Morgunblaðið - 19.03.2005, Síða 56

56 LAUGARDAGUR 19. MARS 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Steini hennar Hönnu
er farinn.
Dansinn dunar ei
lengur við harmoniku-
leikinn hans.
Í minni fjölskyldu var
hann oft kallaður Steini
hennar Hönnu til aðgreiningar frá
öðrum Steinum.
Hann var maður Hönnu, næstelstu
systur minnar.
Fyrir þeirra tilstilli varð ég móður-
systir í fyrsta sinn. Litli frændi dró at-
hyglina óþarflega mikið frá mér, því
sýndi ég honum fálæti er mér sagt,
enda bara þriggja ára gömul.
Ég man þegar Steini kom heim til
að segja Hrafni og okkur hinum að
hann hefði eignast litla systur. En
Hrafn var þá hjá okkur á meðan
mamma hans fór til Reykjavíkur að ná
í þessa systur sem síðar fékk nafnið
Helga Hrönn. Stóri bróðir lét sér fátt
um finnast og sagði pabba sínum að
hann hefði nú frekar viljað fá hjól.
Þegar Helga fæddist var móður-
systirin orðin níu ára og margreynd í
hlutverkinu.
Tveim árum síðar kom Ómar Ingi
með dökk augu og mikinn burstalegan
hárlubba út í loftið eins og pabbi.
Hárið var það fyrsta sem ég tók eft-
ir við Steina. Það var eins og bursti,
svart þegar hann kom, hvítt þegar
hann fór. Lífið skiptir litum, fólk kem-
ur og fer. Minningar mínar um Steina
eru litríkar og góðar. Aldrei vék hann
að mér öðru en góðu og sýndi mér
traust. T.d. þegar hann lánaði mér
rússajeppann sinn, unglingi nýkomn-
um með bílpróf, til að komast á ball,
eins og ekkert væri sjálfsagðara.
Aðfinnslur né styggðaryrði heyrði
ég aldrei frá honum, en oft skilning og
útrétta hönd. Nú síðast í sumar þegar
ég var stödd í Krossgerði um tíma
hafði ég orð á því við Steina þegar
hann leit þar við að gaman væri að
hafa hjól og hjóla um Ströndina í góða
veðrinu. Daginn eftir var komið hjól
frá Steina til mín.
Þannig var Steini.
Hann vakti gleði og eyddi sút. Við
ýmis tækifæri dró hann fram nikkuna
og dansinn dunaði.
Örugglega hafa margir dansað sín
fyrstu spor við ástina sína við hans
undirleik.
Steini, takk fyri rallt. Hanna,
Hrafn, Helga Hrönn, Ómar Ingi og
allt ykkar fólk. Innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Kveðja,
Anna Hrefnu.
SIGURSTEINN
G. MELSTEÐ
✝ Sigursteinn G.Melsteð fæddist í
Reykjavík 22. ágúst
1938. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 18. febrúar
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá Hey-
dalakirkju 5. mars.
Það mun taka tíma að
átta sig á að Steini mág-
ur verði ekki með leng-
ur, enda eiginlega alltaf
tilheyrt. Fyrsta minn-
ing mín um hann, á
tröppunum í Kross-
gerði einn sumarmorg-
un seint á sjötta ára-
tugnum, er mjög skýr;
langur, grannur,
burstaklipptur náungi.
Glaðlegur. Við Kolbrún
eftirvæntingarfullar í
glugganum, nývaknað-
ar. Mamma hafði sagt;
„er nú heldur ung til að
trúlofa sig“ þegar hún fékk bréfið
með trúlofunarfréttunum.
Okkur „litlu krökkunum“ þótti
ekki ónýtt að fá mág inní tilveruna
sem ók um allar trissur á gömlum
bradford – og rússanum – spilaði á
harmoniku, dansaði betur en nokkur
annar og gat lagað allt. Verðandi
tengdaföður var ekki skemmt yfir
torfæruakstrinum.
Næst komu þau austur sem hjón
með lítinn glókoll með sér, sem hafði
grátið í útvarpið nýfæddur. Frænka
tók strax ástfóstri við barnið, enda
yngsta systkinið orðið of þungt til að
baksast með það um allt. Svo fluttu
þau austur og tilheyrðu eftir það.
Bílaáhuginn kom sér ekki illa fyrir
bændur, útgerðarmenn eða síld-
arspekúlanta, enda uppgangstímar í
uppsiglingu á svæðinu. Heimilin
munu vera fá þar sem Steini hefur
ekki verið aufúsugestur.
Þegar sú sem þetta skrifar var sett
í fiskvinnu í þorpinu bjó hún í sama
húsi og nýju hjónin og var þar í fæði
og passaði stundum barnið. Eftir á
fannst unglingsgreyinu að veturinn
hefði aldrei liðið hefði hún ekki átt at-
hvarf hjá þeim eftir endalausa daga
við fiskborðin, köld upp að hnjám og
síkvefuð. Út um gluggana sást Steini
stika milli heimilis og verkstæðis, eða
á tali við menn í dyrunum, enda var
verkstæðið miðstöð kallanna í byggð-
inni og hjarta þorpsins, andspænis
kaupfélaginu. Einn af öldungum stað-
arins „Baldvin hennar Álfheiðar“
ömmusystur bjó við hliðina á eldhús-
inu þeirra Hönnu og Steina. Hann
drakk oft kaffi hjá þeim, í gamla eld-
húsinu sínu, þar sem undirrituð hafði
sem barn þegið góðgerðir á ferð með
föður sínum og blómaefni í kjól, úr
hendi Álfheiðar, sem sá í litlu stúlk-
unni endurfædda systur, sem dó ung
frá þremur ungum börnum, þeirra á
meðal föður mínum. Vissi að tveir
synir þeirra voru „hjá Guði“og skildi
hann ekki. Fannst þessi smáa, hæg-
láta kona vera eins konar álfkona.
Svo kom síldin og setti öll hefð-
bundin gildi úr skorðum og „bítlatón-
list“ ýtti Elvis, The Shadows og öðr-
um til hliðar, og krakkar úr
Reykjavík flykktust austur til að
græða og „bjarga verðmætum“ og
hlusta á Radio Luxemburg og Car-
oline, enda Kaninn afturúr í poppinu.
Stundum tókst að dobla Steina og
Hönnu í unglingaflutninga á böll á
aðra firði, þegar helstu popphljóm-
sveitir mættu á síldarsvæðið. Heim-
ferð frá einu slíku er mjög minnis-
stæð; Steini steinsofandi í
aftursætinu, ásamt fleirum, Hanna
dottandi frammí og unglingurinn við
stýrið að þræða hlykkina niður Breið-
dalsheiðina í þoku og myrkri, þakklát
fyrir traustið, meðvituð um ábyrgð-
ina.
Sjálf dönsuðu þau best af öllum og
kunnu alla dansa, gömlu dansana og
suðuramerísku dansana, rokk og
tjútt. Það var heillandi sjón að sjá þau
í sveiflu, nýtrúlofuð í stofunni í Kross-
gerði – filtpilsið eins og skífa útfrá
messingsgjörðinni um mittið á
Hönnu.
Heimilið í hálfkláraða húsinu við
Ásveg á síldarárunum líktist oft um-
ferðarmiðstöð. Ofninn með sunnu-
dagssteikinni var iðulega settur á
sjálfstillingu meðan heimilisfólk og
kostgangarar voru á kafi í síldartunn-
um og vélarhúsum. Mun þá hafa kom-
ið sér vel að geta sofnað hvar sem var,
hvenær sem var. Aldrei var hreytt
ónotum í börn eða unglinga. Stundum
ljómuðu ljúfir tónar úr harmoniku um
húsið.
Yngri bróðir Sigursteins var við-
loðandi staðinn þessi sumur, frá 11–
12 ára aldri og vann hjá honum á
verkstæðinu. Myndir af þeim uppi á
biluðu færibandinu á síldarplaninu í
allavega veðri, undir hrópum stelpna
og kvenna eftir meiri síld, salti og
tunnum, eru margar í minninu.
Þegar síldin hvarf og hafís birtist
tóku við nýir tímar með eðlilegri
vinnutíma heimafólksins. Hálfbyggð
hús voru kláruð og fyllt af nýjum
tækjum, sem flutt voru með síldar-
bátum frá Skandinavíu. Hríslur og
blóm spruttu upp kringum húsin sem
ný börn léku sér kringum. Steini og
Hanna voru virk í barna- og garðrækt
og hrifu aðra með. Færanleg skíða-
lyfta varð til í byggðinni, sem laðaði
fólk síðar í Kerlingafjöll. Meira að
segja brottflutt undirrituð lenti þang-
að með fjölskyldu sinni heila rigning-
arviku – og ætlaði aldrei þangað
framar, en var samt komin þangað
árið eftir með sama fólki, í tvær
ógleymanlegar sólskinsvikur. Steini
var auðvitað „lyftugræjarinn“ og
fylgdi embættinu svítan La Plata með
kamínu og hákojum fyrir börnin. Í
beinu framhaldi af því var farið á
Snæfellsnes, Norðurland og Fjalla-
baksleið og síðan austur. Það var lifað
lengi á þeim ferðum í nýja landinu.
Þangað komu þau hjónin svo í afmæl-
isferð skömmu síðar, og þá var auð-
vitað lagst í ferðalög og plönuð skíða-
ferð til Austurríkis. Áður en af henni
varð missti Sigursteinn bróður sinn,
Gulla, á sviplegan hátt, og skömmu
síðar annan bróður. Hlýtur að hafa
verið mikil viðbót við föðurmissi áður.
En lífið hélt áfram endurnýjun
sinni, tengdabörn og barnabörn bætt-
ust við – miklir gleðigjafar, á góðum
tímum og erfiðum. Þegar óvissa og of-
urefli tóku völdin sýndi Sigursteinn
mikinn styrk. Í veikri ásjónu hans
sást enn, undir lokin, gleðin yfir lífinu.
Þar sem hann sat uppi og horfði á
enn eitt árið kvatt með ljósadýrð á
dökkbláum himni, með sína nánustu
kringum sig. Það var falleg sjón að sjá
hvernig kærleikurinn skilar sér til
þeirra sem iðka hann.
Takk Steini mágur, fyrir góða nær-
veru þegar það skipti öllu máli fyrir
barn og ungling. Takk fyrir að fá að
vera stolt af mági og mágkonu á
skólahátíð. Takk fyrir að birtast
óvænt í afmæli með nikkuna, á erf-
iðum tíma. Takk fyrir hlýja hönd á öxl
við útför. Takk fyrir að sýna að til
væru trausts verðir menn þegar sú
virtist ekki raunin.
Takk Hanna, Hrafn, Helga og Óm-
ar fyrir allar góðu minningarnar. Ein-
læg samúð mín og minna er með ykk-
ur, börnum ykkar og mökum, eins og
systkinum Sigursteins, sem nú syrgja
þriðja bróður sinn. Hann verður alltaf
með okkur sem vorum honum sam-
ferða.
Hansína Ingólfsdóttir.
Vinur er kvaddur, veröldin stendur
hljóð. Eitt augnablik er sem eilífðar-
hjartað tapi slagi, en svo heldur lífið
áfram og á ný er boðið upp í dans. Þar
hefði minn gamli félagi Sigursteinn
Melsteð leikið á nikkuna sína, sjálfum
sér og öðrum til ánægju og yndisauka,
væri hann enn á meðal vor.
Á þeim vettvangi kynntist ég Steina
best, því þar áttum við svipuð áhuga-
mál. Hann var jafnan fljótur að bregð-
ast við ef til hans var leitað og mörg
voru hans áhugamál, en danstónlistin
var honum samt efst í huga. Þó að
næðist ekki í hann fyrr en klukkutíma
fyrir ball, eða brottför í flug frá Egils-
stöðum í einhvern spilatúrinn, var
hann mættur fyrstur manna kátur og
glaður og til í slaginn. Hann var
traustur og úrræðagóður á hverju
sem gekk og afskaplega gott að hafa
hann nærri sér.
Ég gleymi seint hvað hann brást
skjótt við eitt sinn þegar ég og nokkrir
félagar vorum að spila og samtengd
snúran úr gítarnum mínum í hljóð-
kerfið var það léleg að suð og brak
varð mjög til ama. Allt í einu kom
Steini haupandi utan úr sal, tróð
snúrutengingunni ofan um hálsmálið
hjá mér og niður á bak og sagði svo
brosandi á sinn hógláta hátt: „Ætli
hún verði ekki til friðs núna greyið,
þegar hún fær jarðsamband. Auðvitað
átti hann kollgátuna og við lukum okk-
ar prógrammi, án teljandi aukahljóða.
Þannig var Steini og mér er nær að
halda að orðið vandamál hafi ekki ver-
ið til í hans orðasafni.
Fyrir okkar tónfundi og allar aðrar
góðar samverustundir vil ég þakka
Steina, nú er leiðir skilja. Ég finn að
ég hef misst mikið og eins mun vera
farið öllum hans vinum. Þar um hef ég
ekki fleiri orð, enda hefði það ekki ver-
ið honum sjálfum að skapi.
Ég sendi Hönnu, Hrafni, Helgu,
Ómari og fjölskyldum þeirra mínar
dýpstu samúðarkveðjur og bið guð að
vera með þeim.
Dragspilið þagnað, dimmir í vina ranni
dómurinn fallinn í máli vors trausta hals.
Tár blika á kinnum, tregi hjá hverjum
manni,
tómleikinn fyllir mynni hins breiða dals.
Líf hans var gleðin, lokið því er með sanni.
leikinn til enda nikkarans hinsti vals.
(S.Snædal.)
Stefán Bragason,
Egilsstöðum.
Margs er að minnast, ég man …
neta vitjað á litlum báti inn við Mel-
eyri, silungsveiði í lognkyrru inn við
Langavatn, kennslustundir í badmin-
ton á pollóttri götu, skautaferðir inn á
Leirur og Kleifarvatn, berjamó og bíl-
ferðir í rauðum rússajeppa, harmón-
ikuleik á jólatrésskemmtun, innlit í
Mánaberg á aðfangadagskvöld, skíða-
kennslu inn á Breiðdalsheiði, ógleym-
anlega fjallaferð í Snæfell, hjálp við að
lappa upp á Löduna hennar Svölu,
uppsetningu skíðatogbrautar á Brú-
arási, hljómsveitarbrölt og Dísir vors-
ins, gönguferð upp með Jökulsá í
Fljótsdal, áramótadansleiki, vísnavini
og jazz, heimsóknir og hlýjar mót-
tökur, hvatningu, hjálpsemi og fórn-
fýsi, góðsemi, sanngirni og glettinn
hlátur, trú á lífið og hið góða í hverjum
manni.
Með þessum orðum vil ég koma á
framfæri hve lánsöm ég hef verið, allt
frá því að ég var lítil telpa og til þessa
dags, að þekkja og hafa átt hann
Steina að vini. Nú hefur hann kvatt
þennan heim, eftir hetjulega baráttu
við erfið veikindi en í mínum huga
verður hann alltaf einstakur maður.
Elsku Hanna, Hrafn, Helga Hrönn,
Ómar Ingi og fjölskyldur. Ég votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Anna Björk Guðjónsdóttir.
Það hefur alltaf verið sagt að maður
velji sér ekki fjölskyldu heldur vini.
Ég held það sé ekki satt. Í mínum
huga hafa Hanna og Steini alltaf verið
mér nákomnari og meiri fjölskylda en
margt skyldfólk. Eiginlega sem auka-
sett af foreldrum. Ég var svo heppin
að erfa margra áratuga vináttu for-
eldra minna og þeirra og þakka fyrir.
Nú að leiðarlokum Steina hellist sorg
og söknuður yfir eins og alltaf þegar
eitthvað gott er frá manni tekið. Hjól-
hýsið er tómt og minnir mann á dag-
lega. Við fáum ekki að ráða. Eftir lifa
minningar sem munu ylja um ókomna
framtíð. Óteljandi ferðir af öllu tæi,
stuttar og langar. Maður lærði að ef
eitthvað óvænt gerðist varð það oft
það sem gerði ferðina ógleymanlega
og fór að njóta hins óvænta sem gjaf-
ar. Samtöl um heima og geima, ótelj-
andi söngvar og dansar, tónleikar og
bændahátíðir (út á hálfu hænuna),
kex og mjólk áður en farið var að sofa
undir morgun. Viðgerðir og redding-
ar, skemmtanir og fleira og fleira. Ég
þakka fyrir að hafa fengið að kynnast
Steina og hans fóki öllu og bið því
blessunar á komandi tímum.
Anna Heiða Óskarsdóttir.
Breiðdalur er bjartur, fagur
blessuð sól á tinda skín.
Nú er vorsins dýrðardagur
dásamlega fjallasýn.
(Ingunn Gunnlaugsdóttir.)
Passar kannski ekki að fara með
slíkt erindi á góu? Eins og veðrið hef-
ur verið, eftir að góa gekk í garð, er
líkt því og komið sé vor. Mér finnst
ekki passa þetta stef sem móðir mín
kenndi mér: „Góan á sér grimmd og
blíðu / gengur í éljapilsi síðu“.
Ég hugsa til Sigursteins Melsteð á
Breiðdalsvík. Hann var mikill nátt-
úrumaður. Elskaði mikið fjöllin, elsk-
aði allt sem landið gefur okkur. Ég
kom í Breiðdal er Sigursteinn var að
taka við gamla verkstæðinu af Arnóri
heitnum Karlssyni, blessuð sé minn-
ing hans. Og nú eru þeir báðir farnir
yfir móðuna miklu löngu fyrir aldur
fram. Síðar byggði Steini nýtt verk-
stæði og sinnti sínu starfi mjög vel. Sá
um viðgerðir á bílum og bátum og
dráttarvélum fyrir bændurna í Breið-
dal og víðar. Ég vona að Ingólfur
tengdasonur hans taki við af honum.
Ef hann gerir það bið ég drottin að
blessa hans starf.
Þau hjónin, Hanna og Steini, áttu
það sameiginlegt að elska allt sem
lifði. Þau byggðu sér fallegt hús og
Hanna mín er svo sannarlega með
græna fingur. Garðurinn hennar og
Jönnu báru af öllum görðum, enda
náskyldar.
Ég kynntist þeim hjónum, ekki síð-
ur Hönnu, þegar þau bjuggu í „gamla
kaupfélaginu“. Hönnu er margt til
lista lagt. Af henni lærði ég t.d. að
klippa börnin mín, m.a.s. mig sjálfa í
mörg ár, en á þessum árum var eng-
inn hárgreiðslumeistari í Breiðdal.
Í þessum fátæklegu orðum langar
mig að beina orðum mínum til Hönnu.
Hún lifir áfram og ber sinn söknuð
eftir lát ástkærs eiginmanns. Hún á
um sárt að binda og mig langar að
styrkja hana í sorginni. Elsku Hanna.
Manstu þegar við unnum til skipt-
anna í frystihúsinu. Þú passaðir börn-
in fyrir mig og ég fyrir þig – og allt
gekk vel. Við vildum hjálpa mönnun-
um okkar fyrstu búskaparárin. Man
að þú sagðir: „Gott og vel. Við vinnum
fyrir matnum. Nóg hafa þeir að borga
samt.“ Við saumuðum jólafötin á
börnin okkar og eitt sinn saumaði ég
á mig kjól fyrir jólin, kom til þín og
spurði: „Hvernig líst þér á þennan
kjól?“ Hanna sagði að hann færi mér
vel, „vilt vera öðruvísi en við hinar“,
bætti hún við. Og Steini heitinn
hlýddi á þetta hjal, hló og spurði:
„Hvað eruð þið eiginlega að bralla?“
Það veit guð að hann Steini var allt-
af glaður og góður og mikill músík-
unnandi, spilaði sjálfur á harmoníku.
Honum var svo margt gefið, ekki síst
greiðasemi. Þá var dugnaður hans
mikill og hvarvetna kom hann sér vel.
Það sýndi sig best við minningarat-
höfnina hinn 3. mars sl. Þar mættu
margir. Þar voru barnabörnin svo
yndisleg, Hanna mín. Þau hafa fengið
þessa hæfileika frá ykkur báðum. Þið
Steini eigið yndisleg börn og barna-
börn, sem kunna að meta og elska afa
sinn látinn.
Elsku Hanna mín. Ég veit að þetta
er búið að vera erfitt, en lífið heldur
áfram og þú hefur börnin og barna-
börnin. Mundu „að sársaukinn varir
aðeins um hríð en eilíflega sú dýrð
sem af honum hlýst“ eins og segir í
Matteusarguðspjalli: Um leið og ég
kveð kæran vin vil ég minnast Rúnu
minnar í Brekku. Drottinn blessi
minningu ykkar.
Elsku Hanna, börn og barnabörn.
Ég votta ykkur innilega samúð við
brotthvarf góðs eiginmanns, föður og
afa. Hvíl þú, Steini, í friði. Drottinn
hann þig blessi. Undir hans heilaga
blóði, ykkar
Gerður Ben.
Við fráfall vinar okk-
ar, Gests, hefur mynd-
ast stórt skarð, sem erf-
itt verður að fylla. Bæjarfélög missa
mikið þegar menn sem hafa sett mark
sitt á samfélagið með slíkum hætti
eins og hann sannarlega gerði, falla
frá í blóma lífsins.
Við viljum minnast félaga okkar
sem var hugmyndafræðingur af stofn-
GESTUR
ÞÓRARINSSON
✝ Gestur Þórarins-son fæddist í
Árbæ á Blönduósi 11.
júlí 1947. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítala – há-
skólasjúkrahúss v/
Hringbraut laugar-
daginn 19. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Blönduóskirkju 5.
mars.
un Félags opinberra
starfsmanna í Húna-
vatnssýslum. Þar var
hann okkar foringi og
vann sitt verk af æðru-
leysi, samviskusemi, trú-
rækni og vann óeigin-
gjarnt starf í þágu okkar
félagsmanna eins og í
öllu öðru sem hann tók
sér fyrir hendur. Við
viljum fyrir hönd allra
sem störfuðum með hon-
um í FOSHún, þakka
fyrir tímann sem hann
gaf okkur í þágu réttlæt-
is og til betri kjara.
Kæra Ragnhildur og fjölskylda, við
sendum ykkur bestu kveðjur og vott-
um ykkur dýpstu samúð um leið og við
þökkum fyrir þolinmæði og yndislegar
móttökur.
Hulda Birna Frímannsdóttir,
Kristín E. Sigfúsdóttir.