Réttur - 01.01.1970, Síða 5

mgarmikil mál, svo sem uppsögn samninga,
boðun verkfalla og við gerð nýrra samninga,
telzt það í flestum félögum góð fundarsókn,
ef 1/6—1/4 af fullgildum félögum mætir.
tengslin
Gildi verkalýðsfélags fyrir einstaklinginn er
annað í dag, heldur en það var, þegar verka-
lýðsfélagið og fundir þess fylltu það rúm hjá
einstaklingunum, sem útvarp, sjónvarp, kvik-
•nyndahús og leikhús gera nú.
Það skiptir einnig máli, að félögin reyna
ætíð að laga og laða einstaklinginn að því
skipulagi, sem það hefur á fundum sínum,
ekki að breyta fundarforminu, til þess að
auka raunverulega þátttöku fundarmanna í
skoðanamyndun fundarins.
Það mun vera reynsla nær allra félaga, að
á fundum þeirra eru það ætíð sömu menn-
irnir sem tala.
Það er þröngur og fámennur hópur, sem
urótar og myndar skoðanir fundarins. Þáttur
hins almenna fundarmanns, er sá einn að
hlýða á boðskap þessara manna og taka síð-
an afstöðu með einum, móti öðrum.
Sjálfstætt mat á vandamálunum á erfitt
uppdráttar undir slíkum kringumstæðum.
Starfsemi verkalýðsfélaga þ.e.a.s. skrifstofa
Nirra, fær stöðugt á sig meiri blæ af stofn-
un.
Sjúkrasjóðir, lífeyrissjóðir, atvinnuleysis-
sjóðir og aðrar tryggingar, sem félögin hafa
Samið um á liðnum árum, gera starfsemi
þeirra æ meir og meir að almennri skrifstofu-
Vlnnu, slitinni úr tengslum við réttindabar-
attu launþega.
Störf félaganna úti á vinnustöðum og sam-
band þeirra við hina einstöku félaga í þeirra
daglega striti og starfi, er lítið og fer því mið-
ur minnkandi.
Samband hins almenna félaga við félags-
forustu og skrifstofu er með líkum blæ og
samband hans við sjúkrasamlagið eða borg-
arfógetaskrifstofuna.
Oll þau verkalýðsfélög, sem ég þekki til,
hafa ónógum starfskröftum á að skipa. Starf-
semin er orðin það yfirgripsmikil að sjálf-
boðastarf hrekkur hvergi nærri til. Fjölmörg
störf, sem unnin eru fyrir félögin krefjast af
þeim, sem þau vinnur talsvert mikillar þekk-
ingar á málefnum félagsins og verkalýðs-
hreyfingarinnar.
Það nægir ekki lengur eins og nægði áður,
að menn séu sæmilega greindir, hafi skiln-
ing á kjörum og högum hins vinnandi manns
og sjái óréttlætið í þjóðfélaginu til að vera
fullgildur á vettvangi félagsmálanna.
Þau eru að mjög verulegu leyti og að öllu
ráðandi leyti í höndum manna, sem hafa sér-
hæft sig í þeim málum.
Þeim sérhæfðu hættir mjög oft við að
treysta engum utan hins þrönga hóps hinna
sérhæfðu fyrir neinu verkefni, sem hefur
verulega þýðingu eða er vandasamt að þeirra
mati.
Af þessu leiðir, að þeir hlaða sjálfa sig
störfum langt fram yfir það, sem þeir geta
annað, eru stöðugt þreyttir og spenntir, drag-
andi á eftir sér halann af hálf eða óunnum
verkefnum. Þeim hættir því mjög við að
kjósa auðveldustu leiðina í hverjum vanda,
þó hún sé ekki sú bezta.
Þetta leiðir það einnig af sér að sjálf-
sögðu, að sjálfboðaliðum í félagsstörfum
fækkar. Áhuginn hlýtur að dvína, fái menn
ekki að spreyta sig á raunverulegum við-
fangsefnum.
Allt þetta orsakar það, að bil myndast á
milli hins almenna félaga og forystu félags-
ins eða skrifstofu.
5
L