Réttur - 01.01.1954, Síða 64

64
KÉTTUR
valdaskeiðið er þá og þegar á enda runnið. Þau hundruð millióna
þeldökkra manna sem undir þessu valdi hafa stunið um lengri
tíma eru vaknaðar til meðvitundar um rétt sinn og mátt. Héðan
af megnar ekkert ofbeldi, þótt í nafni lýðræðis sé framið, að stöðva
frelsisbaráttu þeirra. Það getur tekizt í bili að stöðva framsókn-
ina í einu og einu smáríki eins og nú síðast í Guatemala. En slikt
verður ekki til lengdar. Þing þriggja þjóðlanda í Suður-Ameríku,
þar á meðal eins hins stærsta, Argentínu, höfðu gefið út opin-
berar yfirlýsingar þar sem lýst var fyllstu samúð með stjórn
Guatemala. Það sýnir bezt hver hugur almennings er í þessum
löndum og hvernig hann lítur á þessi mál. í ályktuninni frá
Argentínuþingi var meira að segja lagt til, að Suður-Ameríku-
ríkin tækju höndum saman til að styðja stjórn Guatemala við
að reka burt innrásarherinn og koma á friði. En atburðarásin
varð of hröð. Guatemalastjórnin hafði sýnilega engan herstyrk
til að standast neina vopnaða innrás, enda áður fyrir því séð að
hún væri vopnalítil a. m. k. enda urðu umskiptin á fáum dögum.
Þótt óhug hafi slegið á fjölda manns víðsvegar um heim út af
þessum atburðum þá voru til menn sem glöddust og óspart lýstu
gleði sinni fyrir umheiminum. Það voru þeir Eisenhower forseti
og Dulles utanríkisráðherra Bandaríkjanna. Tæpast munu kóln-
uð hafa verið lík þeirra þúsunda, er fallið höfðu í átökunum,
þegar þeir héldu báðir útvarpsræður og lýstu fyrir gervöllum
heimi gleði sinni yfir því, að hér væri unninn stórkostlegur og
mikilvægur sigur í baráttunni við kommúnismann. Og þar er
einmitt að kýlinu komið. Ekki fyrir því að nokkur lifandi maður
trúi því að Bandaríkjunum stafaði hætta af þessu smáríki. Heldur
hitt að undanfarin ár eða síðan styrjöldinni lauk, hafa stórveldi
kapítalismans, þjóðfélög hins skefjalausa nýlenduarðráns beitt
einu vopni gagnvart almenningi, bæði síns eigin lands og annarra,
er á þeirra snærum hafa verið, á einhvern hátt. Þetta vopn er
hræðslan við kommúnismann. Því hefir verið beitt á sálrænan
hátt. í fyrsta lagi með því að dreifa út kynstrum af ósönnum
blekkingum um sósíalismann sem þjóðfélagsstefnu, og í öðru
lagi, þegar því takmarki er náð að fylla fólk slíkum blekkingum
og þannig röngum hugmyndum þá að stimpla hverja einustu
frelsishreyfingu kúgaðrar þjóðar sem kommúnisma, stimpla hverja
viðleitni til aukinna mannréttinda sem kommúnisma, og lofa
sem hetjuverk lýðræðis og frelsis hvert það ofbeldisverk, sem
framið er til að halda í skefjum frelsis og mannréttindabaráttu
hinna undirokuðu.
í raun og veru má segja að með þessu sé okkur, sem kallaðir