Fréttablaðið - 11.11.2006, Blaðsíða 24

Fréttablaðið - 11.11.2006, Blaðsíða 24
Frjálslyndi flokkurinn var mikið til umræðu í vikunni vegna yfir- lýsinga flokksmanna um útlend- inga á Íslandi. Af því tilefni er Guðjón Arnar Kristjánsson alþingismaður og formaður flokksins maður vikunnar. Guðjón Arnar er 62 ára. Hann fæddist 5. júlí 1944 á Ísafirði og sleit þar barnsskónum. Guðjón var góður og dugleg- ur drengur en stundum þurfti að tukta hann til eins og gjarnt er um tápmikla stráka. Hann hafði yndi af náttúrunni og dundaði sér vel og lengi við fugla sem foreldrar hans héldu við heimilið í brekk- unni ofan Ísa- fjarðarbæjar. Guðjón á níu systkini, eldri eru fimm systur. Hermt er að faðir hans hafi verið afar stolt- ur þegar loksins fæddist drengur í fjölskylduna og naut Guðjón sér- staks atlætis föður síns fyrstu árin. Foreldrar Guðjóns voru Kristján Sig- mundur Guð- jónsson smiður og Jóhanna Jak- obsdóttir hús- móðir. Kristján var kallaður Kitti Gau og Guðjón Arnar var kallaður Addi. Vestra, og síðar víðar, var hann því nefndur Addi Kitta Gau. Fjórtán ára hóf Guðjón sjó- sókn en fiskveiðar og síðar félags- mál sjómanna voru starfsvett- vangur hans þar til hann settist á þing 1999. Líkt og í landi fylgdist hann grannt með umhverfi sínu á sjónum og fékk snemma brenn- andi áhuga á lífríki hafsins, straumum og veðri. Á næstum fjörutíu ára ferli sinnti Guðjón öllum störfum sem falla til á sjó; hann var háseti, matsveinn, vélstjóri, stýrimaður og loks skipstjóri. Það orð fer af skipstjórum að þeir séu hörkutól sem hiki ekki við að öskra og æpa á undirmenn sína ef svo ber undir. Guðjón var þar engin undantekn- ing og máttu margir sjómennirn- ir þola óp hans og hróp. Hann var á hinn bóginn ósérhlífinn skip- stjóri og brá sér í aðgerð á dekk- inu þegar mikið lá við. 1975 varð Guðjón formaður Skipstjóra- og stýrimannafélags- ins Bylgjunnar og 1983 varð hann forseti Farmanna- og fiskimanna- sambands Íslands. Gegndi hann embætti þar til hann varð þing- maður. Þeim sem til þekkja kemur ekki á óvart að Guðjón hafi snúið sér að stjórnmálum en telja að áhugi hans á þeim sé afleiðing af störfum að félags- og hagsmuna- málum sjómanna. Guðjón var lengi í Sjálfstæðis- flokknum og var varaþingmaður hans kjörtímabilið 1991-1995. Hann tók svo þátt í stofnun Frjáls- lynda flokksins ásamt Sverri Her- mannssyni og fleirum í nóvember 1998 og hlaut kjör til Alþingis vorið eftir. Guðjón varð formaður flokksins 2003. Viðmælendum Fréttablaðsins ber saman um að vandfundinn sé hjartahlýrri maður en Guð- jón. Hann er ávallt boðinn og búinn að aðstoða fólk þegar eitt- hvað bjátar á og er afskaplega tryggur sínu fólki. Guðjón er húmoristi og þykir bráðs- kemmtilegur og auk þess að hafa gaman af söng er hann söngmaður góður. Þá er hann sagður einstak- lega barngóður en sjálfur á hann sjö börn. Guðjón er kvæntur Mar- íönnu Barböru Kristjánsson en þau kynntust þegar hann var undir lok níunda áratugsins með togarann Pál Pálsson í slipp í Póllandi. Guðjón mæð- ist í mörgu og er oftar en ekki á hraðferð. Hann er sagður hafa mildast með árunum og varð samstarfsmanni úr stjórnmálun- um að orði að hann mætti taka menn og málefni fastari tökum. Það beri þó ekki að skilja sem svo að hann sé orðinn skaplaus. Engum dylst að Guðjón er stór vöxtum og segir þyngdin til sín. Félagi bendir á að hann þurfi að huga betur að heilsu sinni. Flokksformaðurinn er enn ósérhlífinn og gengur í þau verk sem þarf að vinna. Einhverju sinni var hann staddur í húsnæði á Ísafirði sem nýta átti undir kosningaskrifstofu Frjálslynda flokksins. Þegar flokkssystkin hans komu að var Guðjón að búa húsnæðið undir að verða málað. Þótti ólíklegt að formenn annarra stjórnmálaflokka hefðu komið að kosningabaráttunni með slíkum hætti það árið. Hjartahlýr húmoristi Fyrir nokkrum dögum birtist lítil fréttaklausa í Fréttablaðinu undir fyrirsögninni „Bankar mega fara úr landi“. Ýmsir hafa viljað túlka þessa frétt á þann veg að undirritaður sé sérstakur áhuga- maður um að losa þjóðina við íslenska banka út fyrir landstein- ana. Tilefni fréttarinnar var klausa á vefsíðu minni þar sem ég tók undir með lesanda heimasíðunnar, Ólínu að nafni, sem gerði að umtalsefni þá hrika- legu misskiptingu sem gegnsýrir orðið íslenskt þjóðfélag, ekki aðeins í formi lífskjara og lífs- stíls heldur einnig í yfir- ráðum yfir samfélaginu öllu, í listum og menn- ingu en í vaxandi mæli eru það peningar millj- arðamæringanna sem ráða þar för. Þessu var ég sammála og hafði á orði að mér þætti íslenska jafnað- arsamfélaginu ekki fórnandi fyrir þotulið sem vildi slíta sig út úr íslenskum veruleika og jafnvel stilla þjóðfélaginu öllu upp við vegg til að hafa sitt fram. Við skulum ekki gleyma að undirstaða vaxtar- ins í bankakerfinu er íslenska líf- eyrissjóðakerfið. Grundvöllur þess er markaður af lögum frá Alþingi. Lífeyrissjóðirnir eru byggðir upp af skyldusparnaði íslenskra launa- manna. Án þeirra væri ekkert „við- skiptaundur“ og engin útrás. Af nýlegri könnun sem birt var á vegum félagsmálaráðuneytisins má ráða að launamunur hafi vaxið verulega á undanförnum árum og sé nú fjórtánfaldur. Þetta eru þó smámunir á við hundraða milljarða bónusgreiðslur í bankastofnunum og fyrirtækjum innan fjármála- geirans. Þegar þessu hefur verið andmælt hefur viðkvæðið jafnan verið á þá lund að þetta endur- spegli velgengni viðkomandi fyrir- tækja sem auk þess standi skil á sköttum og skyldum. Einnig sé á það að líta, hvað bankana áhrærir, að drýgstur hluti tekna þeirra komi erlendis frá; útrásin færi þjóðinni þannig björg í bú. Þá eigi ekki að vanþakka alla þá styrki sem renni til menningarstarfsemi og líknar- mála frá efnafólki. Af rausn þess njóti sjúkrahúsin, menningarstofn- anirnar og jafnvel kirkjur og trúfé- lög góðs! Vissulega er nokkuð til í þessu. Fjármálastofnanir greiða vissu- lega sinn 18% fyrirtækjaskatt eins og lög gera ráð fyrir og af arði sínum greiða fjármálamennirnir sína tíund. Það er að vísu miklu lægra hlutfall en launamaðurinn greiðir og þegar haft er á orði að rétta þurfi þann halla af og sam- ræma skatta á launatekjur og fjár- magn bregðast handhafar fjár- magnsins ókvæða við og segjast einfaldlega fara úr landi ef við þeim verði hróflað. Sama gildir um allt tal um misskiptingu. Menn skuli ekki voga sér upp á dekk með gagnrýni auk þess sem allir hafi það betra þrátt fyrir aukna mis- skiptingu. En er það virkilega svo? Hafa allir það betra á Íslandi í dag en fyrir tíu árum? Er auðveldara að vera efnalítill og glíma við sjúk- dóm nú en þá? Eru lyfin ódýrari? Er læknis- kostnaður minni? Er auðveldara fyrir fátækt fólk að komast í húsnæði nú en það var fyrir tíu árum þegar félagslegt húsnæðiskerfi var enn við lýði? Ég held ekki. Og enn standa kröfur, ekki síst frá fulltrúum banka og fjármálastofn- ana á hendur stjórnvöld- um um að afnema þær leifar félagslegra þátta sem enn finnast í húsnæðiskerfinu. Allt á markað er hin óbilgjarna krafa. Alls staðar skulu markaðslögmálin ráða – og alltaf er viðkvæðið hið sama, „annars erum við farin með allt okkar af landi brott“! Það er vissulega rétt að það munar miklu um alla þá milljarða sem koma frá bankakerfinu í formi skatta og sú gagnrýni sem ég hef fengið fyrir að gera lítið úr þessum tekjum hins opinbera er réttmæt því um þessa peninga munar svo sannarlega í fjármögnun velferð- arsamfélagsins. Spurningin er hins vegar um hinn félagslega tilkostn- að, hina samfélagslegu fórn; hversu langt við viljum halda með samfé- lag okkar inn á markaðstorgið? Á Reagan-tímanum í Bandaríkjunum var talað um trickle-down econom- ics, brauðmolahagfræði. Hún byggði á því að létta álögum af efnafólki svo það gæti bakað sín stóru brauð, almenningur myndi fyrr eða síðar njóta góðs af í formi molanna sem hrytu af borðum auð- kýfinganna. Ekki varð sú raunin. Brauðmolastefnan jók misrétti í bandarísku þjóðfélagi til muna. Að lokum, nokkur orð um útrás- ina. Almennt gleðjumst við landarn- ir yfir árangri af fjárfestingum erlendis. Í sumum tilvikum hefur líka verið sýnd stórkostleg hug- kvæmni og framsýni og vil ég þar nefna árangur bræðranna sem kenna sig við Bakkavör. Bakkavar- arbræður hafa haslað sér völl í Bretlandi og víðar og margt af því sem ýmsir aðrir íslenskir aðilar eru að gera víðs vegar um heiminn er aðdáunarvert. En það er ekki allt kræsilegt sem íslensk fyrirtæki hafa tekið sér fyrir hendur, t.d. í austanverðri Evrópu þar sem Bankarnir rífi sig ekki frá samfélaginu Frumsýning helgina 11.-12. nóvember
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113

x

Fréttablaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fréttablaðið
https://timarit.is/publication/108

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.