Réttur - 01.07.1983, Blaðsíða 33

í lítilli og óvistlegri kjallaraíbúð situr
kona. Hún hefir barn við brjóstið og í stof-
unni hjá henni eru 4 börn önnur. Konan er
föl og mögur. Hárið, sem sýnist hafa verið
ljóst er litlaust og úfið. Svipurinn er þreytu-
legur og augun nærri því sljó. Allt útlit
hennar ber vott um skort. Barnið við brjóst-
ið er óánægt. Þykist fá lítið að drekka. Hún
reynir að láta það fá hitt brjóstið og þá róast
það. Hin börnin eru að leika sér í skoti hjá
ryðguðu ofnkríli.
í herberginu eru 2 rúm, borð og gömul
kommóða og svo legubekkur. Það logar á
olíuvél á borðinu.
— Mamma, kemur pabbi ekki bráðum
heim? Ég er svo svöng, segir stærsta
stúlkan.
— Og ég líka, segir lítill drenghnokki.
— Þú ert svo stór stúka, Sigga mín, að
þú átt að hafa vit á að vera róleg og kvarta
ekki. Þú veist að ég á ekki brauð, elskan
mín. Pabbi kemur nú bráðum. Nú skal ég
segja ykkur fallega sögu eða kveða við
ykkur.
— Hvað eru núna margir dagar þangað
til jólin koma? spyr eitt barnanna.
— Ég veit hvað margir dagar eru til jóla,
segir Sigga hróðug. Hún Lilla hérna á móti
sagði í dag, að það væru ekki nema fimm
dagar til jóla. Og það er búið að sauma jóla-
kjólinn hennar. — Mamma, bætir hún við
ósköp hægt, fæ ég nýjan kjól á jólunum?
En mamma svarar engu. Það er eins og
hún hafi ekki heyrt hvað Sigga sagði.
— Ég vil fá bíl á jólunum, segir litli snáð-
inn og börnin tala hvert í kapp við annað
um hvað þau óski sér að fá á jólunum.
En móðirin óskar þess innilega í hugan-
um, að engin jól væru til. Því hvað eru jólin
fyrir allslausa móður? Hún stendur upp og
leggur barnið í vögguna. Hún er eirðarlaus.
Klukkan er orðin fimm og Bergur kemur
ekki. Hann skyldi þó aldrei... Nei, hún
hugsar ekki hugsunina til enda. En hún veit
að þessa daga hefir hann gengið sín þyngstu
spor. Hún þekkir metnað hans og sjálfs-
bjargarlöngun, sem nú hefir fengið bana-
högg. Og hún hafði ýtt honum út í þetta.
Barnanna vegna varð það ekki dregið
lengur.
Henni heyrðist komið við útihurðina,
hún gengur framfyrir og lætur aftur hljóð-
lega, svo börnin veiti því ekki athygli, að
hún hefir farið framfyrir. Hún kveikir ljós.
Það er svo kalt í eldhúskytrunni, að það er
frosið vatnið í þvottaskál á borðinu. Var
ekki einhver að koma? Jú, Bergur er að
koma, guði sé lof. Aldrei hefir henni sýnst
hann eins magur og þreytulegur og nú.
Hann nærri því hnígur niður á koffortið
eins og dauðadæmdur maður. Hún vill ekki
spyrja neins. En gengur til hans og lyftir
húfunni hans og strýkur hárið með mögru,
köldu hendinni. Það fara kippir um andlitið
á honum eins og af sársauka.
— Ég kem enn tómhentur, hreytti hann
út úr sér.
Litla stund getur hún ekkert sagt. Von-
brigðin eru svo sár.
— Fékkstu afsvar? spyr hún svo hægt.
Hann segir henni þá söguna.
— Eftir þrjá daga má ég koma aftur, seg-
ir hann. Ef ég þarf að standa eins lengi og
bíða eftir að komast inn eins og þessa daga,
fáum við áreiðanlega ekkert fyrir jól.
Það var beiskja í rómnum.
— Sagðirðu að við værum alveg allslaus?
— Já, en hvað heldur þú að þeir, sem
sitja áhyggjulausir í fastri stöðu og hafa alls-
nægtir, geti skilið að til sé fólk, sem ekki
getur beðið eftir mat í þrjá daga, jafnvel þó
þetta fólk segist hafa 5 börn.
— Ég veit ekki hvað ég á að gera, segir
konan. Börnin hafa svo fastlega vonast eftir
að fá brauð, þegar þú kæmir. Við verðum
að fá lánaðar einhversstaðar 5 krónur til
þess að halda lífinu þessa dagana. Við hljót-
um að fá hjálp. Heyrðu, ég er alveg viss um
161