Tíminn - 11.11.1973, Blaðsíða 2

TÍMINN
Sunnudagur 11. nóvember 1973,
■
A j.;
MBkíIPSsI w

••.
|Hamar i Hamarsfir&i (1954)
Fjöröur i MjóafirOi (1950)

Mgpij

■

Gömlu torfbæirnir fóru mjög
vel i landslaginu, en voru á
ýmsan hátt heldur óhentugir,
Sums staöar tóku reisuleg
timburhús við af torfbæjunum, en
reyndust flest heldur köld. Það
var skemmtilegt að búa i þeim á
sumrin, en á veturna gat dregið
af gamanið, enda voru flest
timburhús þá miklu ver ein-
angruð, en nú gerist. Þeim hætti
og til að gisna með aldrinum.
Myndirnar sýna reisuleg gömul
timburhús: Fjörö i Mjóafirði
sumarið 1950 og Hamar i
Hainarsfirði 1954. Það hefur veriö
byggt myndarlega á þessum
gömlu, austfirzku stórbýlum.
Kirkja var fyrrum i Firöi. A
unglingsárum minum heyrði ég
oft minnzt á Svein i Firöi al-
þingismann og lék forvitni á að
sjá staðinn. A Bakka i Bakkafirði
var visir að þorpi meðan útgerð
þaðan var hvað mest. Hefur
margur fiskur verið dreginn þar á
land. Einhvern veginn finnst mér,
að þar gæti „afi á Knerri" hafa
átt heima. Gömlu skemmurnar
eru orðnar skakkar og skældar.
En þær hafa séð betri daga og
kannski einhverntima geymt
„biskvi” og annan góðan varning,
þegar höndlað var við skútu-
menn. Oft hafa sjálfsagt reka-
viðardrumbar legið á hlaðinu.
„Klukkan átta nærri nú, ætlar að
fara að ganga tiu” er haft eftir
Danielsen á Skipalóni við Eyja-
fjörð, þegar honum þótti mikið
liggja og vakti fólk sitt til vinnu
klukkan sjö að morgni. Jú, það
voru sannarlega höfð hröö hand-
tök við heyskapinn oft og tiðum.
Þaö var metingur milli manna
hve marga hesta þeir gætu
bundið á dag. Sumir bundu
baggann einir, en flestir kusu að
hafa duglega meðhjálp, eins og
myndin sýnir. Þaö var list að
binda-vel og hafa baggana jafna
svo ekki hallaðist á hestunum.
Menn lyftu böggunum snarlega til
klakks, svo ekki þyrfti að standa
lengi undir fyrri bagganum — og
bandið átti aö vera vænt. Einn
merktarmaður sagði um til-
vonandi tengdason, að hann vildi
gorta af sem flestum hestum af
heyi, en bandið hjá honum væri
svo smátt, aö baggarnir stæðu
undir sjálfum sér. Ef vel var
bundið, var það létt verk fyrir
unglinga að fara á milli með hey-
bandslestina. Hann gat jafnvel
setið á hesti og rekið hana, klár-
arnir rötuðu heim að hlöðunni
með baggana. — „Tvisvar
sinnum tveir eru fjórir, taktu i
horn á geitinni” syngja krakk-
arnir og litið á mynd af manni og
geit. Geitfénaður er nú oröinn
sjaldgæfur hér á landi, en mörg
örnefni sýna forna frægð
geitanna: Geitaberg, Kiðabjörg,
Hafursá, Geithellur o.s.frv. Sex
geitur voru fyrrum taldar mjólka
á við meðalkú. Geitaostur þykir
sælgæti. En geitur ganga hart aö
beitarlandi. „Staka, gæra, húð og
há", unglingarnir geta spreytt sig
á af hvaða dýrum þau skinn eru.
Geitin kemur þar við sögu. Langt
er siðan Steingrimur Matthiasson
læknirskrifaði: „A Húsavik sá ég
marga, og þar á meðal sýslu-
manninn sjálfan, hafa geitur”.
vAÍ>. i
Taktu i horn á geitinni” (1954)
Heyiö flutt heim I Kaldbak f Kaldbaksvlk (1947)
Heyband viö Eyjafjörö (1947)
Bakki I Bakkafiröi (1957)