Tíminn - 11.11.1973, Page 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 11. nóvember 1973.
hvað Tryggur var duglegur
að reka fé og kindur frá
túninu. Það lét honum líða
vel, gaf honum nóg að éta
og barði hann aldrei. Hann
varð glaður, þegar fólkið
þakkaði honum fyrir dugn-
aðinn. En mest þótti
honum varið í, ef Anna
hrósaði honum. Þá dingl-
aði hann skottinu, flaðraði
upp um hana og vildi
sleikja hana í framan.
Hann var í essinu sínu,
þegar Anna var að leika
sér við hann. Það gerði hún
oft, því að hún var eina
barniðá bænum. Leikurinn
byrjaði oft á því, að hún
dró á eftir sér band. Þá
komTryggurog beit í það.
Svo teymdi hún hann um
stund. Allt í einu kippti
hann bandinu af henni og
hljóp í burtu. Hún elti hann
og hætti ekki fyrr en hún
náði aftur í það. Stundum
hringsnerist hann og elti á
sér skottið, Onnu til
mikillar skemmtunar, eða
hljóp geltarrdi í kringum
hana. Oftast endaði leik-
urinn á því, að hún gaf
honum bein til að naga. En
það kom fyrir að Tryggur
fór með það út í garð og
gróf það niður til að
geyma það þar.
Gunna í stóru
Tryggur rekur úr túninu
Tryggur var vænn
hundur.
Þegar fólkið á bænum var
sofnað, komu nokkrar
kindur utan úr haga, og
ætluðu að laumast i túnið.
Tryggur lá uppi á hús-
mæni, því að veður var
gott. Hann virtist sofa. En
hann svaf ekki eins fast og
margur hefði mátt ætla.
Kindurnar komu heim
undir bæ. Ær, sem Kolla
hét, stökk upp á tún-
garðinn, og smeygði sér
fimlega undir gaddavírs-
strenginn, sem lá eftir
endilöngum garðinum.
Dálítil ull tættist af henni
og blakti á vírnum, sem
sveiflaðist með töluverðu
urgi, eftir að Kolla tróð sér
undir hann. Lambið henn-
ar stökk upp á garðinn á
eftir, en vírinn slóst þá í
nefið á þvi, svo að það
hrapaði aftur niður af
garðinum. Það fór auð-
vitað að gráta og kalla á
mömmu sína.
Kolla var farin að gæða
sér á safaríkri töðunni en
varð nú að hlaupa upp á
garðinn, til að þagga niður
í lambinu.
,,Æt1arðu að vekja
hundinn með þessum
hávaða? Veistu ekki, að
hann rekur okkur héðan ef
hann heyrir til okkar? Og
hann getur bitið þig".
Meira gat hún ekki sagt,
því að þá var Tryggur
kominn. Hann hafði
vaknað við jarm kindanna
og urgið í vírnum. Hann
gelti svo grimmdarlega, að
kolla varð dauðhrædd og
stökk tafarlaust út yfir
girðinguna til hinna kind-
anna. Svo hlupu þær allar
eins og fætur toguðu út í
haga, og Tryggur á eftir,
þar til honum fannst þær
vera komnar nógu langt
frá bænum. Þá sneri hann
heimleiðis.
Þegar hross ætluðu í
túnið, rak Tryggur þau
óðara i burtu.
LAUNIN
Fólkinu þótti vænt um,
Það var gott veður. Ari
og Gunna voru mjög
ánægð. En það var einkum
vegna þess, að mamma
þeirra var að viðra. Hún
fór út með sængur, sessur
og fatnað. Ari og Gunna
voru dugleg að hjálpa
henni. En mest gaman
þótti þeim, þegar mamma
kistunni
þeirra opnaði stóru fata-
kistuna. Þar var margt
fallegt að sjá — Gunna sá
þar glas með fallegum
miða. Það var góð lykt úr
því. Hún sá þar líka ágætt
efni í brúðu-kjól.
Ari sá spjald með
hnöppum.
„Hvað á að gera við
Láttu mig vera.
,Hann drap Tatai
Nei, Okawa! Renaldo
sagði ekki satt.’
Hannersá t —ir-"'
^ seki.
þegar Ric Espad,
truflar hann
púTRenaído?

Vertu kyrr Komdu
ekki nálæqt mér. J
V
Okawa er í þann veginn
að hefna dauða bróður
síns...*.. ISSSP11 -
\^ögfræðing
i Ég ætlaði ekki að meiða Hann sneri
Tatai. Ég ætlaðiað hitta þér gegn
ing Features Syndicate. Inc., 1973. World rights reserved. .
/, Komdu sonur. Ég‘t~\/ Pabbi.
skal útvega þér AGeturðu
eturðu fyrir
gefið mér?'
'Menn eins og Ricardo hafa\ Og hann mun láta
komið á vináttu böndum<', vjrða þau, er ég
milli kynþátta okkar#lL \ viss um.
Hvellur , ___
Í9

V