Morgunblaðið - 04.02.2006, Síða 48

48 LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Greta SvanlaugJónsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 10.
ágúst 1916. Hún lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands 28. janúar síð-
astliðinn. Faðir
hennar var Jón Eyj-
ólfur Jónsson, f. 29.
júní 1888 á Kistu-
felli í Lundarreykja-
dal, d. 1. apríl 1957.
Móðir Gretu var
Sigurlaug Margrét
Brandsdóttir, f. 24.
nóv. 1883 í Meið-
astaðagerði í Kálfatjarnarsókn, d.
29. jan. 1923. Alsystkin: María, f.
12. júlí 1914, d. 1988; Stefán Ósk-
ar, f. 3. sept. 1917, d. 1981; Þor-
geir, f. 10. júlí 1920, d. 1994; Hörð-
ur, f. 13. des. 1921. Stjúpmóðir
1926 Þórunn Jónsdóttir. Stjúp-
systkin: Ólöf Jóna Ólafsdóttir, f.
Zenisa S. Magtangob; Hörður, f. 4.
okt. 1957, kona Solveig Ruth
Kristjánsson. Fóstursonur: Elvar
Ingi Ágústsson, f. 17. ágúst 1959,
sonur Guðlaugar. Barnabörnin
eru orðin 21 og barnabarnabörnin
30.
Greta Svanlaug var alla sína bú-
skapartíð húsmóðir í Villingaholti.
Auk þess að vera kirkjustaður
með allri umsjón með kirkjunni og
símstöð var heimilið lengst af
helsti samkomustaður sveitarinn-
ar. Í baðstofunni voru haldnir
fundir og böll að ógleymdum erfi-
drykkjunum. Einnig var farskóli í
Villingaholti meðan sá háttur var
á. Heimilið var eins konar
umferðarmiðstöð þeirra tíma.
Kristján maður Gretu og bróðir
hans Gestur stunduðu smíðar og
alls konar viðgerðir ásamt bú-
skapnum, ásamt Jóni föður sínum
meðan hans naut við. Margir áttu
erindi við þá vegna þessa. Þannig
að auk þess að hafa stórt heimili
var gestagangur mikill.
Greta verður jarðsungin frá
Villingaholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
27. júlí 1903; Sigur-
þóra Steinunn Þor-
björnsdóttir, f. 17.
okt. 1908; Axel Marel
Þorbjörnsson, f. 15.
apr.1910; Hannesína
Rut Þorbjörnsdóttir,
f. 11. sept. 1915.
Greta giftist Ingv-
ari Kristjáni Jónssyni
21. des. 1940. Börn
þeirra eru: Kristrún,
f. 10. júlí 1939, maður
Árni Gunnarsson;
Guðlaug, f. 26. júní
1840, d. 4. sept. 1990,
maður Svavar Bragi Bjarnason;
Margrét, f. 3. apr. 1943, maður Ey-
mundur Jóhannsson; Sigríður
Jóna, f. 30. maí 1944, maður Ómar
Breiðfjörð; Þórunn, f. 31. ágúst
1950, maður Ingimundur Berg-
mann Garðarsson; Jón, f. 18. jan.
1952; Helgi, f. 15. jan. 1954, kona
Elsku amma, nú er komið að
kveðjustund og margar góðar og
hlýjar minningar koma fram.
Mamma bjó hjá þér og afa í Villinga-
holti þegar ég fæddist og bjuggum
við hjá ykkur afa þangað til ég var
fimm ára. Það má því segja að ég hafi
alist upp hjá ykkur afa að hálfu leyti,
en svo byggðu mamma og pabbi hús í
landi Villingaholts og það var því
ekki langt að fara yfir í heimsókn til
þín, amma, en það gerði ég nánast á
hverjum degi þangað til ég flutti til
Reykjavíkur 17 ára.
Ég man hvað mér þótti gott að lúra
ofan á þér þegar ég var lítil, þú varst
svo mjúk og hlý og sagðir svo
skemmtilegar sögur. Amma mín, þú
varst iðin með eindæmum og prjón-
aðir mikið af lopapeysum og sokkum
um ævina, ég man vel eftir grænum
sokkum með rauðri rönd í stroffinu
sem þú prjónaðir handa mér þegar
ég var sjö ára og þetta voru sokkar
sem ég átti að nota í skólann. Og svo
hafðirðu mjög gaman af því að sauma
í og eru þau óteljandi öll ísaumin sem
þú hefur saumað. Ég er svo heppin
að eiga nokkur eftir þig.
Amma var mjög góður bakari, og
alltaf var nóg til með kaffinu í Vill-
ingaholti enda oft margt um mann-
inn.
Það var alltaf stutt í hláturinn og
glettnina og svo varstu svo liðug og
létt á þér. Þú gast hjólað undir stöng
fram yfir sextugsaldurinn. Þú gast
sippað, lagt lófana flata í gólfið stand-
andi og svo varst þú svo flink í bolta-
leikjum, einn leikurinn er kallaður
Danski boltinn en þá þarf maður að
hafa 3–4 bolta í loftinu í einu.
Amma missti afa 28. apríl 1977 og
hefur því verið án hans í 29 ár, það er
langur tími. Amma missti síðan
næstelstu dóttur sína, Guðlaugu, sem
er móðir mín, í september 1990. Þá
sagði amma við mig: „Mikið vildi ég
að ég hefði fengið að fara í staðinn
fyrir hana,“ en við urðum sammála
um að við réðum ekki ferðinni hér.
Árið 1992 flutti ég með manninum
mínum og syni til Svíþjóðar, mér
fannst mjög erfitt að kveðja þig,
amma mín, því mér fannst ég vera að
fara svo langt frá þér, en við skrif-
uðumst á og á ég ennþá bréfin frá þér
og þau geymi ég vel.
Síðan árið eftir komu Hafdís syst-
ir, dóttir hennar og þú, amma, í heim-
sókn til mín til Svíþjóðar. Mikið þótti
mér gaman að keyra með þig um ná-
grennið og skoða fjós hjá sænsku
bændunum og skoða blómum
skreytta kirkjugarða í góðu veðri.
Þetta var í fyrsta og eina skiptið sem
þú fórst til útlanda.
Fjórum mánuðum eftir heimsókn
ykkar þá datt ég og handleggsbraut
mig og þú fréttir náttúrulega af
þessu og dreifst þig í að baka ótal lag-
tertur, jólakökur og kleinur, pakkað-
ir þessu í stóran kassa og sendir mér
til Svíþjóðar. Þessi góða sending kom
sér vel.
Svo liðu árin og þú varst nú eitt-
hvað farin að þreytast en þú hélst
alltaf heimili fyrir þig og syni þína,
Jón og Helga, en það er þó nokkuð
fyrir konu sem komin er á níræðis-
aldurinn. Þú fórst að fara á dvalar-
heimilið á Blesastöðum, þér fannst
gott að hvíla þig þar en alltaf togaði
Villingaholt í þig og fyrst um sinn
fórst þú á milli og varst til skiptis í
nokkra mánuði á hvorum stað. En
svo þegar á leið þá hættir þú að vera
heima og varst bara á Blesastöðum.
Alltaf spurðir þú hvenær þú fengir að
fara heim en það var nú lítið um svör.
Þú varðst fyrir því óhappi í nóv-
ember að mjaðmarbrotna og þú varst
flutt suður á spítala og gert var að
meiðslum þínum. Ég fór og heimsótti
þig á spítalann, þú varst mjög þreytt
og gast lítið talað. Þegar ég kvaddi
þig þá vissi ég ekki að það yrði í síð-
asta skipti sem ég sæi þig lifandi.
Guð geymi minningu um elskulega
ömmu um ókomna tíð.
Hvíl í friði, elsku amma, og takk
fyrir allt.
Þín
Greta Svanlaug.
Elsku amma mín og langamma. Þá
er kallið komið hjá þér, elskan mín,
og komið að kveðjustund.
Þú varst besta amma sem hægt
var að hugsa sér, og var ég líka svo
heppin að fá að alast upp á næsta bæ
við þig. Þess vegna gat prakkarinn
ég skroppið yfir til þín í mat og sagt
án þess að blikna að það væri sko
aldrei neinn matur heima hjá mér.
Þú vissir náttúrlega alveg að ég var
að plata en mig minnir nú að þú hafir
yfirleitt aumkast yfir mig, með
glettnisglampa í augunum. Já, af því
þú varst alltaf svo létt í lund og fari.
Ég veit að lífið var ekkert auðvelt
hjá þér, amma mín. Þú eignaðist átta
börn og komust þau öll á legg og eru
sjö á lífi, en hún elsku mamma mín
hún Lauga (Guðlaug) lést úr þessum
skæða sjúkdómi, krabbameini,
haustið 1990.
Ég man hvað við skemmtum okkur
vel saman vorið 1993, en þá ferðuð-
umst við saman ég, þú og elsta barnið
mitt, Guðlaug Svava, til Svíþjóðar, til
að hitta hana systur mína og nöfnu
þína, hana Gretu. Þú þurftir nú dálít-
ið tiltal áður en þú samþykktir þetta
ferðalag, en svo sannfærðist þú þeg-
ar ég sagði við þig að þú ættir þetta
alveg skilið og einkum og sér í lagi
vegna þess að þetta var í fyrsta og
eina skiptið sem þú skelltir þér til út-
landa. Þetta var mjög ánægjulegur
tími.
Ég ætla þá ekki að hafa þetta
lengra, elsku amma mín. Þín verður
sárt saknað en ég hugga mig við það
að bæði mamma mín og afi hafa tekið
vel á móti þér.
Hvíl þú í friði, elsku amma. Kveðja
frá Emil og börnunum.
Þín
Hafdís.
GRETA SVANLAUG
JÓNSDÓTTIR
✝ Örn HilmarRagnarsson
fæddist á Höfn 26.
apríl árið 1944.
Hann lést föstudag-
inn 27. janúar síð-
astliðinn eftir sjúk-
dómslegu.
Foreldrar hans
voru Ragnar
Snjólfsson verka-
maður, f. 11. febr-
úar 1903 í Þórisdal
í Lóni, d. 6. ágúst
1995, og Margrét
Stefanía Guðrún
Davíðsdóttir húsmóðir, f. 20.
ágúst 1899, d. 21. mars 1986. Örn
var yngstur fjögurra bræðra.
Hinir eru: Einar Baldvin, f. 3.
september 1930, d. 8. september
2004, bílstjóri, maki Svava Guð-
rún Gunnarsdóttir, f. 1936; Að-
alsteinn, f. 22. ágúst 1933, d. 13.
október 1952; og Davíð, f. 11.
september 1935, sjómaður.
Hinn 29. desember 1968
kvæntist Örn Huldu Jónsdóttur,
f. 22. desember 1923. Eignuðust
þau eina dóttur, Margréti Rögnu,
f. 27. nóvember 1968. Maður
hennar er Hrafn Sigvaldason, f.
1979. Börn þeirra eru fimm: 1)
Stefán Örn, f. 1992. 2) Sigmund-
ur Freyr, f. 1996. 3) Birgir
Hrafn, f. 1997. 4) Valdimar Þór,
f. 2004. 5) Viktoría Huld, f. 2005.
Örn og Hulda skildu 1975. Fór
hann í sambúð með Vivi Ann Gjö-
veraa, f. 4. desember 1948, og
tók hann syni hennar, þá Erik
Gjöveraa, f. 17. nóvember 1964,
og Geir Gjöveraa, f. 4. júlí 1968, í
fóstur. Erik er giftur Svandísi
Gunnarsdóttur, f. 1965, og eiga
þau tvö börn, Berglindi Evu, f.
1996, og Sóleyju Vivian, f. 2003.
Geir er í sambúð með Berglindi
Schram, f. 1966, Geir á þrjú
börn, Alexöndru, f. 1993, Alex
Lindar, f. 1995, og
Aron Lindar, f.
1995. Örn og Vivian
slitu samvistum
síðla árs 2005.
Örn var háseti og
vélstjóri áður en
hann stofnaði út-
gerðarfélagið
Eskey í samstarfi
við Braga Bjarnar-
son og Sigtrygg
Bendiktz árið 1969.
Kristinn Guð-
mundsson kemur
inn í útgerðina árið
1973 er hann kaupir hlut Sig-
tryggs. Þeir kaupa til sín bátinn
Eskey árið 1969. Örn var vél-
stjóri á Eskey uns hann byrjaði
nám við Stýrimannaskólann árið
1976 og lauk hann því 1978. Að
því loknu tók hann við skipstjór-
astólnum á Hafnarnesi og reri á
humar eitt sumar á honum. Síðan
var hann skipstjóri á Voninni.
Árið 1980 tók hann við skipstjór-
astólnum á Eskey SF-54 og var
þar fram til 1982, er þeir keyptu
til sín Erling SF-65 en hann tók
við honum og reri fram til 1993.
Árið 1993 fengu þeir til sín Haf-
dísi SF-75 og var hann skipstjóri
á henni til 2003 er þeir seldu út-
gerðina til Skinneyjar-Þinga-
ness.
Örn var annálaður bridgemað-
ur og spilaði hann á allmörgum
mótum innanlands og erlendis
með sveit sinni. Örn var einnig
mikil veiðimaður til lands og
stundaði hann veiðar á tófu,
rjúpu, silungi og laxi. Dvaldist
hann marga daga og nætur uppi
í Lóni við þessa iðju sína og reisti
hann sér þar sumarbústað.
Útför Arnar verður gerð frá
Hafnarkirkju á Höfn í Hornafirði
í dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Allt tekur enda. Svo er einnig
um ævi sérhvers manns. Örn Hilm-
ar fæddist í Lóninu, þar sem nátt-
úran hefur skapað eina fegurstu
sveit á Íslandi. Jökulsá í Lóni klýf-
ur sveitina frá jökli niður í byggð.
Eini möguleikinn að leita yfirferð-
ar var þar sem hún breiddi úr sér á
leið til sjávar. Það var þó ekki ger-
legt nema vönum mönnum hverju
sinni. Fjöllin eru brött með háum
hvössum tindum yfir byggðinni en
fjær opnast hálendið og Snæfellið
gægist yfir eins og það vilji fylgja
vatninu til sjávar. Milli tindanna
steypast bergvatnsárnar en skap
þeirra fer eftir veðráttunni hverju
sinni.
Þvílíkt umhverfi mótar þá sem
alast upp við það. Í þessari sveit
var litið til þeirra sem ráku fráar
og fallegar kindur heim að hausti
og einnig þeirra sem komu með fal-
lega silungskippu á bakinu að
kveldi.
Ungur fluttist Örn með foreldr-
um sínum í þéttbýlið á Höfn og
varð fljótt fullmótaður veiðimaður,
lærði vélstjórn og síðar skipstjórn
sem varð hans starf í áratugi.
Einn gekk hann götuna til sjávar
og sömu leið að kvöldi. Hann var
kannski ekki vinmargur en fullt
traust var á milli þeirra félaga í út-
gerðarfélaginu Eskey sem þeir
ráku í 30 ár. Örn var fengsæll og
heppinn skipstjóri. Þar endurtók
sagan sig frá unglingsárunum í
Lóninu, það var tekið eftir því þeg-
ar hann kom í land. Marga veiði-
ferðina fór hann að Hvítingum við
Eystra-Horn og aflaði vel. Þaðan
opnaðist sveitin hans fallega og við
blöstu fjöllin þar sem hann gekk
einn til rjúpna og árnar þar sem
hann þekkti hvern veiðistað.
Spurningarnar voru: Sástu tófu,
rjúpu eða var líf við árnar?
Örn ferðaðist víða. Hann
skemmti sér um allan heim, var
fínn og snyrtilegur en hefði
kannski á yngri árum mátt ganga
hægar um gleðinnar dyr.
Eina íþrótt stundaði Örn af
miklu kappi, hann spilaði bridds.
Leið hans lá um allt land á mót,
einnig nokkrar ferðir til útlanda.
Hann var þekktur við græna borð-
ið, tók spilin upp yfirvegað, engin
svipbrigði, ómögulegt að átta sig á
framhaldinu, þar var hann verð-
ugur andstæðingur. Þvílík var
harkan að hann hafði beðið mig að
spila við sig á næstu briddshátíð og
taka frá tíma fyrir Madeiraferð í
haust.
Það eru nú um þrjú ár síðan Örn
sneri baki við sjónum. Hann gætti
sín ekki á því að sá illvígi læddist
að honum. Daginn sem hann féll
frá blakti ekki hár á höfði og þess
vegna var hver koppur á sjó.
Um leið og ég kveð þennan vin
minn, spilafélaga og samferðamann
sendi ég samúðarkveðjur til vanda-
manna hans.
Þorsteinn í Bjarnanesi.
Okkur langar að minnast vinar
okkar Arnar Ragnarssonar með
örfáum orðum.
Við kynntumst honum og Vivi í
Taílandi í október 1999 en þangað
fórum við í hópferð tæplega 50
manna frá Íslandi sem fæstir
þekktust fyrir. Þarna eignuðumst
við marga góða vini og er óhætt að
segja að vinskapur okkar við Örn
og Vivi standi upp úr.
Margs er að minnast um vinskap
okkar eftir þetta. Heimsóknir til
þeirra á Höfn í Hornafirði og ekki
hvað síst frábær ferð okkar á
Ólafsvöku í Færeyjum sumarið
2003. Sú ferð verður lengi í minn-
um höfð enda fengum við notið fá-
dæma gestrisni frændfólks Viviar í
Færeyjum og okkur boðið þar í
hvert boðið á fætur öðru, sem er
ógleymanlegt.
Þá verður seint fullþakkað fyrir
afnotin af sumarbústaðnum í Lóni,
sem óhætt er að segja að standi á
einum fegursta stað á Íslandi og
eyddum við dásamlegum stundum
þar.
Við vottum fjölskyldu og öðrum
ástvinum dýpstu samúð okkar.
Inga og Róbert Árni.
ÖRN HILMAR
RAGNARSSON
Ástkær eiginkona mín, elskuleg móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
ÁSDÍS ÓLAFSDÓTTIR
hjúkrunarkona,
Bólstaðarhlíð 15,
Reykjavík,
lést föstudaginn 3. febrúar.
Útför verður auglýst síðar.
Þorvaldur Lúðvíksson,
Hervör Lilja Þorvaldsdóttir,
Hrafnhildur Ásta Þorvaldsdóttir,
Lúðvík Þorvaldsson, Jóhanna Gunnarsdóttir,
Ólafur Börkur Þorvaldsson, Ragnheiður Einarsdóttir,
Þórhallur Haukur Þorvaldsson, Kristín Rut Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, systir og amma,
AÐALBJÖRG SÓLRÚN EINARSDÓTTIR,
Presthúsabraut 29,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness miðvikudaginn
1. febrúar.
Valgeir Guðmundsson,
Einar Valgeirsson, Lára Dagbjört Halldórsdóttir,
Guðmundur Valgeirsson,
Bergþóra Valgeirsdóttir,
Valgerður Valgeirsdóttir,
Freyja K. Þorvaldsdóttir
Auður S. Þorvaldsdóttir
og ömmubörn.