Morgunblaðið - 15.10.2005, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. OKTÓBER 2005 39
MINNINGAR
✝ Halldór Jónssonbóndi frá Mann-
skaðahóli fæddist á
Mannskaðahóli á
Höfðaströnd 10.
ágúst 1919. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Sauðárkróks laug-
ardaginn 1. október
síðastliðinn. Móðir
hans var Sigríður
Halldórsdóttir, f. 8.
september 1877, d.
2. september 1971.
Faðir hans var Jón
Jónsson, f. 29. mars
1882, d. 16. mars 1952. Systkini
Halldórs eru, Efemía, f. 4. júlí 1904,
d. 27. júní 1976, Jón Halldór, f. 1.
júlí 1906, d. 22. maí 1929, Björn, f.
14. október 1908, d. 26. apríl 1970,
Anna Kristín, f. 23. febrúar 1911, d.
7. febrúar 1996, Garðar, f. 24 des-
ember 1913, Ragnheiður, f. 20.
september 1915, og Jónína Sólveig,
f. 14. september 1917, d. 11. maí
2001.
Hinn 10. ágúst 1954 kvæntist
Halldór Árnýju Lilju Egilsdóttur, f.
15. ágúst 1928. Foreldrar hennar
voru Ingibjörg Björnsdóttir, f. 21.
október 1896, d. 2. september 1997
og Egill Gottskálksson, f. 31. jan-
úar 1892, d. 15. desember 1973.
Börn Halldórs og Lilju eru: 1) Egill
Ingiberg Hermannsson, f. 19. nóv-
ember 1952, maki Jutamas Baoph-
Halldór Már, f. 8. maí 1982, og c)
Arna, f. 27. desember 1986. 4) Sig-
ríður, f. 30. september 1957, maki
Óskar Stefánsson, f. 8. október
1951. Börn þeirra eru a) Lilja Sól-
veig, f. 31. janúar 1976, maki Svein-
björn Sigurðsson, f. 23. febrúar
1974, b) Fjóla Katrín, f. 22. febrúar
1980, sambýlismaður Hákon Atli
Birgisson, f. 16. desember 1976, c)
Karólína Kristín, f. 31. mars 1985,
og d) Halldór Snær, f. 20. septem-
ber 1987. 5) Björn Gísli, f. 14. sept-
ember 1962, sambýliskona Svandís
Jónsdóttir, f. 16. febrúar 1957.
Börn hans eru: a) Ingibjörg, f. 18.
október 1983, dóttir hennar, Katr-
ín Mjöll, f. 29. september 2003, b)
Birgir, f. 29. júní 1985, c) Halla, f.
14. september 1990, og d) Alexand-
er, f. 29. maí 1996. 6) Ingibjörg Sól-
veig, f. 24. desember 1964, maki
Bjarni Kristinn Þórisson, f. 6. nóv-
ember 1963. Börn þeirra eru: Sig-
ríður Ósk, f. 29. janúar 1990, Sunna
Dís, f. 1. ágúst 1991, Bjarnveig Rós,
f. 27. apríl 1993, Lilja Dóra, f. 18.
janúar 1996, og Stella Dröfn, f. 1.
júlí 1997.
Foreldrar Halldórs hófu búskap
á Mannskaðahóli árið 1910 er þau
fluttu þangað frá Vatni á Höfð-
aströnd. Halldór og Árný Lilja tóku
við búi af föður Halldórs árið 1952
þegar hann lést. Þau ráku búið á
Mannskaðahóli í fjörutíu ár og
fluttu í Hofsós árið 1992 og tóku
Ingibjörg Sólveig og Bjarni Krist-
inn við búinu á Mannskaðahóli það
sama ár.
Halldór verður jarðsunginn frá
Hofsóskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
ila, f. 14. janúar 1962.
Börn hans eru: Svan-
dís Lilja, f. 5. maí
1983, Matthías Gísli,
f. 21. maí 1985, Árný
Lilja, f. 4 maí 1988, d.
17. júní 1988, Kolbrún
Sif, f. 29. apríl 1989,
Hermann Kristinn, f.
8. maí 1995, og Rúnar
Freyr, f. 29. mars
2003. 2) Einar, f. 23.
janúar 1955, maki
María S. Jóhannsdótt-
ir, f. 18. nóvember
1956. Börn þeirra
eru: a) Halldór Jóhann, f. 19. júlí
1975, maki Kolbrún Grétarsdóttir,
f. 25. ágúst 1975. Börn þeirra eru:
Gréta María, f. 8. apríl 1998, Sylvía
Sif, f. 21. júní 1999, og Halldóra
Árný, f. 19. nóvember 2003. b) Sig-
urlína Hrönn, f. 11. maí 1978, sam-
býlismaður Gunnar Helgi Helga-
son, f. 12. nóvember 1977. Börn
þeirra eru Einar Örn, f. 22. maí
1998, og Unnur María, f. 6. maí
2005. c) Ásbjörg Ýr, f. 20. apríl
1985, sambýlismaður Benedikt
Rúnar Egilsson, f. 8 júní 1983. d)
Sigurður Ingi, f. 17. nóvember
1988. 3) Jón, f. 24. mars 1956, maki
Sigríður Erla Eyjólfsdóttir, f. 15.
maí 1958. Börn þeirra eru: a) Berg-
lind Helga, f. 9. júlí 1979, sambýlis-
maður Kristján Gunnar Kristjáns-
son, f. 17 september 1977, b)
Það er með sorg og söknuði sem
ég kveð hann afa minn. Mikið vildi ég
óska að við hefðum haft hann hjá
okkur svolítið lengur. En svona fór
þetta nú og ég minni sjálfa mig á það
hversu heppin ég var að eiga afa eins
og hann. Síðustu daga hafa sótt á mig
hinar og þessar minningar. Ég naut
ávallt samverustunda okkar og sótti
mjög í afa minn frá fyrstu tíð. Ein
minning sækir meira á mig en aðrar
þessa dagana. Það var einn veturinn
þegar við bjuggum ennþá á Mann-
skaðahóli að kyngt hafði niður snjó.
Stórir skaflar höfðu myndast allt í
kringum húsið og búið var að búa til
stærðarinnar snjóhús með hinum og
þessum fínheitum. Þarna voru snjó-
syllur í veggjum sem búið var að
stilla kertastubbum á og snjóbekkur
til að tylla sér á. Þetta fannst mér að
sjálfsögðu alveg svakalega flott og
lék mér heillengi. Ég mátti helst ekki
vera að því að koma inn í mat. Svo
var það mitt í einum leiknum að það
var „bankað“ á snjóhúsdyrnar og úti
stendur afi kominn í heimsókn. Hann
kemur inn, tyllir sér á snjóbekkinn
og réttir mér volga flatbrauðsneið,
glænýja frá ömmu. Þarna sátum við,
borðuðum sitthvora sneiðina og ég
malaði og malaði en fann svo að mér
var orðið heldur kalt af að sitja á
snjóbekknum svo ég settist á heitt
lærið á afa. Því það man ég vel, hvað
hann var alltaf heitur. Ég gleymi
þessari notalegu stundu aldrei. Mér
þótti svo ótrúlega vænt um hann og
hugsaði oft að það ætti örugglega
enginn eins góðan afa og ég. Afi
kenndi mér nánast öll þau spil sem
ég kann og tókum við yfirleitt nokk-
ur spil þegar við hittumst. Hann
kenndi mér líka langflestar af þeim
bænum sem ég kann og það er und-
antekning ef ég þyl ekki í huganum
„Nú er ég klæddur og kominn á
ról…“ á leið til vinnu.
Ég minnist afa míns sem glað-
værs, hláturmilds manns. Hann var
iðinn, afkastamikill og ákaflega
handlaginn. Hann var sérlega góður
bóndi, framfarasinnaður, réttsýnn
og skipulagður. Hann brýndi ávallt
fyrir manni að vera góður við menn
og dýr. Ég á honum svo mikið að
þakka og ætla mér að muna allt það
góða sem hann hefur kennt mér.
Elsku afi minn, ég vil þakka þér
allt. Þú hefur verið mér svo mikið og
ég hef alltaf verið svo stolt af þér. Ég
kveð þig nú í hinsta sinn með þessum
lokaorðum.
Ég aldrei hef lofað að brautin sé bein,
né blómstígar gullskrýddir alla leið heim.
Ég get ekki lofað þér gleði án sorgar,
á göngu til himinsins helgu borgar.
En eg hefi lofað þér aðstoð og styrk,
og alltaf þér birtu þó leiðin sé myrk.
Mitt ljúfasta barn ég lofað þér hef,
að leiða þig sjálfur hvert einasta skref.
(Staðf. Hjálmar Jónsson.)
Þín
Lilja Sólveig.
Elsku afi minn, þá er víst komið að
kveðjustund. Mikið finnst mér það
sárt að þurfa að kveðja þig. Það á eft-
ir að vera skrýtið að koma norður og
sjá þig ekki sitjandi við eldhúsborðið
eða úti í einhverjum verkum. Ég á
eftir að sakna þess að fá ekki koss og
faðmlag frá þér í dyragættinni þegar
ég legg svo aftur í hann heim á leið.
En ég veit að ég get hugsað til allra
þeirra yndislegu stunda sem ég átti
með þér og þær ylja mér um hjarta-
rætur.
Mér finnst ég hafa verið svo hepp-
in að hafa fengið að vera svona mikið
í sveitinni hjá ykkur ömmu. Mikið
hlakkaði ég alltaf til á leiðinni norður
að sjá ykkur í Varmahlíð að bíða eftir
að rútan rynni í hlað. Þú varst alltaf
svo sperrtur með spanjóluna á höfð-
inu og kinkaðir kolli til mín. Þetta
voru yndislegir tímar sem ég gleymi
aldrei. Ég fékk að kúra á beddanum
við hliðina á rúminu ykkar ömmu og
á morgnana, þegar amma var í fjós-
inu, hlustuðum við saman á morg-
unsöguna áður en við fórum á fætur.
Ég man að ég elti þig í flest verk
enda fannstu alltaf eitthvert verðugt
verkefni handa mér. Þar sem ég kom
yfirleitt til ykkar í maímánuði þá
fékk ég að aðstoða þig í flestum vor-
verkum. Eitt sinn var ég með þér í
fjárhúsum þar sem þú varst að
marka nokkur ný lömb. Þú kraupst á
túninu með eitt lambið og varst að
marka það. Ég var að skottast í
kringum þig þegar ég tók eftir því að
rollan var orðin eitthvað óróleg yfir
lambinu sínu. Ég byrjaði því að labba
rólega í kringum þig og rollan á eftir
mér. Eftir smástund var ég farin að
hlaupa hringinn og alltaf elti rollan
mig þannig að á endanum stökk ég
upp í fangið á þér, logandi hrædd við
þessa rollu. Mikið hlóstu að mér, ég
var greinilega ekki eins hugrökk og
ég vildi líta út fyrir að vera. Ég man
þegar þú varst að bera áburð á túnin
og fékkst mig til að aðstoða þig. Ég
átti að standa við endann á túninu
með spjót með veifu svo að þú gætir
keyrt í beinni línu að því með áburð-
ardreifarann. Þegar þú varst búinn
að snúa við átti ég að labba nokkur
skref niður eftir túninu og stinga því
niður aftur. Til að stytta mér stund-
irnar meðan ég beið, át ég hundasúr-
ur og horfði á þig skoppandi á vél-
inni. Alltaf þegar þú nálgaðist mig
rakstu út úr þér tunguna eða grettir
þig á einhvern hátt þannig að ég velt-
ist um af hlátri. Þegar við komum
heim vorum við yfirleitt orðin nokk-
uð köld og tók þá amma vel á móti
okkur með hressingu. Já, ég á marg-
ar góðar minningar með þér úr sveit-
inni sem mér finnst gott að rifja upp.
Margar þeirra eru ansi skondnar og
höfum við fjölskyldan hlegið mikið að
þeim, eins og til dæmis þegar við vor-
um að vitja um netin og þú leyfðir
mér að stýra bátnum og ég henti þér
næstum frá borði þegar ég tók einum
of skarpa beygju, eða það sem þú
sagðir við mig þegar við vorum sam-
an á fjórhjólinu og spanjólan fauk af
þér. Mínar kærustu minningar með
þér eru samt þær þegar þú dansaðir
við mig. Þegar ég var lítil var ég vön
að standa á tánum á þér á meðan þú
dansaðir með mig um eldhúsgólfið en
þegar ég varð eldri gat ég dillað mér
í takt með þér. Þetta varstu líka van-
ur að gera við ömmu og ég man að
mér fannst þið hljóta að vera ást-
föngnustu afi og amma í öllum heim-
inum. Þú varst sérstaklega handlag-
inn og erum við barnabörnin svo
heppin að eiga marga góða hluti sem
þú smíðaðir handa okkur. Mikið af-
skaplega þykir mér vænt um alla
þessa hluti og er svo stolt að geta
stillt þeim upp í íbúðinni minni. Einn
hlut þykir mér þó sérstaklega vænt
um en hann fékk ég þegar ég var
fimm ára. Þetta er litla rauða elda-
vélin sem þú smíðaðir handa mér.
Mikið lék ég mér með hana og var ég
mikið öfunduð af henni.
Elsku afi, ég er svo þakklát fyrir
að hafa átt þig að. Ég gleymi ekki
glettninni sem skein úr augum þín-
um og hvernig axlirnar á þér kippt-
ust til þegar þú hlóst. Takk fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an, fyrir allar skemmtilegu vísurnar
sem þú ortir til mín og öll spilakvöld-
in. Bless, elsku besti afi minn, Guð
geymi þig. Þín
Fjóla.
Elsku afi það er svo erfitt að trúa
því að þú sért dáinn þú sem alltaf
varst svo hress og kátur og alltaf
tilbúinn með spilastokkinn og kand-
ísinn þegar við komum í heimsókn og
þegar við vorum í skólanum var alltaf
svo gaman að sjá þig hjólandi og þú
fórst létt með það þótt þú værir kom-
inn vel á níræðisaldurinn og svo
labbaðir þú alltaf svo teinréttur og
reffilegur, þú varst líka algjör grall-
ari og með góðan húmor og fyndna
brandara og hvað við gátum stund-
um hlegið þegar þú varst að grínast.
Þú varst líka svo flinkur að smíða og
eigum við marga fallega hluti eftir
þig. Það var alltaf svo gott og nota-
legt að koma til ykkar ömmu og alltaf
vorum við velkomnar, það fundum
við vel. Elsku afi, við eigum eftir að
sakna þín mjög mikið því að þú varst
einn af föstu punktunum í tilveru
okkar og það verður skrítið að koma
til elsku ömmu en enginn afi inni, eða
úti í skúr að smíða eða að gera eitt-
hvað í garðinum eða að koma úr
göngu eða hjólatúr. Elsku afi, hver
minning um þig er sem fegursta
perla og mun alltaf lifa í hjarta okk-
ar.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku amma, megi góður guð gefa
þér styrk og blessun í sorg þinni.
Drottinn blessi þig, elsku afi.
Þínar afastelpur.
Sigríður, Sunna,
Bjarnveig, Lilja og Stella.
HALLDÓR
JÓNSSON
Elsku afi og langafi, við
kveðjum í hinsta sinn.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Guð blessi þig, elsku afi.
Halldór Jóhann, Kolbrún,
Gréta María, Sylvía Sif
og Halldóra Árný,
Úlfsstöðum.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku afi, takk fyrir allt og
allt. Guð geymi þig.
Berglind Helga,
Halldór Már og Arna.
HINSTA KVEÐJA
Amma. Þar sem ég
sit hér og hugsa til
þín, amma mín, kemur
margt upp í hugann.
Það er eiginlega betra
að sitja og rifja upp minningarnar
en að setja þær á blað. Og margar
eru þær.
Þú bjóst í Kópavoginum þegar ég
var að alast upp á Akureyri. Þú og
afi komið stundum norður í heim-
sókn og þá alltaf með gjafir. Ó, hve
það var spennandi. Þetta var fyrir
mér eins og að fá eitthvað frá út-
löndum. Ég man sérstaklega eftir
sundbolnum bleika. Enginn átti
svona fínan sundbol. Seinna fengum
ég og Silla systir að fara suður í
heimsókn til þín og afa. Það var
ótrúleg upplifun. Við fengum að fara
í flugvél í fyrsta sinn og þessu ferða-
lagi gleymum við aldrei. Þegar
þangað var komið fórstu svo með
okkur niður í bæ í strætó. Þvílíkt
ævintýri. Við fórum í bíltúra út um
allar trissur og það sem er minn-
isstæðast úr þeim er þegar við skoð-
uðum gosbrunninn við tjörnina að
kvöldi til. Þetta eru alveg sérstakar
minningar, amma mín, sem þú gafst
okkur. Ég mun aldrei gleyma þessu.
Það fór svo að ég flutti suður til
Reykjavíkur. Þá hittumst við reglu-
lega á Álfhólsveginum í kaffi. Best
MARÍA
PÁLMADÓTTIR
✝ María Pálma-dóttir fæddist
árið 1926. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri 7.
september síðastlið-
inn og var jarðsung-
in hinn 14. septem-
ber – í kyrrþey að
eigin ósk.
var þó þegar þú áttir
jólin með mér og
minni fjölskyldu.
Eftir að þú fórst svo
norður hittumst við
sjaldnar eins og við
var að búast. Áttum
samt góðar stundir
yfir mat og kaffi. Mér
þótti sérstaklega vænt
um að þú komst í út-
skriftina hennar Örnu
minnar síðasta sumar.
Síðast þegar ég sá
þig varst þú orðin
veik. Mér fannst gott
að fá að sitja hjá þér á sjúkrahúsinu
þessa síðustu daga með pabba,
mömmu og Hannesi bróður. Það
kenndi mér mikið. Mér fannst ég ná
að kveðja þig og vinna mikið á sorg-
inni. Þegar ég kvaddi vissi ég að ég
var að kveðja í hinsta sinn og það
var sárt. Ég veit þó að þér líður vel
núna hjá þeim sem biðu þín.
Takk, amma mín, fyrir minning-
arnar sem þú gafst mér og takk fyr-
ir það sem ég fékk að læra af þér.
Þín
Hanna María.
Elsku amma, mikið eigum við eft-
ir að sakna þín.
Það var alltaf svo notalegt að
kíkja í heimsókn til þín í Seljahlíðina
og fá kaffi og brjóstsykur. Krakk-
arnir léku sér á meðan við fullorðna
fólkið spjölluðum um daginn og veg-
inn.
Það var svo þægilegt að ræða við
þig vegna þess að þú leist á okkur
yngra fólkið sem jafningja, þú varst
alltaf tilbúin með góð ráð og
miðlaðir óhikað úr þínum reynslu-
brunni.
Ómissandi hluti af jólahátíðinni
var hinn árlegi lambahryggur sem
þú eldaðir svo snilldarlega á þrett-
ándanum, þá kom fjölskyldan öll
saman og átti ógleymanlegar stund-
ir yfir frábærum mat og drykk. Það
gleður okkur mjög mikið að börnin
okkar hafi fengið tækifæri til að
kynnast þér. Það að hafa átt lang-
ömmu er ómetanlegt veganesti fyrir
þau.
En lífið er hverfult, þú flögraðir
burt eftir snarpa veikindabaráttu og
ert komin í faðm fjölskyldu þinnar á
miklu betri stað en við þekkjum hér.
Stórt skarð sem aldrei verður fyllt
hefur verið rofið í fjölskylduna í
þessu lífi en við hittumst aftur síðar
í annarri tilveru.
Hannes Jarl Skaftason
og fjölskylda.
Ég hélt að þú mundir lifa en þú
dóst, ég sakna þín mjög mikið og ég
sendi þér kveðju frá jörðinni til
himnaríkis.
Skafti Þór Hannesson.
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista