Réttur - 01.10.1983, Side 46

MAGNTJS JÓHANNSSON
FRÁ HAFNARNESI:
Ljóð og óbundið mál
Snjótittlingar ,
Það hefur snjóað í nótt.
Jörðin er hvít eins og líkklæði.
Snjótittlingarnir fljúga til og frá
til að leita sér að korni í lítil nef.
Peir eru í hlýjum pelsum, sem verja þá
fyrir kuldanum, en kræklurnar grannar, sem
læsast um trjágreinarnar, ósköp eru þeir
kuldalegir. Mikið vildi ég gefa til að gefa
þeim hlýja flókaskó til að vera í.
Það er sárt að vera fátækur í janúar.
Konan á ströndinni
Á hverjum morgni allan ársins hring hvort heldur það var sumar, vetur, vor og haust, gekk
hún út á ströndina og horfði til hafs eins og hún vænti sér einhvers þaðan. Ekkert aftraði göngu-
för hennar, hvorki stormur, regn né særok.
Fyrir mörgum árum fórst unnusti hennar í lendingunni er hann var að koma úr fiskiróðri.
Hann var efnilegur sjómaður og skipsstjórnandi, ofurhugi hinn mesti og hafði látið þau orð
falla að sjórinn vildi sig ekki.
Þá var hún ung og fögur með hörgult mikið hár. Nú var hún orðin lotin, handahnýtt og
gráhærð. Þannig getur sorgin og ellin umskapað manneskjuna. Og einn morgun er menn gengu
út á ströndina fundu þeir hana í flæðarmálinu.
238