Fréttablaðið - 08.12.2005, Blaðsíða 62

8. desember 2005 FIMMTUDAGUR42
Það voru kaldar kveðjur sem
starfsmenn Reykjavíkurborg-
ar fengu frá bæjarstjóranum í
Kópavogi, Gunnar I. Birgissyni,
og framkvæmdastjóra Samtaka
atvinnulífsins, Ara Edwald, í
fréttum Ríkissjónvarpsins 6.
desember.
Ég frábið mér alfarið sem
starfsmaður Reykjavíkurborg-
ar og fulltrúi í samninganefnd
Starfsmannafélags Reykjavíkur-
borgar fullyrðingar Gunnars I.
Birgissonar um að þessir samn-
ingar hafi verið „hæsta kosninga-
ávísun sem skrifuð hefur verið
í langan tíma“. Við vorum ekki
að þiggja neinar kosningamútur
frá R-listanum eða borgarstjóra
Reykjavíkur þegar við gerðum
þessa samninga. Reykjavíkurborg
var einungis að gera sanngjarna
samninga við St.Rv. og Eflingu
eftir að hafa unnið með þessum
stéttarfélögum auk Kjarafélags
Tæknifræðingafélags Íslands að
viðamiklu starfsmati og launa-
kerfisbreytingum.
Forsenda þess starfs var
óvenjulangur kjarasamningur
sem gerður var fyrir fimm árum
og þetta starf hefur reynt mikið
á þessi félög og félaga í þeim.
Reyndar væri eðlilegt að líta á
hluta þeirra launahækkana sem
félagar þessara stéttarfélaga eru
nú að fá sem sérstakan kostnað
Reykjavíkurborgar við aðlögun
launa að þessu starfsmatskerfi.
Ari Edwald spurði í viðtali við
sjónvarpið í hvaða veruleika
sveitarfélögin væru. Gunnar I.
Birgisson kvað þessa samninga
vera ávísun á verðbólgu og skelf-
ingu fyrir íslenskt þjóðlíf yfir
höfuð. Ég spyr þessa herramenn
á móti í hvaða veruleika þeir
eru?
Við, starfsmenn Reykjavíkur-
borgar, vitum mætavel í hvaða
veruleika við höfum verið. Við
höfum verið að basla á launum
sem eru talsvert fjarri því sem
viðgengst víða í einkageiranum.
Ég er ekki að segja að launataxt-
ar þar séu til að hrópa húrra yfir
eða allir séu sælir með sín laun.
En misskiptingin er mikil og í
einkageiranum eru ansi margir
sem skammta sjálfum sér tekjur
sem eru einhvers staðar víðs-
fjarri okkar veruleika. Ég heyri
ekki mikið talað um að hegðun
þessa sjálftökuliðs sé verðbólgu-
hvetjandi, en þegar við fáum
sæmilega leiðréttingu okkar
mála er sagt að það sé ávísun
á verðbólgu og skelfingu fyrir
íslenskt þjóðlíf. Þessu stjórn-
sýslustigi er ekki treystandi
fyrir stórum málaflokkum þar
sem eru fjölmennir hópar starfs-
manna, segir Ari Edwald.
Hann hefur kannski ekki
heyrt neitt af þeim erfiðleikum
sem hafa verið að undanförnu
við að manna störf á leikskól-
um og öðrum umönnunarstofn-
unum. Hann þekkir kannski
ekki þann veruleika sem þar er.
Ástandið þar hefur verið á þann
veg að menn hafa einmitt spurt
sig hvort þessu stjórnsýslustigi
sé treystandi fyrir þeirri starf-
semi vegna þess að það hefur
ekki séð til þess að starfsfólk
þar fái sómasamleg laun. En með
þessum kjarasamningum hafa
stjórnendur Reykjavíkurborgar,
bæði meiri- og minnihluti, sýnt
ábyrgð, með þeim er henni betur
treystandi fyrir þessari starf-
semi, því að kjör starfsfólksins
hafa lagast talsvert þótt enn sé
ansi langt yfir í ofurtekjur fjár-
málabraskara og ýmissa stjórn-
enda sem skammta sér launin
sjálfir.
En eitt er víst, það er ekki
almennt launafólk sem ber
ábyrgð á kreppu auðvaldsins. ■
Launafólk ber ekki
ábyrgð á verðbólgunni
Nýlega fékk ég svar í þinginu frá
dómsmálaráðherra þar sem hann
greindi frá endanlegum kostn-
aði við endurbætur á varðskip-
inu Ægi. Þær fóru fram ekki alls
fyrir löngu í Póllandi og niður-
staðan varð sú að endanlegur
kostnaður með siglingu skipsins,
gistingu, ferðakostnaði, eftirlits-
kostnaði, dagpeningum og auka-
verki er hærri en tilboð Slipp-
stöðvarinnar á Akureyri hljóðaði
upp á.
Það sem vakti sérstaka athygli
mína við svar dómsmálaráðherra
var að Björn Bjarnason reyndi
að fegra niðurstöðuna á endan-
legum kostnaði í Póllandi með
því að telja pólsku skipasmíða-
stöðinni til tekna í samanburði
að hún hefði verið sektuð. Sektin
var sem sagt dregin frá kostnaði
við endurbætur á skipinu. Þetta
eru meira en lítið undarleg skila-
boð frá sjálfum dómsmálaráð-
herra um hvernig eigi að bera
saman verktilboð.
Það má öllum vera ljóst að
íslenska þjóðarbúið tapaði á því
að senda skipið úr landi. Starfs-
menn Slippstöðvarinnar á Akur-
eyri hefðu borgað skatta af laun-
um við endurbætur á skipinu
og auk þess hefði verkkunnátta
haldist í landinu. Ekki veit ég
hvað íslenskum stjórnvöldum
gekk til með því að senda skip-
ið úr landi en það liggur beinast
við að ætla að Valgerður Sverr-
isdóttir iðnaðarráðherra hafi
alls ekki lagt áherslu á að halda
verkinu í landinu. Hún legg-
ur alla áherslu á uppbyggingu
álvera og stóriðju þó svo að það
sé á kostnað annars iðnaðar, s.s.
fisk-, hátækni- og skipasmíða-
iðnaðar. Svo kom hún í viðtal í
sjónvarpi og barði lóminn yfir
því að hafa misst verkið úr landi.
Stjórnvöldum hefði verið í lófa
lagið að halda verkinu í landinu
ef raunverulegur vilji hefði verið
til þess.
Iðnaðarráðherra hefur
legið á skýrslu frá því í febrúar
um breytingar á starfsskilyrð-
um skipasmíðaiðnaðar en ekk-
ert gert með hana. Í skýrslunni
er að finna tillögur í fimm liðum
en ráðherra hefur ekki hrint
einni einustu í framkvæmd þrátt
fyrir nýleg áföll í þessum iðnaði.
Ekki veit ég hvað tefur en það
má helst geta sér þess til að öll
orka ráðherra fari í ný álver og
stærri álver. ■
Álráðherrann af-
skrifar iðnaðinn
Ekki veit ég hvað íslenskum
stjórnvöldum gekk til með því
að senda skipið úr landi en
það liggur beinast við að ætla
að Valgerður Sverrisdóttir iðn-
aðarráðherra hafi alls ekki
lagt áherslu á að halda verkinu
í landinu.
UMRÆÐAN
ENDURBÆTUR Á
VARÐSKIPI
SIGURJÓN ÞÓRÐARSON
ALÞINGISMAÐUR
En með þessum kjarasamning-
um hafa stjórnendur Reykja-
víkurborgar, bæði meiri- og
minnihluti, sýnt ábyrgð, með
þeim er henni betur treystandi
fyrir þessari starfsemi, því að
kjör starfsfólksins hafa lagast
talsvert þótt enn sé ansi langt
yfir í ofurtekjur fjármálabrask-
ara og ýmissa stjórnenda sem
skammta sér launin sjálfir.
UMRÆÐAN
KJARASAMNINGAR
REYKJAVÍKUR-
BORGAR
EINAR ÓLAFSSON
BÓKAVÖRÐUR