Morgunblaðið - 19.03.2005, Side 53

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. MARS 2005 53
MINNINGAR
farinn að taka til í honum og und-
irbúa komu sumarsins. Hann var
snyrtimenni og alltaf var allt í röð
og reglu og vel hirt. Það var gott að
eiga Hjalta að ef mann vantaði
verkfæri eða garðáhöld að láni því
ýmislegt leyndist í bílskúrnum.
Ósjaldan var sagt „Helgi minn, þú
ferð bara í skúrinn ef þig vantar
eitthvað“.
Dóttir okkar hún Jóhanna Bríet,
hændist strax að Hjalta. Það voru
uppáhaldsstundir hennar að heim-
sækja Hjalta og Imbu, fá köku og
kók og setjast við orgelið með
Hjalta og heyra hann spila og
syngja.
Þegar við eignuðumst son sum-
arið 2003 ákváðum við að skíra hann
í höfuðið á Hjalta og segir það
kannski meira en mörg orð um það
hve mikils við mátum hann. Hjalti
varð sem afi, fylgdist vel með nafna
sínum og horfði á hann leika sér í
garðinum.
Það verður tómlegt í vor að hitta
ekki Hjalta, með vindil í munninum
og þiggja örlítið í nefið, við að taka
til í garðinum og undirbúa hann fyr-
ir sumarkomu.
Við færum Imbu innilegar sam-
úðarkveðjur frá okkur og biðjum
góðan Guð að styrkja hana í sorg
sinni.
Við kveðjum þig með söknuði,
Helgi S. Haraldsson og
Sigríður Anna Guðjónsdóttir.
Elskulegur maður er genginn,
Hjalti, Hjalti Þórðarson, Hjalti
hennar Imbu. Ómögulegt er að
ímynda sér að tala um annað án
þess að minnast á hitt, svo sam-
tvinnuð voru þau, allavega í mínum
huga.
Hjalti var snar þáttur í lífi mínu,
jafnt sem barns, unglings og full-
orðinnar manneskju, hann var ein-
hvern veginn alltaf til staðar. Ekki
get ég ímyndað mér æsku mína án
hans, hann spilandi á píanó, hald-
andi á mér í kjöltu sinni eða þá að
ræða við mann eins og fullorðna
manneskju. Hve heppna ég tel mig
hafa verið og reyndar okkur öll
systkinabörnin að hafa fengið notið
Hjalta og Imbu sem hluta af okkar
uppvexti. Jólaboðin á Tryggvagöt-
unni voru veislur á heimsmæli-
kvarða, þar sem húsbóndinn spilaði
á píanó og söng, við hin gengum í
kringum jólatréð og húsmóðirin
bauð að drekkhlöðnu veisluborði af
einstökum myndarskap.
Allt lék í höndunum á Hjalta,
píanóleikur, járnsmíðar, garðyrkja
og einfaldlega meðhöndlunin á lífinu
sjálfu. Ég tel mig einstaklega lán-
sama að hafa verið samferða og
geta reitt mig á mann gæddan slík-
um mannkostum sem Hjalti bjó yf-
ir. Elskulegur hafðu þökk fyrir rab-
arbarann, birkihríslurnar, góðu
ráðin, girðingarvinnuna og bara allt.
Elsku Imba, góða og fallega
frænka mín, megi guð vera með þér
og styrkja þig í þessari sorg.
Kristjana Ólafsdóttir.
Hjalti Þórðarson, kær vinur,
verður til moldar borinn í dag.
Hann var giftur föðursystur minni
Ingibjörgu Jónsdóttur og voru þau
hjónin mér og minni fjölskyldu
ákaflega góð alla tíð. Frá því að ég
man fyrst eftir mér hafa Hjalti og
Imba verið stór hluti af okkar fjöl-
skyldu og er stórt skarð í hana
höggvið. Hjalti var búinn að vera
veikur frá því í september og veit ég
að hann var hvíldinni feginn. Kærar
þakkir fyrir allt og hvíl í friði kæri
vinur.
Ó, leyf mér þig að leiða
til landsins fjalla heiða
með sælusumrin löng.
Þar angar blómabreiða
við blíðan fuglasöng.
Þar aðeins yndi fann ég,
þar aðeins við mig kann ég,
þar batt mig tryggðarband,
því þar er allt sem ann ég. –
Það er mitt draumaland.
(Jón Trausti.)
Elsku Imba, megi guð gefa þér
styrk.
Elín Ebba Björgvinsdóttir
og fjölskylda. Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Við sendum öllum innilegar þakkir, sem sýndu
okkur hlýju og vinarhug við andlát og útför
ástkærrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGRÍÐAR KRISTBJARGAR
MATTHÍASDÓTTUR,
Víðilundi 24,
Akureyri.
Sérstakar þakkir fá læknar og hjúkrunarfólk á Fjórðungssjúkrahúsinu á
Akureyri.
Haraldur M. Sigurðsson,
synir, tengdadætur,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okk-
ur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
SIGRÍÐAR SÓLVEIGAR RUNÓLFSDÓTTUR,
Sunnubraut 48,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til heimahjúkrunar Kópa-
vogs.
Margrét S. Ingólfsdóttir, Einar H. Hallfreðsson,
Grímur J. Ingólfsson, Guðfinna Hjálmarsdóttir,
Runólfur S. Ingólfsson, Guðbjörg Friðriksdóttir,
María G. Ingólfsdóttir,
Ester A. Ingólfsdóttir, Guðmundur Óli Sigurgeirsson,
Katrín V. Ingólfsdóttir, Kjartan Einarsson,
Hannes G. Ingólfsson, Gréta B. Erlendsdóttir,
Elísabet I. Ingólfsdóttir,
Valur Ingólfsson,
Kári Ingólfsson, Guðný Pálsdóttir,
Guðjón Ingólfsson,
Björk S. Ingólfsdóttir, Hafþór Már Hannibalsson,
Lára Ingólfsdóttir, Agnar Þór Árnason,
Sólveig Ingólfsdóttir, Gunnar Þór Gíslason,
Svandís Ingólfsdóttir, Einar Örn Birgisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Nú er hún Sigga
frænka mín og bezta
vinkona búin að fá
hvíldina, 91 árs að
aldri. Í frumbernsku dvaldi hún
löngum á spítala og þá hefur víst
enginn hugað henni langra lífdaga.
Móðir Siggu og faðir minn voru
systkini og bjuggu saman í tvíbýli
með fjölskyldum sínum, í Litla-Dal
í Djúpadal í Eyjafirði, á fyrri hluta
20. aldar. Í óljósri minningu minni
var sem einhver skuggi væri á
sveimi, af því eitt barnið var alltaf
á spítala og sá ég hana fyrir mér
við óhugnanlegar aðstæður, liggj-
andi á ljótri spýtu og spurði eitt
sinn í barnaskap mínum: „Liggur
aumingja Sigga enn á spýtunni?“
Ég á gamla mynd af okkur frænd-
systkinum, sem tekin var heima í
Litla-Dal, þegar ég var 6 ára, þar
erum við 12 saman en Sigga ekki
með, en þá orðin 12 ára og þekkti
ég hana ekki nema af umtali.
Á þessum árum lá ljótur
skuggabaldur yfir byggðinni, raun-
ar landinu öllu, sem nefndur var
Hvíti dauði og hjó hann stór skörð
í margar fjölskyldur, en er nú að
mestu úr sögunni hér á landi.
Sigga mín háði sitt stríð við
þennan vágest og bar sigur úr být-
um að vissu marki, en bar þess þó
aldrei bætur, náði aldrei fullum
líkamlegum þroska. Hún mun hafa
komið heim fyrir eða um ferming-
araldurinn, þá útskrifuð af sjúkra-
húsinu.
Hvað beið nú ungrar stúlku sem
var raunar öryrki eftir illvígan
sjúkdóm? Allir urðu að vinna fyrir
sér. Hún dvaldi heima í Litla-Dal
um sinn, en þó líkamskraftarnir
væru skertir þá var sjálfsbjarg-
arviðleitnin það sannarlega ekki.
Að því kom að hún réð sig í vinnu
til Árnínu Jónsdóttur frá Möðru-
felli og manns hennar Guðbrands
Ísberg, sem þá bjuggu í Litla-
Hvammi, skammt innan við Ak-
ureyri. Það varð Siggu mikið
gæfuspor, því þá kynntist hún
Brynjólfi Jónssyni, er varð síðan
eiginmaður hennar. Hann var ein-
stakur öðlingsmaður og ljúfmenni
og andaðist hann háaldraður fyrir
fáum árum og var það Siggu sár
missir.
Sín fyrstu búskaparár dvöldu
þau á Siglufirði en fluttu síðan til
Akureyrar og bjuggu þar til ævi-
loka.
Á Siglufirði eignuðust þau fóst-
ursoninn Franz Árnason, ungan
frænda Siggu.
Hann hefur reynzt þeim góður
sonur og kona hans Katrín og
börnin þeirra tvö, voru þeim miklir
gleðigjafar.
Sigga og Binni, eins og þau voru
alltaf kölluð meðal vina, voru mjög
barngóð og kunnu vel að tala við
börn og veit ég að býsna margir
eiga góðar æskuminningar um
heimsóknir sínar til þeirra.
Þau voru ákaflega samhent um
að skapa hlýlegt og gott heimili.
Mér leið alltaf vel eftir heimsóknir
mínar til þeirra, er minnisstæð sú
hlýja og elska sem fylgdi þeim
báðum, enda áttu þau marga góða
vini. Sigga var fyrirmyndarhús-
móðir og heimili þeirra var ákaf-
lega fallegt, hún hafði hagleiks-
hendur, og gerði allt fallegt í
kringum sig.
Börnin mín þekktu snemma
gluggana hennar Siggu á fallegu
hekluðu myndunum sem hún
prýddi þá með. Einnig ræktaði
hún skrautjurtir, allt dafnaði sem
hún hlúði að. Eitt sumar eignaðist
SIGRÍÐUR JÓNS-
DÓTTIR TRAMPE
✝ Sigríður Jóns-dóttir Trampe
fæddist í Litladal í
Saurbæjarhreppi 6.
febrúar 1914. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Hlíð laugardag-
inn 12. febrúar síð-
astliðinn og var
jarðsungin frá Akur-
eyrarkirkju 24. febr-
úar.
hún óvenjulegt fóstur-
barn, lítinn þrastar-
unga, sem bjargað var
úr kattarklóm. Hann
trítlaði á eftir henni
um íbúðina og út í
garði, er hún hengdi
út þvott, vegfarendum
til ánægju og undrun-
ar.
Þegar hún kom
heim af sjúkrahúsinu
forðum daga, mun
henni hafa verið ráð-
lagt að stunda útivist.
Ég á yndislegar
minningar um göngu-
ferðir með henni, í okkar fagra
Djúpadal. Ég dáðist alltaf að þess-
ari frænku minni, ekki síst fyrir
hennar léttu lund og glaðværð,
sem áreiðanlega fleyttu henni yfir
þá erfiðleika sem hún átti við að
stríða. Hún kunni ekki að kvarta
og alltaf var stutt í kátínuna og
gamansemina hjá henni.
Ég sagði stundum við hana:
„Sigga mín, þú ert algjört krafta-
verk og ódrepandi.“ Þá hló hún
alltaf og sagði: „Já, það lifir lengst
sem lýðum er leiðast.“
Hún ávaxtaði sitt pund með
sóma og nú hefur hún sameinast
ástvinum er á undan voru farnir
yfir móðuna miklu, Binna sínum,
foreldrum og 4 systkinum.
Ég kveð hana með söknuði og
bið guð að blessa Franz og fjöl-
skyldu hans.
Blessuð veri minning Sigríðar
Jónsdóttur Trampe frá Litla-Dal.
Hrefna Magnúsdóttir
frá Litla-Dal.
Sigga frænka er dáin. Hún yf-
irgaf þessa veröld hinn 12. febrúar
2005. En hún lifir áfram í öllum
ánægjulegu minningunum sem ég
á um hana. Hún á stórt pláss í
hjarta mínu.
Þú varst systir hennar ömmu
minnar, sem ég aldrei kynntist en
hún dó ung úr berklum. Pabbi var
bara 13 ára þegar hún dó. Þú
veiktist líka, og margir aðrir í
kringum þig, úr þessum óvæga og
bráðdrepandi sjúkdómi sem þá
var.
En þú lifðir hann af, sem betur
fer, annars hefði ég ekki fengið að
kynnast þér.
Þú bjóst búi þínu með mann-
inum þínum, Brynjólfi (Binna) og
fóstursyni ykkar, Franz, í Strand-
götu 45 á Akureyri, alveg niður við
sjóinn. Það var alltaf ævintýri að
koma til ykkar. Allt var svo fínt og
fágað, ekki sást rykkorn eða auka-
dót neinsstaðar. Blómin þín, hort-
ensía, pokablóm og aðrar sortir
blómstruðu ánægjulega í glugga-
kistunni.
Það var mikið hjartapláss í þess-
ari litlu íbúð þar sem þú, Binni og
Franz réðu ríkjum. Við vorum allt-
af velkomin, þó ekki væri nú gert
boð á undan sér. Stundum komum
við rétt um hádegisbil. Þá komu
þeir feðgar Binni og Franz í há-
degismat úr vinnunni á Atla. Þeir
töluðu alltaf eitthvað gáfulegt við
pabba um vinnuna og önnur ver-
aldleg málefni. Eftir skamma
stund skaust svo Binni út í kjör-
búð. Hann kom svo til baka með
pylsur og annað góðgæti, sem þú
barst á borð, og svo skal ég ekki
gleyma góðu kökunum þínum sem
þú áttir alltaf í kalda búrinu, og
svo hunangskökunum úr Krist-
jánsbakaríi.
Mamma þurfti auðvitað að fara í
Amaro og versla efni og annað til
heimilisins. Okkur þótti ekki mikið
skemmtilegt að fara í svona búðir.
Fengum við þá að vera hjá þér,
það var miklu ánægjulegra. Fara
niður í fjöru og tína skeljar og
annað spennandi, eða leika með
dótið hans Franz, sem var í fínum
trékassa og mjög áhugavert.
Þú elskaðir handavinnu og hekl-
aðir alveg ótrúlega fína dúka og
gardínur úr örfínu garni. Ég var
full aðdáunar yfir þessu. Þú sagðir
„Þetta er nú ekki svo merkilegt“!
Jú það fannst mér nú aldeilis.
Jæja, Jóna mín. Þú kallaðir mig
alltaf „Jóna mín,“ þó flestir aðrir
segðu Gígja. „Þú getur alveg hekl-
að.“ Svo kenndir þú mér að hekla
nokkra „fína dúka,“ en ég gat nátt-
úrlega aldrei komist í þín fótspor
þar.
Síðasta árið mitt í gagnfræða-
skóla var ég á Akureyri, og bjó þá
hjá annarri ömmusystur minni,
Ólöfu (Löllu frænku) og manni
hennar, Karli (Kalla). Það var
ánægjulegur vetur. Oft lá þá leið
mín eftir skólann niður til þín á
Strandgötuna. Við spjölluðum
saman um heima og geima og
hekluðum.
Franz, sonur ykkar, var stoltið
ykkar Binna, og reyndist ykkur
góður sonur. Betri son getur mað-
ur ekki átt, sagðir þú við mig.
Franz giftist góðri konu, Katrínu,
og þau eiga börnin Sigríði Rut og
Davíð. Sigga var mikið stolt og
ánægð með barnabörnin sín, og
skyldi engan undra, því þau hafa
staðið sig svo vel.
Síðast þegar ég heimsótti Siggu
var hún á Dvalarheimilinu Hlíð á
Akureyri. Ég var á ferð með Unnu
Lísu systur og Jóni Pétri syni mín-
um. Hún var hress og glöð, en ekki
alveg viss um hvort hún vissi að
þetta væri „Jóna mín“ eða einhver
annar góður gestur. En við áttum
ánægjulega stund saman. Jón Pét-
ur og Sigga náðu vel saman, enda
hafði Sigga alltaf einstakt lag á að
tala við börn. Hafði hún þá gjarn-
an sérstakan talsmáta sem illa
kemst til skila á prenti, sagði sög-
ur og kvað vísur. Söguna um Pétur
bróður og blómapottana var Sigga
búin að segja syni mínum þegar
við vorum í heimsókn þegar Jón
Pétur var um 6 ára. Sigga passaði
Pétur þegar mamma og pabbi fóru
utan í frí. Þá tók Pétur upp á því
að setja smá kusk í blómapottana.
Sigga spurði „Af hverju gerirðu
þetta Pétur minn?“ Blessað barnið
svaraði „Veit ekki.“ Þetta þótti
syni mínum skemmtileg saga. Eft-
ir þetta, þegar kemur fyrir að son-
urinn gerir eitthvað óúthugsað
eins og gengur, og ég, mamman,
segi „Af hverju gerir þú þetta Jón
Pétur minn?“ Þá yppir sonurinn
öxlum og segir „Veit ekki.“ Þá för-
um við bæði að hlæja og hugsum
til Siggu, Péturs og blómapott-
anna.
Kæri Franz frændi, Katrín, Sig-
ríður Rut og Davíð.
Við samhryggjumst ykkur inni-
lega. Lífið heldur áfram og minn-
ingarnar frá Siggu frænku á Ak-
ureyri eru ógleymanlegar í hjarta
mínu.
„Jóna mín“ Gígja Jóns-
dóttir, Jón Pétur Bosson,
Limhamn, Svíþjóð.