Réttur - 01.06.1942, Síða 78

inni, er hann reit í „rHumanite“ áöur en blaöiö
var bannaö, 2. ágúst 1939, segir haftn: „Frakkland
er síðasta vígi frelsisins“ og skoraði á þá, sem kæmu
fram erlendis í nafni Frakklands, aö gerast tals-
menn hins stríðandi lýðræðis, sem „metur meira þjóö-
legar erfðir og lýðfrelsið, en að verja stéttarfor-
réttindi“. Þessi orö voru rituð aöeins mánuöi áöur
en stríðið brauzt út, eftir að landamærin milli Frakk-
ands og Spánar höfðu veriö gefin á vald Hitlers og
Mússolinis, eftir aö Pólland var skilið eftir eitt og
umkringt og eftir að fransk-rússneski sáttmálinn
sem jafnvel á síðustu stundu hefði getaö bjargað
Frakklandi, haföi að fullu veriö rofinn — samkvæmt
fyrirskiptm frá Berlín.
Óveörið var þegar skollið yfir Frakkland og áform
fimmtu herdeildarinnar um kúgun fólksins voru
framkvæmd. Frakkland þjóðfylkingarinnar, undir
kjörorðunum: friður, brauð og frelsi, var ekki lengur
til. Frakkland hinna tvö-hundruð-fjölskyldna hafði
sigrað. Kommúnistaflokkurinn var bannaður, „l’Hu-
manite“ bannað, starfsmenn Kommúnistaflokksins
fangelsaðir, hin þróttmiklu verkalýðssamtök leyst
upp og trúnaðarmönnum vinnustöðvanna vikið frá
starfi, einræði var komiö á og prentfrelsiö gert svip-
ur hjá sjón. Skortur og þrældómur varö hlutskipti
verkamanna á sama tíma sem gróðabrall og alls-
konar spilling margfaldaðist.
Eitt ákvæði þeirra einræðislaga, sem út voru gefin,
lagði dauðarefsingu við málflutningi, er „gæti skað-
að varnir ríkisins“. Þannig var að orði komizt, að
öll gagnrýni á ríkisstjórnina gæti varðað dauðarefs-
ingu. Annað ákvæði sömu laga lagði dauðarefsingu
við þeim glæp, að hafa kommúnistaflugrit í fórum
sínum. Það varðaði ekki dauðarefsingu fyrir monseur
de Wendel að senda fjölda jámbrautarvagna hlaöna
142