Réttur - 01.01.1954, Qupperneq 51

RÉTTUR
51
ilismuni, stundum potta úr eldhúsinu. Eldri börnin fundu
dótið eftir hann á víð og dreif um holtið eins og eftir hrafna.
Það er nú meiri kallinn þessi Steini, voru eldri börnin vön
að segja, þegar þau rákust á eitthvert dót, blómapott eða
jafnvel standlampa, úti við sumarbústaðinn. Og þau voru
orðin svo vön að hirða eftir hann dótið hér og þar, að þau
létu það á sinn stað, án þess að minnast á það einu orði
við foreldra sína.
Þau áttu heima í sumarbústað utan við bæinn. Arngrím-
ur hafði fengið hann leigðan, meðan hann var að svipast
um eftir plássi í bænum og var búinn að bíða lengi eftir
því og var alltaf að vonast eftir að komast í hús. Tekjur
hans voru lágar og leigan í sumarbústaðnum furðu dýr.
Hann var verkamaður. Rebekka hafði erft nokkur hænsni
eftir föður sinn, sem hafði verið bóndi. Og hænsnin öfluðu
þeim nokkurra tekna. Þau léttu furðu mikið undir með
heimilinu.
Einn dag kom pósturinn með ávísun á ábyrgðarbréf til
Arngríms. Og næsta kvöld kom hann heim með ílangt um-
slag, þrykkt bláu letri með svohljóðandi orðum: Skrifstofa
Borgarfógeta. Skattstofan. Þetta var eins og innsigli á
umslaginu. Hann opnaði bréfið í eldhúsinu. Rebekka horfði
á full eftirvæntingar rétt eins og þetta væri ástarbréf frá
annarri konu. Hún horfði ekki á bréfið, heldur á Arngrím.
Hún sá hann taka bakföll, klóra sér í höfðinu og hrópa:
Andskotinn! Djöfullinn!
Hvað er þetta? Má ég lesa bréfið? spurði Rebekka.
Héma, sagði hann og rétti henni bréfið.
Bréfið var fjölritað og efst í horninu á því var nokkurs
konar haus með feitu og sterku letri: Lögreglan í Reykja-
vík. — Aumingja konan missti niður stærðar fat, sem
hún hélt á, svo mikið varð henni um að lesa þetta. Hún
hélt áfram að lesa:
Með ábyrgðarbréfi, dags............ var yður samkv.
heimild laga........stefnt til að mæta í skrifstofu borg-
arfógeta......., er byrja skyldi hjá yður lögtaksgerð fyrir