Fréttablaðið - 28.03.2004, Qupperneq 24

24 28. mars 2004 SUNNUDAGUR
■ Leitin að Reykjavík
HULDAR BREIÐFJÖRÐ
flakkar um höfuðborgina.
Huldar
Um daginn sá ég heimildar-myndina Angela Shelton.
Hún fjallar um unga konu sem
leitaði uppi nöfnur sínar í
Bandaríkjunum. Þær voru alls
32 og í ljós kom að helmingur
þeirra hafði orðið fyrir kynferð-
islegu ofbeldi. Þetta er lítil en
sterk mynd og ein af þeim sem
eltir mann heim.
Þegar þangað var komið tók
ég upp símaskránna til að at-
huga hvað ég ætti marga nafna á
höfuðborgarsvæðinu. Í ljós kom
að við erum þrír. Væri í lagi með
þá? Voru þeir hamingjusamir?
Vonandi. Eftir því sem ég hugs-
aði lengur til þeirra því meiri
áhyggjur hafði ég af þeim.
Kannski voru þeir í tómu rugli.
Kannski voru þeir dóparar á
Hlemmi sem fólk hélt að væru
ég þegar það var áreitt af þeim.
Á endanum gat ég ekki annað en
hringt í annan þeirra. Hann
svaraði ekki. Svo ég hringdi í
hinn.
Álfur
„Halló?“
„Huldar?“
„Já?“
„Sæll, Huldar heiti ég.“
„Já? Sæll.“
Ég útskýrði að mig hefði bara
langað til að heyra í honum
hljóðið og svona athuga hvernig
gengi. Huldar skildi það. Nafnið
væri auðvitað sjaldgæft og sjálf-
ur væri hann oft á nálum. Það
væri glatað að fara að lenda í
einhvers konar vandræðum því
einn okkar væri kominn með
eitthvað orðspor á sig. Og þegar
við höfðum lofað hvorum öðrum
að fara vel með okkur, höfðum
við eiginlega ekki um neitt að
tala. Svo ég spurði: „En það hef-
ur ekki verið nein misnotkun í
æsku?“
„Nei, nei.“
„Engin leiðindi?“
„Ja... ekki þá nema kannski
út af nafninu.“
Auðvitað hafði Huldar líka
tekið við ýmsum skít í barna-
skóla fyrir það eitt að heita því
sem hann var skírður. Ég vissi
nákvæmlega um hvað hann var
að tala. Það fór hrollur um mig.
Hulda! Hulda! Huldar skuldar!
Hulli skítarulli! Á meðan köllin á
skólalóðinni bergmáluðu aftur í
höfðinu, spurði ég hvort hann
hefði náð að fyrirgefa öllu þessu
fólki.
„Já, svona.“
„Ég líka.“
Erfið þögn.
Létt ræsking.
„Mér finnst Huldar flott
nafn.“
„Mér líka,“ svaraði Huldar.
Aftur fylgdi þögn.
„Veistu hvað ég held að sé
hræðilegt?“
„Nei.“
„Að heita Óli.“
„Já,“ sagði Huldar. „Maður
nær aldrei að þroskast upp úr
því.“
Við vorum sammála um að
fólk yrði að fara að endurskoða
hvað væru í raun flott nöfn og
ekki. Þótt botninum væri náð í
Óli minnti nafn eins og til dæm-
is Þorsteinn frekar á einhvers
konar verkfæri en einstakling.
Maður gat líka alveg eins heitið
Duh í staðinn fyrir Jón. Og var
Tinna mannsnafn eða gæludýra-
heiti? Við vissum um allavega
þrjá ketti og eina slöngu sem
hétu Tinna. Þá var betra að vera
skírður eftir ömmu sinni en kett-
inum í næsta garði. Og hvað var
þetta með að skíra börn tveimur
nöfnum? Nú áttu krakkar ekki
bara að vera í allskonar dansi og
einkatímum heldur að heita allt
líka. Líf Ljós, Birta Brá, Sesar
Alexander. Hvernig áttu greyin
að standa undir þessum nöfnum?
Smám saman urðum við sam-
mála um að eftir allt saman væri
Huldar sennilega eina rétta
nafnið.
„En pældirðu í að breyta því
við fermingu?“ spurði Huldar.
Þetta var erfið spurning.
„Já.“
„Hvað ætlaðirðu að heita?“
hélt hann varlega áfram.
„Þráinn.“
Eftir langa þögn, spurði ég:
„En þú?“
„Já.“
„Í hvað?“ spurði ég.
„Álfur.“
Ég hikaði. „Álfur?“
„Já,“ svaraði Huldar. „Mig
langaði alltaf til að vera framar í
stafrófinu.“
Ástæðan fyrir að við Huldar
vorum að tala saman var sú að
foreldrar okkar höfðu mútað
báðum til að breyta engu. Í stað-
inn hafði hann fengið skrúfu-
takkaskó en ég dúnúlpu. Áður en
við kvöddumst ákváðum við að
reyna að hafa uppi á þeim þriðja
okkar, hittast svo í sumar og
grilla saman.
Skarfur
Á eftir velti ég fyrir mér
hvort maður þyrfti endilega að
heita eitthvað. Er það ekki orðin
úrelt pæling eftir að kennitalan
var fundin upp? Getur maður
ekki bara verið það sem maður
gerir? „Nei, blessaður Tannsi!“
„Og kemur ekki Bókabéus gang-
andi.“ „En hvar er Skarfur
gamli?“ „Hann og Lási eru að
laga skránna á bílnum hans.“
Svona ætti enginn í vandræðum
með að standa undir nafni. En
hugsanlega yrði þetta vesen fyr-
ir börn og unglinga sem eru enn
ekki komin út á vinnumarkað-
inn. Og við verðum að vera góð
við börnin okkar. Annars geta
þau ekki haldið áfram að vera
vond hvert við annað í skólan-
um. ■
Nú styttist óðum í að fyrstu þættirnir af Latabæ verði sýndir í Bandaríkjun-
um. Tökur hafa staðið yfir síðustu daga. Fimm þættir tilbúnir en 35 eftir.
Magnús Scheving útilokar ekki bíómynd.
Latibær opnar
bæjarhliðið
Mikil leynd hefur hvílt yfirstarfsemi Latabæjar síðustu
mánuði en fyrirtækið undirbýr nú
útrás á bandarískan markað.
Magnús Scheving, höfundur þátt-
anna, og hans fólk hefur staðið í
ströngu við að byggja upp rúm-
lega fjögur þúsund fermetra kvik-
myndaver í Garðabæ en síðustu
vikur hafa farið í tökur á þáttun-
um sjálfum sem bera nafnið Lazy
Town.
Kvikmyndaver reist
á 80 dögum
„Mér líður eins og í maraþon-
hlaupi en ég er byrjaður að sjá
endalínuna og það er gott,“ segir
Magnús en mikil vinna hefur farið
í að reisa kvikmyndaverið sem var
innréttað á aðeins 80 dögum. Á
föstudag stóðu yfir tökur á fimm-
ta þættinum en í allt verða fram-
leiddir 40 þættir fyrir bandaríska
sjónvarpsfyrirtækið Nickelodeon.
Þættirnir verða sýndir á Nickelod-
eon Junior sjónvarpsstöðinni, sem
er ein sú stærsta í Bandaríkjun-
um.
„Tökur hafa gengið vel en allt
sem þú vilt gera vel tekur sinn
tíma. Við erum að ýta þessu stóra
skipi úr höfn og til þess þarf mik-
inn kraft. Við erum á áætlun eftir
fimm þætti og það er frábært svo
snemma í ferlinu,“ segir Magnús
en tökur á þáttunum munu standa
fram í september. „Svo veit ég
ekki hvað framtíðin ber í skauti
sér. Það getur verið að þeir biðji
um aðra 40 þætti strax.“
Lazy Town þættirnir verða
frumsýndir í Bandaríkjunum inn-
an tveggja mánaða. Latibær mun
því keppast við að framleiða þætt-
ina jafnóðum ofan í sjónvarps-
þyrsta áhorfendur. „Fjörutíu þætt-
ir er mjög stór pöntun. Yfirleitt
eru pantaðir tólf þættir til að byrja
með,“ segir Magnús. „Nickelodeon
stendur á bak við þetta og hefur
trú á því sem við erum að gera.
Fyrirtækið ætlar í stærstu auglýs-
ingaherferð sem það hefur lagst í
og mun meðal annars vera með
uppákomu á Times Square.“
Latibær er íslenskur
Það er heldur óvenjulegt að
kvikmyndaver sé byggt upp á Ís-
landi og að öll atriði í jafn viða-
mikla þætti séu tekin upp hér.
Magnús segist hafa keppst við að
halda kvikmyndaverinu hér á
landi enda er Latibær íslenskt
fyrirbrigði.
„Það má ekki slíta Latabæ frá
Íslandi. Annars færi mikið af fólki
að reyna að breyta þáttunum –
nóg er um breytingar nú þegar.
Mér fannst ég verða að halda í
eitthvað, vildi hafa fæturna á
jörðinni og hafa Ísland og mitt
fólk í kringum mig,“ segir Magn-
ús.
Dýrara er að framleiða þættina
á Íslandi en í Bandaríkjunum, þar
sem byggja þarf flest allt upp frá
grunni. Magnús segir að á móti
komi að hér hafi verið hægt að
skapa eitthvað alveg nýtt og notar
Latibær nýjustu tækni við gerð
þáttanna. „Við náðum að setja upp
eitt fullkomnasta stúdíó heims í
þessum geira. Því hefðum við
aldrei náð í Bandaríkjunum,“ seg-
ir höfundurinn.
Láglaunamaður
Áætla má að hver þáttur kosti
á bilinu 35 - 40 milljónir. Þótt
miklu fé sé varið í framleiðslu
þáttanna segist Magnús ekki enn
vera orðinn ríkur af þeim. „Ég er
á föstum launum og er ábyggilega
láglaunamaður ef ég myndi reik-
na launin miðað við tímana sem ég
vinn. Hins vegar á ég hlut í Lata-
bæ og þar af leiðandi vonast ég til,
ef allt gengur upp, að fá eitthvað
til baka í lokin.“
Latibær er sannarlega spenn-
andi verkefni en óvíst er hvað tek-
ur við að þáttunum fjörutíu lokn-
um. Ef framhald verður á má bú-
ast við að kvikmyndaverið í
Garðabæ verði notað áfram.
„Við skiljum eftir gríðarlega
skemmtilegt stúdíó fyrir framtíð-
ina – fyrir íslenska kvikmynda-,
auglýsinga- og sjónvarpsgerð.
Stúdíóið hér er tvisvar sinnum
stærra en stúdíóið hjá Ríkissjón-
varpinu,“ segir Magnús
Evrópa sýnir áhuga
Fari svo að Lazy Town nái vin-
sældum í Bandaríkjunum má gera
ráð fyrir að ýmiskonar varningur
þáttunum tengdur renni út eins og
heitar lummur. Magnús vonast
einnig til að geta selt þættina til
annarra landa.
„Við vonum að Latibær nái vin-
sældum í Bandaríkjunum og svo í
restinni af heiminum. Það eru
framleiðendur í Evrópu sem hafa
sýnt Latabæ áhuga,“ segir Magn-
ús. „Latibær hefði getað selt sínar
vörur miklu hraðar en það er
alltaf spurning hvenær rétti tím-
inn er til að selja svona skemmti-
efni. Þegar svona efni er orðið
vinsælt er það miklu verðmæt-
ara.“
Magnús og aðrir í bæjarstjórn
Latabæjar eru á leið til Cannes í
Frakklandi þar sem kynna á þætt-
ina enn frekar. „Norrænu stöðv-
arnar hafa einnig mikinn áhuga á
að kaupa þættina því á næsta ári
er ár hreyfingarinnar. Það er allt
að smella saman,“ segir Magnús.
Ekki góður leikari
Magnús er einn af þremur leik-
urum í Lazy Town en hann fer
með hlutverk Íþróttaálfsins sem
heitir Sportacus á ensku. Stefán
Karl Stefánsson fer með hlutverk
Robbie Rotten, betur þekktan sem
Glanna glæp, og hin tólf ára
gamla Julianna R. Mauriello fer
með hlutverk Sollu stirðu sem
heitir Stephanie á ensku. Aðrar
persónur eru brúður sem fram-
leiddar eru í Bretlandi en fluttar
hingað í pörtum og settar saman í
höfuðstöðvum Latabæjar.
Magnús segist ekki vera
heimsins besti leikari og málið
vandist enn frekar þegar hann
þarf að tala á ensku. „Það er erfitt
að leika á ensku og í sjónvarpi.
Þetta er allt öðruvísi en að leika á
sviði því ég þarf að vera inni í
ramma vélarinnar og hugsa meira
um það sem ég segi. Þetta er
miklu erfiðara og ég var mjög lé-
legur í fyrsta þættinum en fimmti
þátturinn var nokkuð góður. Þetta
er því allt upp á við og eftir fjöru-
tíu þætti verð ég kannski orðinn
ágætis leikari,“ segir Magnús.
Álfurinn verður
að súperhetju
Magnús hefur gengið með hug-
myndina að Latabæ í ein tíu ár.
Hann hefur fastmótaðar skoðanir
um hvernig þátturinn eigi að vera
en þarf stundum að gefa eftir og
koma til móts við handritshöfunda
og aðra sem að þættinum koma.
„Ég þarf eiginlega að vera klettur-
inn sem stendur allt af sér og þeg-
ar allt skellur á verð ég að vita
hverju má sleppa og hverju ekki.
Ég hef átt mjög gott samstarf við
fólkið sem ég vinn með og get ekki
kvartað undan því,“ segir Magnús.
Meðal breytinga sem orðið hafa á
upprunalegu hugmyndinni er að
Goggi mega er orðinn þeldökkur,
Halla hrekkjusvín asísk og Siggi
sæti sænskur. „Íþróttaálfurinn var
líka poppaður upp og fær ekki
lengur að vera álfur. Hann er orð-
inn einhverskonar súperhetja,“
segir Magnús sem virðist nokkuð
sáttur við breytingarnar. „Það sem
ég er samt kannski ánægðastur
með er að hafa náð að gera þrjá
miðla að einum þannig að þeir sem
sjá Latabæ þekkja hann strax aft-
ur,“ segir Magnús en í Latabæ
blandast saman lifandi leikur,
brúður og þrívíddarbakgrunnur.
Lazy Town í bíó
Ef vel gengur má búast við að
Latibær láti ekki einungis sjón-
varpið nægja. „Ef þátturinn nær
vinsældum verður búið að gera
bíómynd innan þriggja ára,“ segir
Magnús viss í sinni sök. Hæg eru
heimatökin því Latibær er með
samning við bandaríska fyrirtæk-
ið Viacom sem á Nickelodeon og
Paramount kvikmyndafyrirtækið.
Magnús býst samt ekki við því að
leika Sportacus í bíómyndinni.
„Við settum töluna tíu framan á
hann og það gefur okkur þann
möguleika að það komi nýr
Sportacus inn, númer eitt, tvö eða
þrjú. Ég á alltaf möguleika á að
komast út.“ Magnús segist hafa
gaman af því að leika Íþrótta-
álfinn þótt vissulega sé hann far-
inn að skynja ákveðin ellimerki.
„Það er ekki slæmt að vera orðinn
fertugur og geta enn hoppað og
meðan ég hef gaman af því held
ég því áfram. Helsta vandamálið
er samt að þátturinn er tekinn upp
í miklum gæðum og ég er byrjað-
ur að fá hrukkur svo ég verð að-
eins að passa mig,“ segir Magnús
Scheving hlæjandi að lokum.
kristjan@frettabladid.is
MAGNÚS SCHEVING
Það hefur verið í nógu að snúast hjá Magga Scheving síðustu mánuði við að undirbúa
tökur á Lazy Town. Tökum á fimm þáttum er lokið en 35 þættir eru eftir.