Morgunblaðið - 05.03.2005, Qupperneq 38

38|Morgunblaðið
Sigrún Ágústsdóttir í Þorlákshöfn fermd-
ist á hvítasunnudegi 29. maí 1966, og á
frábærar minningar
frá þeim degi sem hún
segir einn þann eft-
irminnilegasta í lífi
sínu.
Hún bjó þá á bænum
Búlandi í Austur-
Landeyjum, og þar
sem bærinn var ekki
nógu stór til að taka á
móti gestunum var
brugðið á það ráð að fá
lánað tjald frá hestamannafélaginu Geysi.
Borin sofandi á dýnu
„Í tjaldnu reistum borð sem voru búkk-
ar með plönkum ofan á og allir tiltækir
hvítir dúkar fundnir til. Eftir að búið var
að gæða sér á veislukaffi voru borðin bor-
in út, marserað í kringum þau og síðan
hófst dans inni í tjaldi við harmonikku-
leik,“ útskýrir Sigrún.
Systkini og uppeldissystkini foreldra
hennar, börn og tengdabörn, 80–90
manns, mættu í veisluna.
„Það þurfti að rústa húsinu, fara með
öll rúm út í bragga, og sett upp borð þar
líka. Fermingarmorguninn sjálfan vakn-
aði ég við að verið var að bera mig á dýnu
á milli herbergja svo hægt væri að setja
upp borð,“ segir Sigrún og fer að hlæja
við tilhugsunina.
– Fannst þér rosagaman?
„Þetta var einn af allra stærstu dögum í
lífi mínu, þetta var alveg æðislegt. Öllum
fannst svo gaman að koma í sveitina,
flestir úr Reykjavík eða Selfossi.“
Verður ekki toppað
„Ég fékk skatthol, svefnbekk, stól við
skattholið, segulband til að taka upp,
slatta af skartgripum og nælon-skjört
eins og það var kallað, eins konar undir-
pils sem fæst ekki lengur. Ég fékk líka
greiðsluslopp sem ég var ægilega ánægð
með, en það er vatteraður náttsloppur
sem kallaður var þessu nafni,“ rifjar Sig-
rún upp með bros á vör.
„Ég svaf með rúllur í hárinu nóttina
fyrir fermingardaginn og frænka mín
greiddi mér. Kjóllinn var heimasaumaður
af Lilju Sigurðardóttur frá Steinmóð-
arbæ, bleikur með hvítum blúndum. Svo
fékk ég kápu sem móðurbróðir minn
Þórður Guðjónsson saumaði, en hann rak
saumastofuna Caríta og saumaði kápur á
margar fínustu frúr landsins á þeim tíma.
Fermingin mín sýnir reyndar ekki hvern-
ig fermingarveislur voru almennt á þess-
um tíma, en svona reddaði fólk sér.“
– Þú hefur lifað lengi á þessu?
„Ég lifi á þessu ennþá,“ segir Sigrún og
hlær. „Þetta er eina veislan sem hefur
verið haldin í kringum mig sérstaklega,
því ég býð aldrei í afmælið mitt. Þetta
verður ekki toppað, þetta er bara veislan
mín.“
Það sem Sigrúnu er sérstaklega kært
frá veislunni sinni er að þar var maður
manns gaman.
„Sjáðu hvað allir eru glaðir á mynd-
unum. Um miðjan dag á hvítasunnudegi –
söngur og gleði, dans og gaman. Þetta
vantar í dag, það er of mikið punt í stað
þess að hafa gaman,“ segir Sigrún, og
segist hafa sagt bæði börnum og barna-
börnum frá veislunni góðu, enda megi
margt af henni læra.
„Þarna er ég orðin algjör pæja,“ segir Sigrún, þar sem hún er ári seinna í ferm-
ingarkjólnum og fínu kápunni.
Ég lifi enn á þessu
Sigrún eignaðist greiðsluslopp, nælonskjört og frá-
bærar minningar á fermingardaginn sinn sem var
með dansiballi í tjaldi.
Sigrún dansar við Svavar sem nú er bóndi í Austur-Landeyjum.
Marserað í kringum veisluborðin.
Sigurður Ó. Sigurðsson spilaði á nikk-
una, Örn Sveinsson og Aðalheiður Við-
arsdóttir sitja hjá.
Fermingabarnið tekur upp pakka, um-
vafin frænkunum: Guðbjörg, Þórunn
Arndís og Valborg.
Föðurbróðir Sigrúnar Páll Valmundsson
dansar við móðursystur hennar Jóhönnu
heitna Guðjónsdóttir.
Sigrún með frænda sínum og einum besta vini, Svavari Ólafssyni.Sigrún Ágústsdóttir
Trausti Ólafsson marserar með Guðrúnu
Guðjónsdóttur móðursystur Sigrúnar.