Morgunblaðið - 19.10.2005, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. OKTÓBER 2005 31
MINNINGAR
„Hún Dísa frænka
er dáin.“ Fréttin kom
ekki á óvart þegar Óli
sagði mér að Brandur hennar Dísu
hefði hringt og sagt að nú væri þessu
lokið hjá henni. Veikindin undan-
farna mánuði voru þess eðlis að hún
vissi hvert þau myndu leiða hana og
hún var besti stuðningsmaður ætt-
ingja sinna sem fylgdust sorgmædd-
ir með framvindunni.
Þótt við værum samsýslungar við
Dísa, þá kynntist ég henni ekki fyrr
en ég fór að venja komur mínar í Álf-
heimana, fyrir bráðum 20 árum. Það
var eins og Dísa og Steini ættu smá-
hlut í sambandi okkar Óla því hjá
þeim gisti hann helgina þegar úti-
ballið var í Lóni, þar sem við hitt-
umst fyrst. Eftir þennan fyrsta fund
leið nokkur tími þar til við fundum
hvort annað í höfuðborginni, en þeg-
ar við náðum saman leið ekki á löngu
þar til Óli vildi bjóða mér heim til
sín. Ég hafði satt best að segja ekki
vanist því að ungir herrar hefðu
áhuga á að kynna nýja kærustu fyrir
foreldrum sínum svo að segja á
fyrsta stefnumóti, en lét þó fljótlega
til leiðast og var strax boðin velkom-
in í hús hjá Öllu og Óla og eftir það
varð ekki kvíðvænlegt að koma
þangað, enda urðu þær heimsóknir
sjálfsagður og nauðsynlegur hluti af
tilverunni.
Og ekki nóg með það, ég áttaði
mig líka fljótt á því að þau hjón áttu
bæði stóran og samheldinn frænd-
garð, sem maður kynntist smám
saman eftir því sem árin liðu. Dísa
var einn af máttarstólpunum í þess-
✝ Vigdís Guð-brandsdóttir
fæddist á Heydalsá í
Strandasýslu 24.
maí 1929. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
á Höfn miðvikudag-
inn 21. september
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Hafnarkirkju 1.
október.
um frændgarði, systir
Öllu, tengdamóður
minnar.
Við Óli höfum gegn-
um árin oft notið gest-
risni Dísu og Steina.
Fyrst á Reyðará, en
síðar í Bugðuleirunni
eða í Karlsbrekku.
Alltaf var manni tekið
með kostum og kynj-
um; veisluborði og
góðum samverustund-
um. Einu sinni tóku
þau að sér að kenna
Óla að spila vist. Þá
gistum við hjá þeim í Karlsbrekku
og langt fram eftir nóttu spiluðum
við vist og hlógum mikið saman. Síð-
asta heimsóknin í Karlsbrekku var í
júní síðastliðnum. Þá var Dísa búin
að leggja á borð og baka pönnukökur
og allskyns kræsingar. Hún settist
upp í sófa eftir kaffið og sagðist nú
bara vera orðin svo löt að hún yrði að
hvíla sig. Þá sagðist hún líka vera
orðin uppgefin á að þrífa og Steini
væri nú farinn að gera það venju-
lega. Og ekki orð um það meir, engar
kvartanir. En stuttu síðar fór hún á
bráðamóttökuna og fékk þá niður-
stöðu að hún væri komin með ólækn-
andi krabbamein. Það hvernig Dísa
tókst á við veikindi sín má vera okk-
ur öllum til fyrirmyndar. Hún hélt
áfram að njóta samvista við fólkið
sitt eftir því sem heilsan leyfði.
Þremur vikum fyrir andlátið var hún
viðstödd brúðkaup í fjölskyldunni og
var sjálfri sér lík þegar hún hnippti í
þjóninn í brúðkaupsveislunni og
spurði hvernig þetta væri með tón-
listina … á ekkert að syngja hér?
Leið þá ekki á löngu þar til söng-
urinn var kominn í fullan gang og
Dísa tók þátt í honum af lífi og sál.
Nú syngur Dísa á öðrum sviðum
og gerir það örugglega jafn vandlega
og allt annað sem hún tók sér fyrir
hendur. Við Óli og börnin þökkum
fyrir samveruna og sendum samúð-
arkveðjur til Steina, Brandar, Geirs
og Gunnars og þeirra fjölskyldna.
Jónína Sigurgeirsdóttir.
VIGDÍS
GUÐBRANDSDÓTTIR
Hann hringdi stund-
um hann Óli á Stað,
frændi minn og vinur
okkar. Alltaf voru
sömu upphafsorðin:
„Sæl frænka.“ Við vorum svo sem
ekki mikið skyld, fjórmenningar,
bæði ættuð frá Stokkseyri. Við vorum
eiginlega meira andlega skyld. Við
höfðum sem sé sama áhugamál; ís-
lensku sauðkindina. Reyndar henti
það stundum þegar þeir Stakkavík-
urfeðgar voru nýbyrjaðir í útgerðinni
að Óli fór út í svakalegar umræður
um sjósókn og fiskirí. Þá varð ég al-
veg klumsa, en gat yfirleitt beint um-
ræðunni út í sauðfjárrækt. Óli var
ekki með hálfkák í neinu, annaðhvort
var hann með kindur eða ekki og þá
auðvitað á fullu í kynbótum og sauð-
fjársæðingum. Einhverju sinni á að-
ventunni var hann sem oftar að
hvetja mig til þess að láta sæða. Ég
sagðist ekkert nenna því, það gengi
alltaf svo fjandi mikið upp. „Hvað
heldurðu að þú þurfir að láta sæða á
ÓLAFUR KETILS
GAMALÍELSSON
✝ Ólafur KetilsGamalíelsson
fæddist í Reykjavík
14. desember 1935.
Hann lést á heimili
sínu 21. september
síðastliðinn og var
úför hans gerð frá
Grindavíkurkirkju
1. október.
hverju ári,“ sagði ég,
„með fullt af góðum
sæðingshrútum.“
„Frænka,“ sagði hann,
„þetta er mitt hobbí, ég
fer ekki í golf, ekki í
laxveiði, ekki til sólar-
landa eða annað svo-
leiðis.“
Mér finnst svona
eftir á að hyggja að það
hafi verið ein hans
mesta ánægja í seinni
tíð að fá hrútaskrána
frá Sæðingastöðinni í
hendurnar. Þá kom
hann í heimsókn, afhenti okkur auka-
skrá sem hann hafði fengið og brosti
breitt. Undir það síðasta voru tröpp-
urnar í Vík honum of erfiðar og lét
hann þá barnabarn sitt færa okkur
blaðið. Okkur var farið að finnast
þetta kærkomin sending því fátt gleð-
ur augað meira en mynd af fallegum
hrúti, nema ef vera kynni mynd af
flottum stóðhesti. Og viti menn, við
létum sæða í fyrra og þetta er bara
skrambi gaman.
Áður fyrr þegar Óli var upp á sitt
besta komst hann stundum á flug
þegar hann talaði um kindurnar sín-
ar, til dæmis þessa hyrndu, baugóttu
í Geitahlíðinni, hana Svört sína, að
ógleymdri þeirri með hamarsmark-
inu sem stökk út úr fjárhúsinu með
hurðarkarminn utan um sig. Þá datt
mér oft í hug Bjartur í Sumarhúsum
og séraguðmundarkynið. Þegar við
vorum bæði búin að lesa síðasta
hrútablað upp til agna sl. vetur sagði
Óli við mig: „Frænka, ég verð víst
sjötugur eftir ár. Það eina sem mig
langar að fá í afmælisgjöf er stór lit-
mynd af mér þar sem ég held í annað
hornið á fallegum heimaræktuðum
sæðingslambhrút.“ Óli sagði við mig
að áliðnu sumri, var þá að fara í lækn-
isskoðun: „Ef ég fæ slæman dóm þá
sker ég allar rollurnar.“ „Hvaða rugl
er þetta?“ sagði ég, „þú hefur nú
gaman af að eiga svona fimm til tíu
kindur.“ „Nei,“ sagði hann, „þær fara
allar ef ég get ekkert sinnt þeim
framar.“ Svo nokkru seinna hringdi
hann, þá var aðeins mildara hljóð í
honum. Hann sagði að sig langaði
mest að eiga bara fjóra til fimm sauði.
Hann hringdi daginn sem hann dó,
u.þ.b. klukkutíma áður, og sagði að
sér liði ekki vel. Óli var ekki vanur að
kvarta þrátt fyrir að hann fengi ríf-
legan skammt af þrautum og þján-
ingum. Ég er viss um að Óli frændi
hefði ekki viljað enda inni á stofnun,
rúmliggjandi og ósjálfbjarga, eins
duglegur og atorkumikill og hann
var.
Við munum sakna Óla á Stað, hann
var góðmenni og glaðsinna. Það var
margra áratuga vinskapur og sam-
vinna um sauðfé á milli bæjanna
Staðar og Víkur, þeir Óli og Gaui
mestu mátar og ræddu oft saman.
Ekki kæmi mér á óvart að Óli myndi
fljótlega fara að huga að sauðfjár-
ræktinni í himnaríki.
Við færum fjölskyldu hans og ást-
vinum innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Óla á Stað.
Viktoría og Guðjón, Vík.
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Ástkær kona mín, móðir okkar, dóttir og systir,
SIGRÚN GUNNARSDÓTTIR
frá Krókvöllum,
Garði,
verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju föstudaginn
21. október kl. 14.00.
Fyrir hönd sona, foreldra, systra og annarra
vandamanna,
Þórarinn Þórarinsson.
Minningarathöfn verður haldin um ástkæran son,
föður og bróður,
BJARNA ÞÓRI ÞÓRÐARSON,
síðast til heimilis í
Thysted,
Jótlandi,
Danmörku,
sem lést miðvikudaginn 5. október, í Fríkirkjunni í
Reykjavík fimmtudaginn 20. október kl. 13.00.
Þórður Vilhjálmsson,
Ægir Máni Bjarnason,
Álfrún Auður Bjarnadóttir,
Ísak Logi Bjarnason,
Þórdís Þórðardóttir,
Ægir Þórðarson, Guðbjörg Sigurbjörnsdóttir,
Kristín Þórðardóttir,
Inga Hildur Þórðardóttir.
Þökkum samúð og vinarkveðjur við andlát og
útför
ÓSKAR SNORRADÓTTUR
frá Hlíðarenda
í Vestmannaeyjum.
Umönnun og hjartagæsku starfsfólks Heilbrigðis-
stofnunar Vestmannaeyja var við brugðið öll
þessi ár.
Ólafía Ásmundsdóttir, Páll Ingólfsson,
Snorri Hafsteinsson, Jónína Ketilsdóttir
og fjölskyldur.
Ástkær systir okkar,
INGVELDUR JÓNATANSDÓTTIR,
lést á heimili sínu, Laufvangi 8, Hafnarfirði,
sunnudaginn 16. október.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Sigríður Jónatansdóttir,
Ingibjörg Jónatansdóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
AÐALHEIÐUR ÞORSTEINSDÓTTIR,
lést á Hrafnistu, Hafnarfirði, mánudaginn 17. október.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Örn Ingólfsson,
Anna Ingólfsdóttir,
Guðmundur Ingólfsson
og fjölskyldur.
HÓLMFRÍÐUR
EINARSDÓTTIR
✝ Hólmfríður Ein-arsdóttir fædd-
ist á Bjarmalandi í
Hörðudal 2. maí
1933. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 25. sept-
ember síðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Þorsteins
Einarssonar og
Guðbjargar Snorra-
dóttur. Bræður
Hólmfríðar eru
Snorri, bifreiða-
stjóri í Reykjavík,
og Þorsteinn, látinn. Eiginmaður
Hólmfríðar er Magnús Kristins-
son bifreiðastjóri. Hann er sonur
hjónanna Kristins Sigurvinssonar
og Guðbjargar Magnúsdóttur frá
Svarfhóli í Miklaholtshreppi.
Hólmfríður vann við bú for-
eldra sinna, en á vetrum við önnur
störf þar til að hún tók við búinu
um 1960.
Útför Hólmfríðar var gerð frá
Fossvogskirkju 5. október.
Það var mikil gæfa
fyrir ungan dreng að
vera sendur í sveit til
hennar Fríðu á
Bjarmalandi en þar
bjó hún ásamt Magn-
úsi frænda mínum. Ég
fann það fljótt að ég
var á heimili þar sem
félagskapur hennar
hafði mikið aðdrátt-
arafl. Hún var hlýleg í
viðmóti og fann ávallt
verkefni við hæfi og ef
vel tókst til var hún
fljót að verðlauna vel
unnið verk. Ég fann líka til ábyrgðar
á þeim störfum sem að mér voru
rétt, þar dugði ekkert hálfkák. Mað-
ur átti líka að vera góður við dýrin
og fara vel að málleysingjunum, því
þeir svara ekki fyrir sig, eins og hún
orðaði það. Það var ekkert betra en
að koma inn í bæ og njóta þeirra
veitinga sem hún töfraði fram á
nokkrum mínútum eftir að komið
var inn því hún sinnti jafnt úti- sem
innistörfum. Það var enginn svangur
á hennar heimili, dagurinn hófst
með morgunmat og lauk fimm mál-
tíðum síðar á mjólkurglasi og köku-
sneið áður en farið var að sofa.
Henni þótti líka vænt um að heyra
börnin mín kalla hana ömmu í sveit-
inni, eftir að ég eignaðist mína fjöl-
skyldu sá ég að þeim þótti jafnvænt
um hana og mér. Það er margt sem
fer í gegnum huga minn þegar kom-
ið er að kveðjustund en fyrst og
fremst þakklæti fyrir allar samveru-
stundirnar.
Megi minningin góða um þig lifa
með okkur alla ævi. Hvíldu í guðs
friði elsku besta Fríða, við vitum að
þú vakir yfir okkur sem eftir lifum.
Arnar, Hafdís og börn.