Morgunblaðið - 13.03.2006, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. MARS 2006 27
MINNINGAR
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
héldu allir sínu striki í lífinu en þó
með það að leiðarljósi að veita hon-
um umhyggju og hjúkrun.
Að leiðarlokum vil ég þakka sam-
fylgdina. Minningin um Héðin mun
lifa hjá þeim sem þekktu hann. Guð
blessi minningu hans.
Sigfús R. Sigfússon.
Í dag er frændi minn og góður
vinur til grafar borinn.
Á huga minn leita þau orð viturra
manna, að sár sorg sé merki um að
syrgjandinn hafi átt mikið. Þau eiga
svo sannarlega við nú.
Við Héðinn Emilsson vorum
systkinabörn, en aldursmunurinn á
milli okkar það mikill, að ég er litlu
eldri en elsta barn hans. Aðstæður
höguðu því svo, að ég kynntist hon-
um fyrst að marki, þegar ég var
unglingur, en hann orðinn fullorðinn
maður. Tók hann mér strax einkar
vel og kom ætíð fram við mig sem
jafningja.
Héðinn var alinn upp hjá foreldr-
um sínum á Eskifirði ásamt Eddu
systur sinni. Þar bjuggu þau í rúm-
góðu einbýlishúsi og faðir hans var í
góðu starfi sem bankastarfsmaður.
Þarna átti hann ljúfa æsku og hugur
hans var alla tíð mjög bundinn Eski-
firði. Á Reyðarfirði bjuggu föðurfor-
eldrar hans og föðursystkin og
marga söguna hefur hann sagt mér
af fjölskyldu okkar frá þessu tíma-
bili. Hann var unglingur þegar
ógæfan dundi yfir með þeim hætti
að faðir hans missti heilsuna. Í
framhaldi af því flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur.
Héðinn vann lengi við akstur, en
síðar nýttist honum samvinnuskóla-
próf hans við störf hjá trygginga-
félagi. Í áratugi var hann tjónamats-
maður og síðar deildarstjóri. Hann
vann m.a. við að meta tjón eftir
náttúruhamfarirnar á Kópaskeri og
í Vestmanneyjum. Maður með hans
yfirvegaða og lausnamiðaða hugar-
far, ásamt ríkum skilningi á stöðu
þess sem er tjónþoli, hefur þar verið
réttur maður á réttum stað.
Héðinn stofnaði heimili með
æskuvinkonu sinni Ingibjörgu Olgu
Hjaltadóttur. Hún lést fyrir rétt
rúmum 10 árum, eftir erfið veikindi.
Þau eignuðust 5 börn, sem öll eru
afar vel gerðar manneskjur. Héðinn
átti ýmis áhugamál og skipaði úti-
vist þar stóran sess. Hann hafði
gaman af skíðaiðkun, gönguferðum
og ferðalögum bæði innanlands og
erlendis, en mest held ég samt að
sjórinn hafi heillað hann. Hann
eignaðist nokkrum sinnum bát og
var síðast með bát á nýliðnu ári.
Trúr uppruna sínum, valdi hann
bátum sínum alltaf nafnið Skrúður.
Héðinn hafði mikið yndi af að
taka á móti fólki og gerði það af
miklum rausnarskap. Þau eru orðin
harla mörg fjölskylduboðin sem ég
og foreldrar mínir og síðar við hjón-
in höfum setið á heimili hans.
Héðinn var fjölhæfur maður.
Hann var sérlega handlaginn og sí-
starfandi. Hann hafði einnig opinn
hug og setti sig inn í hin ýmsu mál,
svo sem alls konar velferðarmál og
þjóðmál og myndaði sér skoðanir á
þeim. Hann var orðheppinn og naut
þess líka að kveða nokkuð fast að
orði, til að kalla fram viðbrögð, enda
var hann gamansamur.
Héðinn var sérstaklega greiðvik-
inn og sama er að segja um Ingi-
björgu heitina. Á ég og mínir þeim
hjónum mikið að þakka í þeim efn-
um. Hann var úrræðagóður, enda
var ætíð gagnlegt að leita ráða hjá
honum. Þetta olli því ekki síst, að
hann varð mín fyrirmynd. Ég spurði
mig oft í huganum, hvernig hann
myndi leysa þann vanda, sem steðj-
aði að þá stundina og við þessa íhug-
un fann ég marga lausnina.
Áfram verður hann fyrirmynd
vegna æðruleysis síns gagnvart
veikindum sínum og yfirvofandi
dauða. Þegar hann greindist með
banamein sitt sagði hann mér, að
hann hefði alltaf litið svo á, að dauð-
inn væri eðlilegur hluti af lífinu.
Þessari hugsun fylgdi hann eftir og
tók veikindum sínum með ótrúlega
mikilli rósemi. Sambýliskona hans,
systir og börn sinntu honum vel í
veikindum hans og er þeim, ásamt
heimahjúkruninni að þakka, að hon-
um auðnaðist að dvelja að mestu á
heimili sínu í veikindunum og þar
lést hann.
Við hjónin vottum börnum hans
og fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð. Einnig Eddu systur hans og
fjölskyldu hennar. Síðast en ekki
síst vottum við hans tryggu og góðu
sambýliskonu Sólveigu Hrönn Frið-
jónsdóttur samúð okkar.
Georgía M. Kristmundsdóttir.
Ekkert er eins mikilvægt og góð
fjölskylda. Ömmur og afar eru oft
það fólk sem veitir mest skjól,
traust, öryggi, gleði og kenna manni
þá hluti sem mestu mál skipta í líf-
inu. Afi minn, Héðinn Emilsson, var
þannig afi. Í dag gleðst ég yfir öllum
góðu minningunum en í hjartanu er
ég sorgmædd vegna þess að hann
hefur yfirgefið mig.
Afi var fæddur og alinn upp í
sjávarþorpi á Austfjörðum. Pabbi,
mamma og ég fórum oft austur og
skoðuðum rauða fallega húsið sem
hann ólst upp í og mamma sagði
mér sögurnar um ævintýri bernsk-
unnar hjá afa og ömmu. Sjórinn,
Skrúður, Hólmatindurinn, Eiðar,
kötturinn Depill, útivist, harmonikk-
an og skúringarnar hans afa, með
ömmu Margréti; hljómuðu eins og
ævintýri. En ég var svo heppin að
kynnast afa mínum vel, við eyddum
mörgum góðum stundum saman,
þess vegna urðu sögurnar um afa í
gamladaga örlítið krydd í tilveruna.
Sjálf á ég sannar minningar um afa,
okkar ævintýri og prakkarastrik,
sem í dag eru mér mikilvægari en
nokkru sinni fyrr. Afi var fjörugur,
kraftmikill og stjórnsamur. Hann
var ekkert fyrir hangs og rólegheit.
Hann þurfti alltaf að vera að gera
eitthvað. Þegar ég var lítil fórum við
í sumarfrí saman til Evrópu. Við
þræddum alla skemmtigarða; við afi
fórum á gormahestana, í kastala,
rennibrautir og hoppurólur og
klöppuðum hverjum einasta hundi
sem á vegi okkar varð. Pabbi og
amma sátu á bekk í skugga og
ræddu um ættfræði og mamma
hljóp á milli og tók myndir.
Margar minningar um afa tengj-
ast sjónum. Hann átti yfirleitt alltaf
bát og hétu þeir flestir Skrúður.
Sigling um Breiðafjörðinn og sjó-
ferðirnar út í Viðey eru mér
ógleymanlegar. Afi var alltaf tilbú-
inn að bjóða upp á siglingu; stelpu-
ferðirnar út í Viðey voru margar.
Ég bauð ýmist vinkonum mínum
eða frænkum á sjóinn. Síðan tóku
við vinir frá útlöndum og vinir mínir
og fjölskyldur þeirra voru alltaf vel-
komnir í Skrúð. Síðustu sjóferðinni
okkar gleymi ég aldrei. Við sigldum
um Faxaflóann í fallegu veðri með
góðu fólki. Afi lék á als oddi; hann
stökk um allt eins og unglingur og
mamma bauð upp á dýrindis máltíð.
Minningar mínar af afa og sjónum
eru mér hvað dýrmætastar og fá
hjartað mitt til að brosa allan hring-
inn. Afi kenndi mér að elska og
virða hafið. Þegar ég skrifa þessar
línur er ég stödd í Chile. Afi er mér
ofarlega í huga. Stjörnubjartur him-
inninn yfir Andesfjöllunum er
heillandi og ég veit að afi er með
mér.
Stjórnsemi var afa í blóð borin.
Afi efaðist ekki um að hann hafði
rétt fyrir sér og vildi manni alltaf
það besta. Honum fannst sjálfsagt
að maður stæði sig vel og hann var
ekki mikið fyrir að tjá tilfinningar
sínar. Hann var ekki alltaf sammála
því sem ég vildi gera, hann var al-
gjörlega á móti því að ég héldi
áfram skiptinemadvöl minni í
Bandaríkjunum eftir árásirnar 11.
september og sagði mömmu að hún
ætti að fara og sækja mig. En við afi
áttum það sameiginlegt að vera
bæði ákveðin og þver. Ég hélt dvöl-
inni áfram. Þegar ég fékk skólavist í
Boston sl. haust sagði hann mér að
hann væri búinn að sækja um fyrir
mig í Háskólanum á Akureyri.
Hann sagði mér að Eyjafjörðurinn
væri svo fallegur og alls ekki síðri
en Boston. Og síðan í ágúst hef ég
reglulega verið minnt á lausa pláss-
ið á Akureyri, því fylgdi samt alltaf
grín og glens. Afa leist nú ekki verr
en það á Boston að hann ætlaði allt-
af að koma og heimsækja mig þegar
tækifæri gæfist.
Afa minn hitti ég í síðasta sinn 20.
febrúar sl. Ég heyri orðin hans enn
hljóma. Hann sagði mér að ég væri
eins og blómi í eggi. Hann sagði mér
að hann væri tilbúinn að deyja og að
þegar kæmi að kveðjustund væri
ekkert sem skipti eins miklu máli og
að hafa safnað góðum minningum
og svo ættu allir að halda lífi sínu
áfram. Hann sagði mér líka að
plássið í Háskólanum á Akureyri
væri enn laust. Ég veit að núna þarf
ég ekki lengur á þessu plássi að
halda. Afi minn; sem unni sjónum,
heiðum himni og fallegum fjöllum,
vakir yfir mér. Ég er honum þakk-
lát fyrir allt sem hann veitti mér og
veit að við eigum eftir að hittast aft-
ur. Guð blessi minningu afa Héðins.
Ingibjörg María Þórarinsdóttir.
Einhverra hluta vegna verður til
tenging við Íslendingasögurnar í
hugskoti mínu þegar ég hugleiði
kveðjuorðin mín um hann Héðin
Emilsson. Sennilega vegna þess að
persónulýsing hans hefði sómt sér
vel í einhverri Íslendingasögunni
forðum daga, t.d. Njálu. Mannkostir
eins og fágæt atorkusemi, afar per-
sónuleg sýn á lífið og tilveruna, sér-
stakt tungutak, hagleiki og húmor,
rökfesta og skynsemi skjóta strax
upp kollinum þegar hann var annars
vegar, en vinátta og gagnkvæm
virðing okkar á milli til rúmlega
tuttugu ára eru mér þó efst í huga.
Kynni mín af Héðni og Ingibjörgu
konu hans, hófust um það leyti sem
við María Solveig, dóttir þeirra,
ákváðum að stofna Tjarnarskóla
fyrir rúmum tveimur áratugum. Það
kom mér ekki á óvart að afar vand-
aðar manneskjur stóðu að baki
henni vinkonu minni. Við þau fyrstu
kynni hljómaði strax stefið sem hef-
ur hljómað síendurtekið í samskipt-
um okkar og fyllt mig þakklæti fyrir
dýrmæt kynni. Góðar minningar
trítla fram, ein af annarri: Héðinn
með okkur Maríu að hjálpa okkur
að sjóða saman fyrstu skólasetning-
arræðuna (tók heillangan tíma).
Gert var uppkast, hver setning
rædd, hugleidd og mátuð inn í text-
ann á allra handanna máta. Það var
ekki verið að kasta til höndunum í
því fremur en öðru sem hann tók
sér fyrir hendur. Ingibjörg studdi
okkur einnig með ráðum og dáð.
Hvatning og stuðningur voru fyrir
hendi hvenær sem á þurfti að halda
og hún færði bæði mér og skólanum
gjarnan góðar gjafir. Hún féll frá
langt um aldur fram. Héðinn tók
okkur Maríu í ýmsar kennslustund-
ir um öryggismál skólans og er eini
einstaklingurinn sem hefur farið
niður lausan brunastiga út um
gluggann á gaflinum á 3. hæðinni í
gamla Búnaðarfélagshúsinu við
Tjörnina! (Auðvitað færði hann okk-
ur stigann líka). Vildi bara sýna
okkur að þetta virkaði ef á þyrfti að
halda! Við héldum niðri í okkur and-
anum á meðan. Hann mætti einnig
með allan fjölskylduflokkinn þegar
til stóð að mála stofurnar í Miðbæj-
arskólanum forðum. Þar fóru bæði
vanir, vaskir menn og vönduð vinna.
Svo var nú bíla-, rútu- og báta-
kaflinn hans alveg sérstakur kapít-
uli út af fyrir sig. Enginn sem ég
þekki hefur látið sama bílinn þjóna
sér jafn lengi og Héðinn. Sá hæfi-
leiki var einnig hluti af hans per-
sónueinkennum. Bílarnir hans, rút-
an og bátarnir, sem sumir fengu
nafnið Skrúður, báru vitni um ein-
staka snyrtimennsku, alúð og þraut-
seigju og báru honum skemmtilegt
vitni. Minningarnar mínar um allar
siglingarnar um sundin blá, öku-
ferðirnar, veislurnar, veitingahúsa-
ferðirnar, alls konar viðvik sem
hann vann fyrir okkur í skólanum,
spjall og ljúfar samverustundir af
ýmsu tagi eiga eftir að ylja mér
áfram.
Lokakaflinn, veikindakaflinn, var
í stíl við lífshlaup hans; hann vann
úr því viðfangsefni með yfirvegun
og hógværð en það var líka stutt í
spaugið. Við tvö tókum góða spjallr-
ispu saman þegar ég heimsótti hann
fyrir jólin og þegar ég fór rétti hann
mér poka sem m.a. innihélt rúg-
brauð sem hann hafði bakað sjálfur.
Það var bæði hlýleg og persónuleg
gjöf og samverustundin var ljúf. Ég
var líka svo heppin að hann bauð
mér í afmælið sitt aðeins nokkrum
dögum áður en hann kvaddi, þannig
að ég fékk að kveðja hann áður en
hann hélt uppí lokaferðina sína.
Hann var glaður þennan dag með
allt fólkið sitt í kringum sig og ég
veit að hann var tilbúinn til brott-
ferðar. Við sögðum nú ekki shippo-
hoj – en næstum því…
Þannig vildum við bæði hafa það.
Ég er þakklát fyrir góð og
skemmtileg kynni af Héðni Emils-
syni.
Margrét Theodórsdóttir.
Góður frændi minn, Héðinn Em-
ilsson, er fallinn frá eftir erfið veik-
indi. Fyrir tíu árum missti hann eig-
inkonu sína, Ingibjörgu Olgu
Hjaltadóttur, góða vinkonu mína.
Þau eignuðust fimm börn, sem öll
hafa komið sér vel áfram í lífinu og
eiga afkomendur.
Héðinn var laginn við hvað sem
hann tók sér fyrir hendur hvort það
voru byggingarframkvæmdir, bif-
reiðaviðgerðir og einnig sá hann til
þess að allt væri í röð og reglu inn-
andyra sem utan. Hann var ávallt
greiðvikinn og leysti úr hvers
manns vanda. Hann var mjög fé-
lagslyndur og kunni að gera gott úr
öllu og búa til skemmtilega stemn-
ingu.
Hann naut ferðalaga bæði á sjó
og landi innanlands sem utan. Héð-
inn átti nokkra báta í gegn um tíð-
ina, sem allir báru nafnið „Skrúður“
og voru ófáar ferðirnar sem hann
bauð til. Ferðir um sundin blá á fal-
legum sumarkvöldum eru minnis-
stæðar. Fór hann í lengri ferðir á
bátum sínum og var farsæll að stýra
knerri sínu. Héðinn fór í Stýri-
mannaskólann og tók próf með góð-
um árangri til þess að vera enn hæf-
ari sem skipstjóri.
Fjölskylda Héðins lagðist á eitt til
þess að gera lífið eins bærilegt og
hægt var í veikindum hans, sem
hann tók með miklu æðruleysi, en
það fór ekki fram hjá neinum að
þetta voru þung spor fyrir Héðin.
Einnig var Sólveig sambýliskona
hans mikill styrkur fyrir hann.
Ég vil þakka Héðni frænda fyrir
dýrmæta vináttu, sem var mér mik-
ils virði, hlýhug hans og hjálpsemi.
Börnum hans og fjölskyldum þeirra
votta ég samúð mína og bið Guð að
blessa þau.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Kristín Hjartar.
Við kynntumst Héðni Emilssyni
fyrir um þrjátíu árum, en hann var
pabbi vinkonu okkar, hennar Maríu
Solveigar. Þegar horft er til baka er
margs að minnast. Allt frá því að við
kynntumst Héðni og fjölskyldunni í
Kúrlandinu var okkur vel til vina og
við komum aldrei að tómum kof-
unum þar sem Héðinn var. Hann
hafði áhuga og skoðanir á mönnum
og málefnum og rökræður var eitt-
hvað það skemmtilegasta sem hægt
var að hugsa sér þegar við hittumst.
Alltaf voru spennandi umræðuefni
við hvert fótmál, landsmálin rædd í
þaula og á góðum stundum kom
hans sérstaki húmor vel í ljós. Til að
kynda undir umræðunni, fá fram
fjölbreytt og ólík sjónarmið hélt
Héðinn oft á lofti skoðunum sem
ekki voru allra. Þetta var væntan-
lega markviss leið hans til að halda
okkur við efnið og einnig sá hann
málefni líðandi stundar oft frá öðr-
um og ólíkum sjónarhornum en al-
mennt gerist.
Héðinn var útivistarmaður sem
lifði heilbrigðu lífi í alla staði. Hann
fann sér alltaf viðfangsefni sem full-
nægðu þörfum hans fyrir hreyfingu
og útiveru. Héðinn naut þess að fara
út á Flóann, veiða í soðið eða með
farþega um borð og njóta sjávar-
loftsins. Bátarnir hans Héðins hétu
Skrúður sem væntanlega tengist
uppruna og rótum hans á Austur-
landi. Frá því við kynntumst Héðni
fyrst og fram til þess síðasta hafði
hann mikla þörf fyrir að taka til
hendinni, hann var ósérhlífinn elju-
maður. Starfsvettvangur Héðins var
lengstum Samvinnutryggingar og
VÍS en sérsvið hans voru bruna-
tryggingar. Í gegnum tíðina nutu
vinnuveitendur Héðins dugnaðar
hans og samviskusemi. Þrátt fyrir
langan vinnudag og stóra fjölskyldu
fann hann sér tíma til að sinna
hugðarefnum sínum. En í því sam-
bandi má ekki gleyma Ingibjörgu
Hjaltadóttur eiginkonu Héðins sem
féll frá langt um aldur fram. Hún
átti ekki hvað minnstan þátt í að
skapa Héðni það svigrúm sem hann
þurfti til að koma öllu því mörgu í
verk sem dæmin sanna.
Að lokum viljum við þakka Héðni
fyrir góðar og gefandi samveru-
stundir.
Elsku Mæja og fjölskylda, bless-
uð sé minning Héðins Emilssonar.
Fanný og Hörður.
Hann vissi að hverju dró og þá er
gott að geta rifjað upp skyggni-
stundir ævinnar, rifjað upp þegar
himinninn vitjar sjávar, sjófuglarnir
kenndu lífið, unnið var úr óveðurs-
spurningum, næturröðullinn sló
gullbirtu á veröldina og hugurinn
grét af gleði yfir lífinu, voninni og
láninu. Héðinn Emilsson er á leið-
inni heim, heim inn í himininn.
Kynni okkar urðu ekki löng því að-
eins fyrir nokkrum árum hringdi
Héðinn til mín, hann hafði heyrt um
áhuga minn í varðveislu gamalla
eikarbáta. Hann átti einn slíkan sem
hann hafði bjargað frá bálinu og
breytt í lystisnekkju. Áhugi minn
var strax vakinn á manni sem hafði
áhuga, þrek og þor til að takast á
við slíkt verk. Við mæltum okkur
mót og hittumst. Það tekur aðeins
skamma stund að eignast vin og við
urðum vinir. Það var eins og við
hefðum alltaf þekkst og áhugamálin
mjög svipuð. Hann var frá Eskifirði
en ég ættaður þaðan. Við eyddum
saman stund í bátnum hans Skrúði,
strukum viðina og klöppuðum. Lof-
uðum handverkið og ræddum um
framtíðaráætlanir. Hann var svo
ferskur og fullur væntingar um
áframhaldandi hlutverk og starf.
Það var líf hans og yndi. Á slíkum
stundum skynjar maður þann ríki-
dóm að eiga vin. Samferð okkar var
ekki löng en farsæl. Fyrir það er ég
þakklátur og minningin er hlý.
Héðinn er á leið heim, Viðeyj-
arsund að baki. Sundið slétt og mið-
nætursól speglar bæði ský og fjöll.
Smáhvalir leika sér og gleðja sjófar-
endur, stillan er algjör en Héðinn
hefur tekið nýja stefnu. Vart mun
það á himni henda að honum takist
ekki að lenda. Ég votta Sólveigu og
öllum ættingjum Héðins mína
dýpstu samúð. Í dal saknaðar sést í
bjartan himin þar sem glitský
skarta fögrum minningum sem við
munum varðveita. Guð blessi ykkur
öll.
Þorsteinn Pétursson,
Akureyri.