Réttur - 01.01.1973, Síða 5

land að gugna á landhelgismálinu og gefast
upp við brottflutning bandaríska hersins.
„Margur í mannslíki
moldvörpu andi
sig einn sénan fær —
hann sér ei lengra."
Svo kvað Bjarni Thorarensen.
Sú manntegund, sem þannig hugsar og
ritar hlakkar yfir Jíeim erfiðleikum, sem yfir
Island dynja, og ætla oss að breyta sem þeir
hefðu gert. Þeir þekkja oss illa.
Þó er nauðsyn að vera á verði. Moldvörpu-
andinn getur einnig náð ítökum hér. Þess
má minnast að er Marshallhjálp var stofnuð,
lýsti einn af fremstu stjórnmálamönnum Is-
lands yfir því, að Island yrði þar með sem
veitandi en ekki þiggjandi. Svo fór þó að
íslenzka ríkisstjórnin tók að gerast þiggjandi
þar í stórum stíl og leiddi það til eftirlits og
yfirstjórnar amerísks fjármálavalds á efna-
hagslífi Islands. Það eru alltaf til menn, sem
geta hugsað sér að græða á hverju sem er.
Framkoma eins og hjá Sir Alec og „Aften-
blad'hnu hvetja því til varúðar. Jafn sjálf-
sagt sem það er að þiggja þær gjafir erlend-
ar, sem gefnar eru af góðum hug og þakka
þær vel, — svo sjálfsagt er og hitt hvoru-
tveggja: að hafna gjöfum, sem bundnar eru
skilyrðum, — og að gæta þess að láta engar
gjafir hafa á sig áhrif til undanláts eða upp-
gjafa í íslenzkri sjálfstæðis- og réttinda-bar-
áttu — því þá væru slíkt mútur en eigi
gjafir.
Baráttuna fyrir 50 mílna landhelginni
þarf að herða nú, enda allar siðferðilegar
forsendur fyrir fullum og skjótum sigri þar,
5