Morgunblaðið - 16.11.2004, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. NÓVEMBER 2004 35
MINNINGAR
✝ Gunnhildur Guð-jónsdóttir fædd-
ist í Vatnsdal í Fljóts-
hlíð hinn 4. janúar
1933. Hún lést á
kvennadeild Land-
spítalans í Reykjavík
6. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guðjón
Úlfarsson, bóndi í
Vatnsdal, f. í Fljóts-
dal, innsta bæ Fljóts-
hlíðar, hinn 24. maí
1891, d. 13. maí 1960,
og Þuríður Guðrún
Vigfúsdóttir, f. að
Hrauk í Landeyjum 12. mars árið
1900, d. 3. ágúst 1946. Systkini
Gunnhildar voru níu talsins. Þau
eru: Ágúst Guðjónsson, f. 29.
mars 1920, d. 2. desember 1920;
Guðlaug Guðjónsdóttir, f. 15. júlí
1921; Ágúst Þór Guðjónsson, f. 7.
maí 1923, d. 22. apríl 1992; Úlfar
Guðjónsson, f. 11. sept. 1924, d.
13. júlí 1980; Óskar Guðjónsson, f.
13. feb. 1926, d. 8. mars 2001;
Bragi Þór Guðjónsson, f. 5. ágúst
1927; Svandís Guðjónsdóttir, f. 16.
feb. 1929; Hörður Guðjónsson, f.
23. maí 1930, d. 2. jan. 2001; og
Lóa Guðjónsdóttir, f. 21. maí
1938.
Hinn 30. júní 1956
giftist Gunnhildur
Hauki Ingvaldssyni
frá Stóra-Hofi í
Rangárvallasýslu, f.
17. des. 1932, d. 6.
nóv. 1969. Börn
þeirra eru: 1) Helga
Hauksdóttir, f. 9.5.
1956. Fyrri maki
Guðni Rúnar Hall-
dórsson, f. 13.12.
1954, d. 4.2. 1980.
Börn þeirra: Gunn-
hildur, f. 20.5. 1977,
Haukur Gunnar, f.
4.2. 1979. Maki
Gunnhildar er Pétur Hannesson,
f. 11.11. 1970. Börn: Kolbeinn Elí,
f. 8.11. 1991, Ragnheiður Helga, f.
13.7. 1998, Sigurbjörg Birta, f.
3.6. 2001 og Þuríður Guðrún, f.
24.1. 2003. Seinni maki var Ómar
Ægisson, f. 29.1. 1956. Börn
þeirra eru: Elín Dögg, f. 31.3.
1982, og Bragi Þór, f. 15.8. 1985.
2) Þuríður Guðrún Hauksdóttir, f.
8.11. 1957. Börn hennar og fyrr-
um sambýlismanns, Heimis Bald-
urssonar, eru: Baldur, f. 24.9.
1985, og Helgi, f. 7.6. 1988.
Útför Gunnhildar veður gerð
frá Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Amma Gunnhildur bjó yfir mikl-
um trúarstyrk, kærleik og hafði fal-
lega lífssýn. Ég er þakklát fyrir
hvað leiðin að hjarta hennar var op-
in og hvað auðvelt var að leita til
hennar með allt. Svo var hún líka
svo skemmtileg.
Amma fæddist í Vatnsdal í Fljóts-
hlíð. Hún var næstyngst tíu systk-
ina. Foreldrar hennar fluttu frá
Vestmannaeyjum með fjögur börn
og höfðu þá misst elsta barn sitt.
Amma var þrettán ára þegar
mamma hennar lést. Elsta systir
hennar gekk henni í móður stað.
Hún kynntist því ung að bjarga sér.
Fara í kaupavinnu, á síld og vinna.
Ég fékk það verkefni í skóla að
skrifa um líf þriggja kvenna í minni
fjölskyldu. Það var gaman að fá
tækifæri til að skoða lífshlaup ömmu
Gunnhildar og sjá hvað var ólíkt í
okkar lífi, en annað mjög líkt eins og
tilfinningaleg reynsla okkar. Amma
hefur kennt mér hvernig hægt er að
nýta sér reynslu sína til góðs.
Stundirnar með henni hafa haft
mikil áhrif á okkur barnabörnin.
Hún gaf okkur tíma, hlustaði, sagði
frá og fór með okkur út í náttúruna.
Kenndi okkur að meta smáu hlutina.
Hlusta á lækjarniðinn, finna ilm
trjánna og bara að skoða eitt lauf-
blað var svo dýrmætt með henni.
Hún fékk okkur til að sjá broslegu
hliðarnar á öllum málum. Svo var
gaman að fá hana til að ráða
drauma.
Árið 1980 útskrifaðist hún sem
sjúkraliði og í því starfi naut hún sín
vel. Ef eitthvert okkar var lasið var
enginn betri en hún að leita til.
Stundirnar með ömmu eftir að hún
veiktist eru dýrmætar. Hvernig hún
tók sínum veikindum æðruleysi og
raunsæi. Hún talaði opinskátt um
sjúkdóm sinn og var þakklát fyrir
tímann sem hún fékk. Það var svo
gott að fá hana í heimsókn til Dan-
merkur í vor. Við gátum talað um
allt. Hún var frábær amma. Eins og
Elín systir mín sagði: ,,Þegar ég
verð amma ætla ég að gera það
sama fyrir barnabörnin mín og það
sem amma hefur gert fyrir okkur.“
Fyrir hönd okkar barnabarnanna,
Péturs eiginmanns míns og
barnanna okkar vil ég þakka elsku
ömmu það hvernig hún dekraði okk-
ur með ást og umhyggju. Líka
hvernig hún gaf okkur ómetanlega
lífssýn og trúði endalaust á okkur.
Megi algóður guð umvefja hana
ljósi og kærleika.
Gunnhildur Guðnadóttir.
Laugardagurinn 6. nóvember
2004 rann upp kyrrlátur og mildur.
Móðursystir mín Gunnhildur Guð-
jónsdóttir beið stundarinnar sem
vitjar okkar allra að lokum, hinstu
stundar þessa jarðlífs. Þessi kyrr-
láti, mildi nóvemberdagur var eins
og tákn um persónuleika Hildu, sem
var mér sem önnur móðir í barn-
æsku. Hilda og móðir mín voru ekki
einvörðungu bundnar sterkum
böndum sem systur, heldur einnig
sem bestu vinkonur. Því kom það til
að ég sem barn fékk að dvelja hjá
henni nokkur sumur í sveit. Fyrst á
Gljúfrasteini við Hveragerði, þá á
Litlu-Strönd og loks á Hvolsvelli.
Ekki leikur vafi á að mótunar-
áhrif hennar á galopna, viðkvæma
barnssál voru sterk og ég er sann-
færður um að hún annaðhvort með-
eða ómeðvitað hafði í heiðri orðin
„aðgát skal höfð í nærveru sálar“.
Eða hver hefði ekki ausið úr skálum
reiði sinnar yfir okkur baldna
krakkana, þegar við dag einn org-
uðum í angist og af skömm yfir að
hafa eyðilagt skrautmun í eigu ná-
granna hennar. Ekki Hilda, hún tók
hlutinn og sagði; „Nú tek ég þennan
hlut, laga hann þannig að hann verði
jafn góður eftir sem áður, en í stað-
inn lofið þið að virða eigur annarra.“
Svo mörg voru þau orð, en lýsa
vel því næmi og þeim skilningi sem
hún hafði í mannlegum samskiptum.
Síðla sumars árið 1962 veiktist móð-
ir mín og þurfti að dvelja á spítala í
nærri tvo mánuði. Það hefur ekki
verið auðvelt að hverfa frá heimili
svo lengi, eiginmanni og þremur
ungum börnum. En bjargvætturin
var ekki langt undan. Hilda tók
heimilið meira og minna að sér
ásamt sínu eigin þennan tíma og sá
henni enginn bregða.
Bróðir hennar Bragi Þór sagði
mér um daginn að þegar hún fædd-
ist inn í fjölskylduna í Vatnsdal,
hefði einhvern veginn birt yfir öllu.
Guðjón faðir þeirra smíðaði henni
undurfagra vöggu og þau eldri
systkinin kepptust um að fá að
passa hana. Sú hlýlega birta sem
hún flutti með sér í þennan heim,
hefur án efa beint henni á þá braut
sem hún starfaði við síðari hluta ævi
sinnar sem sjúkraliði.
Skjólstæðingar hennar hændust
að henni og tengdust henni sterkum
vinaböndum.
Það var nokkurn veginn sama á
hverju hún snerti, allt lék í höndum
hennar.
Fyrir fáeinum árum fékk hún
áhuga á vanslitamálun og það er
óhætt að segja að myndirnar hennar
lýsi vel þeirri næmu sýn, sem hún
hafði á fegurð í samspili manns og
náttúru.
Dætrum hennar, tengda- og
barnabörnum votta ég mína dýpstu
samúð. Megi minning þeirra um
kærleiksríka móður og ömmu, veita
yl um ókomna tíð.
Ég drúpi höfði í þakklæti fyrir að
hafa notið samveru hennar, gæsku,
ljóðelsku og myndlistar, og kveð
með ljóði úr ljóðabálknum Helga
Jarlsdóttir eftir Davíð Stefánsson,
sem hún var einstaklega hrifin af:
Upp úr hvítum úthafsbárum
Ísland reis í möttli grænum.
Heilluð grét ég helgum tárum
af hamingju og fyrirbænum.
Við mér brostu birkihlíðar;
blikuðu fjöll í sólareldi.
Aldrei fann ég fyrr né síðar
fegri tign og meira veldi.
Viðar H. Eiríksson.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast góðrar konu. Já, Hilda var kona
sem hafði strax þau áhrif að þar færi
góð kona sem geislaði friði og hlýju.
Ekki get ég sagt að ég hafi þekkt
Hildu náið en fékk þó að kynnast
henni svolítið fyrir allnokkrum ár-
um er tengdafaðir minn (bróðir
hennar) lá og beið dauðans. Vakti þá
athygli mína þessi æðrulausa fram-
koma konu sem gat gengið inn í
rýmið og fyllt það jákvæðri for-
dómalausri hlýju, og talaði við mig,
sem ekki var henni náinn, eins og
við hefðum verið vinir til áratuga.
Svona persónur hafa áhrif á mann
til æviloka og vekja manni undrun á
því hvað þeir sem maður oft kynnist
lítið geta haft mikil áhrif á mann.
Hilda hafði að minnsta kosti þau
áhrif á mig að maður varð í hennar
návist að fella allar brynjur og leit-
aði ósjálfrátt að sínum betri manni.
Ekki ætla ég að hafa þessa kveðju
lengri en megi vegferð þín verða í
samræmi við þá trú sem þú sann-
færðist svo um á seinustu árum.
Samúðarkveðju sendi ég öllum
aðstandendum hennar.
Læt ég hér fylgja nokkrar línur
tengdaföður míns.
Guð minn góður gæti þín
og gefi góða nótt,
og sendi englabörnin sín
að syngja við þig hljótt.
Þá biðja þau við beðinn þinn
þá bæn sem gefur frið,
og verða besti vinurinn
sem vakir þér við hlið.
Við ráð hins illa ræður hann
sem raunir þínar spyr,
og öllum sínum börnum ann
og opnar sínar dyr.
Og falli tár þinn kodda á
þá kemur hann til þín,
og bætir allt sem best hann má
uns bros í augum skín.
(Á. Þ. G.)
Arnlaugur Kristján.
Leggðu því sál þína að fótum jarðarinnar,
í læknandi hendur himinsins
og í faðm hins mikla djúps.
Þegar stund mannsins er komin,
mun lífið sjálft leiða hann heim.
(Gunnar Dal.)
Það eru ljúfar minningar sem
streyma um huga minn er ég minn-
ist Gunnhildar Guðjónsdóttur. Kær
vinkona er kvödd eftir áratuga vin-
áttu, vináttu sem einkenndist af
hlýju og tryggð. Við trúðum og
treystum hvor annarri alla tíð. Við
hittumst reglulega, hlýddum gjarn-
an á góða tónlist, spjölluðum um líf-
ið, gleði þess og sorgir. Oftar en hitt
var þó stutt í glensið.
Gunnhildur var einstök mann-
eskja, vel gefin, listelsk og hafði ríka
réttlætiskennd. Hún var ákveðin í
sínu, en um leið raunsæ, lét sig
varða þá sem minna máttu sín í líf-
inu. Sjálf byrjaði hún með tvær
hendur tómar. Með dugnaði og
seiglu tókst henni að skapa sér og
ungum dætrum sínum hlýlegt heim-
ili auk þess sem hún aflaði sér rétt-
inda sem sjúkraliði og starfaði við
það í mörg ár. Alltaf með sitt á
hreinu.
Gunnhildur háði erfiða glímu við
krabbameinið. Hún talaði hispurs-
laust um sjúkdóm sinn, gerði upp
við sig hlutina og ákvað að taka því
sem að höndum bæri. Á fögrum degi
í október fórum við stöllur í smá
göngutúr og dáðumst að fegurð
haustsins. Hún hafði orð á því hve
lífið hefði verið sér gjöfult að eign-
ast tvær góðar dætur og yndisleg
barnabörn og barnabarnabörn.
Ekki væri hægt að óska sér meira.
Hún sýndi ótrúlegan innri styrk,
sótti kraft í trúna, var sátt við Guð
og menn.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Sigríður Steingrímsdóttir.
Í dag kveðjum við elsku vinkonu
okkar með nokkrum fátæklegum
orðum.
Við kynntumst við vinnu á Grens-
ásdeild fyrir 40 árum. Gunnhildur
var elskuleg og hæglát kona en oft
stutt í kímnina hjá henni. Sérstak-
lega eftir að við hættum að vinna
jókst samvera okkar. Kíktum við oft
í kaffi hver til annarrar og deildum
með okkur lífinu og tilverunni. Við
viljum þakka Gunnhildi fyrir góðar
stundir en sú síðasta var 13. okt. sl.
Hún bar veikindi sín vel og ekki datt
okkur í hug að þetta yrði síðasta
samverustund okkar þriggja. Minn-
ingin um þig lifir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir í rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Við vottum dætrum þínum,
barnabörnum, barnabarnabörnum
og systkinum þínum okkar dýpstu
samúð.
Pálína og Lilja.
Nú er hún Hilda, mín góða vin-
kona, látin. Vinátta okkar hófst þeg-
ar við vorum í skóla á Laugarvatni
1949–50 og hefur varað ætíð síðan.
Tel ég mig hafa fyrir margt að
þakka og mikils að sakna.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elskulegum dætrum hennar,
Helgu og Þuru, ömmubörnum,
systkinum og öðrum þeim sem bera
söknuð í hjarta, sendi ég samúðar-
kveðjur.
Elísabet Óskarsdóttir.
GUNNHILDUR
GUÐJÓNSDÓTTIR
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
Bróðir okkar,
ODDUR GUÐMUNDSSON
skipasmiður,
síðast til heimilis á Kumbaravogi,
sem andaðist laugardaginn 6. nóvember, verð-
ur jarðsunginn frá Fossvogskirkju miðvikudag-
inn 17. nóvember kl. 13.00.
Systkinin frá Kleifastöðum.
Okkar ástkæra,
MARTA AÐALHEIÐUR EINARSDÓTTIR
frá Brú í Biskupstungum,
Furugerði 1,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti að
morgni föstudagsins 5. nóvember og verður
hún jarðsungin frá Dómkirkjunni fimmtu-
daginn 18. nóvember kl. 13.00.
Þorbjörg Erna Óskarsdóttir, Steinn Jóhannesson,
Þorleifur Kristján Óskarsson, Valgerður Lárusdóttir,
Ingibjörg Óskarsdóttir,
Guðmundur H. Óskarsson, Brynhildur Sigurjónsdóttir,
María Erna Óskarsdóttir,
Lilja Jóhanna Óskarsdóttir, Örlygur Sigurbjörnsson,
Grétar Óskarsson, Svanhildur Guðmundsdóttir,
barnabörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.
Erfidrykkjur
Heimalöguð kaffihlaðborð
Grand Hótel Reykjavík
Sími 514 8000