Réttur - 01.01.1973, Qupperneq 25

Þá sýndi valdasamsteypan í Bandaríkjunum
yfirdrottnunarfés sitt grímulaust. Það var
ekkert kjaftæði um „lýðræði", „kommúnista-
hættu" eða þess háttar, — aðeins ósvikið
landvinninga- og herdrottnunar-brölt. Island
gat þá verið hugsað sem útvirki amerískrar
yfirdrottnunarstefnu gegn róttækri Evrópu,
því þá var samstjórn með kommúnistum í
Frakklandi og Italíu, ríkisstjórn Verkamanna-
flokks að völdum í Englandi, samkomulag
hernámsveldanna um þjóðnýtingu stóriðjunn-
ar í Þýzkalandi o. s. frv.
Islenzka nýsköpunarstjórnin neitaði fyrir
tilstilli Sósíalistaflokksins að ganga að þess-
um kröfum.
30. marz 1949 var Alþingi blekkt til að
ánetjast Atlanzhafsbandalaginu — með þeim
yfirlýstu skilyrðum að aldrei skyldi vera her
✓
á Islandi á friðartímum, skilyrði vottfest af
utanríkisráðherra Bandaríkjanna.
5. maí 1951 framdi ríkisstjórn Islands
svo þau landráð að kalla erlendan her inn í
landið án samþykkis Alþingis.
Síðan hafa í tvo áratugi flest stærstu blöð
landsins, útvarp og sjónvarp — undantekn-
ingarlítið — unnið að því að heilaþvo þjóð-
ina, til þess að telja henni trú um að her
þessa níðingsvalds væri hér til þess að vernda
hana, — að Atlanzhafsbandalag nýlendu-
veldanna væri til þess skapað að vernda lýð-
ræði í heiminum (t.d. í Angola, Mosambique,
Grikklandi og Tyrklandi) — og það hefur
tekizt að telja allmiklum hluta þjóðarinnar
trú um þessar fjarstæður. Það hefði vafalaust
með álíka áróðursmætti verið hægt að telja
álíka miklum hluta hennar trú á meygetn-
aðinn eða helvíti, — sem meirihluti hennar
mun hafa trúað á fyrir einni öld. Og hefði
dönsk yfirstétt haft álíka áróðurstæki í sinni
þjónustu á Islandi og amerísku valdhafarnir
hafa haft sakir þjónslundar og undirlægju-
háttar íslenzkra flokka og fjölmiðla, þá hefði
frelsisbarátta vor við danska drottna orðið
erfiðari og lengri en raun varð á.
Þegar Sósíalistaflokkurinn sendi út til
þjóðarinnar „ávarp til Iislendinga" 8. maí
1951 þá var þáð einmitt slík andleg niður-
læging þjóðarinnar fyrir tilstilli valdhafanna,
sem hann óttaðist.
I því ávarpi stóðu m.a. þessi orð:
„StandiS vörð gegn því hernámi hugans og
hjartans, gegn forheimskvuninni og þýlynd-
inu, sem leppblöðin og leppflokkar amerísks
auðvalds boða, — því það hernám er öllu
öðru hœttulegra''.
Reynslan sýnir hve rétt þessi aðvörun var.
Bandarísku valdhafarnir hafa gert sér mik-
ið far um að sýna sig frá sinni „beztu" hlið
hvað snertir dvöl hers þeirra á Islandi.
En múgmorðin og grimmdaræðið í Viet-
nam hefur sýnt öllum íslendingum hið sanna
andlit þessa ægivalds amerísku „hernaðar- og
stóriðju-samsteypunnar" svo rækilega að það
er engin afsökun til fyrir því að halda því
fram að íslendingar eigi að þola amerískan
her á landi sínu, né heldur fyrir hinu að Is-
land eigi að vera í hernaðarbandalagi við
Bandaríkin, blóði ötuð frá Vietnam.
íslendingum er talin trú um að þeir séu
bandamenn Bandaríkjanna — og það er nógu
slæmt að vera bandamenn þess illa valds,
sem hefur verið að verki í Vietnam.
En í raun réttri erum við Islendingar nú
bandingjar Bandaríkjavaldsins, höfum fyrir
skefjalausar blekkingar og áróður orðið and-
legir bandingjar þess.
Það er tími til kominn að þjóðin rísi upp
og slíti þau bönd af sér. Voðaverk níðings-
valdsins í Víetnam, þessi argasti smánarblett-
ur vestrænnar yfirdrottnunar, verður að vekja
svo samvizku hvers Islendings, sem einhvers
metur þjóðararf sinn og einhvern draum á
um framtíð þessa lands, að hann uni ekki
lengur amerískri hersetu á Islandi né blekk-
25