Morgunblaðið - 04.02.2006, Qupperneq 46

46 LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hjálmar Guðna-son fæddist á
Vegamótum í Vest-
mannaeyjum 9. des-
ember 1940. Hann
lést á heimili sínu
27. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Anna Eiríks-
dóttir frá Vegamót-
um, f. 24.10. 1902, d.
4.1. 1988, og Guðni
Jónsson frá Ólafs-
húsum, f. 6.6. 1903,
d. 12.2. 1944. Systk-
ini Hjálmars eru Ei-
ríkur Ágúst, f. 28.3. 1933, d. 26.6.
1987, Jón Bergur, f. 1934, lést í
bernsku, Sigurbjörg Rannveig, f.
29.12. 1935, og Gylfi, f. 16.11.
1937.
Hinn 6. júní 1960 kvæntist
Hjálmar Kristjönu S. Svavars-
dóttur húsmóður frá Byggðar-
holti, f. 16.3. 1941. Foreldrar
hennar voru Kristín Halldórsdótt-
ir frá Tréstöðum í Hörgárdal, f.
13.11. 1913, d. 22.2. 1991, og
Svavar Antoníusson frá Byggðar-
holti, f. 27.12. 1908, d. 19.5. 1979.
Börn Hjálmars og Kristjönu eru:
1) Anna Kristín, f. 10.10. 1960,
maki Jón Ben Ástþórsson, f. 1958,
börn Agnes, f. 1978, Hjálmar, f.
1980, og Kristjana, f. 1986. 2)
Guðni, f. 23.8. 1968, maki Guð-
björg Guðjónsdóttir, f. 1971, börn
Jenný, f. 1993, Hjálmar Karl, f.
1997, og Elísabet, f. 1999. 3) Sig-
urbjörg Rannveig, f. 30.4. 1970,
maki Óskar Valgarð Arason, f.
1961. 4) Ásta, f. 3.7. 1971, maki
Magnús Kristinsson, f. 1972, börn
Berglind, f. 1995, Davíð Leví, f.
1997, Benjamín, f.
1901, og Jóel, f.
1903. 5) Margrét, f.
4.7. 1971, maki
Björn Grétar Sig-
urðsson, f. 1962,
börn Ragna Björg,
f. 1900, og Mikael
Björn, f. 1903. 6)
Ólafur, f. 20.6. 1974,
maki Brynja Dröfn
Ingadóttir, f. 1980,
dóttir Hólmfríður
Rakel, f. 2001.
Hjalli, eins og
hann var oftast kall-
aður, ólst upp á Vegamótum og
bjó þar ásamt eiginkonu sinni
fram að Heimaeyjargosi. Eftir
gos bjó hann á Hól í Eyjum. Hjalli
var lærður loftskeytamaður og
vann í loftskeytastöðinni í Eyjum
til ársins 1977. Ungur byrjaði
hann að læra á trompet hjá Odd-
geiri Kristjánssyni. Hann hóf
kennslu við Tónlistarskóla Vest-
mannaeyja árið 1977 ásamt því að
stjórna Lúðrasveit Vestmanna-
eyja og síðar Skólalúðrasveit Vm
til æviloka. Hann, ásamt æskuvini
sínum Ólafi Gränz, gerði út ferða-
mannabátinn Bravó þar sem
Hjalli spilaði á trompetinn í
hellum umhverfis Heimaey. Árið
1977 eignaðist Hjalli lifandi trú
og gekk í Hvítasunnusöfnuðinn
Betel. Fljótt varð hann öldungur
og kórstjóri og vann ötullega í
safnaðarstarfinu allar götur síð-
an.
Hjálmar verður jarðsunginn
frá Hvítasunnukirkjunni í Vest-
mannaeyjum í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Hinn 27. janúar síðastliðinn skört-
uðu eyjarnar einum af sínum feg-
urstu dögum þegar hann pabbi minn
dó.
Ég var svo þakklát fyrir það, því
hann unni þeim svo mjög og vildi
hvergi annars staðar vera. Pabbi
minn, þú hafðir svo sterka nærveru
og varst mikill áhrifavaldur í mínu
lífi. Minningarnar hrannast upp og
ég hugsa til allra stundanna þegar
við höfum setið við eldhúsborðið
niðri á Hól eða í Stóragerðinu og
rætt málefni dagsins hverju sinni.
Það var líka hlegið mikið og gantast.
Þegar ég átti afmæli í haust þótti
mér svo vænt um þegar þú óvænt
stóðst úti á tröppum og spilaðir á
trompetinn afmælislagið fyrir mig
svo undirtók í hverfinu. Þetta var
þinn stíll að gera eitthvað óvænt til
að gleðja aðra. Það var ekki málið að
mæta með allar sönggræjurnar í
jólaboðið til þess að gera skemmti-
legt kvöld, þú og mamma búin að æfa
söngatriði til að leyfa okkur að njóta.
Ég man allar gönguferðirnar á
sunnudagsmorgnum þegar ég var
lítil, inná Eiði og austur á Urðir, eða
bátsferðirnar, hvort sem var að
skutla fólki, útí Hrauney, eða sigla
skemmtiferð hringinn í kringum
Eyjarnar og spila á trompetinn í
hellunum sem var alltaf stórkostleg
stund. Þú gladdist manna mest ef
von var á nýjum fjölskyldumeðlim,
því ríkidæmi þitt var fjölskyldan og
trúin á Jesú Krist.
Elsku pabbi, svona er endalaust
hægt að telja, brosið og faðmlögin
sem þú áttir nóg af verður kær minn-
ing sem við eigum eftir að sakna svo
sárt.
Við munum ylja okkur við þær í
framtíðinni.
Ég veit að þér líður vel núna hjá
Guði, því það var þín gleði og lífsfyll-
ing að fá að ganga með honum.
Með kærri kveðju,
Anna Kristín.
Bless á meðan, sagði hann alltaf,
með hlýju brosi og veifaði gjarnan og
skildi þannig við mann með von um
að hittast aftur.
Ég man þegar við fórum svo oft út
á Skans til að fara á sjó eða eitthvað
að dedúa í sambandi við bátinn, og
gengum yfir hraunið til baka, stopp-
uðum alltaf á sama staðnum, efst á
leiðinni, horfðum yfir bæinn og fjöll-
in og hann sagði alltaf „Þetta er fal-
legasti staður í heimi, það eru for-
réttindi að fá að búa hérna“.
Undantekningalaust báðum við sam-
an fyrir fólkinu og staðnum um náð
og blessun Guðs.
Þegar ég var 8 ára og hann ný-
frelsaður kom hann snemma einn
morgun inn í herbergið til okkar
krakkanna þar sem við vorum öll
nema Anna Stína, við vorum búin að
vera með læti og áttum von á reið-
iskömmum, þá settist hann á eitt
rúmið, bauð okkur góðan daginn og
sagði „Mig langar að kenna ykkur
svolítið“, kraup við eitt rúmið og bað
Faðirvorið og við hermdum eftir.
Hann var svo ljúfur, hann var svo
breyttur, hættur að drekka, og alltaf
svo glaður. Við litum hvort á annað
undrandi en eftir þetta var líf okkar
allra allt annað.
Hann unni Eyjunum framar öllum
stöðum í heimi, en von hans stóð til
himins, til Jesú sem líf hans snérist
um, og hann var reiðubúinn til þeirr-
ar ferðar. Núna hugsa ég, já pabbi,
bless á meðan, því ég veit að nú dans-
ar hann og lofar Guð, hann er þar
sem von mín liggur og ég hlakka til
að hitta hann. Ég er þakklátur fyrir
að hafa átt svo frábæran pabba.
Guðni.
Mig langar að minnast elsku
pabba míns í nokkrum orðum.
Ég fékk að eiga hann að í 35 ár og
það er margs að minnast frá þeim
tíma.
Við sex systkinin ólumst upp á
ættaróðalinu Hól eftir „gos“ undir
verndarvæng pabba og mömmu. Þau
voru okkur mjög góðir foreldrar og
kenndu okkur að meta réttu gildin í
lífinu. Það var mikið líf og fjör á
Hólnum og oft hlegið og haft gaman.
Pabbi var stoltur af þessum stóra
barnahópi sem hann átti og það var
aldrei tiltökumál að skreppa með all-
an krakkaskarann í heimsókn til vina
og kunningja. Stoltastur var hann
samt af mömmu. Hún var perlan í lífi
hans. Hann var svo þakklátur fyrir
hana enda hefði Guð ekki getað gefið
honum betri eiginkonu. Mamma og
pabbi hafa alltaf átt yndislegt heimili
sem var öllum opið. Þar var enda tíð-
ur gestagangur svo lengi sem ég
man. Pabbi tók öllum opnum örmum
og ef einhvern vantaði húsaskjól yfir
nóttina var hann velkominn á Hól.
Vestmannaeyjar voru paradís á
jörð! Það var hvergi hægt að búa
nema í Eyjum enda alltaf besta veðr-
ið þar! Hann elskaði Eyjarnar sínar
af öllu hjarta og þekkti þær betur en
fingurna á sér enda búinn að fara
ófáar ferðir með fólk hvaðanæva úr
heiminum í skoðunarferðir á Bravó
VE í siglingu kringum Eyjarnar. Í
þeim ferðum fengu gestirnir að njóta
þess að hlusta á einstaka hæfileika
hans með trompetinn er hann spilaði
í hellunum svo unun var á að hlusta.
Hann hefur alla tíð verið mikið róm-
aður fyrir þessar ferðir.
Það er svo margt sem má læra af
pabba. Hann var mikill Guðs-maður
og það duldist engum. Það besta í lífi
hans var að kynnast Jesú Kristi.
Hann kenndi okkur í verki að trúa og
elska Jesú. Okkar annað heimili var
kirkjan okkar, Betel. Þar stundaði
pabbi samfélag sitt af miklum áhuga
fram á síðasta dag og ég þekki engan
eins trúfastan og hann var. Hann
hvatti okkur til að halda okkur fast
við Drottin, það var það besta í lífinu.
Heima á Hól var Biblían alltaf opin
og iðulega á morgnana sat pabbi við
eldhúsborðið að drekka kaffið sitt og
las í Biblíunni. Ef upp komu vanda-
mál eða á móti blés þá var gripið í
bænina. Guð var ekki nema einni
bæn í burtu. Þegar kom að trúnni
var hann eins og klettur sem hagg-
aðist ekki.
Það voru margir sem leituðu til
hans eftir uppörvun og hvatningu.
Hann tók þá að sér sem áttu erfitt.
Ég minnist þess hve oft var hringt í
pabba jafnvel um miðja nótt, einhver
sem var í neyð og þurfti á góðum vini
að halda og þá fór hann með stutta
bæn með þeim í símanum og hvatti
þá áfram.
Atorkusemi og dugnaður voru líka
einkenni pabba. Hann hafði alltaf
nóg að gera og var yfirleitt með
mörg járn í eldinum. Hann var mikið
í tónlistarstarfi og þeir eru margir
nemendur Tónlistarskólans í Vest-
mannaeyjum sem hafa lært hjá hon-
um á hljóðfæri. Þar stjórnaði hann
líka lúðrasveit og hafði mikinn hug á
því starfi og sinnti vel.
Pabbi var mikill persónuleiki.
Hann var mjög ákveðinn og var ekki
feiminn við að tjá skoðanir sínar. Ef
honum mislíkaði eitthvað kom hann
því á framfæri. Það gat stundum fok-
ið í hann og þá leyndi sér ekki svip-
urinn. En hann var fljótur að fyr-
irgefa og bjóða sáttarhönd. Það var
eiginlega betra að hafa hann sáttan.
Elsku pabbi minn, ég hefði viljað
eiga meiri tíma með þér. Mér finnst
svo sárt að fá ekki að kveðja þig og
segja þér hvað mér þykir vænt um
þig. Þú varst svo góður maður og það
eru margir sem munu sakna þín.
Söknuður mömmu er þó mestur því
hún hefur misst góðan vin og traust-
an eiginmann. Ég er þess fullviss að
Guð tekur á móti þér á himnum með
þessum orðum:
Gott, þú góði og trúi þjónn. Yfir litlu varstu
trúr, yfir mikið mun ég setja þig. Gakk inn
í fögnuð herra þíns.
(Matt.25:21.)
Ég kveð þig með söknuði og trega
en þakklæti fyrir árin sem þú varst
með okkur. Ég veit ég fæ að hitta þig
aftur á himnum. Þín dóttir,
Sigurbjörg.
Það er erfitt að finna orð sem lýsa
þeirri miklu sorg, sem nísti hjarta
mitt, þegar ég heyrði um andlát föð-
ur míns. Pabbi var mér svo mikill
faðir að ég átti erfitt með að kalla
guð föður lengi vel, sem þó er mér
allt, því þá fannst mér sem ég mæti
pabba minn ekki jafnmikils og ég
gerði. Samt talaði hann oft sjálfur
um hvað það væri honum mikils virði
að geta kallað guð föður, en hann
missti sinn jarðneska föður mjög
ungur að árum.
Það er svo margs góðs að minnast
og væri hægt að fylla margar bækur
ef allt ætti að rita. Hann tók flísar úr
puttum (og bauðst stundum til að
taka puttana líka), hann bar mig inn í
rúm (þó hann vissi að ég væri bara að
þykjast vera sofandi), hann tók mig á
háhest og hélt á mér yfir allt hraunið
frá „Skansinum“ og heim (þó ég væri
létt á fæti og gæti vel gengið). Hann
kenndi mér á blokkflautu og ég kann
enn „Fuglasönginn“, hann kenndi
mér að elska móðurmálið mitt og
„Eyjarnar“ mínar, en þau voru ófá
skiptin sem ég fór með honum í sigl-
ingu um „Eyjarnar“ á „Bravó“ og
fékk að heyra allt sem hefur gerst í
kringum þær og allar sögurnar um
lífsbjarganir og kraftaverk. En það,
sem mér finnst mest um vert, er að
hann kenndi mér að elska Jesúm.
Pabbi var trúarhetjan mín. Trú hans
og traust á Jesúm Krist laðaði mig
að Jesú og kenndi mér að elska hann.
Ég var rétt um 8 ára gömul þegar
pabbi leiddi mig í bæn um að taka á
móti Jesú í trú og biðja hann um að
koma inn í hjarta mitt og taka sér
bústað þar, sem ég og gerði, og hef
aldrei þurft að sjá eftir, ekki frekar
en hann. En nú er hann hjá föðurn-
um, sem við eigum sameiginlega og
hvert faðerni fær nafn sitt af og fáum
bæði að umfaðma á hæsta degi, sem
og hvort annað. Blessuð sé minning
hans.
… faðir, elsku faðir!
Horfinn er mér frá,
hérna jörðu á.
Ó, Faðir, eilífi Faðir.
Þig hann fær að sjá
þínum himni á.
Afborið ég gæt’i ei nei,
föðurmissinn nú,
ef þig sem Föður ætti ei,
því Faðir feðra ert þú.
… en Faðir, abba Faðir!
Hittast munum þá,
efsta degi á.
Því Faðir, heilagi Faðir
gætir hans þér hjá
í Föðurfaðmi’, ó, já.
Faðir minn.
Ásta Hjálmarsdóttir.
Ég ætla að nota þetta tækifæri til
að segja það sem ég hefði viljað segja
þér hinn 26. janúar hefði ég vitað að
þú myndir kveðja þennan heim hinn
27. Það er óhemju sárt að hafa ekki
fengið að kveðja þig í eigin persónu.
Ég get ekki einu sinni lýst því hvað
mér fannst þú mikið heljarmenni.
Bæði varstu alveg ótrúlega sterkur
og flottur karl en þú sást líka hlutina
yfirleitt í öðru ljósi en flestir aðrir.
Það var eins og þú sæir yfir erfiðleik-
ana og þú kunnir að þrauka og sýna
styrk og þolinmæði þegar á reyndi.
Ég trúi því að þú hefðir getað sigrað
heiminn með fallegum trompetleik
þínum en það var ekki það sem þú
sóttist eftir. Þú þakkaðir Guði hvern
dag fyrir að hafa gefið þér hana
mömmu sem þú elskaðir svo heitt.
Þú gerðir alltaf borðbæn hvar sem
þú varst og þakkaðir Guði fyrir mat-
inn á borðum, þú kvaddir sérhvern
dag með því að læsa útidyrahurðinni
á Hól og biðja fyrir fjölskyldunni og
húsinu, þú elskaðir Eyjarnar, að
þínu mati fallegasta stað á jarðríki
og þótt víðar væri leitað. Þú lagðir
svo mikið hjarta í allt sem þú tókst
þér fyrir hendur og kenndir okkur
systkinunum að gera hið sama. Þú
varst stórmenni og náttúrubarn með
risahjarta og áttir trú sem gat flutt
fjöll.
Þakka þér, elsku pabbi, fyrir öll
árin sem við áttum saman. Ég sakna
þín.
Margrét.
Það er skrýtið að hugsa til þess að
þetta breiða bros og stóra faðmlag
eigi ekki eftir að taka á móti manni
aftur.
Pabbi var kærleiksríkur og ynd-
islegur. Pabbi sem átti svo auðvelt
með að bræða hjarta manns og koma
manni í gott skap. Þannig var hann
öllum og þekktur fyrir það. Hann var
líka hreinskilinn og sat ekki á því
sem brann honum í brjósti. Fáir fóru
varhluta af því sem hann tók sér fyr-
ir hendur enda allt gert með trompi.
Ég var þriggja ára þegar pabbi
frelsaðist og það gæfuspor hans er
það sem ber mann í gegnum þennan
sára missi. Pabbi kenndi mér af
reynslu sinni og sagði mér frá hvern-
ig Jesús væri vegurinn, sannleikur-
inn og lífíð og enginn kæmi til föð-
urins nema fyrir Hann.
Að þessum orðum býr maður í dag
og þakkar Guði fyrir það uppeldi
sem þau gáfu manni. Ég þakka einn-
ig fyrir þær frábæru stundir sem við
áttum saman. Þegar hann bar mann
á háhesti yfir hraunið út á Skans,
stoppaði þar á leiðinni og bað fyrir
eyjunum sem hann elskaði svo mikið.
Allar bátsferðirnar, bryggjurúnt-
arnir og trompetspilið og ekki síst
fjölskyldubænastundirnar þegar
hann tók alla sem voru heima saman
í hálftíma og bað með þeim jafnvel
þótt allir svæfu á meðan.
Ekki taldi hann það eftir sér að
lána mér bílinn sinn til Reykjavíkur
þegar ég fór í skólann og sagði að ég
þyrfti meira á honum að halda en
hann og í tvo vetur var hann bíllaus
svo ég þyrfti ekki að taka strætó í
skólann. Það eru bara ekki til margir
svona menn og er ég honum alveg of-
boðslega þakklátur.
Með tár á kinn kveð ég þig í hinsta
sinn, elsku pabbi minn.
Þinn yngsti sonur
Ólafur.
Elsku Hjalli er farinn. Hvern hefði
órað fyrir því á fimmtudaginn að
þetta væri síðasti dagurinn hans.
Fyrir tæpum sautján árum varð ég
þeirrar blessunar aðnjótandi að
kynnast Guðna syni Hjalla. Mér var
tekið mjög vel í fjölskylduna og varð
strax ein af „krökkunum“ hans
Hjalla eins og öll tengdabörnin hans.
Hjalli var einstakur maður, hlýr og
kátur, alltaf tilbúinn að brosa og
hjálpa öðrum. Barnabörnin hans
elskuðu afa og fyrir nokkrum árum
var stofnað félag meðal Hjalla og
barnabarnanna og hét það Ísvina-
félagið en það fólst í því að fara í bíl-
túr eða bátsferð á Bravó og borða ís.
Krakkarnir elskuðu þetta og við for-
eldrarnir líka því stundum fengum
við að vera með og var þá keyptur ís
á alla línuna. Hjalli var mjög fróður,
sérstaklega um Eyjarnar sínar, að
fara í bátsferð með honum í sumar-
blíðu og hlusta á hann segja okkur
sögur og frá kennileitum á leiðinni
var einstök upplifun, sigling inn í
hella, trompetblástur, svo góðar og
dýrmætar minningar.
Hjalli elskaði Jesú af öllu hjarta.
Og sunnudaginn fyrir andlát sitt
spilaði hann á trompetið í Hvíta-
sunnukirkjunni í Eyjum meðan við
sungum þennan yndislega sálm sem
ég ætla að enda á
Ó dýrðlegi morgun,
ó margþreyða stund,
er mér fylgja englarnir Jesú á fund.
Þá fæ ég að sjá hann,
já eins og hann er,
í almættiskærleik, hann brosir við mér.
(Ásmundur Eiríksson.)
Elsku Dadda mín, Anna Stína,
Guðni, Systa, Ásta, Magga og Óli,
Drottinn blessi ykkur, styrki, varð-
veiti og huggi. Takk fyrir allt og allt.
Guðbjörg.
Kveðja frá Hvítasunnu-
kirkjunni í Vestmannaeyjum
Hjálmar gekk til liðs við kirkjuna
árið 1977. Hann hafði verið að taka
líf sitt til endurskoðunar. Að áeggjan
vinar kom hann á samkomu í Betel.
Þar fann hann það sem hann þráði.
Sunnudaginn 22. janúar sl., á sam-
komu sem varð sú síðasta sem hann
sótti, rifjaði hann upp lífshlaup sitt.
Hann sagði sem svo oft áður að sú
ákvörðun sem hann tók árið 1977
hefði verið hans mesta gæfuspor og
að hann hefði aldrei þessi 29 ár sem
liðin væru séð eftir henni. Hjálmar
tók ástfóstri við Biblíuna og varð hún
honum handgengin og svo margles-
in, að oft var auðveldara að spyrja
hann hvar ákveðin ritningarvers
væri að finna en að leita þeirra í
orðalyklum. Bænin varð líf hans og
margar urðu bænir hans fyrir þeim
sem voru beygðir eða sjúkir sem og
fyrir landi og þjóð. Í ein fimmtán ár
byrjaði hann nánast hvern virkan
dag á bænastund í kirkjunni og það
var honum sannarlega engin kvöð.
Hjálmar valdist fljótt til trúnaðar-
starfa í söfnuðinum. Það að vera í
forystusveitinni var fyrir honum að
ganga á undan með góðu fordæmi.
Hvort sem var að nóttu eða degi var
hann tilbúinn að koma og sinna því
HJÁLMAR
GUÐNASON