Réttur - 01.01.1954, Qupperneq 24

24
RÉTTUB
koma þeir tímar að ráðherrar ríkisstjórnar væru boðnir sem
vinir á fund verkalýðsfélaganna, að Alþýðusamband íslands, full-
trúi 26 þúsund verkamanna og verkakvenna, fagnaði ríkisstjórn
og biði hana velkomna. Og fögnuðurinn yrði vonandi varanlegri
en 1944.
Það yrðu vafalaust margir erfiðleikar á veginum, bæði á leið-
inni til myndunar slíks bandalags og á braut ríkisstjórnar þess,
bæði inn á við í röðum þeirra, er taka upp samstarf, eftir að hafa
háð harða baráttu hvor gegn öðrum áður, og út á við. Það yrði
að yfirvinna margskonar tortryggni, skilningsleysi, þröngsýni, aft-
urhaldssemi, bráðlæti o. fl. o. fl., en litlir eru þó allir þeir erfið-
leikar hjá hinu, er bíða myndi vinnandi stétta íslands og allra
frjálshuga manna, ef eigi næðist samstarf milli þeirra og einræði
auðvalds hrósaði sigri yfir lýðræðisöflum alþýðunnar.
Það er tími til kominn að þjóð vor fari að geta skoðað ríkisstjórn
sína sem annað en leppstjórn erlends valds, er sæti færi að leggja
á hana sem þyngstar álögur og hælist um, ef hún reitir af henni
langt fram yfir þarfir ríkissjóðs og hóti henni við hvert tæki-
færi með gengislækkun og öðrum gripdeildum, ef hún vogi sér
að bæta kjör sín. Það er tími til kominn að þjóðin fái ríkisstjórn,
sem hún getur treyst til að vera hjálparhella almennings en ekki
ránstæki einokunarauðvaldsins.
En alþýðan þarf eigi aðeins að breyta eðli ríkisstjórnanna frá
því sem verið hefur undanfarin ár amerískrar yfirdrottnunar á
íslandi.
Það þarf einnig og eigi síður að hefja Alþingi Islendinga upp
úr þeirri niðurlægingu, sem síðustu ár hafa sett það í.
Þessi gimsteinn þjóðarinnar, sem eitt sinn var, hefur verið
dreginn í svað kúgunar og spillingar. Það, sem eitt sinn var must-
eri þjóðfrelsisins, hefur verið gert að hermangarabúð af því
meirihlutavaldi auðs og afturhalds sem lagt hefur það undir sig.
Ósvífni og yfirgangur ráðherranna gagnvart Alþingi á undan-
förnum árum hefur stundum minnt á þá niðurlægingartíma, er
hálffullir útlendir erindrekar spígsporuðu um á Þingvöllum og
storkuðu bændum og lögréttumönnum til þess að njóta þess að
láta þá beygja sig í dufið fyrir sér. Algert virðingarleysi fyrir
rétti og tillögum minnihlutans hefur einkennt yfirstéttarfulltrú-
ana við alla afgreiðslu mála. Og þingmenn stjórnarflokkanna
hafa verið látnir þurrka persónuleika sinn svo gersamlega út,