Réttur - 01.11.1964, Qupperneq 2

194
R É T T U R
svo launastéttirnar í heiltl eru 75% þjóðarinnar og geta
ráðið þjóðfélaginu í krafti fjölda síns, þegar þær hafa póli-
tískt áttað sig á styrkleik sínum og sögulegu hlutverki. Og í
þriðja lagi hefur verkalýðurinn undirtökin í þjóðfélaginu
vegna þess að vinnuafl hans skapar auðinn og stöðvi hann
þá auðsköpun nötrar allt þjóðfélagið.
Þess vegna er verklýðshreyfingin hið volduga vinstra afl
með þjóðinni, sem öll vinstri pólitík verður að byggjast á.
Framsóknarflokkurinn er í eðli sínu og uppruna milli-
flokkur og hefur þróast í algeran hentistefnuflokk, sem getur
rekið hægri eða vinstri pólitík, staðið með auðmannastétt
eða verkalýð eftir því sem honum býður við að horfa og
hefur helzt kosið þann kostinu að vera með auðmannastétt-
inni, þegar hann er í ríkisstjórn og getur einhverju áorkað,
en nieð verkalýðnum, þegar Framsókn er í stjórnarandstöðu
og þarf að geta talað róttækt. Tengsl Framsóknarforingjanna
og valdakerfis þeirra í fésýslufyrirtækjum við erlenda auð-
hringi annars vegar og verzlunarauðvald Reykjavíkur hins
vegar eru svo sterk að Framsóknarflokkurinn kÍDpist alltaf
til hæeri, þegar á á að herða, hve róttækt sem hann hefur
talað til þess að þóknast þeim mörgu áeætu og róttæku kiós-
endum, sem fvlgt hafa honum í trú á að hann væri raunveru-
legur vinstri flokkur.
Hinn stéttarlegi grundvöllur vinstri einingar er því verk-
lýðshreyfingin. Og á pólitískum vettvangi vrði verklýðs-
hrevfingin sterkust og vinstri eining mest vald, ef sterkustu
aðilar verklýðssamtakanna: Sósíalistaflokkur og Albýðu-
liandalagið annars vegar og Albvðuflokkurinn hins vegar
tækju höndum saman í róttækri hagsmuna- og réttindabar-
áttu verkalýðs og annarra launþega.
Það var þetta, sem stjórn Alþýðusambands íslands reyndi
að knýja fram vorið 1956. En bá tókst hægri öflum Fram-
sóknar að véla Alþýðuflokkinn inn í Hræðslubandalagið og