Fréttablaðið - 05.10.2006, Qupperneq 72

5. október 2006 FIMMTUDAGUR36
��������� ������������������
���������� ���������������������� ��������
�������������������� ����������������
��������������� �����������������������
����������� ��������������������������������
�������������������
����������������������
���������������������
����������������������
������������������ ���
�������������������������
��������������
������
�������
������������������������
���������������������������
������������������������������
���� ����� ��������������������
���������������������
����������
��������
������
�����������������
���������� �����
�����������
�����������������
������������������������������������
��� ��
��������������������
�����������������
��� �
�����������������������
�������������� ��������������
�������������
���������
��������
�����������
���������
����������
����������
��������
���������
����������
�����������
�������
������� ��������
�����
���������
�����������
������� ��������
�������������
�����������������
������
������ ����
��������������
��������
��������
Um daginn á meðan ég
var að passa lítinn gutta,
tilkynnti hann mér að sér
hundleiddist. Ég varð sár-
móðgaður við að heyra
þetta þar sem ég hafði
lagt mig allan fram við að
létta þeim litla stundir á meðan for-
eldrarnir voru í burtu, farið í asna-
lega leiki, hent teiknimynd í tækið
og ég veit ekki hvað.
Varla gat ég verið svo leiðinlegur
að geta ekki haft ofan af fyrir fimm
ára barni? Auðvitað sýndi ég ekki
hvernig mér leið við að heyra þess-
ar fréttir, heldur brosti og sagði að
það væri bara hollt að leiðast stund-
um. Þegar hann spurði af hverju,
varð hins vegar fátt um svör.
Nokkrum dögum síðar stóð ég í
sömu sporum og guttinn þegar ég
upplifði hvern tilbreytingalausan
daginn á eftir öðrum. Þá varð mér
aftur hugsað til gullkornsins sem ég
hafði reynt að innræta aumingja
barninu, án þess að vera einhverju
nær um hollustu þess að láta sér
leiðast. Þvílík endemis vitleysa sem
þetta var, hugsaði ég.
Næst þegar ég var fenginn til að
passa sama strák, varð ég harð-
ákveðinn að láta leikinn ekki endur-
taka sig. Ég keypti nammi úti í
sjoppu, tók teiknimynd á leigu og
setti upp sparibrosið. Ég var stað-
ráðinn í að skemmta krakkanum!
Þegar á ákvörðunarstað var
komið tók sá stutti hins vegar ekki
annað í mál en að bók um Einar
Áskel yrði lesin. Ég ákvað að verða
við beiðninni þótt Einar væri í engu
uppáhaldi, enda markmiðið að fram-
kalla bros hjá guttanum. Þegar ég
opnaði bókina og hóf lesturinn
skildst mér hins vegar af hverju hún
hafði orðið fyrir valinu.
Á fyrstu blaðsíðum kvörtuðu
Einar og pabbi hans hástöfum yfir
því hve allt væri leiðinlegt nú þegar
jólin væri afstaðin. Amma Einars
var hins vegar hin hressasta og
svaraði feðgunum á þann veg að það
væri hollt að láta sér leiðast, því
þannig kynni maður betur að meta
skemmtilegu dagana.
Þarna hafði sá litli fundið hald-
bæra skýringu og þótt um heldur
einfalda heimspeki væri að ræða
finnst mér enn gott að grípa til henn-
ar þegar mér leiðist.
STUÐ MILLI STRÍÐA Mér leiðist!
ROALD VIÐARI EYVINDSSON FINNST LEIÐINDI HOLL