Morgunblaðið - 14.09.2005, Side 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. SEPTEMBER 2005 29
MINNINGAR
✝ Þorbjörg Stein-grímsdóttir
fæddist á Hóli í
Presthólahreppi í
N-Þing. 14. sept-
ember 1915. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Eir í
Reykjavík 5. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sigríð-
ur Björg Þorsteins-
dóttir frá Blika-
lóni, f. 1891, d.
1982 og Steingrím-
ur Guðnason frá Hóli, f. 1884, d.
1958. Þorbjörg var þriðja elst í
sjö systkina hópi.
Þorbjörg giftist Guðmundi
Snorra Guðmundssyni frá
Sveinsgarði í Grímsey, f. 1917,
d. 1996, þau skildu. Þau eign-
uðust fjögur börn: a) Þorbjörg
Karolína, f. 1940, d. 1987, var
gift Eiríki Þorsteinssyni búsett-
um á Raufarhöfn. Dóttir Þor-
bjargar er Anna Þorbjörg To-
her, f. 1960, gift Pétri Steini
Guðmundssyni, f 1958. b) Arna
Borg, gift Sighvati Sveinssyni,
þau eiga tvo syni, Svein Snorra,
f. 1971 og Andrés
Birki, f. 1974. c)
Steingrímur, f.
1947, kvæntur
Maríu Einarsdótt-
ur, f. 1950. Þau eru
búsett í Noregi og
eiga tvær dætur,
Hrönn, f. 1970, og
Brynju, f. 1971. d)
Ævar, f. 1948,
kvæntur Önnu
Jónu Haraldsdótt-
ur, f. 1949, þau
eiga tvær dætur,
Nönnu, f. 1973, og
Örnu, f. 1978. Sonur Ævars er
Steingrímur Davíð, f. 1970.
Hún stundaði hússtjórnarnám
við Húsmæðraskólann á Blöndu-
ósi og fluttist síðan til Akureyr-
ar þar sem hún giftist Guð-
mundi Snorra. Þorbjörg fluttist
til Reykjavíkur með börnin sín
fjögur og bjó síðast á Brávalla-
götu 18. Hún starfaði í um 30 ár
á Landspítalanum við Hring-
braut í matsal starfsmanna og á
sótthreinsunardeild.
Þorbjörg verður jarðsungin
frá Fossvogskapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Mér finnst það ljúft og skylt að
rita fáein minningarorð við fráfall
Þorbjargar Steingrímsdóttur sem
var tengdamóðir mín og góður vinur.
Kynni okkar byrjuðu í ágústmán-
uði 1961 þegar ég kom fyrst á heim-
ilið hennar í Þingholtstræti 1, eftir
að hafa hitt Örnu dóttur hennar um
verslunarmannahelgina þá um sum-
arið í Þórsmörk þar sem svo mörg
ástarsambönd hafa bundist. Sjálfsagt
var henni ekki sama hvaða ungi
sveinn gerði sig líklegan að stíga í
væng við hina ungu dóttur og leit því
fránum augum á hann í fyrstu en
einhvern veginn tókst honum að
bræða hjarta hennar eftir því sem
heimsóknum fjölgaði og hefur vin-
átta okkar síðan verið órjúfanleg.
Þorbjörg ólst upp á Blikalóni á
Melrakkasléttu sem barn og ung-
lingur við almenn sveitastörf þar
sem aldrei var slegið af og allir
þurftu að vinna hörðum höndum.
Eftir nám við Húsmæðraskólann á
Blönduósi fór hún til Akureyrar þar
sem hún giftist Guðm. Snorra Guð-
mundssyni vélgæslumanni og átti
með honum fjögur mannvænleg
börn. Hún starfaði þar við húshjálp
og framreiðslustörf hjá ýmsu mektar
fólki þar til að auka tekjur heimilis-
ins. 1955 flytjast hjónin til Reykja-
víkur með börnin en skildu fljótlega
eftir það. Þorbjörg bjó síðustu 15 ár-
in á Brávallagötu 18.
Hún starfaði hjá Landspítalanum í
30 ár í matsal starfsfólks og á sótt-
hreinsunardeild þar sem hún naut
virðingar samstarfsfólks síns sakir
dugnaðar og vandvirkni. Auk þeirra
starfa sem hér eru upptalin biðu
húsmóðurstörfin heima fyrir við upp-
eldi á fjórum börnum og einu barna-
barni sem hún kom svo vel til
manns. Og aldrei sást Þorbjörg
öðruvísi en með eitthvað á milli
handanna, mauriðin við að hekla
heilu rúmteppin eða sauma dúka og
eftir hana liggja mörg hundruð lista-
verk sem hún hafði svo gaman af að
gefa fjölskyldu og vinum.
Hún var afskaplega gestrisin og
bjó til góðan mat og bauð oft á ári til
veislu, allri fjölskyldunni til sín og
var þá oft glatt á hjalla. Hún var
mjög söngelsk og tókum við oft lagið
saman því hún kunni ógrynni af ís-
lenskum lögum og textum, sem hún
hélt gjarnan til haga og límdi inn í
úrklippubók. Var oft gott að komast
í hana og fá að ljósrita úr henni.
Þegar börnin uxu úr grasi gaf hún
sér tíma til að ferðast með fjölskyld-
unni bæði á erlendri grund sem hér-
lendis og vorum við hjónin þeirrar
gæfu aðnjótandi að upplifa með
henni bæði fyrstu tjaldútileguna
hennar og ferð erlendis. Þá talaði
hún oft um þær skemmtilegu stundir
sem hún hafði oft átt með systkinum
sínum Þóru og Friðgeir í sólarlönd-
um. Börnum og barnabörnum unni
hún heitt og þau henni og var alltaf
minnsta mál hjá henni að gista og
vaka yfir barnabörnunum, hvort
heldur var eina nótt eða í lengri
tíma.
Þorbjörg hafði sterkan en góðleg-
an norðlenskan svip og fannst mér
hún fallegri og fallegri eftir því sem
árin færðust yfir og flestir ókunnugir
trúðu vart þessum háa aldri hennar.
Hún var alltaf svo vel klædd og með
vel greitt kastaníu-brúnt hárið. Þeg-
ar langömmu-börnunum tók að
fjölga var hún oftast í fjölskyldunni
kölluð „Langa“ og unni hún þeim
titli vel. Fyrir tæpu ári fluttist hún á
hjúkrunarheimilið Eir vegna þess að
líkaminn var orðinn lúinn eftir lang-
an vinnudag. Hún fylgdist vel með,
las alltaf Moggann sinn og hafði
gaman að spjalla um heima og
geima, þó svo skammtímaminnið
væri farið að gefa sig, en sauma-
skapnum sleppti hún aldrei fyrr en
síðasta daginn. Þó hún hefði kosið að
vera lengur heima hjá sér þá fór vel
um hana á Eir og vill fjölskyldan
þakka öllu starfsfólki þar fyrir góða
umönnun og sérstaklega starfsfólki
4. hæðar.
Að lokum þakka ég þér samfylgd-
ina og vináttuna hér og trúi á endur-
fundi á æðri stöðum. Mín lokaorð
eru úr kvæðinu „Rósin“ sem sungið
verður við útför þína á 90. afmæl-
isdegi þínum: „Eitt er það sem aldrei
gleymist, aldrei, það er minning þín“.
Farðu á Guðs vegum.
Sighvatur Sveinsson.
Elskuleg amma mín, Þorbjörg
Steingrímsdóttir, verður í dag borin
til sinnar hinstu hvílu eftir langa og
viðburðaríka ævi. Að minnast hennar
í fáum orðum er ekki auðvelt því hún
var stórbrotin kona og aðdáunarverð
fyrir elju og dugnað alla sína tíð.
Fórnfýsi, heiðarleiki og mikið skap
komu henni áfram í lífinu og okkur
börnum hennar til manns.
Hún tók mig að sér, ól mig upp
sem eitt af börnunum sínum og er ég
henni þakklát fyrir það því ég tel það
vera mína mestu gæfu í lífinu að
hafa fengið að alast upp í hennar ná-
vist. Hún kunni ógrynni af sögum,
vísum og sálmum sem hún kenndi
mér á meðan hún sat við að sauma,
baka eða hvað það nú var sem hún
þurfti að gera eftir langan vinnudag.
Hún sagði mér svo margt úr barn-
æsku sinni og hvernig það var þegar
hún var að alast upp hjá ömmu sinni.
Við áttum það sameiginlegt að alast
upp hjá ömmu okkar og eiga kær-
leiksríkar minningar um þá ljúfu ást
sem aðeins amma getur gefið.
Ekki var hún síðri Langa, eins og
sonur minn kallaði langömmu sína.
Hjá henni átti hann hauk í horni og
bandamann frá fyrsta degi. Við hjón-
in fengum að búa á heimili hennar í
tvö ár og þá áttu þau tvö margar
góðar stundir sem eru honum kærar
minningar nú þegar hann saknar
hennar svo sárt.
Sál hennar er flogin burt til að
kanna ný lönd, sem hana langaði að
sjá. Ég bið því góðan Guð að geyma
hana eins og hún bað hann svo oft að
gera fyrir mig þegar ég var að flækj-
ast um heiminn. Bænir voru mitt
veganesti svo mig langar að ljúka
þessum minningarbrotum með bæn
sem ég lærði hjá henni.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Anna Þorbjörg Toher.
Það var 14. júní 1971 sem ég
kynntist ömmu minni, en það var
hún sem var viðstödd fæðinguna
mína. Þar með hófst 34 ára vinátta
sem rofnaði aldrei. Hún var ekki
bara amma mín heldur vinur og gaf
mér allaf góð ráð þegar mikið lá á.
Minningarnar eru margar og góð-
ar. Ég var bara lítill strákur þegar
amma passaði mig fyrst og oft var
hún hjá okkur inní Aró eða ég heima
hjá henni. Öll jól, páska, afmæli,
fermingu og giftingu vorum við sam-
an. Ég var alltaf öruggur hjá henni
og vinkaði bara mömmu og pabba
þegar þau voru á einhverju flakki.
Að kúra í hálsakotinu hjá ömmu að
kvöldi og finna ylinn og hlýjuna af
henni er eitthvað sem maður gleymir
aldrei. Að hlusta á sögurnar um
gamla daga, bækurnar sem hún las
fyrir mig, hversu oft hún tók upp
hanskann fyrir mig þegar einhver
var að skamma mig – „jú ég var eng-
inn engill“.
Síðustu árin kom hún oft á heim-
ilið mitt í Mosarima og borðaði hjá
okkur og hún talaði alltaf um það
hvað henni þótti hlýlegt og gott að
vera hjá okkur. Hún hafði það oft á
orði hversu vel kvæntur ég væri og
hvað ég ætti yndislega fjölskyldu, en
þeim var vel til vina, Lindu og
ömmu. Ég naut hverrar mínútu með
þér amma. Ég minnist dagsins sem
ég gifti mig, það var góður dagur, og
margar stórkostlegar myndir sem
náðust á þeim degi af okkur sem eig-
um eftir að lifa áfram. Ég man hvað
þú varst glöð þegar ég sagði þér að
ég ætti von á erfingja, þú varst búin
að bíða svo lengi. Og þessi mánuður
sem þú og litli prinsinn áttuð saman
var stórkostlegur og fyrir það er ég
þér þakklátur. Hvað hann er hepp-
inn að hafa hitt þig, en ég veit að þú
kemur til með að standa við það lof-
orð sem þú gafst mér áður en þú
kvaddir, að vaka yfir honum dag og
nótt það sem eftir er.
Ég er þakklátur fyrir þig og þær
stundir sem við áttum saman. Það
var heiður að fá að kalla þig ömmu,
þú varst góð amma. Það er bara svo
erfitt að kveðja þig eftir öll þessi ár.
En lífið heldur áfram og minningin
lifir áfram um konu sem vann hörð-
um höndum alla sína ævi. Ég mun
minnast þín með bros á vör.
Elsku amma mín, takk fyrir mig
Sveinn Snorri.
Loks hefur amma fengið hvíldina
sem hún hafði óskað sér. Þó að ég
samgleðjist henni þá er söknuður í
hjarta og minningarnar streyma.
Amma var sjálfstæð og ákveðin per-
sóna en einnig ljúf og hjartahlý. Hún
var mikill fagurkeri, hafði unun af
því að horfa á það fallega í kringum
sig. Amma var mikil fjölskyldumann-
eskja og eru matarboðin á Hverf-
isgötunni stór hlekkur í keðju minn-
inganna. Amma var einstaklega
dugleg og iðin og sat aldrei auðum
höndum.
Það var ekki ósjaldan sem ég sat
og horfði á hana hekla eða sauma út
og hlustaði á hana tala um gamla
tímann. En þó að amma hafi upplifað
margt þá gekk hún hnarreist í gegn-
um lífið. Nú kveð ég einstaka per-
sónu sem ég mun ætíð minnast og
líta upp til.
Nanna.
Elsku Þorbjörg, þegar mamma
kynntist Sveini Snorra fyrir tæpum
þremur árum síðan, fylgdi honum
eldri kona sem ávallt var glöð í
bragði og öllum þótti vænt um. Þeg-
ar við hittumst fyrst náðum við vel
saman og urðum strax góðir vinir.
Við gátum spjallað heillengi saman
um allt milli himins og jarðar og
sagðir þú mér margar fróðlegar og
skemmtilegar sögur frá þínum yngri
árum. Þess mun ég sakna.
En þrátt fyrir að söknuðurinn og
eftirsjáin sé mikil er það huggun að
vita af þér á betri stað. Ég veit líka
að þú munt vaka yfir okkur og ný-
fæddum bróður mínum, langömmu-
stráknum þínum, sem þú fékkst að
sjá og faðma. Ég er glaður að hafa
fengið að kynnast þér og þakka ég
allar þær góðu stundir sem við átt-
um saman. Minningin mun lifa í
hjarta mínu alla ævi.
Þinn vinur,
Dagur Snær.
ÞORBJÖRG STEIN-
GRÍMSDÓTTIR
Ég skrifa þessa
minningargrein um
Lovísu vegna þess að
í dag, 13. sept., hefði
hún orðið tvítug.
Lovísa lést í bílslysi hinn 5. maí sl.
aðeins 19 ára. Er hægt er að túlka
þennan sorglega atburð sem tilvilj-
un eða var hennar tími kominn? Það
fæ ég að vita síðar því ég trúi því að
ég muni hitta hana aftur.
Lovísa var miklu meira en bara
LOVÍSA RUT BJARG-
MUNDSDÓTTIR
✝ Lovísa RutBjargmunds-
dóttir fæddist í
Reykjavík 13. sept-
ember 1985. Hún
lést af slysförum 5.
maí síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Árbæjarkirkju 12.
maí.
frænka mín, því ég
leit alltaf á hana sem
systur mína og mik-
inn vin. Hún verndaði
mig og kenndi mér
margt. Hún var mjög
hress og gefandi per-
sóna, alltaf brosandi
og sá oftar en ekki hið
spaugilega við hlutina.
Ég og Lovísa og Kol-
brún, yngri systir
hennar, áttum margar
góðar stundir saman
við leik og annað sem
börn taka sér fyrir
hendur. Við teiknuðum og föndr-
uðum oft og Lovísa var mjög lagin
við svoleiðis hluti og miðlaði kunn-
áttu sinni til okkar.
Við lékum okkur líka mikið úti í
náttúrunni og gæludýrin okkar
komu þar mikið við sögu.
Lovísa hélt mikið upp á dýr og
kom fyrir að hún fékk sér oftar en
ekki gæludýr án þess að spyrja
leyfis hjá foreldrum sínum. Við þrjú
áttum fjöldann allan af þeim í gegn-
um tíðina. Það voru hamstrar, kan-
ínur, naggrísir, fiskar, eðlur og nú
síðast áttum við hunda sem eru
bræður, þá Lauga og Sófus. Við
Lovísa fórum saman með þá á
hundanámskeið og viðruðum þá
gjarnan á Geirsnefi eða við Rauða-
vatn.
Einn daginn, úti við Rauðavatn,
vorum við Lovísa saman úti með
hundana þegar stór og mikill Si-
berian Husky hundur kom labbandi
með bíl eiganda síns. Lovísa sagði
þá að hún ætlaði að fá sér þannig
hund og líka úlfhund þegar hún yrði
eldri. Hún ætlaði líka að búa í sveit
og eiga fullt af dýrum.
Framtíðin með vonum og vænt-
ingum beið hennar en slysin gera
ekki boð á undan sér og í einni svip-
an er allt breytt.
Ég veit að Guð varðveitir Lovísu
mína. Blessuð sé minning hennar.
Sindri Garðarsson.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi
JÚLÍUS A. FOSSDAL,
Brekkubyggð 5,
Blönduósi,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri sunnu-
daginn 11. september.
Útförin fer fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Sigríður Árnadóttir,
Erna Fossdal, Jón Stefánsson,
Þorgerður Fossdal, Baldur Ragnarsson,
Árnína Fossdal,
Ingibjörg Fossdal, Þórður Sverrisson,
Ósk Fossdal, Páll Gestsson,
Bjarnheiður J. Fossdal, Björn Torfason,
Sigríður Fossdal, Ólafur Ívarsson,
Ari B. Fossdal, Ingibjörg Ólafsdóttir,
Birkir Þ. Fossdal, María Kristinsdóttir,
Einar Óli Fossdal, Sigríður Helga Sigurðardóttir,
afa- og langafabörn.
Elskulegur sonur, bróðir og mágur,
STEINGRÍMUR KRISTJÓNSSON,
Laugavegi 143,
Reykjavík,
er látinn.
Guðbjörg Jóhannsdóttir,
Guðrún Kristjónsdóttir, Gylfi Knudsen,
Laufey Kristjónsdóttir, Sverrir Þórólfsson,
Linda Rós Kristjónsdóttir, Sigurður Gunnarsson,
Jóhann Kristjónsson, Kristín Egilsdóttir,
Arnrún Kristinsdóttir, Einar Þorvarðarson,
Finnbogi E. Kristinsson, Sólveig Birgisdóttir,
Hjörtur Kristinsson, Dagný Emma Magnúsdóttir,
Anna Kristinsdóttir, Gunnar Örn Harðarson,
Árni Kristinsson, Ingibjörg Jónsdóttir
og fjölskyldur.