Fréttablaðið - 16.06.2007, Síða 60

Standa af
sér veðrið
fyrir launin
Maðurinn leggur misjafnlega mikið á sig til að
sjá sér og sínum farborða. Á Kárahnjúkum, í 600
metra hæð yfir sjó, er allt fannhvítt stærstan hluta
ársins. Starfsmennirnir segjast flestir þola veður-
hörkurnar og einangrunina fyrir kaupið. Hörður
Sveinsson ljósmyndari og Stígur Helgason blaða-
maður hittu nokkra þeirra í sjaldséðri veðursæld.
SjúkraflutningamaðurinnHörður Garðarsson ekur einum sjúkrabílanna á svæð-
inu, og að eigin sögn er mikið
að gera hjá honum. Hann segir
starfsmenn slasa sig mjög oft.
„Bara núna fyrir þremur dögum
lærbrotnaði einn,“ segir hann.
Herði er í fersku minni þegar
hann var á vakt á síðasta ári og
karlmaður frá Suður-Afríku kom
til þeirra til aðhlynningar. „Hann
hafði misst handlegginn í steypu-
vél, og kom gangandi með hann í
fanginu langa leið. Handleggurinn
hékk á bláþræði og blóðið spýttist
um allt.“ Til allrar hamingju tókst
að græða handlegginn á aftur, og
hefur maðurinn nú fengið tilfinn-
ingu og mátt í hann að einhverju
leyti.
Hörður segir að kínverskir starfs-
menn séu oft mjög hissa þegar þarf
að flytja þá í nálæg byggðarlög á
spítala. „Eru allir spítalar á Íslandi
svona hreinir?“ spyrja þeir. Þeir
hafa fæstir séð svona hreinlæti
áður,“ segir Hörður.
Kom gangandi með
handlegginn í fanginu
Borðið þið bara lambakjöt á Íslandi?“ spyr portú-galski gangaverkamaður-
inn Carlos Augusto Domingues,
40 ára, blaðamann á meðan hann
gæðir sér á pítsusneið sem borin
er á borð í mötuneyti aðalbúðanna
í tilefni sunnudags. Hann og landi
hans, Paulo Renato Riedade Pires,
26 ára, segjast ekki par hrifnir af
ást Íslendinga á lambinu.
En hvað skyldu þeir vilja frekar?
„Fisk,“ segir Pires. Báðir vita
mætavel að stór hluti þess fisks
sem seldur er í heimalandi þeirra
á uppruna sinn á Íslandsmiðum.
Báðir komu til landsins í byrj-
un maí en ætla ekki að dvelja nema
fram í september. En líkar þeim
vinnan? „Tja...kaupið er að minnsta
kosti gott,“ svarar Domingues.
Ekkert nema
lambakjöt?
Samdi pakistanskt ljóð
á skrifstofuhurðina
Arshed Ali, 34 ára, stýrir dekkjaverkstæði Impreg-ilo á Kárahnjúkum. Ali er
Pakistani og hefur verið starfandi
á Kárahnjúkum síðan í maí 2004.
Þar áður vann hann í átta ár fyrir
Impregilo við stíflugerð í heima-
landinu.
„Hér er ágætt að vera,“ segir
Ali. „Ég get ekki kvartað yfir
neinu. Ég er sáttur við launin og
sáttur við vinnuveitandann.“ Hann
segir launin eðlilega forsendu þess
að hann vilji starfa við stíflugerð-
ina. „Að sjálfsögðu. Annars væri
ég ekki hérna uppi í fjöllum á Ís-
landi.“
Í horni verkstæðisins er lítil
skrifstofukytra sem einnig er
notuð sem kaffistofa. Athygli
vekur stór handskrifuð letrun með
arabísku letri á skrifstofuhurðinni
utanverðri. „Þetta er ekki neitt,“
segir Ali aðspurður. Hann gefur
undan þegar gengið er á hann. „Æ,
þetta er bara lítið ljóð. Ég samdi
þetta einhvern daginn þegar mér
leiddist og skrifaði á hurðina.“
Hann þverneitar þó að greina frá
inntaki kvæðisins.
Inni á skrifstofunni er eldavél
og á henni stendur stór pottur. Ali
segist þó ekki elda sér hádegis-
verð á verkstæðinu. „Nei, í pott-
inum laga ég mér pakistanskt te.
Ég vil ekki þetta kaffi sem allir
drekka hér.“
Ali bíður nú í ofvæni eftir því
að fara heim til Pakistans í frí
25. júní. Þar mun hann hitta konu
sína og börnin tvö, sex og rúm-
lega tveggja ára gömul. „Auðvit-
að hlakka ég til. Hér gerir maður
ekkert annað en að vinna og hugsa
um fjölskylduna.“