Morgunblaðið - 11.02.2006, Síða 58

Morgunblaðið - 11.02.2006, Síða 58
✝ Ingunn ElínAngantýsdóttir fæddist á Dalvík 20. nóvember 1909. Hún lést á Fjórð- ungssjúkrahúsinu á Ísafirði 4. febrúar síðastliðinn. Hún var dóttir hjónanna Elínar Rannveigar Tómasdóttur og Angantýs Arn- grímssonar. For- eldrar Elínar voru Tómas Hallgríms- son prestur á Völl- um í Svarfaðardal og Valgerður Jónsdóttir húsmóðir. Foreldrar Angantýs voru Arngrímur Gísla- son málari og Þórunn Hjörleifs- dóttir ljósmóðir í Svarfaðardal. Systkini Ingunnar voru Valgerður, f. 8. febrúar 1903, d. sama ár, og Haukur, f. 16. júní 1907, d. 1908. Ingunn giftist á Þingeyri 11. maí 1929 Magnúsi Amlín fram- kvæmdastjóra frá Þingeyri, f. 29. nóvember 1904, d. 13. september 1986. Foreldrar hans voru Ingi- bjartur Valdimar Sigurðsson skip- stjóri, f. 25. október 1876, d. 4. mars 1938, og Sesselja Margrét aldssyni, f. 20. október 1947. Börn þeirra eru: 2a) Ebba Áslaug, f. 3. september 1971, gift Einari Han- sen Tómassyni, f. 6. janúar 1971, þau eiga tvær dætur, 2b) Magnús, f. 7. janúar 1975, kvæntur Önnu Rún Frímannsdóttur, f. 30. mars 1976, þau eiga tvö börn, 2c) Þór- unn Arna, f. 17. nóvember 1983, sambýlismaður Pétur Georg Mark- an, f. 16. febrúar 1981. Fóstursonur Ingunnar og Magn- úsar er frændi Ingunnar Anton Haukur Gunnarsson, f. 25. febrúar 1944, sambýliskona Hulda Sass- oon, f. 8. október 1943. Foreldrar Hauks voru Gunnar Heimir Jóns- son, f. 25. september 1923, d. 27. ágúst 1945, og Ragnhildur Daní- elsdóttir, f. 17. september 1924, d. 3. mars 2003. Ingunn ólst upp á Dalvík til 13 ára aldurs en fluttist til Þingeyrar með foreldrum sínum árið 1923 og bjó þar alla tíð síðan. Auk húsmóð- urstarfsins tók hún virkan þátt í fé- lagslífi staðarins. Á sínum yngri árum starfaði hún með íþróttafé- laginu Höfrungi, gekk ung til liðs við Kvenfélagið Von og var þar heiðursfélagi síðustu árin, söng með kirkjukórnum til fjölda ára, var félagi í Bridgefélaginu Gosa og lék í fjölmörgum leikritum sem sett voru upp á Þingeyri. Útför Ingunnar verður gerð frá Þingeyrarkirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 14. Magnúsdóttir hús- móðir, f. 20. júlí 1877, d. 4. janúar 1963. Dætur Ingunnar og Magnúsar eru: 1) Kristín Nanna, f. 4. janúar 1930, gift Jón- asi Ólafssyni, f. 20. júlí 1929. Börn þeirra eru: 1a) Magnús, f. 3. september 1953, sam- býliskona Íris Ein- hildur Sturlaugsdótt- ir, f. 7. febrúar 1960, þau eiga tvo syni og fyrir á Magnús þrjú börn,1b) Angantýr Valur, f. 19. apríl 1955, kvæntur Eddu Hafdísi Ársælsdóttur, f. 15. maí 1960, þau eiga fimm börn og eitt barnabarn, 1c) Ingunn Elín, f. 11. febrúar 1957, gift Sigurði Vilhelm Bene- diktssyni, f. 1. ágúst 1955, þau eiga tvö börn, 1d) Kristinn, f. 30. sept- ember 1965, kvæntur Helgu Val- dísi Guðjónsdóttur, f. 5. febrúar 1969, þau eiga tvö börn, 1e) Stein- ar Ríkharður, f. 6. október 1966, kvæntur Nönnu Björk Bárðardótt- ur, f. 29. júní 1966, þau eiga þrjú börn. 2) Halldóra Sigríður, f. 7. febrúar 1950, gift Kristjáni Har- Fátt veit ég fegurra en Dýrafjörð í svartalogni, þegar fjöllin speglast í sjónum og vart má greina spegil- myndina frá raunveruleikanum. Fyr- ir 83 árum sigldi 13 ára stúlka ásamt foreldrum sínum inn þennan fjörð. Þau voru að koma frá Dalvík og í huga stúlkunnar var efalaust sökn- uður, hún saknaði Dalvíkur og Svarf- aðardalsins þar sem afar hennar og ömmur höfðu búið. Þessi unga stúlka var Ingunn Elín Angantýsdóttir, sem tæpri hálfri öld síðar varð tengda- móðir mín. Ingunn átti tvö eldri systkini sem bæði létust á unga aldri og ótti Elínar og Angantýs við að missa hana líka var mikill. Þau vernd- uðu hana og varðveittu sem sjáaldur auga síns og tengsl foreldra og barns urðu svo sterk að þau bjuggu saman alla tíð. Snemma fékk Ingunn augastað á glæsilegum ungum verslunarskóla- gengnum manni, Magnúsi Amlín, sem síðan varð lífsförunautur hennar og stoð og stytta í lífinu. Ingunn og Magnús stofnuðu heimili sitt á Þing- eyri og bjuggu þar alla tíð. Þau eign- uðust tvær dætur, Nönnu og Hall- dóru, með 20 ára millibili og einnig ólu þau upp sonarson móðursystur Ingunnar, Hauk, og gengu honum í föður- og móðurstað. Magnús lést 1986 og var það fjölskyldunni mikill missir. Ingunn hélt heimili með dyggri aðstoð Nönnu dóttur sinnar, sem bjó hinum megin við götuna, allt fram undir aldamótin en þá hafði heilsu Ingunnar hrakað það mikið að hún gat ekki búið ein. Fyrst var Ing- unn á heimili aldraðra, Tjörn, á Þing- eyri en síðustu árin á Fjórðungs- sjúkrahúsinu á Ísafirði. Ingunn var kærleiksríkasta mann- eskja sem ég hef fyrirhitt, hún var beinlínis barmafull af kærleik. Um- hyggja hennar fyrir náunganum var mikil og hún mátti ekkert aumt sjá án þess að hlúa að því. Þegar ég hugsa til hennar kemur í huga minn upphafs- erindi eins af sálmum Helga Hálfdán- arsonar: Hver fögur dyggð í fari manns er fyrst af rótum kærleikans af kærleik sprottin auðmýkt er við aðra vægð og góðvild hver og friðsemd hrein og hógvært geð og hjartaprýði stilling með. Hún var sérlega umtalsgóð, talaði aldrei illa um nokkurn mann og sá alltaf það jákvæða við allt og alla. Tengdapabbi sagði stundum í glöðum tón: „Hún Ingunn er með hjarta sem er mörgum númerum of stórt.“ Hún hafði næmt auga fyrir öllu því sem fallegt er og gat með lítilsháttar breytingum og tilfærslum breytt venjulegu herbergi í glæstan sal. Það kom fyrir þegar hún var í heimsókn hjá okkur að hún sagði: „Ekki að það komi mér við en mætti þessi mynd ekki vera örlítið neðar?“ Þá varð tengdasonurinn að sækja hamar og nagla og auðvitað var breytingin til batnaðar. Þær sögur sem ég hef heyrt af mannlífinu á Þingeyri hér á árum áð- ur gefa til kynna að staðurinn hafi ekki verið lítið landsbyggðarþorp heldur miklu frekar vasaútgáfa af heimsborg þar sem íbúarnir lögðu áherslu á hvers konar menningu svo sem leiklist og söng, glæsilegar veisl- ur og samkomur þegar við átti, fylgd- ust með tískunni, hittust og ræddu heimsmálin og báru höfuðið hátt. Í þessu umhverfi lifði og hrærðist tengdamóðir mín. Hún var gestrisin fram úr hófi og ekki gat komið gestur án þess að þiggja einhverjar veiting- ar, slíkt var óhugsandi. Hún var ein- staklega góður kokkur og gat töfrað fram hvern veisluréttinn á fætur öðr- um ef því var að skipta. Óbilandi trú á algóðan Guð var í fyrirrúmi hjá Ingunni og hjá henni lærðu barnabörnin bænaversin sín því aldrei var gengið til svefns hjá ömmu fyrr en að afloknum bæna- lestri. Eins og há fjöllin og fallegur fjörð- urinn mótar fólkið sem býr á Þing- eyri þannig móta sterkar persónur mannlífið sem þær hrærast í. Ingunn tók virkan þátt í mannlífinu á Þing- eyri, hún og Magnús spiluðu bridge sér til skemmtunar í Gosa, einu elsta bridgefélagi landsins og hún æfði íþróttir með ungmennafélaginu Höfr- ungi. Hún gekk ung til liðs við Kven- félagið Von og var gerð að heiðurs- félaga eftir farsæl störf. Hún söng í kirkjukórnum svo áratugum skipti og tók þátt í uppfærslu á fjölmörgum leikritum. Þó Dýrafjörður sé fagur og mann- lífið gott slitnuðu þó aldrei tengslin við bernskuslóðirnar. Á heimilinu var ætíð talað mikið um Dalvík og Svarf- aðardal, þangað barst reglulega fréttablaðið Norðurslóð og kunnings- skap var haldið við vini á Dalvík. Já, römm er sú taug. Nú þegar ég lýk þessum minning- arorðum um tengdamóður mína sé ég hana í huga mér í faðmi systkina sinna, foreldra og ástkærs eigin- manns, Ingunn og Magnús ganga að bílnum, setjast inn og úr bílnum hljómar fögrum röddum „Áfram veg- inn í vagninum ek ég“ þegar þau halda saman á vit nýrra ævintýra. Ég kveð Ingunni tengdamóður mína með virðingu, þökk og söknuð í hjarta, góð kona hefur lokið göngu sinni hér á jörðu. Kristján Haraldsson. Elskuleg amma mín, Ingunn Ang- antýsdóttir, er látin á 97. aldursári. Þegar ég lít til baka er margs að minnast. Amma var alltaf svo góð og glæsileg kona. Ég minnist þess sem ungur drengur að við yngri bræðurn- ir fórum oft í bíltúr með ömmu og afa. Afi átti amerískan bíl af Rambler gerð, fagurbláan. Í þessum bíl var heill bekkur fram í og áttum við það til bræðurnir að hanga á bekknum. Ef það færðist of mikill asi í okkur við þessa iðju okkar þá fengum við alltaf sömu skilaboð frá afa: „Strákar, pass- ið hárið á henni ömmu ykkar.“ Þegar ég fer fyrst að muna eftir mér þá áttu amma og afi heima í Hallhúsinu sem kallað var. Í því húsi var oft gest- kvæmt og ekki spillti fyrir að þar fékk maður allt sem mann langaði í og í búrinu var alltaf fullur kassi af Spurcola sem við fengum að ganga í all oft og í þá daga var slíkt alger munaður fyrir unga menn. Amma var glæsileg kona og var alltaf vel til höfð, en amma var einnig gjafmild kona og efast ég um að hún hefði getað orðið rík af veraldlegum auði því hún lifði eftir því lífsmottói að sælla væri að gefa en að þiggja. Oft vorum við strákarnir sendir með mat í hin og þessi hús, þar sem bjuggu einstæð- ingar, því amma taldi að þeir hefðu ekki of mikið. Þegar gesti bar að garði var oftar en ekki slegið upp veislu og enginn fór svangur frá ömmu. Súpurnar hennar voru alveg sérstakar og hef ég á minni ævi ekki fengið betri súpur. Amma notaði allt- af sérrý og rjóma í súpurnar sínar því þær urðu að vera bragðmiklar og því var aldrei sérrýlaust hjá ömmu, aldr- ei var að vita hvenær gesti bæri að garði. Þrátt fyrir þetta var amma mikil hófsemdar manneskja á vín en fékk sér einstaka sinnum sérrýglas. Það kom fyrir að amma púaði stóra vindla á jólunum og er ég spurði ömmu hvers vegna hún væri að þessu þá svaraði hún mér því til að hún væri að fá góða lykt í húsið. Amma var mikill áhugamaður um íþróttir, spilaði bridge í mörg ár og langt fram á efri ár. Handboltinn var samt hennar uppáhaldsíþrótt og gat amma æst sig töluvert yfir honum ef mikið gekk á. Þegar svo var gat hún misst út úr sér eitt og eitt styggð- aryrði og stundum hélt maður að hún myndi yfirgefa okkur því blóðþrýst- ingurinn var kominn á allhátt stig. Amma sá strax eftir því að hafa misst sig yfir leiknum og sagði við okkur að hún myndi biðja þann sem öllu ræður að fyrirgefa sér þessa yfirsjón sína. Amma var trúuð kona og fór reglu- lega með bænirnar og ekki fór hún í neina flík án þess að signa sig áður. Alltaf er hún fór út úr húsi sínu þá gerði hún krossmark á hurðina. Amma söng í kirkjukórnum á Þing- eyri í áratugi og þegar hún hætti þá var hún heiðruð af kórfélögum. Sem barn þá minnist ég þess að það brást aldrei um jólin að stærsti jólapakkinn kom frá ömmu og afa. Amma og afi keyptu sér annað hús sem var beint á móti húsi foreldra minna og ekki versnaði ástandið við það því nú gat maður valið hvar mað- ur borðaði og kannaði matseðil á báð- um heimilum og valdi þann sem manni líkaði betur í hvert skipti. Nú síðustu árin dvaldi amma á sjúkrahúsinu á Ísafirði og heimsótti ég hana þangað er ég hafði tækifæri til og núna síðast í desember. Minn- ingin um þá heimsókn er skýr í mín- um huga. Er ég kom inn sat hún í hjólastól með bleikt teppi um fæt- urna, í fallegri hvítri peysu og með hárið lagt alveg eins og drottning. Ég brosti innra með mér og hugsaði: Það er alveg sama hversu amma er göm- ul, alltaf er hárið á henni jafn fínt og fallegt. Amma var ákaflega hlý og elskuleg kona og lét okkur barnabörnin finna það, hún sagði ætíð við mig að það ætti enginn í heiminum betri barna- börn en hún en það gæti verið að ein- hver ætti jafn góð. Elsku amma mín, enginn í heim- inum átti betri ömmu en ég, vel getur verið að einhver eigi eða hafi átt jafn góða ömmu. Guð blessi þig, elsku amma mín. Kristinn Jónasson. Á krossgötum í lífinu lítum við gjarnan um farinn veg og yljum okk- ur við eld minninganna. Eldarnir voru margir sem skópu minningar mínar um samskiptin við ömmu og afa í Hallhúsi á Þingeyri, eða Hall- aranum, eins og hús þeirra Ingunnar ömmu og Magnúsar Amlín afa míns, var jafnan nefnt. Allt frá því að ég man fyrst eftir mér eru sterkustu minningarnar tengdar lífi stórfjölskyldunnar sem þau amma og afi áttu á Þingeyri. Vegna staðsetningar Hallarans, á gatnamótum þriggja gatna í miðju þorpinu, var alltaf mikill erill hjá ömmu og afa, daginn út og inn. Sam- gangur var mikill milli heimilis for- eldra minna og ömmu og afa. Hús þeirra var í raun miðpunktur og félagsmálastofnun þorpsins. Þangað komu þeir sem minna máttu sín og þáðu góðgerðir. Oftast var það um hádegið og var þá oft margt um manninn í eldhúsinu í Hallaranum. Frægir voru „sexarar“ afa, en um klukkan sex, virka daga, mættu vinir hans í Hallarann, fóru inn bakdyra- megin og fengu sér í glas, áður en haldið var heim í kvöldmatinn. Mitt í öllum asanum stóð amma og tryggði að allir fengju viðurgjörning við hæfi. Á sumrin var mikill gestagangur, þar sem margir er komu til Þingeyr- ar komu við hjá ömmu og afa. Vegna vinnu afa sem sparisjóðsstjóra og út- gerðarmanns, áttu margir erindi við hann. Ekki má gleyma þeim mörgu stjórnmálamönnum sem lögð leið sína til þeirra þegar kosningar voru fram undan. Þá var oft hávært í Hall- aranum, enda lá afi ekki á skoðunum sínum á mönnum og málefnum. Ingunn amma var einstaklega heil- steypt og vel gerð. Hjartagæska hennar og umburðarlyndi áttu sér engin takmörk. Enginn var svo illa innrættur, eða kom svo illa fram, að amma sæi ekki eitthvað jákvætt í fari hans. Aldrei heyrði ég ömmu tala nið- ur til nokkurs manns eða hallmæla nokkrum, sama hver átti í hlut. Amma fyrirgaf öllum og sá alltaf jákvæðu hliðarnar á hverjum manni. Trú hennar á guð og góðar vættir var einlæg og leiðarljós hennar í lífinu. Hún var einstakt mótvægi við ákaf- ann og kraftinn í afa, sem hljóp um göturnar á skyrtunni einni, ef svo bar við. Mátti þá einu gilda hvort sumar var eða vetur. Þau afi voru mjög samheldin, fé- lagssinnuð og vinmörg. Þau voru bæði í kirkjukórnum. Amma var gjaldkeri í kvenfélaginu Von um ára- tuga skeið. Einstök var frændrækni ömmu. Hver sá, sem á einhvern hátt tengdist okkur fjölskylduböndum, var boðinn hjartanlega velkominn í Hallarann. Fylgdist hún mjög vel með og rækt- aði vinaböndin. Fjarskyldir ættingjar í Kanada voru sem nákomnir. Alltaf var leitað frétta og þeim boðið vestur á Þingeyri þegar þeir komu til Ís- lands. Þá var frændrækni hennar við ættingja úr Svarfaðardal einstök. Amma var einstaklega glæsileg kona og hvar sem hún fór var eftir henni tekið, í glæsileika og einstakri hógværð hennar. Á barnaskólaárunum var oftast ekki farið lengra en í Hallarann þeg- ar skóla lauk á daginn. Þar var alltaf svo mikið um að vera og mikið að læra hjá ungum dreng sem drakk í sig kraft og margbreytileika þessa einstaka heimilis. Fyrstu árin naut ég þess að eiga Elínu langömmu mína og Angantý afa að, í Hallhúsi. Þau voru einstaklega þolinmóð við ungan dreng og margar sögurnar voru lesn- ar fyrir þyrst eyru í herbergi þeirra á loftinu. Þá var legið í rúminu á milli þeirra og hlustað af kostgæfni. Afi var einn þeirra manna sem fyrstir áttu bíla á Vestfjörðum. Allir voru þeir amerískar glæsikerrur. Sá fyrsti sem ég man eftir var Ford Mercury, árgerð 1947, einstakur glæsivagn. Þau afi og amma ferðuðust mikið og var ég iðulega með. Minnisstæð- astar eru laxveiðiferðirnar í Laxá á Ásum, en þangað fóru þau um árabil. Var dvalið við veiðar í um viku í senn með þeim læknum Hjalta Þórarins- syni og Kolbeini Kristóferssyni. Þar fékk ég mína fyrstu laxa, tíu ára púki og veiðidellan heltók mig. Á seinni ár- um fóru þau oft í Flókalund og dvöldu þar um helgar, sumarlangt. Amma mín hafði mikil áhrif á að móta lífsviðhorf mitt, þ.e. að vera hreinskiptinn, heiðarlegur og dreng- lyndur, en standa þó fast á mínu og láta ekki misbjóða mér. Það var lífsviðhorf sem mér var tamið, en oft var erfitt fyrir ofvirkan púka, fullan af krafti, að hafa hemil á sér. Amma mótaði ódælan púkann og innrætti mér allt það besta. Hún gaf mér mitt veganesti fyrir lífið. Á því nærist ég enn. Oft hugsa ég til ömmu og afa þegar góðra ráða er þörf og þá koma lífsviðhorf þeirra fram í hugann. Á seinni árum, eftir að amma varð ein, var hún enn jafn gestrisin. Eng- inn mátti koma vestur án þess að þiggja góðgæti hjá ömmu. Hún hélt þessum hætti langt fram yfir áttræð- isaldurinn og var ávallt á tánum, bjóðandi heim öllu skyldfólki sem kom vestur. Amma hélt reisn sinni og glæsileika allt til dauðadags, í hárri elli. Engin orð á ég nógu sterk til þess að þakka þeim ömmu og afa allt það sem þau gáfu mér. Þakkirnar hljóta þau hjá þeim sem öllu ræður. Magnús Jónasson. Í minningunni er fjölskyldan að renna í hlað á Þingeyri. Úti á tröpp- um stendur glæsileg kona með silf- urhvítt hár og hlýjan faðminn út- breiddan. Þetta er Ingunn amma. Innan úr eldhúsinu berst ilmur af heitum pönnukökum sem Nanna frænka hefur bakað. Svona hófust heimsóknirnar á Þingeyri. Á Þingeyri var aldrei neinn svang- ur því þar var sýslað við mat frá morgni til kvölds. Amma gaf sér þó alltaf góðan tíma til að njóta samvist- anna við okkur, barnabörnin sín. Hún tók gjarnan í spil með okkur, las fyrir okkur og sagði okkur sögur. Sögurn- ar voru oftar en ekki bernskuminn- ingar úr Svarfaðardalnum en æsku- slóðirnar voru henni alla tíð mjög kærar. Stór hluti af Þingeyrardvöl- inni fyrir okkur krakkana voru sendi- ferðirnar. Amma lét okkur hafa budduna sína ásamt lista yfir það sem átti að kaupa. Svo vorum við send nið- ur í Kaupfélag og til hennar Mundu eftir eggjum. Að sjálfsögðu fengum við að eiga afganginn. Á kvöldin kúrðum við í stóra, hlýja hjónarúm- inu og aldrei sofnuðum við eins vært og þegar við höfðum lesið bænirnar með Ingunni ömmu. Hjá ömmu var mikið um gesta- komur og hún naut sín vel í hlutverki gestgjafans. Hún lagði metnað í að leggja fallega á borð og bera fram allt það besta þegar gesti bar að garði. Það var heldur ekki amalegt að njóta félagsskapar hennar yfir borðhaldinu því amma fylgdist vel með þjóðmál- unum og hafði ákveðnar skoðanir á flestum hlutum. Auk þess var hún vel að sér í ættfræði og sagði skemmti- lega frá fólki og atburðum fyrri tíma. Í hugum okkar lék ljómi um Ing- unni ömmu. Það var mikil reisn yfir henni, okkur fannst hún eins og drottning. Hún var jafnan glæsileg til fara, vel til höfð og geislandi af þokka. INGUNN ELÍN ANGANTÝSDÓTTIR 58 LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.