Réttur - 01.07.1983, Blaðsíða 13

4. þing S.U.K. 1931 Eðvarð í cfstu röð, annar frá vinstri
tóku við forustunni, varð Dagsbrún það
forustufélag, sem áratugum saman braut
ísinn í stéttabaráttu alþýðu.
bað einvalalið Dagsbrúnarmanna, sem
nú hóf hina ólöglegu baráttu við hlið ann-
arra róttækra verkalýðsfélaga og „undir
stjórn“ hinna ágætu félaga, sem að við-
lagðri fangelsun máttu hvergi nærri koma
verkfallinu — og með stuðningi annarra
sósíalista utan félaganna, sem ekki var
hægt að sakfella fyrir að skipuleggja þann
skæruhernað, er Þjóðviljinn gaf nafnið
12. febrúar.
Þegar sigurinn vannst, var það ekki
aðeins því að þakka að málstaðurinn var
góður, aðstæðurnar til baráttu og sigurs
rétt metnar, heldur og hinu að hér var
á ferðinni í Dagsbrún og fleiri verkalýðs-
félögum það mannval og forustulið, sem
þroskast hafði í þrengingum kreppunnar,
magnast í eldi ofsókna, — en jafnframt
öðlast andlega yfirburði yfir andstæðinga
sína í krafti þekkingar á þjóðfélagi auð-
valdsins og lögmálum þess og fyllst eld-
móði sakir þeirrar hugsjónar, sem var
orðin þeirra hjartans mál: að sigrast á fá-
tæktinni, neyðinni, auðvaldskúguninni og
brjóta alþýðunni brautina fram til frelsis
og sósíalisma.
t*eir sem viija kynna sér mat Eðvarðs
sjálfs á 6 vikna verkfallinu 1955, ættu að
lesa ræðu þá, er hann flutti á útifundi
verkalýðsfélaganna á Lækjartorgi 1. maí
1955, tveim dögum eftir lok verkfallsins.
Hún er birt í „Rétti“ 1955, bls. 23-29.
Skilgreining hans þar á enn erindi til
verkalýðshreyfingarinnar allrar. Fyrir-
sögnin er: Sigurinn, sem vannst.
Verkalýður íslands hafði sýnt sig sem
þjóðfélagslegt vald, sterkara en burgeisa-
141