Réttur - 01.06.1942, Síða 100

hataö ranglætið, því dey ég í útlegö“. Það réttlæti,
sem þeir trúa á, hlýtur aö sigra eins og réttlæti
píslarvottanna fyrr. Hinar alþjóðlegu hugsjónir grípa
íslenzku æskuna enn öflugar en þær gripu fyrstu
námspiltakynslóðina í Skálholti og Haukadal, og þeir
vita, aö eina tryggingin fyrir því, að þær verði ís-
lenzkt þjóðmenningarafl, er eins og þá, aö þjóöin
skilji vitjimartímann sjálf, komi á byltingu sinni
sjálf. í stað kirkjunnar, baráttutækis þeirra tíma,
sem spilítist og varð yfirstéttarþerna, gerir vinnandi
þjóðin sér margvísleg betri baráttutæki og velur sér
leiðtoga. Á fjölmennustu samkomum má víða líta
hina sömu sýn, þar sem eftir leiðtoganum er beðið:
Unglingur stendur að höfði öldungsins reynda og
verður honum vitrari, skilur spakmæli hans við ljós
hinna nýju hugsjóna og er stórt í hug, því að stór-
lyndi Guðrúnar brennur honum í blóði, dirfska Þor-
steins, líklegast einnig hæglátur hefndarþungi Flosa,
— af þeim mun hann ættaöur. Frá altari réttlætis
reika bilandi leiðtogar með brostnar vonir og bana
sinn í stjórnmálum fram undan. Æskumaðurinn
hugumstóri bíður leiðtogans meö þi’ek og hamingju
Gissurar ísleifssonar.
Bjöm Sigfússon