Tíminn - 01.06.1975, Blaðsíða 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 1. júnl 1975
Óska-hrafninn
Einu sinni var dreng-
ur, sem hét Kári. Hann
var stöðugt að óska sér
einhvers, sem hann ekki
átti.
Stundum langaði hann
mest af öllu til að eiga
sér hest stundum sleða
eða bát og stundum að-
eins fallegan og sterkan
hnif. En faðir hans var
dáinn og mamma hans
var svo fátæk, að hún
gat fáar óskir hans upp-
fyllt. Samt var hann
alltaf að óska sér ein-
hvers.
Einu sinni gaf gamall
maður honum gott ráð.
Hann sagði: — Ef þú vilt
að óskirnar þinar rætist,
þá skaltu fara út i móa,
eða upp i fjali, og finna
þér þar hrafn og strá
salti á stélið á honum. Ef
þú getur það, rætast all-
ar óskir þinar. En þú
verður að flýta þér að
óska þér, meðan saltið
tollir á stélinu, annars er
allt ónýtt.
Eftir þetta hafði Kári
alltaf salt i buxnavasan-
um. Nú var hann úti um
allt allan daginn og fram
á kvöld, og auðvitað sá
hann oft marga hrafna,
en hann gat aldrei kom-
izt nógu nálægt nokkrum
þeirra til að strá salti á
stélið á honum. Loksins
var það morgun nokk-
urn, að hann rakst á
hrafn, sem var miklu
spakari og rólegri en
aðrir hrafnar. Hann
komst svo nærri honum,
að hann gat næstum þvi
náð honum með höndun-
um. Kári flýtti sér að ná
i saltið og ætlaði að strá
á stél hans, en þá flaug
krummi upp, og settist á
klett og svo krunkaði
hann eins og hann væri
að hlæja að honum.
Þannig lét krummi
hann elta sig allan lið-
alngan daginn, og þegar
kvöld var komið var
Kári orðinn svo þreytt-
ur, að hann lagðist fyrir
undir stórum steini og
lokaði augunum, og vildi
ekki horfa á krumma,
sem honum fannst vera
að gera gabb að sér. En
hann heyrði, að krummi
hoppaði i kringum hann,
og svo heyrðist honum
alveg greinilega, eins og
einhver væri að kalla á
hann: — Kári, Kári!
Hann leit upp, og sá
engan nema krumma,
og það var hann sem
kallaði: — Kári, Kári!
— Hvað er þetta,
kanntu að tala? sagði
Kári.
— Já, vist kann ég
það, og það er vegna
þess að ég er kóngssonur
i álögum, sagði hrafninn
þá. Og meira að segja
skal ég sjá um, að þú fá-
ir allar óskir þinar upp-
fylltar, ef þú vilt gera
dálitið fyrir mig i stað-
inn. Þú verður að gefa
mér reglulega finan og
fallegan hnif til að skafa
og brýna á mér gogginn,
og þá skal ég standa
kyrr og þú getur látið
eins mikið af salti á stél-
ið á mér og þig langar
tíl.
Þetta þótti Kára
heldur en ekki góðir
kostir, og hann kvaddi
krumma, og hljóp svo
heim og gleymdi þvi hve
þreyttur hann var.
Snemma næsta morgun
fór hann upp i fjall til að
tina ber, og berin seldi
hann svo i bænum. Þetta
gerði hann dag eftir dag,
og loks gat hann keypt
þennan líka dýrindis hn-
if fyrir peningana.
Þá hljóp hann upp i
fjall að leita að
krumma. Hann hélt á
hnifnum i hendinni, og
hann blikaði i sólskin-
inu. Krummi kom undir
eins og settist rétt hjá
Kára, hallaði undir flatt
og horfði á hnifinn.
— Uss, sagði hann.
Heldur þú að mér detti i
hug að brýna gogginn á
svona kuta, — ég, sem er
kóngssonur! Það ættu þó
að minnsta kosti að vera
gullskraut á honum.
Svo hoppaði hann upp
á klett, en aumingja
Kári varð svo sneyptur
og leiður, að hann nærri
táraðist.
— Égskalþáreyna að
fá handa þér annan hnif
gullskreyttan, sagði
hann.
— Nei, þakka þér
fyrir, ég kæri mig ekkert
um neinn hnif. Þú skait
eiga hann sjálfur. Þú
getur látið mig fá falleg-
an sleða, þvi að mig
langar til að renna mér
á sleða næsta vetur,
sagði krummi.
Það varð að vera svo
sem krummi vildi, og
Kári tók sig nú til, og sat
stöðugt við að smiða
með hnifnum góða.
Hann smiðaði ausur,
sleifar, brauðfjalir og
alls konar útskorna
gripi, sem hann seldi svo
og fékk fyrir þá heil-
mikla peninga. Hann
vann og vann af ákafa,
og gaf sér engan tima til
að tálga eða smiða neitt
handa sjálfum sér, ekki
einu sinni smábát.
Þegar háíft ár var lið-
ið hafðu hann safnað
nógum peningum til að
kaupa ljómandi fallegan
og góðan sleða, duglega
járnaðan, og nú flýtti
hann ser ánægður með
DAN
BARRY
f t kvöld þegar hestur^Nú vil ég fá
inn verður dreginn til n konuna, sem þú
,Troju, getum við fagnVlk l°faðir mér.
sigri.
HVM)? Þú tekur'v Akilles, og
þátt i þessari vitleysu . sv° vilti
Geira, þetta endar^ þú laun?
með skelfingu
Farðu, i þessa
dauða-gildru.
' / En hún verður