Morgunblaðið - 04.02.2006, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 2006 43
MINNINGAR
✝ Lovísa Ingvars-dóttir fæddist í
Neðra-Dal í V-Eyja-
fjallahreppi í Rang-
árvallasýslu hinn
20. júlí 1912. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Lundi á Hellu
hinn 26. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Ingvar
Ingvarsson, f. 1874,
d. 1955, og Guð-
björg Ólafsdóttir, f.
1875, d. 1950. Systk-
ini Lovísu voru 14
og er ein systir hennar á lífi, Ingi-
björg Fjóla.
Lovísa giftist 8. júlí 1933 Óskari
Sigurþór Ólafssyni frá Kjóastöð-
um í Biskupstungum, f. 26. ágúst
1908, d. 10. júní 1990. Þau eign-
uðust 12 börn og eru 10 þeirra á
lífi: 1) Ólafur Siggeir, f. 1934. Var
kvæntur Sigrúnu Þorláksdóttur
og eiga þau tvö börn. Þau slitu
samvistum. 2) Elínborg, f. 1935.
Maki Sæmundur Ágústsson, d.
2000. Þau eignuðust fjögur börn
og eru þrjú þeirra á lífi. Fyrir átti
Sæmundur tvær dætur. 3) Guð-
björg Ingunn, f. 1937. Maki Högni
Guðmundsson. Þau eiga þrjú
börn. 4) Sigurður, f. 1938. Maki
Sigrún Ólafsdóttir
og eiga þau tvö
börn. Fyrir átti Sig-
rún eina dóttur. 5)
Jón Þórir, f. 1943.
Maki Sigríður Ing-
unn Magnúsdóttir
og eiga þau þrjú
börn. 6) Magnús
Þór, f. 1944. Maki
Sesselja Kristjáns-
dóttir og eiga þau
eina dóttur. 7) Ant-
on, f. 1947. Maki
Sigríður Kjartans-
dóttir, þau eiga
fjögur börn. Þau slitu samvistum.
Í sambúð með Guðborgu Hrefnu
Hákonardóttur. 8) Eyþór, f. 1950.
Maki Birna Jónsdóttir og eiga þau
einn son. Þau slitu samvistum.
Kvæntur Áslaugu Helgen og eiga
þau þrjú börn. 9) Guðmundur Þór-
arinn, f. 1952. Maki Elísabet Ingv-
arsdóttir og eiga þau tvö börn. 10)
Stefán Ingi, f. 1955. Var í sambúð
með Kristínu Bjarnadóttur og
áttu þau einn son sem lést. Þau
slitu samvistum. Í sambúð með
Hrönn Jónsdóttur og á hún tvö
börn.
Útför Lovísu verður gerð frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Í dag verður jarðsett elskuleg
tengdamóðir mín, Lovísa Ingvars-
dóttir frá Hellishólum í Fljótshlíð, en
hún andaðist á Dvalarheimilinu
Lundi, Hellu 26. jan. sl. Lovísa var
fædd 20. júlí 1912 að Neðradal undir
Eyjafjöllum en var ung tekin í fóstur
af móðursystkinum sínum í Hellis-
hólum í Fljótshlíð, þeim Elínborgu
Ólafsdóttur og Sigurði Ólafssyni sem
þar bjuggu.
Hinn 8. júlí 1933 giftist hún Óskari
Ólafssyni frá Kjóastöðum, hann var
fæddur 26. ágúst 1908 og tóku þau
við búi á Hellishólum. Lovísa og Ósk-
ar eignuðust 12 börn og eru 10 þeirra
á lífi.
Lovísa og Óskar bjuggu mynd-
arbúi að Hellishólum og var vinnu-
dagur oft langur ekki síst hjá hús-
móðurinni í sveitinni á þessu
mannmarga heimili. Öllum sem
komu var veitt af þeim rausnarskap
og örlæti sem einkenndi Lovísu alla
tíð og öllum fagnað eins og þráðum
vinum og voru þau hjón samtaka í
því sem öðru því þeirra aðalsmerki
var að öllum átti að líða vel á heimili
þeirra bæði mönnum og málleysingj-
um.
Um 1970 fluttu þau hjónin að Sel-
fossi og áttu þar um 20 góð ár saman
en þá veiktist Óskar og dó 1990. Ást
og virðing einkenndi sambúð þeirra
hjóna sem kom best í ljós í veikind-
um Óskars en þá annaðist Lovísa
hann með einstakri ást og fórnfýsi
uns yfir lauk. Við andlát Óskars var
eins og einhver hlekkur brysti hjá
henni, gleðineistinn slokknaði og
söknuðurinn var sár og mikill og eig-
inlega var eins og hún yrði aldrei
söm aftur. Lovísa veiktist alvarlega
nokkru seinna og náði sér aldrei að
fullu og flutti að Lundi þar sem hún
naut frábærrar þjónustu og eru
starfsfólki Lundar færðar hjartans
þakkir fyrir kærleiksríka umönnun.
Ég og fjölskylda mín þökkum ást-
ríka samfylgd og vináttu liðinna ára
og sérstakar kveðjur og þakkir frá
Önnu dóttur okkar sem dvelur er-
lendis.
Blessuð sé minning góðrar konu.
Þig kveðja börnin, byggðin, vinir allir,
hin bjarta minning þeim í huga skín.
Við anda þínum brosa himna hallir,
þar heilög ljóma kærleiksverkin þín.
(F.J. Arndal.)
Hvíl í friði.
Sigrún Ólafsdóttir.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þetta er ein af bænunum sem
amma Lovísa kenndi mér þegar ég
var lítil í sveitinni hjá henni og afa í
Hellishólum og mun hún alltaf minna
mig á ömmu. Mig langar að minnast
ömmu minnar Lovísu með örfáum
orðum. Það streyma fram allar góðu
minningarnar frá því ég var lítil
stelpa og naut þeirra forréttinda að
vera í sveitinni hjá ömmu og afa í
Hellishólum, þar var alltaf líf og fjör,
nóg að gera og mikill gestagangur.
Margt var hægt að gera sér til dund-
urs í sveitinni, ekki var nú leiðinlegt
að laumast í búrið og stela sér rús-
ínum úr kassanum sem þar var
geymdur. Mitt uppáhaldsverk hjá
ömmu og afa var að fara niður í kjall-
ara og tína eggin frá hænunum og
var alltaf jafnspennandi að vita hvað
ég fyndi mörg egg, stundum var
græðgin svo mikil að ég setti egg í
vasana og þá fór yfirleitt illa en aldr-
ei fékk ég skammir þó eggin væru
ekki öll heil sem ég skilaði til ömmu
og ég þyrfti að skipta um föt. Mér er
minnisstæðastur kofinn sem ég og
systir mín fengum til afnota til að
gera okkur bú og alltaf var hægt að
sníkja eitthvað hjá ömmu til að
skreyta drullukökurnar með og svo
kom amma í kaffi og við fengum mik-
ið hrós fyrir gott kaffi og meðlæti,
því hlaðborð af kökum og krásum
var ömmu aðalsmerki og haldið fast
að gestum að þiggja góðgerðir. Dýr-
mætasta minningin er þegar við fór-
um að sofa og amma lét okkur
krjúpa við rúmstokkinn og biðja
bænirnar okkar upphátt og signa
okkur á eftir og kenndi hún okkur
margar bænir sem ég hef búið að alla
tíð síðan. Þetta var alltaf heilög
stund því amma var mjög trúuð
kona. Ég hef alltaf litið mjög upp til
ömmu og þegar ég var yngri var það
mín heitasta ósk að verða lík henni,
þ.e. að eiga fullt af börnum, búa í
sveit, vera alltaf með hlaðborð af
krásum og kökum og svona brosmild
og hjartahlý. En árin líða og maður
eldist og sér að það er ekki auðvelt
að feta í fótspor ömmu minnar, hvílík
ofurkona sem mér fannst hún vera,
allavega held ég að það sé borin von
að ég nái barnafjöldanum hennar.
Árið 1970 fluttu amma og afi á Sel-
foss og áttu þar góð ár saman og mér
fannst alltaf unun að sjá hvað þau
voru samhent og kærleiksrík hjón og
báru mikla virðingu hvort fyrir öðru
og er það okkur hinum til eftir-
breytni. Alltaf var jafnnotalegt að
koma til þeirra, aldrei mátti neita því
að fá sér hressingu, það var ekki
hlustað á það því það var bara
skylda. Þegar afi féll frá þá slokknaði
ákveðinn lífsneisti hjá elsku ömmu,
bjó hún áfram á Selfossi með Lilju
systur sinni en síðan veiktist hún og
upp frá því átti hún heima á dval-
arheimilinu Lundi á Hellu þar sem
vel var um hana hugsað fram í and-
látið. Var ég að vinna þar við að-
hlynningu í eitt ár, 1999–2000, og var
þeirrar gæfu aðnjótandi að vera í ná-
vist hennar og dekra aðeins við hana
og áttum við oft góðar stundir saman
við spjall. Á annan í jólum sl. kom ég
ásamt dætrum mínum til ömmu og
var hún þá með hressara móti og
verður þessi notalega stund með
henni ásamt myndunum sem voru
teknar af henni með langömmubörn-
in okkur dýrmæt minning. Eins og
alltaf var nammidósin tekin fram full
af góðgæti og urðum við að halda
okkur vel við efnið að borða og fórum
heim með nesti í vösum.
Elsku amma mín hefur nú loksins
fengið langþráðu óskina sína upp-
fyllta að komast til afa og veit ég að
hann hefur beðið með útbreiddan
faðminn sinn, sem alltaf var svo þétt-
ur og hlýr, og tekið á móti henni. Ég
og fjölskylda mín minnumst ömmu
og afa frá Hellishólum með þökk og
virðingu með þessum ljóðlínum.
Þakkir okkar ástvinanna
orð á vör ei túlkað fá
stíga fljótt í himinhæðir
helgum bænarvængjum á.
Biðjum góðan Guð að launa
gæðin öll og ykkar tryggð
ástkær minning um ykkur lifir
aldrei gleymskuhjúpi skyggð.
(Höf. ók.)
Hvíl í friði.
Lovísa Björk Sigurðardóttir.
Elsku amma.
Við og stúlkurnar okkar þökkum
þér alla ástúð og umhyggju með
þessum ljóðlínum:
Blessuð, margblessuð,
ó, blíða sól,
blessaður margfalt
þinn beztur skapari,
fyrir gott allt,
sem gjört þú hefur
uppgöngu frá
og að enda dags.
(Jónas Hallgrímsson.)
Anna Sigrúnardóttir
og Þórður Runólfsson,
Bandaríkjunum.
Elsku amma, þá er komið að
kveðjustund. Það er svo margs að
minnast.
Það var svo notalegt að koma til
ykkar afa, alltaf tekið vel á móti okk-
ur og ekki máttum við fara fyrr en
búið var að gæða sér á kökuhlað-
borðinu þínu. Það voru heldur ekki
ófáir vettlingarnir og sokkarnir sem
þú prjónaðir á okkur systur og öll
hin barnabörnin.
Já, elsku amma, þú hafðir stórt
hjarta, hugsaðir ávallt um líðan ann-
arra.
Sumarið 1990 dó afi eftir erfið
veikindi og missir þinn var mikill.
Árið 1993 fékkst þú blóðtappa og í
kjölfarið fórst þú á dvalarheimilið
Lund á Hellu. Þar áttir þú svo heim-
ili til æviloka. Það var yndislegt að
þú skyldir geta verið með okkur á
ættarmótinu í Goðalandi síðastliðið
sumar og að þú gast séð breyting-
arnar á fjósinu á Hellishólum. Komin
veitingasala í staðinn fyrir básana
þeirra Huppu og Hryggju.
Við viljum að lokum þakka öllu
starfsfólki á Lundi fyrir frábæra
umönnun og hlýju í garð ömmu og
sérstaklega Ebbu systur hennar
mömmu fyrir allt sem hún gerði fyrir
ömmu. Það var henni mikill stuðn-
ingur að hafa hana svo nálægt sér
síðustu æviárin.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð barna þinna.
Þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
Frá æsku varstu gædd þeim góða anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa
og eykur þeirra afl og trú.
En það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum – eins og þú.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku amma. Loksins hafði afi af
að tosa þig yfir skurðinn eins og þig
var búið að dreyma. Við kveðjum þig
að sinni. Blessuð sé minnig þín.
Ragnheiður og Elínborg.
LOVÍSA
INGVARSDÓTTIR
Elsku amma, ég sé þig fyrir mér
eldsnemma að sumarmorgni, lengst
niðri á túni, bíðandi eftir að einhver
merin myndi nú kasta, og þegar ég
vaknaði þá var komið folald, og þú
sæl og ánægð með einn gæðinginn
enn. Ég veit að það verður tekið vel
á móti þér hinum megin, því þar átt
þú marga góða að. Þú sagðir mér
að þitt fyrsta verk þegar þú færir
yfir móðuna miklu væri að þeysa
um á þínum uppáhalds hesti, hon-
um Kulda sem biði þín tilbúinn.
Elsku amma mín, ég kveð þig
með söknuði og þakka þér allt sem
þú hefur fyrir mig gert, megi góður
guð og allir hans englar taka á móti
þér og varðveita þig.
Grétar Reynisson.
Elsku amma. Ég vildi bara
þakka þér fyrir allt það dýrmæta
sem þú hefur gefið mér. 16 löng ár,
full af væntumþykju, samveru og
yndislegum stundum, en samt voru
þau alltof stutt. Það verður skrýtið
að hafa þig ekki hér hjá okkur og
ég mun sakna þín sárt en einhvern
tímann tekur allt enda. Við hin sem
eftir erum eigum þúsundir af minn-
ingum, hver man t.d. ekki eftir
grjónagrautnum hennar ömmu,
kanilsykrinum í brúnu könnunni
eða namminu í hornskápnum með
brotna glerinu? Sama hvað barna-
börnin voru mörg hjá þér í einu og
hversu mikið þú hafðir að gera,
alltaf hafðirðu tíma til þess að sinna
okkur með leikjum, söng, sögum,
fróðleik og endaðir svo á því að
baka pönnukökur ofan í allt liðið. Á
þessum stundum varstu okkur
frekar sem jafningi heldur en
amma. Það er margs að sakna en
innst inni gleðst ég yfir því að nú
ertu loks orðin fullfrísk aftur, kom-
in á hestbak og í faðm eiginmanns,
sonar og annarra ástvina sem taka
á móti þér. Ofarlega í huga mér nú
er lagið okkar sem við sungum allt-
af saman þegar ég var yngri, lagið
sem segir svo krúttlega sögu úr
Bárðardalnum. Fyrsta erindið af 10
fylgir hér.
Um klettana hoppar hann Kiddi enn
og klifrar í skútann inn.
Svo óvenjuhræddur við alla menn
og allt nema skuggann sinn.
Hjá skugganum sefur hann sérhverja nótt
og sjálfsagt á morgnana vaknar hann fljótt.
Því kuldinn og sulturinn sækja þá að
og senda’nn Kidda af stað.
Góða ferð, þú skilar kveðju.
Þín
Tinna.
Í Stóru-Tungu í Bárðardal trítl-
aði ung stúlka á eftir hestum, hún
var lágvaxin með rauðbirkið hár.
Þetta var um vetur og hún beið
spennt eftir að pabbi hennar kæmi
heim úr erindum austur á landi. Er
hann loks kom sagði hann henni frá
því að í Möðrudal væru minnst
tuttugu folaldsmerar. Stúlkan varð
viðþolslaus, enda óð í hesta, þangað
varð hún bara að fara. Hún nauðaði
og bað, þar sem pabbi hennar gat
neitað henni um fátt fékk hún að
fara sem vinnukona þangað um
vorið.
Í Möðrudal á Fjöllum þrammaði
um ungur maður, hann var mynd-
arlegur og íþróttamannslega vax-
inn. Þetta var um vor og hann hafði
í nógu að snúast enda vinnusamur.
Hann vænti sumarfólksins og þar á
meðal dóttur hans Sveins í Stóru-
Tungu.
Til að gera langa sögu stutta þá
urðu börnin tíu, barnabörnin þrjá-
tíu og níu og barnabarnabörnin
ennþá fleiri og fer stöðugt fjölg-
andi.
Á gestrisnu heimili þeirra Mar-
grétar og Vilhjálms ríkti alltaf leik-
ur og glaðværð.
Elsku amma, takk fyrir klein-
urnar og partana, sokkana, vísurn-
ar og sögurnar, megirðu ríða á tölti
á honum Kulda þínum á móts við
gamla vini á fornfrægum hestum.
Agnes Brá Birgisdóttir.
Vinir fara einn af öðrum og nú er
það Margrét mín frá Eyvindará,
sem áður átti heima í Möðrudal,
sem flytur á æðri stað. Ég er búin
að þekkja þessa konu eins lengi og
ég man.
Það var alltaf jafn gaman að
koma í Möðrudal, sitja á tröpp-
unum við veginn og sjá bílana
bruna hjá. Kíkja í húsið til afa og
skokka svo yfir til þín. Gaman var
að setjast við eldhúsborðið, þar sem
alltaf var fullt af fólki. Þú veittir
öllum með bros á vör og ég sé ykk-
ur mömmu í anda, þessar lágvöxnu
skörungslegu vinkonur, sem drifuð
upp heilu veislurnar eins og hendi
væri veifað.
Ferðir okkar frá Víðirhóli í
Möðrudal voru ófáar þar sem órjúf-
anleg vináttubönd höfðu myndast
milli ykkar mömmu strax og þú
komst þangað. Síðan fluttuð þið
Villi með börn ykkar í Eyvindará
og þegar við fluttum af Fjöllunum
buðuð þið fjölskyldunni að vera hjá
ykkur heilt sumar. Það þótti ekki
tiltökumál að taka 5 manna fjöl-
skyldu inn á heimilið, því alltaf var
nóg hús- og hjartarými hjá þér.
Okkur stelpunum fannst svo gaman
að heyra ykkur vinkonurnar rifja
upp gömlu dagana í Möðrudal.
Minningar ykkar tengdust oft
hestaferðum, sem þið höfðuð stund-
að og jafnvel farið á hestum til
messu í Vopnafirði. Margt höfðuð
þið brallað saman. Þetta sumar var
mjög skemmtilegt. Venni var með
kýr í Búbót á Egilsstöðum og þang-
að fengum við að fara með honum.
Okkur þótti þetta langt ferðalag og
þó við sætum á pallinum varstu
aldrei hrædd um okkur. Þú varst
ekki að gera óþarfa rellu út af hlut-
unum, það var ekki þinn stíll. Ef
eitthvað fór úrskeiðis fengum við
að heyra það, en svo var það búið
mál.
Þegar við fluttum til Akureyrar
var alltaf jafn gaman þegar þú
komst í heimsókn, hress og kát,
sem var þitt aðalsmerki. Þegar
unglingsárin skullu yfir okkur Jóku
vinkonu taldi mamma best að senda
okkur til þín úr sollinum á Ak-
ureyri. Hún var viss um að þér
tækist að tjónka við okkur og það
tókst þér. Þegar þú varst orðin
hrædd um að við myndum kveikja í
hlöðunni sendir þú mig til Önnu
Stínu á Reyðarfirði, þar með gátum
við ekki brallað neitt, þar sem
símalaust var á milli.
Þegar ég flutti til Egilsstaða hitt-
umst við oftar og þegar ég kom
varstu úti á túni að líta eftir hest-
unum, í hænsnahúsinu, við prjóna-
vélina eða jafnvel í eldhúsglugg-
anum að bíða eftir að nýtt folald liti
dagsins ljós. Þér tókst að láta mig
finna að ég væri meira en velkomin
og mikils virði. Á skemmtilegum
rabbstundum fannst mér ég kynn-
ast mömmu minni betur, því líklega
hefur enginn þekkt hana betur en
þú. Hún er indæl sagan sem þú
sagðir mér, að mamma hefði nánast
bannað þér að fara frá Möðrudal
áður en Villi kæmi heim úr skól-
anum, sem varð til þess að þú fórst
hvergi og þið urðuð samferða í
gegnum lífið. Þér fannst mamma
hafa Villa í guðatölu og hún bæri
ábyrgð á ykkar farsæla sambandi.
Okkar síðustu samverustundir
voru þegar þú fluttir á sambýli
aldraðra á Egilsstöðum. Þetta var
dálítið erfitt fyrir þig, en þú raul-
aðir þig í gegnum það. Ef ég var
ekki eins og þú vildir hafa mig var
ég ekki dóttir þeirra Stínu og Óla.
En nú snerist dæmið við, ég hugs-
aði um þig, passaði og verndaði og
þú varst hissa þegar ég var hrædd
um þig. Þótt gleymska og þvíumlíkt
hefði hrjáð þig vegna aldurs var
alltaf stutt í þinn góða húmor. Ég
gæti haldið áfram að rifja upp dýr-
mætar minningar um þig, en ég
geymi þær í hjarta mínu og reyni
að nýta mér æðruleysi þitt, góðvild
og gleði.
Þegar pabbi og mamma fluttu yf-
ir á æðri tilveru fannst þér þau eig-
ingjörn að hafa skilið þig eina eftir.
En nú ertu komin til þeirra og
margir hafa tekið þér opnum örm-
um og nú ertu ekki lengur ein í
herbergi.
Ég sendi börnum Möggu og
Villa, fjölskyldum þeirra og öllum
þeim er elskuðu hana mínar dýpstu
samúðarkveðjur með ósk um að
þau dvelji ávallt í ljósi guðs.
Oktavía Ólafsdóttir.