Réttur - 01.11.1964, Síða 27

R É T T U R
219
Julian dekraöi við dætur sínar. Þegar hann var heima og ekki
í önnum, lék hann v.ið þær. Það voru ógleymanlegar stundir. Þegar
hann var fjarverandi, skrifaði hann þeim löng bréf, og þegar þær
kvörtuðu undan því, hvað hann væri mikið að heiman, var hann
vanur að svara: „Takið ykkur það létt, elskurnar, þetta lagast allt
saman. Það skuluð þið sjá. Og þá þurfum við ekki að vera svona
lengi aðskilin. Þið megið trúa mér, fjarveran tekur meira á mig
en ykkur. Eg er þó aleinn, en þið liafið mömmu ykkar.“ Aðeins
tveim dögum áður en hann var handtekinn, skrifaði hann: „Mér
líður vel. Það gengur betur núna, enda þótt enn sé mikið að gera
— og þess vegna get ég kannske dvalið nokkra daga heima, ef
ekkert kemur fyrir. Við skulum vona, að aðstæðurnar leyfi, að
orðið geti af „heimsókn“ minni í þetta skipti.“
Þegar hann féll í hendur leynilögreglunnar, óttað.ist ég mest, að
að hann mundi kannske ekki hafa þrek til að standast pyntingarnar.
Og þær byrjuðu jafnskjótt og liann var handtekinn og fluttur í
höfuðstöðvar öryggislögreglunnar. Þeir fóru með hann ofan í
loftlausan kjallara, fengu honum blað og skipuðu honum að rita
yfirlýsingu. Julian skrifaði: „Hér með lýsi ég yfir því, að ég er
meðlimur í miðstjórn Kommúnistaflokks Spánar og er kominn til
Madrid vegna starfa minna sem kommúnisti.“
„Er þetta allt og sumt?“ spurðu þeir. „Já,“ anzaði hann. Þeir
k.völdu hann í tvo tíma, skipLust á um að misþyrma honum og hót-