Morgunblaðið - 15.10.2004, Side 40

40 FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Björgólfur Stef-ánsson fæddist á
Illugastöðum í Lax-
árdal í Skagafirði 3.
júní 1921. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 8. októ-
ber síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Elísabetar
Stefánsdóttur og
Ludvigs Rudolfs
Kemp, bónda og
vegavinnuverk-
stjóra. Björgólfur
varð þriggja vikna
gamall kjörbarn föð-
ursystur sinnar Oddnýjar Stefáns-
dóttur og manns hennar, Björg-
ólfs Stefánssonar skókaupmanns í
Reykjavík. Systkini Björgólfs eru:
1) Júlíus Kemp, f. 1913, d. 1969, 2)
Ragna Kemp, f. 1914, 3) Stefán
Kemp, f. 1915, 4) Friðgeir Kemp,
f. 1917, 5) Aðils Kemp, f. 1920, d.
1969, 6) Oddný Elísabet Thor-
steinsson, f. 1922, 7) Helga Lovísa
Kemp, f. 1925, d. 1990 og 8) Stef-
anía Sigrún Kemp, f. 1927.
Björgólfur ólst upp í Reykjavík
ásamt alsystur sinni
Oddnýju Elísabetu
og fóstursystur Sig-
ríði Stefánsdóttur, f.
1932, d. 1995. Björg-
ólfur gekk í Verslun-
arskólann, lauk þar
prófi og fór síðan til
náms í Þýskalandi.
Hann rak Skóversl-
un B. Stefánssonar
til ársins 1955 en var
síðan slökkviliðs-
maður á Keflavíkur-
flugvelli.
Eftirlifandi eigin-
kona Björgólfs er
Unnur Jóhannsdóttir, f. 1923.
Börn þeirra eru: Oddný, flug-
freyja, f. 1943, Björgólfur, f. 1951,
Jóhanna, skrifstofustjóri Ratsjár-
stofnunar, f. 1953, d. 1995 og Jó-
hann starfsmaður Flugleiða, f.
1962. Einnig ólst upp hjá Unni og
Björgólfi, dóttursonur þeirra Þór-
ólfur Beck, starfsmaður Ratsjár-
stofnunar, f. 1969.
Útför Björgólfs verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 16.
Föstudagurinn 8. október reynd-
ist örlagaríkur dagur í mínu lífi og
fjölskyldu minnar, því þennan dag
yfirgaf faðir minn þennan heim. Að-
dragandinn að andlátinu var skamm-
ur, vírussýking, sem hann fékk í sig
nokkrum dögum áður og sem í fyrstu
virtist ekki alvarleg, tók sig skyndi-
lega upp aftur. Honum var strax
komið undir læknishendur og dó
hann á Landspítalanum. Harmurinn
var mikill og sár. Mér fannst ég vera
að upplifa sömu martröðina og fyrir
níu árum, þegar hún Jóhanna okkar
féll frá. Þeirri hræðilegu stund
gleymi ég aldrei.
Björgólfur, faðir minn, var mjög
vingjarnlegur og góðhjartaður.
Hann sá alltaf björtu hliðarnar á líf-
inu og sást aldrei svartsýnn eða nið-
urdreginn. Hann var einstaklega
barngóður og minnast æskufélagar
mínir þess enn í dag, þegar pabbi
bauð okkur í ferðalög og á fjöl-
skylduhátíðir slökkviliðsins á Kefla-
víkurflugvelli. Hann gekk Þórólfi,
dóttursyni sínum í föðurstað og voru
miklir kærleikar þeirra á milli. Ég
hafði gert mér grein fyrir að þessi
stund myndi einhvern tíma renna
upp. Enginn er eilífur. Andlátið bar
brátt að og við vorum ekki undirbú-
in. Ég vil láta góðu stundirnar
standa upp úr og þakka pabba fyrir
þær, og ég er stoltur af að hafa átt
hann fyrir föður. Ég hugga mig við
að Jóhanna systir mín hefur tekið á
móti honum að handan. Far þú í friði.
Þinn sonur,
Jóhann.
Þá er ástkær afi minn og fóstur-
faðir látinn. Nú, þegar ég sest niður
við tölvuna, rifjast upp allar góðu
minningarnar um afa. Já, þær eru
margar góðar minningarnar sem
rifjast upp. Afi minn var afar hjarta-
hlýr og góður maður. Enginn getur
hugsað sér betri mann í föðurstað.
Fyrstu minningarnar mínar um
afa eru úr Háholtinu þegar hann fór
með mig í göngutúr út á horn og til
baka. Ég var þá nýbyrjaður að
ganga. Síðan hefur hann ætíð haldið í
hönd mína og stutt mig í gegnum líf-
ið.
Afi var staðfastur maður og hafði
sínar ákveðnu skoðanir á ýmsum
málefnum, hann var uppátektarsam-
ur og hann gat séð broslegu hliðina á
öllu. Hann var mjög góður við þá,
sem voru honum kærir og lét hann
það óspart í ljós. Ég man sérstaklega
eftir einu atviki þegar ég var lítill.
Ég var að koma úr einni af mörgum
utanlandsferðum mínum með móður
minni. Ég var svo heppinn að fá að
vera í flugstjórnarklefanum í lend-
ingu í Keflavík, ég var með heyrn-
artól og fékk að fylgjast með því sem
fór fram. Um leið og við vorum lentir
og geystumst eftir flugbrautinni,
heyrði ég flugstjórann segja „Hvaða
karl er nú þetta!“ Mér var lítið út um
hliðargluggann og sá mann í slökkvi-
liðsbúningi hoppa og veifa höndun-
um eins og óður væri upp á slökkvi-
liðsbíl sem var staðsettur við
flugbrautina. Þá kom svar á auga-
bragði frá litla stráknum „Þetta er
sko bara hann afi minn“. Flugstjór-
inn sneri sér við og sagði „honum
hlýtur að þykja óskaplega vænt um
strákinn sinn“. Ég kinkaði kolli stolt-
ur. Afi vissi að litli strákurinn hans
var að koma heim og vildi bara bjóða
mig velkominn. Svona var hann Afi
minn …
Afi átti ýmis áhugamál. Honum
þótti afskaplega vænt um landið sitt.
Hann hafði ferðast víða og klifið fjöl
og firnindi. Hann átti Íslandskort í
möppu sem hann sýndi mér oft og
benti á fjöll sem hann hafði farið á
eða vildi fara á. Afi var víðlesinn
maður, honum þótti ekkert skemmti-
legra, en að lesa góða bók og ber
bókasafn hans þess gott merki. Ég
man vel eftir því, þegar hann var að
lesa fyrir mig, þegar ég var lítill. Það
voru aðallega gamlar þjóðsögur og
draugasögur, sem okkur strákunum
þótti afskaplega gaman af. Afi var
mikill garðyrkjumaður. Honum þótti
gaman að breyta og bæta garðinn
sinn og það var fátt, sem hann vissi
ekki varðandi plöntur og blóm. Garð-
urinn hjá afa er einn af þeim falleg-
ustu görðum, sem ég hef séð. Þar er
skipulag og fagmennska höfð í fyr-
irrúmi. Það var alltaf allt í röð og
reglu hjá honum, allt átti sinn stað,
hvort það var verkfæri í bílskúrnum
eða skjöl sem hann þurfti að geyma.
Þegar ég settist við skrifborðið hjá
afa eftir andlátið rétti amma mér
umslag, á því stóð, „Þórólfur, afmæl-
iskort og aðrar teikningar 1974–
2004“. Afi hafði geymt allar teikn-
ingar og kort sem ég hafði gefið hon-
um í 30 ár. Honum þótti svo vænt um
allar kveðjur, sem hann fékk frá
mér. Afi var mikil handverksmaður,
það var sama hvað hann tók sér fyrir
hendur. Útkoman varð alltaf glæsi-
leg. Hann vann að verkefninu af ein-
lægni og fagmennsku. Það þarf ekki
annað en að líta á húsið hans í Há-
holti til að sjá hversu mikil snillingur
hann var. Hann hannaði og byggði
húsið alveg einn. Hann hefði auð-
veldlega getað orðið arkitekt eða
verkfræðingur. Afi hafði einnig mik-
ið dálæti á tónlist, þá aðallega á
karlakórslögum. Það var alltaf hægt
að gleðja afa með gjöf sem innhélt
þannig lög. Það er skrítið að þú sért
farinn frá okkur, afi minn, þú sem
varst svo stór og sterkur. Það eru
ekki mörg ár síðan ég kom upp í Há-
holt til að heimsækja ykkur, þá
varstu úti í garði að laga til, þú hélst
á heljarinnar stórum steini í fanginu
og varst að færa hann til. Ég hugsaði
með mér „það er kraftur í karli, ég
vildi að ég gæti gert þetta“.
Nú ertu farinn frá okkur, afi minn.
Með hverjum á ég nú að kreista
pakka á jólunum? Ég kveð þig, afi
minn, með söknuði og trega. Guð
geymi þig, elsku afi minn, nú ertu
kominn á góðan stað og getur faðm-
að hana Jóhönnu að þér.
Þórólfur.
Við bróðir minn vorum köllum
Dúddi og Didda í uppvextinum.
Björgólfur og Oddný voru sparinöfn.
Við fylgdumst að í námi í barnaskól-
anum enda þótt ég væri einu ári
yngri en hann. Það var líka eins gott
að eiga verndara á þessum árum.
Það þorði enginn að hrekkja mig. Þá
var bróður mínum að mæta. Það var
gaman að alast upp við Laugaveginn
á þessum árum. Við krakkarnir lögð-
um undir okkur Grettisgötuna og
lékum okkar þar í kýlubolta á kvöld-
in. Ef bíll nálgaðist varð hann að bíða
þangað til við allra náðarsamlegast
hleyptum honum framhjá. Þá voru
húsin í Reykjavík flest timburhús og
húsbrunar tíðir. Þegar heyrðist í
brunabílnum þustu strákarnir af
stað og eltu brunabílinn og stóðu svo
eins og dáleiddir og fylgdust með
slökkviliðsmönnunum slökkva eld-
inn, en við stelpurnar hlupum heim
til pabba og mömmu í öruggt skjól.
Bróðir minn Björgólfur fékkst við
margt um ævina því hann var verk-
laginn og ráðagóður og gafst aldrei
upp hvernig sem á móti blés á lífs-
leiðinni. Seinasta starf hans var að
ganga til liðs við brunaliðið á Kefla-
víkurflugvelli en í Keflavík bjó hann
lengst af ævinnar ásamt fjölskyldu
sinni. Þar vann hann af sama dugn-
aðinum og samviskuseminni sem
einkenndi hann alla ævi. Þessi
brunaliðssveit á Keflavíkurvellinum
sem Ameríkanarnir settu á laggirn-
ar og stjórnuðu slökkti margan eld-
inn og fékk mörg heiðursskjöl fyrir
áræði og færni.
Við vorum bæði fædd á Illugastöð-
um í Skagafirði. Elísabet og Ludvig
R. Kemp voru foreldrar okkar en við
vorum innan við eins árs þegar við
fengum nýja foreldra og vorum flutt
til Reykjavíkur þar sem föðursystir
okkar Oddný og Björgólfur Stefáns-
son skókaupmaður, maður hennar,
gerðust kjörforeldrar okkar. Við ól-
umst upp við gott atlæti og jafnframt
aga og vorum snemma læs og skrif-
andi og látin taka próf upp í Austur-
bæjarbarnaskólann. Það varð til
þess að við vorum 11 og 12 ára þegar
við útskrifuðumst úr barnaskólan-
um. Björgólfur, bróðir minn, var
settur í Verslunarskólann og eftir að
hann útskrifaðist þaðan 16 ára gam-
all var hann sendur í framhaldsnám
til Þýskalands. Hann hafði verið þar
í eitt ár, þegar faðir okkar Björgólfur
dó, og Dúddi var kallaður heim og
gerður að verslunarstjóra Skóversl-
unar B. Stefánssonar aðeins 17 ára
gamall. Þetta var tími skömmtunar
og hafta. Að endingu ákvað Oddný
móðir okkar að loka versluninni þar
sem hún bar sig ekki lengur. Allar
skuldir voru greiddar og Dúddi og
fjölskylda hans fluttust til Keflavík-
ur og hann byrjaði á því að byggja
sér stórt og fallegt einbýlishús með
tvær hendur tómar. Og hvernig fór
hann að því? Jú, þarna voru ný hverfi
að rísa með ógnarhraða og hann
skiptist á vinnu við næstu nágranna.
„Ef þú vilt leggja rafmagnið (eða
pípurnar) fyrir mig skal ég smíða,
mála eða múra fyrir þig.“ Hann
teiknaði fallega húsið sitt sjálfur eins
og hann væri útlærður arkitekt.
Hann hugsaði vel um garðinn sinn og
lóðina og eyddi miklum tíma í að
breyta þar og bæta. Þegar veikindi
steðjuðu að fjölskyldunni tók hann
að sér heimilisstörfin og hann fékk
mikinn áhuga á matreiðslunni og var
brátt orðinn listakokkur heimilisins
með eigin uppskriftir. Já, honum
bróður mínum féll aldrei verk úr
hendi og hans er sárt saknað. Bless-
uð sé minning hans.
Oddný Elísabet
Thorsteinsson.
Með Björgólfi Stefánssyni er fall-
inn frá enn einn nemandi Verslunar-
skóla Íslands, þeirra sem útskrifuð-
ust vorið 1938 og hófu lífsbaráttuna í
heimskreppunni miklu.
Hann stundaði síðan nám erlendis
um eins árs skeið, en kom heim 1939
og tók þá við skóverslun föður síns
og nafna við Laugaveginn í Reykja-
vík og rak hana til ársins 1955.
Árið 1955 fluttist Björgólfur til
Keflavíkur og bjó þar æ síðan og
undi hag þar hag sínum vel. Hann
starfaði í Slökkvistöðinni á Keflavík-
urflugvelli þar til árið 1988.
Björgólfur var maður hár vexti,
teinréttur og svipmikill.
Sá hópur Verslunarskólanema
sem nú minnist Björgólfs með vin-
semd og virðingu hefur komið saman
á vissum tímamótum frá 1938 og um
haustið árið 2003 var slíkt mót haldið
vegna 65 ára tímamóta og var það
mál manna að Björgólfur hefði hald-
ið sér manna best allra viðstaddra, á
níræðisaldri. Svipurinn hreinn, ekki
hrukka á andlitinu eða lot á öxlum,
og frásagnargáfan og minnið óskert.
Björgólfur var jafnan heilsu-
hraustur, en andaðist skyndilega
föstudagskvöldið 8. október sl.
Skólasystkini í Verslunarskóla Ís-
lands ABC-38 senda eiginkonu hans
og börnum innilegar samúðarkveðj-
ur.
Hilmar Foss,
Sveinn Elíasson.
BJÖRGÓLFUR
STEFÁNSSON
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma, langalangamma og systir,
ÁRMANNÍA KRISTJÁNSDÓTTIR,
Aðalgötu 56,
Ólafsfirði,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri föstu-
daginn 8. október sl.
Jarðarförin fer fram frá Ólafsfjarðarkirkju laug-
ardaginn 16. október kl. 14.00.
Kristín Björg Sigurbjörnsdóttir,
Óskar Þór Sigurbjörnsson, Soffía M. Eggertsdóttir,
Ásta Sigurbjörnsdóttir,
Gunnar Sigurbjörnsson, Ingrid Waldow,
Sigurlína Sigurbjörnsdóttir, Hermann Guðmundsson,
barnabörn, barnabarnabörn, langalangömmubarn
og systkini hinnar látnu.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
BERGÞÓRA BENEDIKTSDÓTTIR
smurbrauðsdama,
Hlíðarhúsum 3-5,
Reykjavík,
lést að morgni miðvikudagsins 13. október.
Jenný Ásmundsdóttir, Guðmundur Benediktsson,
Hildur Hanna Ásmundsdóttir, Gylfi Jónsson,
Jóhann Ásmundsson, Magnea Einarsdóttir,
Benedikt Grétar Ásmundsson, Kristín Jóhannesdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGURBJÖRG M. BENEDIKTSDÓTTIR,
Hraunbæ 103,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
miðvikudaginn 13. október.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 22. október kl. 10.30.
Guðrún H. Ágústsdóttir, Sigurður N. Njálsson,
Kristbjörg Ágústsdóttir,
Egill Ágústsson, Hildur Einarsdóttir,
Matthildur Ágústsdóttir, Guðbrandur Siglaugsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
stuðning, samúð, hlýhug og vináttu við andlát
og útför ástkærrar móður minnar, tengda-
móður, dóttur, systur, mágkonu og ömmu,
HELGU LEIFSDÓTTUR,
Trönuhjalla 19,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir færum við læknum, hjúkrunar-
fólki og Rósu djákna á gjörgæsludeild Land-
spítalans við Hringbraut fyrir alla þeirra aðstoð og nærgætni.
Einnig viljum við þakka séra Pálma Matthíassyni fyrir einstaka athöfn og
tónlistarfólki fyrir yndislegan og einlægan flutning.
Guð blessi ykkur öll og fylgi.
Ingibergur Sigurðsson, Íris Kristjánsdóttir,
Steinunn Gísladóttir,
Hulda Leifsdóttir, Bjarni Pálsson,
Hafdís Leifsdóttir, Sigurbjörn Sigurðsson,
Anton G. Ingibergsson, Kristján A. Írisarson,
Valgerður Ýr Ásgeirsdóttir
og aðrir ástvinir.