Fréttablaðið - 22.03.2003, Blaðsíða 30

Allt of mikið er gert úr því aðrígur sé milli hreinræktunar
og svo blendinga – enda væri
slíkur rígur mikill misskilning-
ur. Hundaræktarfélag Íslands
stendur auðvitað vörð um hrein-
ræktun og á að gera það. En öll-
um er velkomið að starfa með
félaginu – hvort heldur þeir eiga
hreinræktaða hunda eða blend-
inga,“ segir Emilía Sigursteins-
dóttir, sem oftast er kölluð Milla.
Í upphafi mánaðar var haldin
glæsileg alþjóðleg hundasýning
í Reiðhöll Gusts á vegum HRFÍ.
Milla var sýningarstjóri en því
starfi hefur hún gegnt í tuttugu
ár. Hún segir tilviljun hafa ráðið
því að hún byrjaði, eitt leiddi af
öðru. Hún fór sjálf að sýna
hunda í sinni eign, var svo beðin
að taka að sér stjórnarsetu í fé-
laginu, fór í framhaldi af því á
sýningarritaranámskeið og var
skömmu síðar valin af stjórn
HRFÍ til að vera sýningarstjóri.
„Já, þetta er orðinn svolítið lang-
ur tími,“ segir Milla hugsandi en
hún hefur horft upp á róttækar
breytingar í hundahaldi hér á
landi sem og í ræktun.
„Fyrir tuttugu árum voru hér
mun færri tegundir, kannski
fimm eða sex: Íslenski fjárhund-
urinn, Labrador Retriever,
Golden Retriever, Írskur Setter
og Poodle. Það var þessi gamla
ræktun sem hér var. Kannski
mátti sjá einn og einn af annarri
tegund en þetta var það sem til
var þá í meginatriðum.“
Íslenskt ónæmiskerfi lélegt
Á þessum árum var HRFÍ að-
allega með útisýningar sem
haldnar voru uppi í Kjós, á
skólalóðinni í Garðabæ og Álfta-
mýrarskóla til að nefna eitthvað.
„Já, og á túnbleðlinum við
Gálgahraun á leið út á Álftanes.
Síðan fengum við inni í Laugar-
dalshöllinni, sem var stórglæsi-
leg aðstaða, og þaðan fórum við í
önnur íþróttahús, til dæmis Vík-
ingsheimilið og Digranes í Kópa-
vogi. Svo kom að því að okkur
var úthýst úr íþróttahúsum. Það
þarf ekki nema eitt foreldri til
að kvarta undan ofnæmi og þá
verðum við að víkja.“
Að sögn Millu fór vel um
HRFÍ og sýningar félagsins í
Digranesi þar sem haldnar voru
vel heppnaðar sýningar og naut
fyrirbærið velvilja bæjaryfir-
valda. En eitt foreldri kvartaði
og heilbrigðisnefnd Kópavogs
tók þetta fyrir. „Sjálf létum við
gera rándýra ofnæmisrannsókn
og útkoman var sú að það væru
minni ofnæmisvakar sem rekja
mátti til okkar en voru í sjálfum
skólastofum barnanna. Prufa
var tekin áður en við komum inn
í húsið, meðan við vorum í hús-
inu og eftir að við vorum búin að
taka saman. Staðreyndin var sú
að þetta átti ekki við rök að
styðjast – þetta er til marks um
að við eigum oft undir högg að
sækja.“
Hundasýningar máttu sem
sagt víkja og lá leiðin yfir í Reið-
höll Gusts og þar hafa sýning-
arnar verið síðan. „Lengi vel
vorum við reyndar með sumar-
sýninguna á Akureyri. Þar er
ekkert mál að vera með hunda
alls staðar. Engin bannskilti úti
um allan bæ eða þessir sér-
íslensku fordómar sem við meg-
um enn glíma við á höfuðborgar-
svæðinu. Nema þá að ónæmis-
kerfið íslenska sé svona ofboðs-
lega lélegt? En ég held að þetta
sé nú að verulegu leyti það sem
heitir að lifa sig inn í sjúkdóm-
inn.“
Nýtt blóð var nauðsynlegt
Fyrir daga einangrunarstöðv-
arinnar í Hrísey var ástandið í
hundarækt sérkennilegt. Þær
tegundir sem Milla nefndi hér
áður voru mest áberandi en að
auki fengu nokkrir einstaklingar
leyfi til innflutnings á hundum
ásamt því að sendiráðin fengu
einnig að flytja inn hunda.
„Það var einfaldlega gert upp
á milli, sumir fengu leyfi, aðrir
ekki. Þetta er á árunum frá 1980
eða allt þar til einangrunarstöð-
in í Hrísey tekur til starfa í
kringum 1990. Um leið og hún
opnaði verður mikil breyting til
batnaðar í ræktun enda ekki
vanþörf á að fá nýtt blóð inn í þá
stofna sem við áttum hér, sem þá
voru orðnir mikið skyldleika-
ræktaðir. Þá koma smáhunda-
tegundirnar, eða selskapshundar
sem tilheyra tegundahópi 9,
sterkar inn. Þeir eru ekki rækt-
aðir með neina sérstaka vinnu-
eiginleika í huga. Þá förum við
að sjá tegundir á borð við
Cavalier King Charles Spaniel,
Papillon, Tíbet Spaniel, Pomera-
inian, lágfætta Terriera, Chihu-
ahua – minnstu hunda í heimi –
og fleiri. Og þar með erum við
að fá inn hundategundir sem
henta fleira fólki. Áður var al-
gengara að fólk væri að fá sér
hund sem ekki hentaði þeirra
lífsstíl sem tengist því að búa í
borg. Mikið stökk fram á við.
Ólíkt meira mál er að annast um
ÍSLENSKI FJÁR-
HUNDURINN
Fyrir um það bil tuttugu
árum voru aðeins
nokkrar hundategundir
á Íslandi í ræktun. Sá Ís-
lenski, Labrador Retriever, Golden Retriever,
Írskur Setter og Poodle.
30 22. mars 2003 LAUGARDAGUR
Gríðarleg gróska er í hundarækt og hundahaldi á Íslandi. Fyrir tuttugu árum voru hérlendis fimm til sex
hundategundir en nú eru skráðar hér um sextíu tegundir. Á spássitúrum má nú mæta stoltum hundaeigend-
um með í bandi Shih tsu-, Shar-Pei-, Basenji-, Bichon frise-, Pug-hunda ...
Allt frá Snata gamla til
Japanese Chin ÞÝSKUR POINTERAuk smáhundanna komu fleiri veiði- og vinnuhundar
fram á sviðið á borð við Boxer, Briard, Enskan point-
er og Þýskan fjárhund eða Schäefer.
Nú veit hann að verið er að talaum hann. Hann er svo mont-
inn,“ segir Finna Birna Steinsson,
eigandi boxersins sem gegnir
nafninu Maurer. Hann er reyndar
skráður sem Intuch Isch
Bjarkeyjar-Patrick Joe í keppni
og var kosinn besti hundur sýn-
ingar á síðustu hundasýningu
HRFÍ.
Nafnið Maurer var honum hins
vegar gefið sem hvolpi í tilefni
þess að húsbóndinn á heimilinu,
Baldur Hafstað, hafði nýlokið við
þýðingu Ferðabókar Konrads
Maurers. „Ég eignaðist hann sem
hvolp, keypti hann af Bjarkeyjar-
ræktuninni í Landeyjum. Þau þar
fluttu inn par frá Bretlandi og er
Maurer úr fyrsta gotinu.“
Maurer er fyrsti hundurinn
sem Finna eignast og segir hún að
börnin hafi suðað um að fá hund
en eins og oft vill verða lendir
umönnunin svo á foreldrunum.
„Ég er ekki óánægð með það.
Maurer er góður heimilishundur
og hentar vel í þéttbýli. En eig-
andinn verður náttúrlega að
nenna að fara með hann tvisvar á
dag í góða göngu. Þá líður honum
vel, og verður fallegur – vöðva-
byggingin góð. Ég þarf ekki að
kaupa mér kort í heilsurækt,
hann heldur mér við efnið. Út á
hverjum degi, hvernig sem viðr-
ar.“
Finna fór með Maurer á
hlýðninámskeið þegar hann var
hvolpur og hann hefur áður verið
kjörinn besti hundur sýningar.
„Hann er greinilega svona vel
byggður og svo hefur hann ákaf-
lega góða lund.“ Boxerar eru
slagsmálahundar eins og nafnið
gefur til kynna og Finna segist
verða að passa upp á að hann
lendi ekki í aðstæðum þar sem
aðrir karlhundar eru. Hún kvart-
ar ekki undan því að hann sé
aggressívur eða dýr á fóðrum.
Hann á ekki afkomendur ennþá
en þeir eru væntanlegir. „Rækt-
endurnir sem seldu mér hundinn
fluttu inn tík nýlega og þau hitt-
ust fyrir um tveimur vikum.
Hvolpar eru á leiðinni. Meðgang-
an mun vera níu vikur.“
Finna Birna er listamaður,
fæst við umhverfislist, skúlptúra
og innsetningar, og segir Maurer
hafa ýmis áhrif á list sína. „Ég
hef verið að vinna með lykt og
þar gætir ugglaust áhrifa frá
Maurer,“ segir Finna og aðspurð
um karakter hunds síns segir hún
hann mikinn húmorista, hann
hlær á sinn hátt og kann vel að
meta ef eigandinn finnur upp á
einhverjum skringilegheitum.
„Hann fær að klára þetta sýn-
ingarár en það eru þrjár sýningar
á ári. Maurer var ekkert sýndur á
síðasta sýningarári. Þá fékk hann
frí. Hann er orðinn alþjóðlegur
meistari, besti hundur sýningar í
júlí 2001 og um haustið það ár var
hann stigahæstur. Hann er á
besta aldri og við ákváðum að
leyfa honum að taka þátt núna í
keppni um stigahæsta hundinn.
Svo er þetta orðið gott.“ ■
MAURER
Stórglæsilegur boxer, en hann var
kjörinn hundur síðustu alþjólegu
hundasýningar HRFÍ.
Boxerinn og verðlaunahundurinn Maurer:
Montinn
húmoristi