Fréttablaðið - 07.01.2006, Side 96

SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 550 5000, fax: 550 5099 Ritstjórn: 550 5005, fax: 550 5006, ritstjorn@frettabladid.is
DREIFING: dreifing@posthusid.is Auglýsingadeild: auglysingar@frettabladid.is Veffang: visir.is
VIÐ SEGJUM FRÉTTIR SMÁAUGLÝSINGASÍMINN ER 550 5000
60 02 .V .B
s
met sy S
AEKI
re tn I
©
Opið 10:00 - 20:00 virka daga | Laugardaga kl. 10:00 - 18:00 | Sunnudaga kl. 12:00 - 18:00 | www.IKEA.is
ÚTSALA
27 desember - 22 janúar
����������
���������
���������������
Ég reyndi oft að halda því fram í mótmælum mínum
gegn Kárahnjúkavirkjun við ófá
tækifæri rétt í þann mund er
framkvæmdirnar þarna fyrir
austan voru að hefjast, að það væru
gjaldgeng rök fyrir því að menn
ættu að stöðva framkvæmdirnar
undir eins að ég sjálfur, sem góður
og gegn Íslendingur og jarðarbúi,
væri ekki enn búinn að fara þarna
austur yfir og sjá svæðið óspjallað.
Menn ættu sem sagt að bíða með
að skemma það þangað til ég væri
búinn að sjá það.
ÉG veit að þetta hljómar sjálfhverft.
En það er það ekki. Virkjunarsinnar
beittu því oftsinnis sem rökum
fyrir því að þarna mætti skemma
náttúruperlur, að það hefði hvort
sem er enginn séð þær og að
það hefði þar af leiðandi enginn
áhuga á þeim. En þetta fannst mér
alltaf öfugsnúið. Það eru einmitt
frekar rök gegn því að skemma
náttúruperlur að fólk á eftir að sjá
þær og njóta þeirra. Uppgötva þær.
OG það besta við þessi rök mín
fannst mér alltaf, í barnslegri
einlægni, vera það að þau virkuðu
þannig að aldrei yrði í raun hægt
að byrja virkjunarframkvæmdir
vegna þess að alltaf myndi nýtt fólk
koma og segja: „Nei, bíðið aðeins!
Ég á líka eftir að sjá.“ Börnin mín
ættu eftir að sjá og börnin þeirra.
Þannig myndu kynslóðirnar koma í
veg fyrir eyðilegginguna bara með
því að segja „Stopp, bíðið aðeins!
Leyf mér að sjá áður en þið byrjið.“
ÉG gerði mér grein fyrir að
vinnumennirnir myndu ekki fara
í endalausa reykingapásu út af
slíku í raunveruleikanum. Þetta
var hálmstrá sem ég greip til í hita
rökræðunnar, en það er sama. Þessi
krafa eins manns um að mega sjá,
upplifa og njóta náttúruperlunnar
í þó ekki væri nema andartak rétt
áður en hún yrði eyðilögð, fól í sér
þögula en ófrávíkjanlega kröfu
heilu kynslóðanna um að okkur beri
að varðveita náttúrudýrgripi og
þjóðargersemar, sem eru í okkar
vörslu núna um stundarsakir, að
eilífu.
FYRIR tveimur árum gekk ég upp
frá Núpsstaðarskóg í hópi fólks í
rigningu og þoku og barði skyndilega
augum, nánast óviðbúinn, gríðarlega
náttúrufegurð. Ég vissi ekki af
henni áður. Hafði ekki séð hana
og varla heyrt um hana. Kannski
myndu einhverjir virkjunarsinnar
telja allt í lagi að virkja á þessu
svæði vegna þess hversu fáir hafa
séð það. Þarna eru kröftugar ár sem
renna af ógnarmætti ofan í djúpum
gljúfrum.
ÉG vil bara segja það að ef einhver
hefði verið búinn að sprengja sundur
og saman þessi gljúfur og bora göng
í fjallið og fjarlægja árnar og byggja
stíflu og kaffæra landið með lóni,
hefði ég, ásamt öllum öðrum, verið
sviptur óendanlega dýrmætum
fjársjóði sem ég kýs að skilgreina
ekki mikið frekar. Segi þó bara það,
að með því að skemma slíka dýrgripi
í nafni atvinnustefnu er jafnframt
verið að svipta tilganginum undan
því að hafa atvinnu í þessu landi
yfir höfuð. Svo ég útskýri þetta með
dæmi: Það er eins og að selja barnið
sitt til þess að geta keypt bleyjur.
Náttúran