var
honum flutt sálu-
messa í Kristskirkju
í Landakoti 17.
ágúst.
skyldur vinkvenna nái
saman, en það gerðist í
okkar tilfelli. Ég man
hve undrandi ég varð
þegar ég sá Gunna
fyrst. – Helga, þessi
smávaxna kona, átti
mann sem var svo há-
vaxinn að hann varð að
beygja sig þegar hann
fór gegnum dyr og
börnin erfðu þetta gen
frá Gunna. En Gunni
var ekki maður stórra
orða. Hann var hóg-
vær, og bjó yfir mýkt
og einlægni. Hann var
trúaður og á námsárunum í Dan-
mörku var margt að brjótast um í
honum. Hann var ekki viss um að
hann væri á réttri hillu í tæknifræði-
náminu. Hann langaði til að skrifa
og gat jafnvel hugsað sér að verða
blaðamaður. Sá draumur rættist þó
ekki. Hann lét það ekki eftir sér
heldur kláraði tækninámið og vonaði
að það myndi opna sér nýjar dyr.
Við nutum góðs af sérfræðiþekk-
ingu hans þegar við vorum að kaupa
okkur þak yfir höfuðið. Þá ferðaðist
hann yfir hálfa Danmörku til þess að
skoða hús með okkur og gefa ráð.
Hann taldi heldur ekki eftir sér að
koma og hjálpa okkur að mála.
Mætti á svæðið með svefnpoka og
málningargalla – tilbúinn í slaginn.
Að vinnudegi loknum sátum við á
málningarfötum á stofugólfinu,
borðuðum pizzur, drukkum bjór og
hlógum að því hversu miklu auð-
veldara það var fyrir Gunna að mála
loftin en okkur. Hann þurfti ekki
stiga.
Gunni, Helga og börnin fluttu til
Íslands að námi loknu og við kvödd-
um þau með eftirsjá. Síminn varð að
duga eftir það. Í ársbyrjun hringdi
Helga og sagði okkur frá veikindum
Gunna. Hún sagði að útlitið væri
ekki gott. Skömmu seinna komu þau
í stutta heimsókn til Kaupmanna-
hafnar. Veislan í það skipti var með
öðrum brag en áður. Við vissum öll
fjögur að þetta var kveðjustund.
Gunni talaði um þá undarlegu til-
finningu að vera sennilega í útlönd-
um í síðasta skipti, en hann sagði
okkur líka að hann væri tilbúinn að
berjast.
Barátta er slítandi þegar and-
stæðingurinn hefur alltaf betur. En
Gunni var þakklátur fyrir hvern
góðan dag sem hann fékk. Helga
stóð við hliðina á honum eins og
klettur og með hennar stuðningi gat
hann verið heima alveg til þess síð-
asta.
Við Yngvar erum þakklát fyrir að
hafa fengið að eiga Gunna fyrir vin.
Elsku Helga og fjölskylda, við hugs-
um til ykkar á sorgarstund.
Sigrún Stefánsdóttir.
Það er komið að því að kveðja og
hugurinn leitar til baka og ég minn-
ist þess er við sáumst fyrst. Þá varst
þú feiminn og óframfærinn ungur
piltur, með þykkan hármakka sem
náði niður á herðar.
Ég minnist þín líka sem uppkom-
ins manns sem hafði fastmótaðar
skoðanir, með ríka réttlætiskennd
og ríka siðferðiskennd, vel lesinn og
víðsýnn sem gott var að leita til. Ég
hugsa líka til þessara síðustu mán-
aða og hetjulegrar baráttu sem þið
fjölskyldan öll háðuð í veikindum
þínum. Þér fannst þetta óréttlátt og
barðist hetjulega til síðustu stundu
og gafst aldrei upp fyrir ofureflinu.
En ég á ekki gott með að tjá til-
finningar mínar í orðum á stundum
eins og þessari og leita því í Ljóð frá
liðnu sumri.
Við ókum burt frá gröfinni, enginn sagði neitt,
og undarleg var gangan heim í hlaðið,
því fjallið hans og bærinn og allt var orðið
breytt,
þó auðnin væri mest, þar sem kistan hafði
staðið.
Þó ennþá blöktu í stjökunum örfá kertaljós,
var allstaðar í húsinu döpur rökkurmóða,
á miðju stofugólfi lá föl og fannhvít rós,
sem fallið hafði af kistu drengsins góða.
Ég laut þar yfir rósina, svo enginn annar sá,
að öllum sóttu lífsins þungu gátur.
Svo kyrrt var þarna inni, að klukkan hætti að
slá,
en klökkvans þögn er innibyrgður grátur.
Í silfurvasa lét ég mína sumarbjörtu rós,
en samt var henni þrotið líf og styrkur.
Svo brunnu þau að stjökum hin bleiku
kertaljós,
og blómið hvarf mér – inn í þögn og myrkur.
(Davíð Stefánsson.)
Kæri vinur, við hittumst aftur,
Kristján.
Vinur minn Gunnar Hansson er
látinn. Ég man fyrst eftir Gunnari
fyrir rúmum þrjátíu árum síðan í
knattspyrnuleik í hvíta ÍR-búningn-
um á gamla ÍR-vellinum í Neðra-
Breiðholti. Hann var þá mjög víga-
legur í útliti, nokkru stærri en jafn-
aldrar hans og með mikinn hárlubba
sem skaut yngri drengjum eins og
mér skelk í bringu. Nokkrum árum
síðar lágu leiðir okkar saman þegar
ég réðst í sumarvinnu hjá trésmið-
um á Landakotsspítala. Þá starfaði
Gunnar þar og komst ég að raun um
ég hafði lítið að hræðast og hann var
hinn ljúfasti maður. Ekki kynnt-
umst við sérstaklega vel það sum-
arið og hittumst ekki aftur fyrr en
um áratug síðar þegar ég flutti
ásamt eiginkonu minni Ingibjörgu
og börnum okkar á Melabraut á Sel-
tjarnarnesi. Svo vildi til að Gunnar
og Helga bjuggu ásamt börnum sín-
um í næsta húsi, og tókust þá góð
kynni með okkur. Reyndumst við
hafa um margt svipuð lífsviðhorf og
vorum oftar en ekki sammála um
stjórnmál þrátt fyrir að fylgja sínum
stjórnmálaflokknum hvor. Við tók-
um þátt í bæjarstjórnmálum á Sel-
tjarnarnesi með Bæjarmálafélaginu
og vorum m.a. tveir fulltrúar þess í
Bygginganefnd Seltjarnarnesbæjar
1994–1998. Gunnar var vandvirkur
smiður og tók oft að sér verkefni á
heimili okkar. Vann ég þá stundum
með sem aðstoðarmaður og hafði
mikla ánægju og gagn af. Hann gaf
sér alltaf tíma til að ræða málin,
hvort sem það var um þjóðmálin eða
til að spjalla við Snorra son minn um
það sem hann var að fást við.
Eftir að við Ingibjörg fluttum í
Þingholtsstrætið og Gunnar fór í
byggingafræðinám til Danmerkur
varð sambandið slitrótt, en sem bet-
ur fór náðum við að hittast nokkrum
sinnum í sumar. Var þá farið að
draga af Gunnari líkamlega, en at-
hyglis- og kímnigáfan voru enn í
góðu lagi. Það var alltaf notalegt að
spjalla við Gunnar, og mun ég seint
gleyma deginum sem við Ingibjörg
áttum með Gunnari og Helgu í
Skorradalnum í sumar.
Við Ingibjörg vottum Helgu,
Nökkva, Steini Baugi og Sunnu okk-
ar hlýjustu samúð.
Sverrir Ólafsson.
Langt fyrir aldur fram er Gunni
vinur minn látinn. Í vanmætti mín-
um að skrifa um hann, og hræðsluna
við að orð verði að hjómi við hliðina
á manninum, hefur minningin um
margar stundir með henni ömmu
minni komið í huga mér þar sem
hún sagði mér hvunndagssögur úr
sveitinni í byrjun síðustu aldar.
Þetta voru sögur um átök manna
og náttúru en það sem hér á við eru
hinar ógleymanlegu mannlýsingar
hennar ömmu minnar. Hún vandaði
ekki öllum kveðjuna og meðalmenn
urðu að sætta sig við að vera af-
greiddir í besta falli sem ágætis
grey.
En svo voru það mennirnir og
konurnar sem komu skipinu í vík,
skepnum í hús og lífsbjörginni heim.
Þetta voru hetjurnar hennar ömmu
sem ég gerði að mínum.
Gunni var hetja. Ég man fyrst eft-
ir honum labbandi yfir Breiðholts-
völlinn með Helga vini sínum. Þeir
voru svolítið spaugilegir saman.
Mikill stærðarmunur var á þeim.
Við vorum allir tólf ára. Stundum
voru samskiptin mikil, á öðrum tíma
minni en alltaf voru þau góð.
Gunni var trésmiður og hand-
verkið hans hefur maður allt í kring-
um sig. Alltaf var hjálpin sjálfsögð.
Hann var hagmæltur og samdi fal-
leg ljóð, mikill húmoristi og rétt-
sýnn, en það sem ég dáðist mest að í
fari Gunna var hans djúpa viska. Og
að hætti þeirra sem vita betur var
hógværð hans aðaleinkenni. Ekkert
elskaði hann Gunni meira í lífinu en
hana Helgu sína. Þetta var ung-
lingaástin sem aldrei tók enda, alveg
frá því að nývatnsgreiddur Gunni
leiddi Helgu sína um Breiðholtið,
rétt nýfermd bæði tvö.
Í mínum aulabrandarastíl kallaði
ég þau stundum Helga og Gunnu.
Þau voru bara svo mikið eitt. Allan
sinn tíma voru þau samt að þroska
sig sem einstaklingar með námi.
Stundum var Gunni fyrirvinnan
stundum Helga. Rétt nýlega komu
þau heim eftir fjögur ár þar sem
Gunni lét gamlan draum rætast og
nam byggingaverkfræði.
Þetta var allt gert á milli þess sem
þau byggðu sér heimili og eignuðust
sín börn. Nökkvi kom snemma, síð-
an Steinn og Sunna. Öll bera þau
góðan vitnisburð foreldra sinna.
Gunni var skapmaður sem hann bar
vel. Meiri keppnismann hef ég ekki
hitt. Hann gat verið óborganlegur í
knattleikjum. Hann var allt í öllu hjá
ÍR í fótbolta í eina tíð. Mótherjinn
var Víðir í Garði sem nokkrum árum
seinna spilaði í úrvalsdeild með
sama mannskap.
Þetta var síðasti leikur sumarsins.
Víðir þurfti eitt stig til að vinna sig
upp um deild. Fyrir ÍR skipti leik-
urinn engu máli nema heiðurinn.
Víðismenn byrjuðu með látum og
sóttu án afláts. Í fyrri hálfleik komst
ÍR í eina skiptið á vallarhelming
Víðismanna, til að skora mark, væg-
ast sagt gegn gangi leiksins. Í seinni
hálfleik var sama uppá teningnum
nema hvað sóknirnar bara þyngd-
ust. Þá tók Gunni ákvörðun sem
engum hefði dottið í hug og sýnir
hversu uppátækjasamur hann gat
verið, eða eins og hann orðaði það:
„Mér var hætt að lítast á þetta. Við
vorum hættir að komast út úr eigin
vítateig nema í útspörkum og ég bú-
inn að redda á línu nokkrum sinn-
um. Ég sagði markmanninum, og
benti á markteig: Þetta er nýja línan
þín og ég er fyrir aftan þig og tek
marklínuna.“
Ekki mundi Gunni hvað oft hann
skallaði yfir á marklínu en það var
oft. Og markvörðurinn varði mjög
vel á sinni nýju marklínu, bætti
hann við. Að lokum urðu Víðismenn
að lúta höfði og bíta í gras. Leiknum
var lokið.
Nú á nýju ári var Gunni aftur
kominn á marklínuna en ekki sjálf-
viljugur og andstæðingurinn var
vægðarlaus og grimmur. Frá hlið-
arlínunni horfðum við hin á mátt-
vana. Gunni barðist eins og honum
einum var lagið. Við sem kynntumst
honum höfum misst stoð okkar og
styttu. Styrkur Helgu og barnanna
er minningin um góðan dreng.
Þórarinn Haraldsson.
Kæri vinur.
Með nokkrum orðum langar mig
til að minnast þín og kveðja þig.
Maður eignast ekki marga góða vini
á lífsleiðinni en ég var svo lánsamur
að kynnast þér.
Fyrr á þessu ári fékk ég þær
slæmu fréttir að þú hefðir greinst
með krabbamein. Við slíkar fréttir
finnur maður fyrir vanmætti sínum.
Það fyrsta sem kom upp í hugann
var að mig langaði strax að hitta þig.
Ég fór því og heimsótti þig og
Helgu, en velti því fyrir mér á leið-
inni hvað hægt væri að segja við ein-
hvern sem berst við þennan illvíga
sjúkdóm. En eins og ævinlega þegar
við hittumst þurfti ég ekki að hafa
áhyggjur af því að við gætum ekki
rætt málin opinskátt og án vand-
ræða. Við hittumst einu sinni eftir
þetta og ræddumst síðan nokkrum
sinnum við í síma og alltaf hélstu
léttleikanum, með húmorinn á sín-
um stað og aldrei kom til greina að
gefast upp. Í okkar síðasta samtali
sagðir þú mér frá hlutum sem ég
hafði ekki hugmynd um, t.d. það að
þú hefðir síðustu árin samið tæki-
færisræður, gamanvísur og ort ljóð.
Sem endranær varstu mjög hress
þrátt fyrir að þú vissir að sjúkdóm-
urinn væri að hafa sigur. Að lokum
varðst þú að láta í minni pokann fyr-
ir þessum hræðilega sjúkdómi sem
leggur allt of marga að velli.
Leiðir okkar lágu fyrst saman á
Nýlendugötunni þegar afi þinn og
amma fluttu í bakhúsið í portinu í
húsinu númer 19. Þú varst 9 eða 10
ára og ég ári eldri. Á þessum tíma
var Landakotstúnið notað sem fót-
boltavöllur og við tókum þátt í því.
Einhverra hluta vegna náðum við
saman hvort heldur var á fótbolta-
vellinum eða utan hans. Foreldrar
okkar beggja fengu síðan úthlutað í
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónustawww.mosaik.is
LEGSTEINAR
sendum myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4 - sími: 587 1960
Guðmundur
Jóhannsson
f. 10. 6. 1932
d. 8. 3. 1989
Minning þín lifir
Hvíl í friði
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
föður okkar og tengdaföður,
SKÚLA HALLDÓRSSONAR
tónskálds.
Magnús Skúlason, Svava Björnsdóttir,
Unnur Skúladóttir, Kristján Sigurjónsson.
Ástkær eiginmaðurinn minn, faðir okkar og
afi,
VIGGÓ RÚNAR EINARSSON,
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands fimmtudaginn
19. ágúst.
Fyrir hönd aðstandenda,
Elísa B. Adólfsdóttir,
Jón Ingi Smárason,
Lovísa Dögg Viggósdóttir,
Hlynur Freyr Viggósson,
Daníel Ingi Jónsson,
Viggó Rúnar Sigurðsson.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur hlýhug og samúð við andlát og útför
elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
MAGNÚSAR JÓNSSONAR,
Sunnubraut 5,
Keflavík.
Anna Lilja Gísl]adóttir,
Ingibjörg Magnúsdóttir, Lárus Ó. Lárusson,
Kristín G. Magnúsdóttir, Eyjólfur Garðarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.