Tíminn - 01.06.1975, Síða 33

VfíltJ
1
Sunnudagur 1. júni 1975 TÍMINN 33
Heldurðu að mér detti í hug, að brýna
gogginn minn d svona kuta? — Ég sem
er kóngssonur, sagði krummi.
'hann upp i fjall, og
hlakkaöi til að sýna
krumma.
Hrafninn kom nú
hoppandi aö sleðanum,
velti vöngum, pikkaði
með gogginum i taum-
inn og krafsaði í sætið.
Svo skellihló hann og
sagði:
— Sýnist þér þetta
vera sleði handa kon-
ungbornum manni eins
og mér? spurði hann. —
Nei, hann átti að vera
gullsleginn og með silki-
sessu i sæti.
Nú var Kári vonsvik-
inn, en herti sig upp og
sagði:
— Ég verð þá að
reyna að fá annan betri.
— Onei, það þýðir
ekkert, nöldraði
krummi, og var fýluleg-
ur. — Nú vil ég fá hesta
og vagn, og hann af
beztu gerð. Annars
færðu aldrei að láta salt
á mitt stél!
Aumingja Kári ráfaði
heimleiðis með sleðann
sinn. En ekki missti
hann móðinn. — Ég skal
vinna mér fyrir hestum
og vagni, ég skal! sagði
hann við sjálfan sig.
Hann fór nú með sleð-
ann sinn góða upp i hlíð,
þar sem margt fólk var
að leika sér á skiðum og
sleðum. Sumir höfðu
enga sleða, en langaði
að renna sér, og þeir
urðu fegnir að fá leigðan
sleðann hans Kára fyrir
peninga. Sumir borguðu
honum riflega, þvi að
enginn hafði rennt sér á
betri sleða en þessum,
en eigandinn sjálfur
hafði engan tima til að
renna sér, og svo var
mestallan veturinn, þvi
að nú fór Smári að
smiða alls konar gripi og
leikföng, og þau þóttu
svo vel gerð, að fólk
sóttist eftir þeim.
Loksins hafði hann
unnið sér svo mikið inn,
að hann gat keypt sér
hest. Siðan kenndi hann
hestinum sinum ýmsar
listir, og ferðaðist með
sýnmgarflokki, og lét
hestinn sinn sýna listir.
Nú græddist Kára ört fé,
og bráðlega gat hann
keypt litinn vagn, sem
var silfurbúinn. Svo
hnýtti hann silkislaufur i
topp og fax á hestunum,
þvi að nú átti hann tvo
hesta. Hann kemdi fall-
egu hestunum sinum og
lagði við þá skrautleg
beizli og ók svo að finna
krumma i fjallinu.
Krummi sat á sinum
gamla steini og heilsaði
honum glaðlega. — Sjá-
um nú til. Mér lizt ekki
svo illa á þetta, sagði
hann og krunkaði glað-
lega. Hann flaug upp i
vagninn, hoppaði um
bök hestanna og pikkaði
i þau með nefinu. Svo
reigði hann sig drembi-
lega og sagði:
— Ég vil ekki opinn
vagn. Og hestarnir áttu
að vera hvitir, en ekki
brúnir.
Engin skepna á guðs
grænni jörð gat verið
gikkslegri en þessi
krummi, hugsaði Kári.
Nú, jæja, hann var nú
lika kóngssonur.
Nú sagði krummi: —
Ég sé, að þú hefur ekk-
ert vit á hestum eða fin-
um vögnum, svo að það
þýðh’ ekkert fyrir þig að
koma með nokkuð af þvi
tæi til min. Þú skalt hafa
þinn vagn og hesta sjálf-
ur, en ef þú villt enn fá
að strá salti á stélið á
mér, þá verðurðu að
byggja handa mér stóra
höll með fallegum garði
i krmg.
Skárri var það nú
heimtufrekjan! hugsaði
Kári. Siðan fór hann
með vagninn sinn og
hestana og leigði til
ferðalaga. Þetta var
fallegur vagn og góðir
hestar, og hann hafðí
nóga vinnu, og nú rigndi
peningum yfir Kára.
Innan skamms gat hann
keypt sér fleiri hesta og
vagna og varð flugrikur,
og þá tók hann til við að
byggja höllina sina. Hún
reis þarna við vatnið
með turnspirum og eir-
þökum og fánar blöktu á
turnspirunum. Verkið
tók nokkur ár.
Þá sótti Kári krumma
sinn, sem kom og flögr-
aði um herbergi og sali
og leit eftir öllu. Loks
hoppaði hann upp á
borðið i hátiðarsalnum.
Þá sagði hann:
— Þetta er nú ágætt,
en eitt vantar þó, en það
eru þrjár kistur, fullar
af gulli. Ekki get ég ver-
ið kóngur og haft hirð-
menn, ef ég er peninga-
laus.
Nú varð Kári reiður og
sagði við krumma: —
Skammastu þin fyrir
frekjuna! En krummi
sagði, að hann réði hvað
hann segði og gerði, en
kisturnar yrðu að vera i
höliinni og fullar af gulli,
áður en Kári fengi að
strá salti á stélið á sér.
Það tók Kára fimm ár
að strita svo að hann
gæti fyllt kisturnar gulli,
en þá fór hann enn eina
ferð upp i fjall og sótti
krumma.
Krummi séttist á eina
kistuna og starði i gull-
hrúguna.
— Já, nú likar mér
við þig, sagði hann, —
stráðu nú saltinu á stélið
á mér.
Loks var hún komin
þessi hátiðlega stund.
Hjartað hoppaði er Kári
stakk hendinni i vasann
og tók upp saltið.
Krummi sat grafkyrr,
og Kári stráði saltinu ó-
sköp varlega á stélið.
— Nú, nú, sagði
krummi, hvers óskar þú
nú?
En hvers átti hann nú
að óska? Hann hafði átt
svo annrikt við að vinna
til þess að óskirnar rætt-
ust, að hann var alveg
búinn að gleyma hvers
hann ætlaði að óska.
— Einn—tveir, sagði
krummi.
— Biddu — biddu, lof
mér að hugsa.... En
hann gat ómögulega
munað, hvers hann ætl-
aði að óska.
— Þr í r, s a g ð i
krummi, og flaug upp og
allt saltið hrundi af stél-
inu. Og þarna sat hann
svo i glugganum og hló,
svo að sást ofan i maga.
En Kári var svo reiður,
aðhannréð ekki við sig.
— Biddu bara við, ég
skal sækja byssu og svo
skýt ég þig!
— Ekki finnst mér
það nú fallegt af þér,
Kári minn, sagði
krummi. — Er það rétt
af þér að skjóta mig,
þegar ég hef uppfyllt all-
ar óskir þinar svo vel, að
þú getur einskis óskað
þér framar? Hefur þú
ekki eignazt hnif, sleða,
hesta og vagna, höll og
þrjár gullkistur?! Og
allt þetta án þess að
þurfa að opna þinn
munn til að óska nokk-
urs!
Kári stóð agndofa, —
þetta var satt. Hann
hafði eignazt allt, sem
hann hafði áður óskað
sér. Nú þurfti hann að-
eins að gefa sér tima til
að njóta þessa alls.
— Ég er nú aldeilis
hissa, sagði hann, — og
ég sem baslaði og strit-
aði til þess að fá að strá
salti á stélið á þér. Og
svo þurfti ég þess ekki
eftir allt saman.
Krummi flaug hlæj-
andi út um gluggann, en
Kári hljóp út að glugg-
anum og kallaði á eftir
honum: — Þakka þér
fyrir krumnii minn. Nú
veit ég, að það er betra
að geta hjálpaö sér
sjálfur en að fá allar
óskir uppfylltar fyrir-
hafnarlaust.
— Kra-kra-krá, Kári,
svaraði krummi.
(þýtt úr norsku)
ViÐ HLEMM
er Herradeilcf
JMJ
og þar er úrval
mikið að finna af
við Hlemm
REYKJAVÍK
ERRAFATNAÐi
EL KLÆDDIR KARLMENN
/ kunna veí að mefci fatna^ frd
/ JMJ
Hjúkrunarkonur
Hjúkrunarkona óskast nú þegar að
Sjúkrahúsinu i Keflavik.
Upplýsingar gefur forstöðukona eða yfir-
læknir i síma 92-1400 eða 1401.
MARSHALLI
sturtuvagnar
4ra tonna
burðarþol
Breið dekk
Nú aftur
fyrirligg jandi
Verð aðeins
kr. 236.350
ÞORHF
REYKJAVIK SKOLAVOROUSTIG 25