Fréttablaðið - 10.02.2008, Side 99

SUNNUDAGUR 10. febrúar 2008
otinn í gleðikonu
ósamstæðir og skortir stíllega
heild sem er bara eitt fátæktar-
merkið á íslensku leikhúsi; hér
tíma menn ekki lengur að hafa
samstílaða búninga, rétt eins og
þeir spara í leikmyndum. Ráðstöf-
un leikstjórans að færa verkið inn
í jazzöldina amerísku er vafasöm.
Sem stakar myndir eru leikmynd
fyrsta þáttar, heima hjá Violettu,
og á sumardvalarstaðnum, vel
leystar, einkum sú síðari. Lýsing
Björns Bergsteins hefur verið erf-
itt verkefni og leysist vel innan
þeirra marka.
Og söngurinn? Hér kom mest á
óvart frábær flutningur Tómasar
Tómassonar í hlutverki föðurins
sem reynir að fá pabbadrenginn
sinn ofan af því að leggja lag sitt
við gleðikonu. Tómas er innilegur
flytjandi og náði mestu út úr rull-
unni, var í senn strangur og hlýr í
samskiptum sínum við hróið hana
Violettu. Sníkjudýrin í kringum
hana voru mörg prýðilega sungin
en misstu marks í þessari þröngu
stöðu; mætti ekki trúa því að Ágúst
Ólafsson gæti leiklega gert meira
úr Douphol barón fengi hann pláss
og innlegg um leik? Eða Bylgja Dís
sem var mest sett í pósur frekar en
þróun á karakter? Eða Bragi Berg-
þórsson sem virðist í fléttunni
næstum vera pimp Violettu, mað-
urinn sem kemur með kúnnana?
Þau Sigrún Pálmadóttir og
Jóhann Friðgeir fá ekki mikla kar-
akterleikstjórn í sviðsetningu
Hayes. Líklega er ekki alveg á
hreinu hvaða sögu er verið að
segja; er Violetta einhver
Lilja4ever, eða er hún komin á
aldur og lifir mest á fornri frægð?
Er Alfredo glæsimenni að spila út
eða er hann saklaus pabbadrengur
með slaufu að villast inn í heim
sem er honum alveg framandi? Það
er ekki ljóst af sviðsetningu hvað
leikstjórinn vill leggja áherslu á í
skilningi sögunnar og setur mark
sitt á túlkun þeirra beggja.
Jóhann er búralegur í fram-
göngu en hefur skap og ástríðu í
túlkun sem er falleg á að heyra
(Ogni suo aver tal femina). Fálæti í
leik spillir því nokkuð. Það er erfitt
að átta sig af frammistöðu hans
hvort hann er í raun sterkur sviðs-
leikari. Sömu sögu er að segja af
Sigrúnu: Hún náði ekki vel til þessa
áhorfanda fyrr en í söng fjórða
þáttar sem er nær allur veikur og
var sá flutningur með miklum
glæsibrag (Addio del Passato),
ekki síður í leik, þrátt fyrir undar-
lega hugsaðan endi þar sem hún
ráfar sem svipur milli þögulla
skuggamynda og dettur loks ofan í
geil á sviðinu miðju. Margt í leik
hennar fram að því skiptist vilj-
andi í tvö horn; fárveikrar konu og
ásýnd glæsikvendis sem lét engan
bilbug á sér finna. Það fas eitt sér
kallar á túlkun vissu og æsings,
sem er vissulega ein túlkunarleið,
en dregur um leið úr blæbrigðum í
söng og leik.
Frammistaða þeirra beggja er
aftur áfangasigur fyrir þau sem
listamenn, sýnir víða sönglegan
styrk, þó leikur þeirra sé á full
þröngu sviði, túlkun leiklega ekki
víð né með þeim blæbrigðum sem
efni standa til í verkinu.
Þannig dregur La Traviata fram
flekkóttan styrk íslenska óperu-
lífsins sem ber enn sterkan svip
áhugamennsku – þar er meira um
að kenna metnaðarleysi stjórnar
Íslensku óperunnar og menningar-
yfirvalda, metnaðarleysi okkar
allra. Það er mál að linni, annað
hvort eigum við að standa fyrir
rekstri flokks í húsum sem geta
tekið óperusýningar sem standa
undir nútímalegum kröfum, kalla
til leikstjóra sem hafa metnað í
vinnslu verka sinna sem mér sýn-
ist Jamie Hayes ekki hafa í þessu
óvinnandi verkefni. Eða bara að
hætta þessu. Það má þá niður-
greiða áhugasömum Íslendingum
ferðir til útlanda til að sjá íslenska
söngvara á sviði fyrir þessa millj-
ónatugi sem nú fara í Íslensku
óperuna og leggja niður opinber
framlög til söngvaramenntunar.
Þessum þykjustuleik verður að
linna. Páll Baldvin Baldvinsson
TÓNLIST Hér skilur milli elskenda: Alfredo (Jóhann Friðgeir Valdimarsson) „borgar“
fyrir ást sína á Violettu (Sigrún Pálmadóttir, en Hulda Björk Garðarsdóttir mun einnig
fara með hlutverk hennar). MYND/ÍSLENSKA ÓPERAN/GÍSLI EGILL HRAFNSSON
LA TRAVIATA
giuseppe verdi
sigrún pálmadóttir | jóhann friðgeir valdimarsson | tómas tómasson
27. febrúar
28. febrúar
2.mars