Morgunblaðið - 13.03.2006, Blaðsíða 24

24 MÁNUDAGUR 13. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
UMRÆÐAN
Marteinn Karlsson: „Vegna
óbilgjarnrar gjaldtöku bæjar-
stjórnar Snæfellsbæjar af okkur
smábátaeigendum, þar sem ekk-
ert tillit er tekið til þess hvort við
megum veiða 10 eða 500 tonn,
ákvað ég að selja bátinn og flytja
í burtu.“
Sigríður Halldórsdóttir skrifar
um bækur Lizu Marklund sem
lýsa heimilisofbeldi.
Aðsendar greinar á mbl.is
www.mbl.is/greinar
BRÉF TIL BLAÐSINS
Morgunblaðið Kringlunni 1 103 Reykjavík  Bréf til blaðsins | mbl.is
ÞAÐ ER nú alltaf gaman að eiga af-
mæli, þó það sé ekki alltaf að sama
skapi gaman að eldast. Þó að hver
nýr dagur sé náðargjöf, sem ekki all-
ir fá að njóta, er það ekki þar með
sagt að hann færi manni endilega
náð og miskunn. Stundum miklu
frekar miskunnarleysi, sem er í al-
gerri mótsögn við þá gleði sem felst í
því að fá bara að vera til. Hvernig
stendur á þessu?
Í raunveruleika íslensks athafna-
lífs er fólki nefnilega oft hafnað á
þeirri forsendu einni að kennitala
þess hafi á einhverjum óútskýr-
anlegum punkti orðið óboðleg! Hver
ákveður það? Það veit enginn, en það
lítur út fyrir að það sé heljar sam-
særi í gangi varðandi rangar kenni-
tölur. Lítum nánar á þetta. Und-
irrituð er oddviti x-kynslóðarinnar,
sem þýðir að hún er komin yfir fer-
tugt. Með meistaragráðu upp á vas-
ann, reynslu og víðsýni og ég veit
ekki hvað. Og fantagóður starfs-
maður! Haldið þið að það gagnist
eitthvað? Nei, ekki aldeilis.
Ráðningarstofa ein auglýsir eftir
nýútskrifuðu fólki á skrá, að nú vanti
fyrirtæki landsins sem aldrei fyrr al-
veg ofboðslega starfskrafta með alls
konar háskólamenntun. Undirrituð
lagði inn nafn sitt. Ekki fengið svar
enn þá! Kannski ekki nógu „hipp og
kúl“. Hver sagði að nýútskrifaðir
væru bara 25 ára? Fylgjast menn
ekki með? Á Íslandi er í óðaönn verið
að bæta við sig nýjum gráðum, end-
urmennta sig, bæta við reynslu og
þekkingu, sem svo sannarlega ætti
og á að koma landi og þjóð til góða.
Þó að við ráðningu sé alltaf sagt að
sá hæfasti af umsækjendum sé ráð-
inn vitum við að um leið og útilok-
aður er ákveðinn aldurshópur stenst
það ekki. Það er aumkunarvert fyrir
hvern mann að vera hafnað vegna
aldurs, það er aumkunarvert fyrir ís-
lenskt athafnalíf að taka þátt í slíku
og það er aumkunarvert fyrir ís-
lenska atvinnurekendur að láta sér
nægja bara helminginn.
Athafnlíf hverrar þjóðar í nútím-
anum krefst þess að ekki sé um of
einsleitur hópur á hverjum vinnu-
stað, blöndun á aldri er mikilvægt at-
riði í því samhengi. Samkeppn-
isfærni þjóða byggist á víðsýni og
þekkingu og við nýsköpun hvers
konar þarf breiðan grundvöll skoð-
ana, færni og reynslu. Allra!
KRISTÍN HALLDÓRSDÓTTIR,
Maríubaugur 15, 113 Reykjavík.
Rangar kennitölur í athafnalífinu
Frá Kristínu Halldórsdóttur:
Á ÁRUNUM í kringum 1976 vann
ég á sumrin með skóla, í fiski hjá
Íshúsfélagi Ísfirðinga hf. Þá var
landburður af fiski og næga vinnu
að hafa, unnið var frá 6 á morgn-
ana og fram á kvöld. Á þessum
tíma lönduðu tveir togarar hjá fyr-
irtækinu, Júlíus Geirmundsson og
Guðbjörg. Mér er sérstaklega
minnisstætt að á tímabili, þegar
mest fiskaðist í flottrollið, lönduðu
báðir togararnir tvisvar sinnum
fullfermi á viku. Á morgnana, þeg-
ar við komum til vinnu, þurftum
við að klifra yfir kassastæðurnar til
þess að geta farið að sturta aflan-
um á bandið sem flutti hann í lyftu,
sem síðan flutti fiskinn til vinnslu.
Allt var reynt til að gera verðmæti
úr þessum fiski, það sem hægt var
að flaka í frystingu var flakað,
hengt var upp í skreið eins og
pláss var fyrir á hjöllunum, en eins
og þeir vita sem muna flottrollstím-
ann á togurunum, var hráefnið ekki
gott. Fiskurinn var veiddur upp í
sjó á meðan hann var í æti og því
var hann mjög feitur og laus í sér.
Sjórinn var heitur um hásumar og
þetta mikla magn af fiski varð þess
valdandi að skipin höfðu ekki nóg-
an ís til þess að ísa hráefnið nægj-
anlega. Svo ekki þurfti að koma á
óvart, þegar skip koma með 800
tonn að landi á einni viku og landa
í vinnslu sem annaði e.t.v. einungis
200 tonnum á viku, að margt færi
öðruvísi en ætlað var. Ekki varð
hjá því komist að aka stórum hluta
aflans í fiskimjölsvinnsluna í Hnífs-
dal og breyta honum þar í úrvals
beinamjöl.
Nú á seinni árum þegar rætt
hefur verið um kvóta, aflabrest og
þörf á atvinnu, hef ég oft leitt hug-
ann að þeirri rányrkju sem fram-
kvæmd var á Vestfjarðamiðum á
þessum árum Og hvaða orð höfum
við í dag um menn sem umgangast
auðlindir með þvílíku virðing-
arleysi? Þeirra eina markmið var
að veiða sem flest tonn, ekkert var
hugsað um framtíðina. Menn héldu
að þessir tímar myndu vara að ei-
lífu.
Sagt er að tíminn fari í hring.
Getum við því fundið einhverja
samsvörun í nútímanum? Getur
verið að eftir 30 ár muni sá, sem í
dag er undir 20 ára aldri og vinnur
á sumrin við byggingu virkjunar til
álframleiðslu, líta til baka og
hugsa: ,,Hvernig datt okkur í hug
að eyða þessari auðlind í álver?“
Hvað gera menn þegar sæstrengur
hefur verið lagður frá Íslandi til
Færeyja og Skotlands og fólk á
meginlandi Evrópu bíður í röðum
eftir að kaupa rafmagn, framleitt
með vatnsaflsvirkjunum á umhverf-
isvænan hátt? Verður jafnvel tilbú-
ið til að borga margfalt verð fyrir
það í stað þess að kaupa orku af
kola- eða kjarnorkuverunum. Munu
þeir tímar renna upp að ástandið í
raforkumálum á Íslandi verði eins
og í fiskbúðinni núna þar sem ýsan
er dýrari en kjúklingar? Að dýrara
verði að kaupa rafmagn til húshit-
unar en að kynda með innfluttri ol-
íu?
HENRY BÆRINGSSON,
Fjarðarstræti 39, 400 Ísafjörður.
Fiskur og ál
Frá Henry Bæringssyni,
rafvirkja:
MINNINGAR
✝ Arndís GuðlaugsJóhannsdóttir
fæddist á Akureyri
4. apríl 1941. Hún
lést á Landspítala í
Fossvogi laugardag-
inn 4. mars síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Margrét
Guðlaugsdóttir, f. 9.
nóvember 1922, d.
29. mars 1968, og Jó-
hann Andrésson, f.
23. desember 1911,
d. 12. júlí 1996. Arn-
dís fluttist til Reykja-
víkur 12 ára gömul með móður
sinni og fósturföður Aðils Kemp
húsasmíðameistara, f. 29. janúar
1920, d. 23. apríl
1969.
Arndís giftist eft-
irlifandi eiginmanni
sínum Gunnari Þór
Adólfssyni, renni-
smið 17. júní 1959.
Eignuðust þau einn
son, Grétar Kristin,
hinn 12. febrúar
1959.
Arndís starfaði í
25 ár hjá J.S. Helga-
syni og lauk þar
störfum 2001 vegna
veikinda.
Útför Arndísar verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Fyrir ungan dreng norðan úr
landi voru ferðalög til Reykjavíkur
upp úr 1960 mikil ævintýr. Í Reykja-
vík var fasti punktur tilverunnar hjá
Möggu og Aðils í Grænuhlíð 18.
Magga frænka var konan sem hlut-
irnir gerðust í kringum. Nokkurs
konar möndull ættarinnar. Í Grænu-
hlíðinni var boðið upp á kartöflustrá
og kjarnadrykkinn Póla. Hjá KEA
höfðu þeir á hvorugt heyrt minnst.
Húsbóndinn Aðils reykjandi Fauna-
vindla og bjóðandi fullorðnum upp á
gin á góðum stundum. Í Grænuhlíð
18 var til alvörubjór. Í stofunni var
síðan hægt að horfa á Kanasjón-
varpið. Þetta voru þeirra tíma út-
lönd.
Það tilheyrði síðan að heimsækja
Addý frænku, einkadóttur Möggu, á
Túngötuna þar sem hún og Gunnar
áttu sitt heimili ásamt syninum
Grétari. Minningar þaðan styrktu þá
tilfinningu að maður hefði ferðast
um langan veg, ungu hjónin hávaxin,
myndarleg með suðrænt litaraft.
Gunnar með uppbrettar skyrtuerm-
ar talandi um bíla af mikilli þekk-
ingu og enga venjulega bíla heldur
voru þeir átta strokka og sjálfskipt-
ir. Þetta var upplifelsi.
Í þessu umhverfi man ég Addý
fyrst, síðar áttum við eftir að um-
gangast hvort annað sem meiri jafn-
ingjar, þó að lengstum væri það
Addý sem ól önn fyrir frænda sínum.
Árin líða, ógleymanlegar veiði-
ferðir í Dalina, heimsóknir sunnan-
fólks til Akureyrar þar sem glatt er
á hjalla, en árið 1968 kemur þungt
högg, Magga frænka deyr skyndi-
lega. Addý og Gunnar taka þá
ákvörðun að flytja í Grænuhlíðina og
halda heimili fyrir Aðils. Sú sambúð
stendur ekki lengi því Aðils átti
sjálfur ekki langt eftir ólifað. Þar
með voru Addý og Gunnar orðin
húsbændur í Grænuhlíðinni. Gagn-
vart okkur norðanfólki yfirtók Addý
það hlutverk að vera gestgjafi í
Reykjavík.
Smám saman skiptu suðurferðir
undirritaðs um innihald, og í stað
þessa að horfa á dýrðina var ung-
mennið komið suður til að taka þátt í
fjörinu. Það breytti engu fyrir Addý
frænku, að sjálfsögðu ætti ég að
gista hjá henni. Stundum var komið
á framfæri vinsamlegum ábending-
um um að umgangast bæri hið ljúfa
líf með varúð, ekki með neinum um-
vöndunartón heldur frekar til að
maður vissi að einhver sunnan heiða
vekti yfir velferð manns.
Enn líður tíminn og þar kemur að
flust er til Reykjavíkur til að hefja
þar nám. Þá má segja að kynni okk-
ar Addýjar hafi orðið hvað nánust.
Námsmaðurinn fann það fljótt að því
að leigja herbergi úti í bæ fylgdi rót-
leysi, þrátt fyrir frelsið. Þá var gott
að eiga skjól í Grænuhlíðinni. Marg-
an daginn var bankað upp á með
plastpoka fullan af óhreinum fatnaði,
oftast nær þegar var farið að stytt-
ast í hefðbundinn kvöldmatartíma.
Spurningu um hvort það væri nokk-
uð mögulegt að fá að setja í þvotta-
vél var svarað jákvætt og síðan var
spurt hvort ég vildi ekki bara borða
með þeim kvöldmat, hún gæti sett í
vélina á eftir. Þegar kvatt var var
síðan ákveðið að upplagt væri að ég
kæmi daginn eftir og næði í þvott-
inn, t.d um kvöldmatarleytið. Þannig
má segja að Addý og Gunnar hafi að
nokkru fóstrað mig um þriggja ára
skeið. Á þessum árum urðum við
Addý vinir þó að líf okkar væri með
ólíkum hætti. Fyrir þessa vináttu og
umönnun hef ég ávallt verið þakk-
látur.
Síðan þegar ég stofnaði mína fjöl-
skyldu héldum við ávallt sambandi
þannig að synir mínir fengu líka að
kynnast Addý frænku. Á öllum
stórum stundum lífs míns og fjöl-
skyldu minnar var Addý frænka
sjálfsagður þátttakandi, hún til-
heyrði minni nærfjölskyldu.
Nú er komið að því að kveðja, allt-
of snemma að sjálfsögðu, en úr því
sem komið var í sátt.
Elsku Addý, ég mun sakna þess
að geta ekki rifjað upp með þér sög-
urnar okkar, t.d söguna af því þegar
ég tók að mér að greiða þér fyrir
fermingarveisluna og þú barst þig
eins og drottning þannig að eftir var
tekið í veislunni. Sú saga var í uppá-
haldi hjá okkur báðum.
Kæru Gunnar og Grétar, þið eruð
nú staddir í meiri ólgusjó en áður
hefur brotnað á ykkur. Við þær að-
stæður er eflaust erfitt að ímynda
sér að einhvern tímann lægi. Ég
vildi vera þess umkomin að geta leið-
beint ykkur eitthvað, en finn þar
vanmátt minn. Vitrir menn hafa
haldið því fram að dauðinn sé af-
stæður því minningar og orðspor
deyi ekki meðan fólk haldi þeim á
lofti. Þar hafið þið uppsprettu að
leita í, vonandi sefar það.
Friðrik Sigurðsson.
Elsku frænka okkar Arndís Jó-
hannsdóttir (Addý) er látin. Við
kveðjum hana með söknuði en þökk-
um um leið fyrir allar góðu samveru-
stundirnar í gegnum árin.
Drottinn varðveiti minningu um
góða konu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við viljum votta Gunnari og Grét-
ari okkar dýpstu samúð. Megi guð
vera með ykkur.
Anna Kristín Samúelsdóttir,
Sigríður Sunna Hann-
esdóttir og fjölskyldur.
Í dag kveðjum við elskulega
frænku okkar Arndísi eða Addý eins
og við systkinin vorum vön að kalla
hana, sem fallin er frá eftir hetjulega
baráttu við illvígan sjúkdóm. Við
systkinin eigum margar góðar minn-
ingar um Addý, allt frá því að við
vorum lítil börn að heimsækja hana í
ARNDÍS GUÐLAUGS
JÓHANNSDÓTTIR
ÞAÐ ER best að ég játi það strax:
ég er reiður, fokreiður út í bíl-
stjóra sem leggja bílum sínum á
gangstíga og valda vegfarendum
óþægindum og stefna þeim ósjald-
an í lífshættu.
Á leið minni í vinnuna geng ég
oft Grettisgötuna og þar lendi ég
næstum á hverjum morgni í sjálf-
heldu vegna þess að bíl hefur ver-
ið lagt kirfilega á gangstíginn,
þannig að aðeins um 50 cm eru á
milli bíls og húsveggjar en götu-
megin eru þá varla meira en 50
cm eftir. Stundum standa þarna
meira en einn bíll. Fótgangandi á
þá þann kost einan að fara yfir
götuna á hinn gangstíginn. Þegar
snjór hefur legið í nokkra daga og
hryggir hafa hlaðist upp er það oft
illfært og hættulegt. Stundum sést
að settur hefur verið sektarmiði á
bílinn en það virðist bera lítinn ár-
angur því þarna standa alltaf bílar
og ekki alltaf sá sami.
Nú mætti halda að þetta sé ein-
stakt tilfelli. En fyrir skömmu fór
ég fótgangandi eftir sýningu í
Borgarleikhúsinu heim til mín á
Snorrabrautina. Á þessari leið
gekk ég fram á fimm bíla sem var
lagt á gangstíginn svo að ekki
varð framhjá þeim komist nema
að fara út á götu. Síðan hef ég
gefið þessu atriði nokkurn gaum
og get sagt að talsverður fjöldi
bílstjóra lítur svo á að gangstíga
megi nota sem bílastæði. Nú er ég
nokkuð vel á mig kominn lík-
amlega og get tekið á mig krók.
En hvað er með fatlaða í hjólastól
eða foreldra með barnavagn?
Ég geri ráð fyrir að lögreglan
sé stöðugt á ferðinni til að tryggja
öryggi fólks og sjá um röð og
reglu á opinberum vettvangi.
Hvað mundi gerast ef mér dytti í
hug að leggja bílnum mínum á
miðri akbrautinni á Snorrabraut-
inni og bæri því við að ég hefði
ekki fundið annað bílastæði?
Kæmi þá ekki lögreglan fljótlega
og léti draga bílinn í burtu? Ef ég
endurtæki leikinn nokkrum sinn-
um missti ég trúlega öku-
skírteinið. En hvers vegna hafa
fótgangandi vegfarendur ekki
sama rétt á að komast leiðar sinn-
ar og ökumenn? Væri ekki skyn-
samlegt að beita sömu viðurlögum
við þá sem hindra vegfarendur
hvort sem þeir eru fótgangandi
eða akandi? Hvers vegna virðist
lögreglan ekkert skipta sér af
göngustígum en aðeins af akbraut-
um? Það væri gaman að fá svar
forráðamanna hennar við þessu.
REYNIR VILHJÁLMSSON,
Snorrabraut 32,
105 Reykjavík.
Leggið ekki bílum á gangstíga
Frá Reyni Vilhjálmssyni:
Fréttasíminn 904 1100