Tíminn - 23.02.1975, Side 11

Litiö lit aö morgni dags: Ekki ber á ööru en vel viðri:
Komiö á járnbrautarstöðina I Hjörring.
móöur sina. En hann var i fóstri
úti I sveit og gekk sjö ár i skóla.
Hann átti að verða bakari, en
eftir hálft ár hvarf hann frá þvi
námi. Kannski var það hin frjálsa
náttúra, sem þá þegar var tekin
að seiða hann til sin. Fyrst um
sinn hjólaði hann þó á milli þorpa,
safnaði málmhlutum og seldi. Að
lokinni hverri sölu hvildi hann sig
á meðan aurarnir entust.
Nú er gamla reiðhjólið dottið i
sundur, og hann hefur ekki efni á
þvi að láta gera við það. Ef það þá
tæki þvi. Hann harmar það ekki
svo mjög, þvi að i hverri viku
getur hann sótt aurana i bæjar-
skrifstofurnar. Þvi að hann er
tryggður eins og aðrir þegnar
Danaveldis. Það eru á milli þrjú
og fjögur hundruð krónur. sem
hann fær, og það er kappnóg.
Reyndar er ekki nema eitt ár
siðan hann fór að fá þessa aura,
en þeim mun betur finnur hann
muninn. Nú sveltur hann ekki
einn einasta dag. Það gæti jafnvel
hugsazat, að hann kæmist frá þvi
að borga húsaleigu. En hann kýs
fremur skóginn. Hver fjárann
hefur hann lika með herbergi að
gera, þegar aleiga hans er jakki,
peysa, gamlar buxur og gúmstig-
vél?
Kaffi-Erikur fékk nafn sitt fyrir
nokkrum árum, og það var
dregið af þvi, að fólki fannst hann
vera að drekka kaffi allan daginn.
Hann gat alltaf bætt við sig einum
eða tveimur kaffibollum. En
siðan hann fór að fá framfærslu-
peninga i bæjarskrifstofunum
getur hann jafnvel fengið sér
ofurlitið i staupinu — eitt eða tvö
glös. Og tóbak, ef honum dettur
það i hug. Þetta er lika eini
munaðurinn, sem hann leyfir sér.
Járnbrautarstöðin i Hjörring er
sá staður, þar sem hann heldur
sig einkum á daginn. Þegar hann
kemur inn I veitingastofuna,
biður hans kaffi, hveitibrauð með
rúllupylsu og eitt brennivins-
staup. Tólf krónur borgar hann
morgun hvern, og hann sér ekki
eftir þeim peningum. Fremur en
peningum yfirleitt. Hann
spaðjarkar siðan kringum
stöðina, það sem eftir er dags,
skraflar við menn og læðist inn i
salernið, þegar hann sér færi á,
þvi aö hann á það til að þvo sér
um hendurnar. Þaö verða þeir að
gera, sem eru I fæði á veitinga-
stöðum.
Einu sinni hafði hann með
höndum matseld úti I skóginum.
Það var áður en tryggingarnar
sáu aumur á honum. Þessi
matargerð laðaði mýs að greni
hans, og stundum brá þar fyrir
rottum. Um þær kærði hann sig
ekki. Nú býr hann I hæsta lagi til
kaffi I skóginum, og þá kveikir
hann eld á milli múrsteina og
setur þar yfir gamla niðursuðu-
dós.
Kaffi-Erikur fer mjög gætilega
með eld. Og aðgæzla hans jókst
um allan helming á annan I pásk-
um. Þá lá sem sé við, að köstur-
inn brynni ofan af honum.
Það var þó ekki honum að
kenna. Tveir drengir voru á
flakki i skófinum, og þeir voru að
bera sig að þvi að reykja. Þeir
fleygðu logandi eldspýtu frá sér,
og samstundis læsti eldurinn sig i
skraufþurran mosann. Eldurinn
var kominn rétt að kesti Kaffi-
Eriks, þegar hann kulnaði út. En
um það vissi kastarbúinn ekki
fyrr en morguninn eftir, er hann
sá ummerkin.
Kaffi-Eirikur rambar heim til
sin, þegar tekur að skyggja. Heim
I skóginn, heim i grenið undir
kestinum, sem honum þykir
vænna um en alla aðra staði.
Bráðum þarf hann að fara að
safna greinum og kvistum, þvi að
ekki kemst hann hjá þvi að hressa
ofurlitið upp á köstinn sinn, áður
en haustar að. En að þvi loknu
verður þetta ágætt vetrarskýli.
Nógu gott handa Kaffi-Eríki.
Nógu gott handa þeim, sem ekki
gerir óhóflegar kröfur til lifsins.
Haldiö i átt til bæjarins, Hjörrings
Deginum lokiö, og skógarmaöurinn skrlöur I greni sitt undir vlöarkestinum.