Tíminn - 01.06.1975, Síða 28

28
TÍMINN
Sunnudagur 1. júni 1975
RÁÐGÁTAN
FRANK
SINA TRA1

■
'Y'íV.
mr
: ■■r-'ii
^L?* ífí' / -
í|| m
i. . ■ ■
gmii
<
i-á MíiÉki * 's’ílfí
BÉÉÍ'iv:í':’ivíflííí'i’j"',*',,.';,:; •: ■ íf'v^'v-íjaví^Kvv'
i

■ íi t.,'.'. 'l • 'V , VÍ'^pí.Ví^,
1®a
Ttf ‘''ih' ‘v ','\ '• !•'*$• ''ft’ýf'ýytwifílj

:
ff
. ■ .
; v;:/' "

mi‘ '* M
itítíárj, .. ■
Hneykslunarhellcf
f
na ★ Fjandi
blaðamdnna ★ Frank Sinatra er allt
þetta og meira til ★ En fyrst og
fremst er hann maður, sem
ómögulegt er að botna í
Wffiii' r‘4 £,/•<$• ■"krfyTkkMmr
a tel
lati^wiifífeípf
■ m&Sw' r': '-j
%Jl'„, T'mJ..Ji& & •' $3S
_ ' ■-
íii-* ííSilÞp!
í*. í, wdjsft
tj&f • íísKö
Wí>smm
. 1

-
.
íi i! ■ -
IkímisSWB
r
ÞAÐ var heitt júnikvöld árið 1971.
Chandler Pavillion i Los
Angeles var troðfullur, og fjöldi
Hollywoodleikara var i salnum.
Heiðursgesturinn var Spiro
Agnew varaforseti. Skrautbúnir
gestirnir voru komnir til að hylla
Frank Sinatra. Hann ætlaði að
setja punktinn aftan við 30 ára
listamannsferil sinn með kveðju-
tónleikum og honum tókst betur
upp en nokkru sinni þetta kvöld.
Sýndi hvað i honum býr. Rétt eftir
miðnætti hljóðnaði síðasti tónninn
i „My Way”. Aheyrendur risu úr
sætum. Lófatakið og húrrahrópin
ætluðu allt að æra. Sumir þurrk-
uðu tár úr augunum i laumi.
Frank Sinatra stóð á sviðinu og
fagnaðarlætin dundu á honum.
Með handarhreyfingu gat hann
loks komið kyrrð á i salnum.
— Ég vil gjaman syngja að
lokum „Englaaugun” sagði hann.
— Ferill minn hófst á slikum söng
og mér finnst við hæfi að hverfa
aftur til upphafsins í kvöld.
„Englaaugun” er lag sem hæfir
dimmunni, nóttinni. Með sfgar-
ettu i hendi söng Sinatra:
„Excuse me while I disappear...”
Hann næstum hvislaði orðunum.
Svo hvarf hann bak við leiktjöld-
in. Punkturinn hafði verið settur
á sinn stað, og þar með lokið leik-
og söngferli Frank Sinatra.
Fyrr um daginn hafði ég rætt
við Frank Sinatra. Ég vildi gjarn-
an vita ástæðuna fyrir þvi að
hann var að þakka fyrir sig og
kveðja. En ég var litlu nær eftir
svar hans. Honum fannst hann
vera búirtn að gera sitt. Hann var
búinn að fá nóg. Hann vildi setjast
um kyrrt i Palm Springs og taka
ljósmyndir i sandhólunum. Hann
langaði til að lesa. Hugsa. Kann-
ski skrifa. — Fjandinn hafi það,
hreytti hann út úr sér, — ég er
orðinn leiður á að klina framan i
mig meiki!
Á sextugsaldri ætti maður að
vera farinn að taka það ósvikna
fram yfir það falska. Var það
þetta sem hann var að reyna að
segja?
Nokkrum mánuðum siðar hitti
ég „eftirlaunamanninn” á veit-
ingahúsi i Palm Springs. Hann
var i hópi vina, og ekki lék vafi á
að þeir skemmtu sér vel. Falleg
kona, sessunautur Sinatra, hló
smitandi hlátri. Sögur hans og
skritlur féllu henni bersýnilega
vel I geð. Hann hafði fitnað i and-
liti. Hann var glaðlegur. Hér sat
maður, sem iðraðist einkis — og
óttaðist ekki framtiðina. Eitthvað
á þessa leið hugsaði ég.
Ég veifaði tilhans úr sæti mfnu.
Ég gladdist fyrir hönd Sinatra,
peningaáhyggjur hafði hann
a.m.k. ekki, þvi að ég vissi að
hann hafði fengið margar millj-
ónir dollara i aðra hönd, þegar
hann seldi hlutabréf sin i hljóm-
plötufyrirtæki.
EN Adam var ekki lengi i Para-
dis.
Hálfu öðru ári seinna varð allt
vitlaust út af Sinatra. Og það var
honum sjálfum að kenna. Hann
hafði enn einu sinni snúið „röng-
unni” á sér út og hún er hreint
ekkert geðfelld. Nú lét hann skap-
ofsa sinn bitna á blaðakonunni
Maxine Chesire i Washington.
Hann kallaði hana „tveggja dala
hóru” og þau ummæli voru birt i
blöðum um allan heim. Sinatra
glataði samúð margra vegna
þessa, en hann virtist ekki skeyta
neitt um það.
Og Sinatra hlaut enn frekari
ámæli i blöðum á næstunni.
Verzlunarmaður héltþvi fram, að
vinir Sinatra hefðu lúbarið hann i
næturklúbb i Saltsjávarborg, og
krafðist 2,5 milljóna dollara i
skaðabætur fyrir harkalega með-
ferð. Og ekki alls fyrir löngu gerði
Sinatra eitt axarskaftið i Astra-
liu. Hann kallaði blaðamenn i
landinu öllum illum nöfnum, og
það varð honum dýrkeypt. Hann
varð að taka orð sin aftur og biði-
ast afsökunar. Ella hefði hann
orðið að halda kyrru fyrir i Astra-
liu um óákveðinn tima. Hann
gerði þetta tæpast með glöðu
geði, en hann mátti til.
Ég verð að leggja áherzlu á, að
égget ekki skilið þennan mann —
og ég held að hann skilji sig alls
ekki sjálfur. Ég hef haft töluverð
afskipti af Sinatra i gegnum árin
vegna starfs mins — og ég hef
alltaf fengið greið og kurteisleg
svör við spurningum minum. Mitt
eina vandamál hefur verið að
losna við blaðafulltrúana, ör-
yggisverðina og snuðrarana, sem
hann hefur I kringum sig. Ég hef
oft hitt geðslegra fólk en þá. En
loks þegar ég hafði Frank fyrir
framan mig var hann venjulega
hreinn og beinn. Ég minnist þess,
að einu sinni eggjaði hann mig til
að spyrja sig um hvaða samband
væri milli hans og alræmdra
manna i glæpaheimunum. Ég var
við þvl búinn, að mér yrði hent út
úr Ibúðhans i Eyðimerkurkránni
i Las Vegas. En svo varð ekki.
— Vist þekki ég þessa menn,
sagði hann, — a.m.k. ýmsa
þeirra, sem þú nefndir. Þú getur
ekki starfað i næturklúbbum i 25
ár án þess að drekka glas með
einhverjum þeirra við og við. En
ég hef engin viðskipti við þá, ef
það er það sem þú átt við.
Það er vel þekkt, að Sinatra
sýnir blaðamönnum, sem honum
fellur ekki, furðurlegustu fram-
komu. Fjarstæðukennt og fárán-
legt uppátæki var þegar hann
sendi blaðakonunni Dorothy Kil-
gallen legstein. Ég yrði siðastur
manna til að afsaka slika fram-
komu. En mér hefur hann ekki
sýnt ruddaskap.
Einu sinni komst ég af hreinni
BILAVARA-
> HLUTIR
NOTAÐIR
VARAHLUTIR
I FLESTAR GEPÐIR ELDRI BÍLÁ
Ódýrt:
vélar
gírkassar
öxlar
hentugir i aftanikerrur
bretti
hurðir
húdd
rúður o.fl.
drif
hósingar
fjaðrir
BÍLAPARTASALAN
Höfðatúni 10, simi 11397.
Opið frá kl. 9—7 alla virka daga og 9—5
laugardaga.