Réttur - 01.01.1954, Side 91

RÉTTUR
91
sá hann eitthvað svart kvikindi skjótast niðri í straum-
iðunni. Honum flaug strax í hug sagan um vatnsköttinn
og hann varð afskaplega hræddur. Hann hafði aldrei orðið
svona hræddur.
Þá og þegar hélt hann að kvikindið myndi stökkva upp
úr vatninu, vefja sig utan um hann og draga hann niður
í strauminn.
Hann gat ekki hreyft sig. Það var eins og hann væri
blýfastur við plankann, hann gat ekkert gert nema titrað
og starað niður í straumiðuna.
Og svo sýndist honum áin renna upp í móti og plankinn
lyftast í annan endann og það svifu svartar flyksur fyrir
augunum á honum — svo varð allt svart — og hann féll
í vatnið.
Til allrar hamingju bar hann strax niður á vaðið, þar sem
áin var mjög grunn og bakkinn ekki mjög hár.
Þar öslaði hann í land og hljóp þar til hann var kominn
góðan spöl frá ánni; þar kastaði hann sér niður og var
lengi að jafna sig.
Það var ekkert mjög vont að vera votur, því að sólin
var komin hátt á loft og það var alveg logn og það var mjög
hlýtt. En hann hafði týnt smérinu og það fannst honum
mjög vont, því að nú hafði hann ekkert til þess að gefa
móður sinni. Hann hafði hlakkað svo mikið til þess að
færa henni þessa gjöf, sína fyrstu gjöf, sína einu gjöf ....
Hann vissi ekkert hvað hann átti að gera. Hann þorði
ekki að fara aftur að ánni til þess að leita að smérinu og
hann þorði varla að halda áfram, smérlaus og blautur,
hann fór bara að gráta. Mikið gat hann grátið sárt í júní-
sólinni og góða veðrinu, þegar öllum á að líða vel, þegar
öllum gæti liðið vel.
Loks stóð hann upp og hélt áfram inn með sveitinni.
Þegar hann kom á leitið fyrir utan bæinn, þar sem móð-
ir hans átti heima náði hann fóstru sinni og Jónsa. Þau
sátu þar og biðu hans.