Fréttablaðið - 11.11.2006, Blaðsíða 50

2
Úr húsi einu á Álftanesi heyrist
vefur sleginn. Þar situr húsfreyj-
an Friðbjörg Kristmundsdóttir við
göfuga iðju sína.
Friðbjörg hefur komið sér upp vefstofu úti
í bílskúr og nú er þar að verða til dýrindis
ullarefni sem á að fara í þjóðbúningasvunt-
ur. Úr afganginum ætlar hún að sauma púða.
„Þetta er mitt hobbý,“ segir hún brosandi og
gerir hlé á slættinum. Samt er hún að keppa
við klukkuna því svuntuefnið þarf að klárast
fyrir kvöldið svo það komist til Ísafjarðar
morguninn eftir.
„Það vantaði einhvern sem tæki að sér
að vefa í svuntur,“ segir hún og útskýrir að
vefnaði megi skipta í listvefnað og hagnýt-
an. Hún kveðst vera í hagnýtu deildinni og
hafa meðal annars ofið dúka og mottur til
heimilisnota. En hvar kynntist hún vefnaði
eða hvaðan er áhuginn sprottinn? „Ég flutt-
ist til Svíþjóðar á tíunda áratugnum og þar
lærði ég handverkið. Hafði reyndar horft á
stólana hjá Heimilisiðnaðarfélaginu en kom
því aldrei í verk að læra hér. Svo gafst mér
tækifæri til þess þarna úti. Ég bjó í Borås
og skólinn var í Fristad sem er þar rétt hjá.
Svæðið allt er þekkt fyrir þráðlist.“
Sköft, skammel, skeið, haföld, skyttur og
skil eru tækniorð í heimi vefarans því vef-
stóll er heilmikið árafæri og það er gaman
að sjá hvernig hann virkar. Láréttir þræðir
liggja gegnum haföldin og skeiðina og skilj-
ast í sundur þegar Friðbjörg stígur á skamm-
elið niður við gólf. Gegnum skilin rennir
hún svo skyttum með lituðu einbandi í gegn.
Það kallar hún ívaf. Þótt vefurinn sé 1,5 m
á breidd þá skutlar hún skyttunum alla leið
í einni sveiflu. Til þess þarf bæði kraft og
lagni.
Friðbjörg segir mörg handtök við að setja
upp vef. „Ég fæ systurnar og börnin til að
hjálpa mér,“ segir hún og bætir við. „Tveir
geta ráðið við þetta en það er enn betra
þegar fleiri fást til verka.“ Hún segir tals-
verða útreikninga þurfa að eiga sér stað áður
en hafist er handa. „Strákarnir mínir kalla
vefstólinn tölvu fortíðarinnar því uppsetn-
ingin krefjist svo mikillar hugsunar. Þeir fást
við forritun svo þeir þekkja þetta,“ segir hún
brosandi.
Spurð hvort þetta áhugamál hennar þyki
ekki sérstakt svarar hún. „Meðan ég var með
vefstólinn inni í íbúðinni vakti hann mikla
athygli og margir þurftu að klappa honum.
Karlmenn voru sérstaklega hrifnir af því
þeim fannst stóllinn svo flókið fyrirbæri.“
Nú berst talið að stöðu vefiðnar í landinu
sem hljótt er um. Friðbjörg segir þó vefnað-
arnámskeið hjá Heimilisiðnaðarfélaginu full-
setið um þessar mundir. „Það er mikill áhugi á
handavinnu og hönnun núna hjá yngra fólki
og vinsældir vefnaðar að aukast. Enda ætti
það að vera undirstöðugrein í hönnunarnámi
að vita hvernig tau verður til.“
Nú dugar ekki að tefja Friðbjörgu lengur.
Hún þarf að halda áfram með svuntuefnið
svo Ísfirðingar geti farið að sauma úr því og
þess má geta að svuntuefni eftir hana fást í
þjónustudeild Heimilisiðnaðarfélagsins.
Vefstóllinn er tölva fortíðarinnar
{ heimilið }