Réttur - 01.01.1970, Síða 2

SIGURJÓN PÉTURSSON:
„EIGI
SKAL
SKUTURINN
EFTIR
LIGGJA...”
Þau vandamál, sem verkalýðshreyfingin
stendur andspænis nú, eru að megin stofni
tvíþætt. Annars vegar kjaraskerðing, at-
vinnuleysi og landflótti og hins vegar innri
staða hreyfingarinnar sjálfrar, það er áhuga-
leysi hins almenna félaga í stéttarfélagi sínu
og það bil, sem hefur myndast milli hans og
forustumanna félagsins.
Um þetta tvennt mun ég reyna að fjalla,
þar sem það er mjög tengt hvort öðru, en
hins vegar leiða að mestu hjá mér að ræða
önnur mál, sem ef til vill með jafn miklum
rétti mætti segja, að hafi mótað þá stöðu,
sem verkalýðshreyfingin er nú í. En að þeirri
stöðu er nauðsynlegt að hyggja, þar sem hún
er sá staður, sem lagt er frá til nýrrar sókn-
ar í kjarabaráttunni.
ÁRÁSIR
Að kaupmáttur launa hafi stórminnkað á
liðnum áratug, þarf engum að segja, það
er augljóst.
En það duldist mörgum, meðan á síldar-
ævintýrinu stóð og stjórnvöld státuðu af því,
að við værum þriðja tekjuhæzta þjóð í heimi,
að þá var kaupmáttur launa stöðugt að rýrna.
A meðan atvinna var næg, þá bættu menn
sér upp lágt tímakaup, með því að lengja
vinnutímann, yfirvinna stóð öllum til boða
og var eftirsótt af atvinnurekendum. Einn-
ig var algengt, að húsmæður ynnu að heim-
an enda næg vinna hvort heldur var allan
daginn eða hluta úr degi. Skólafólk hafði
yfirleitt ágæta vinnu yfir sumarið og enginn
atvinnurekandi hafnaði reynslu og starfs-
þjálfun aldraðra verkamanna, þótt þrekið og
snerpan væru kannski ekki eins og áður fyrr.
I flestum fjölskyldum var því um að ræða