Réttur - 01.08.1970, Blaðsíða 10

launa — það er eina fyrirheitið sem hún hef-
ur virkilega reynt að efna. Hefur gengið á
ýmsa vegu í þessu stríði stjórnarinnar — nú
stendur dæmið þannig að öll laun eru verð-
tryggð. En það er stefna ríkisstjórnarinnar að
fella niður verðtryggingu launa. Astæðan til
þess að eftir var gefið í vor var í fyrsta lagi
óttinn við kosningar — en stefnan stendur
skjalfest: „Til þess að koma í veg fyrir, að
aftur hefjist það kapphlaup milli verðlags og
kaupgjalds, sem tókst að stöðva á síðastliðnu
ári, leggur ríkisstjórnin til, að óheimilt sé að
miða kaupgjald við hreytingar á vísitölu ...
Þess vegna leggur ríkisstjórnin til, að það
verði afnumið.”
Fái núverandi stjórnarflokkar áframhald-
andi valdsumboð munu þeir afnema verð-
tryggingu launa á ný.
HVAÐ HEFUR „VIÐREISNINNI“
TEKIZT?
Það er ekki svo að aðgerðir ríkisstjórnar-
innar mótist af tilviljunum — þvert á móti
eru þær allar hlekkur í stefnu sem hefur haft
það markmið að tryggja valdakerfi íslenzku
borgarastéttarinnar. Enda þótt ýmsar aðgerð-
ir ríkisstjórnarinnar hafi komið illa við allan
almenning hafa þær — einmitt vegna þess
— um leið þjónað hagsmunum valdakerfis-
ins. Nægir í þessu sambandi að nefna inn-
gönguna í EFTA og álverksmiðjuna í
Straumsvík. Hvort tveggja þjónar markmið-
um borgarastéttarinnar en kemur um leið
hastarlega niður á almenningi í landinu. Það
er því n*ðurstaðan að hagsmunir almennings
og hagsmunir valdastéttarinnar eru ósættan-
legir með öllu. Auk þess getur valdastéttin
í íslenzka þjóðfélaginu ekki „rasjónalíserað"
sitt eigið hagkerfi vegna sundurvirkni hag-
kerfisins og fjárhagslegs umkomuleysis. Hér
stöndum við frammi fyrir íslenzka kapítalis-
manum. Vilji íslenzka þjóðin lifa óháð í landi
sínu við sómasamleg kjör verður hún að af-
nema þessa þjóðfélagsskipan auðmagns og
gróðahyggju.
SÖMU KOSNINGAÚRSLIT í 30 ÁR!
Það eru ýmsar leiðir til þess að afnema
slíka stjórnarhætti: I fyrsta lagi með því að
virkja afl fjöldans og gera almenning í land-
inu sífellt vakandi í viðleitni sinni til þess
að umbreyta þjóðfélaginu og bæta það og
í gagnrýni sinni á því sem miður fer. Lýð-
ræði borgarastéttarinnar er bundið við kosn-
ingar á fjögurra ára fresti — en það hefur
komið í ljós á síðustu árum að fylgi flokk-
anna hefur breytzt afar lítið — engar rneiri-
háttar sveiflur hafa átt sér stað síðan 1942
þegar Sósíalistaflokkurinn þrefaldaði þing-
mannatölu sína. Um slík stökk munar veru-
lega — hreyfing um einn þ:ngmann til cða
frá breytir oftast litlu, þó helzt þegar slíkt
getur valdið stjórnarbreytingum í landinu.
Hér verður til fróðleiks birt tafla um fylgi
flokkanna í alþingiskosningunum 1959,
1963 og 1967 eða í þeim kosningum sem
viðreisnarstjórnin hefur feng'ð síendurnýjað
umboð til valda í landinu:
1959 (haust) 19 3 1967
Alþ.bandalag 16,0 % 16,0 % 17,6 %
Alþýðuflokkur 15,2 — 14,2 — 15,7 —
Framsóknarfl. 25,7 — 28,2 — 28,1 —
Sjálfstæðisfl. 39,7 — 41,4 — 37,5 —
(Þetta er talan samkvæmt úrskurði lands-
kjörstjórnar og Alþingis, en hannibalistar
fengu 1967 í nafni Alþýðubandalagsins
8,6% atkv. í Reykjavík eða 3,7% yfir land-
ið og mun óhætt að reikna Alþýðubandalag-
inu a. m. k. helming þess fylgis eins og bæj-
arstjórnarkosningarnar 1970 sýna. — „Oháði
lýðræðisflokkurinn fékk 1,1% 1967.)
98