Morgunblaðið - 21.04.2006, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. APRÍL 2006 33
MINNINGAR
✝ Jónína Guð-mundsdóttir
fæddist á Óttars-
stöðum I í Hafnar-
firði 7. nóvember
1920. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Vífilsstöðum hinn
13. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Ingvarsson
bóndi, f. 9.11. 1884,
d. 13.12. 1966, og
Áslaug Jónsdóttir
húsmóðir, f. 7.2.
1881, d. 21.11. 1966. Þau bjuggu
á Óttarsstöðum I í Hafnarfirði.
Systir Jónínu var Ragnheiður
Guðmundsdóttir, f. 7.2. 1916, d.
4.6. 2004.
Jónína átti einn son, Ásmund
Jónatansson, f. 7.3. 1953, d. 6.12.
1995. Hann var kvæntur Sínu
Þorleif Þórðardóttur, f. 10.1.
1953, börn þeirra
eru Þórður Ás-
mundsson, f. 9.3.
1976, og Jóna
María Ásmunds-
dóttir, f. 7.8. 1978.
Hún er í sambúð
með Óla Pétri
Pálmasyni. Jóna
María á soninn Ás-
mund Inga Kon-
ráðsson, f. 20.3.
2000.
Jónína ólst upp á
Óttarsstöðum og
gekk í barnaskóla í
Hafnarfirði. Hún fluttist síðar til
Reykjavíkur og lauk námi í hús-
mæðraskólanum. Hún vann ýmis
þónustu- og verslunarstörf,
lengst af í Kron.
Útför Jónínu verður gerð frá
Lágafellskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13. Jarðsett verð-
ur í Lágafellskirkjugarði.
Elsku amma, það var mjög erfitt
að sjá þig svona veika á Vífils-
stöðum. Þú sem varst svo heilsu-
hraust allt þitt líf. En nú hefur kall-
ið komið sem við höfum búist við
lengi, núna ertu komin til pabba og
vitum við að hann tekur vel á móti
þér. Sorgin og söknuðurinn er mik-
ill þrátt fyrir léttinn sem við finnum
í hjörtum okkar. Við þökkum þér
fyrir allar þær dýrmætu stundir
sem við áttum saman.
Þegar við komum til þín í pössun
var ekki nóg að við værum hjá þér
eina nótt heldur vildir þú hafa okk-
ur hjá þér alla helgina og dekra við
okkur með mat og skemmtun. Þeg-
ar við vorum hjá þér borðuðum við
aldrei nóg að þér fannst hvort sem
það voru kleinurnar sem þú steiktir
eða aðrar kræsingar sem þú barst á
borð fyrir okkur því okkur vildirðu
aðeins það besta. Bestu tímar okk-
ar saman voru þegar við dvöldum
hjá þér í sumarbústaðnum suður í
hrauni. Okkur er minnisstætt þegar
við smíðuðum kofa niðri í lautinni.
Þetta var alvöru verkefni sem við
tókum alvarlega, þessi kofi var
smíðaður úr afgangs efnivið frá því
að sumarbústaðurinn var byggður.
Í kofanum voru opnanlegir gluggar
og fánastöngin á þaki kofans setti
punktinn yfir i-ið á þessari bygg-
ingarframkvæmd sem þú hafðir
frumkvæði að. Í kofanum geymdum
við hestana okkar sem voru neta-
belgir og skoppuðum við á þessum
belgjum á fleygiferð niður brekk-
una sem lá niður í lautina þar sem
kofinn var staðsettur. Þá fannst þér
oft aðeins of mikil ferð á okkur og
hafðir áhyggjur af því að við mynd-
um slasa okkur í öllum hamagang-
inum.
Elsku amma, það er sárt að
kveðja þig en við vitum að núna
hefur þú öðlast frið á ný og hjá
okkur sitja eftir góðar minningar
um frábæra ömmu.
Þín barnabörn
Þórður og Jóna María.
JÓNÍNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Svava Magnús-dóttir fæddist á
Bæ í Kjós 9. sept-
ember 1931. Hún
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
12. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru þau
Kristín Jónsdóttir,
f. á Mosfelli í Mos-
fellshreppi í Kjós 6.
maí 1904, d. 25.
september 1992, og
Magnús Guðmunds-
son, f. í Miðdal í
Kjósarhreppi í Kjós 15. júlí 1909,
d. 29. júlí 1982. Bjuggu þau
lengst af á Írafelli í Kjós. Systk-
ini Svövu eru Lilja, f. 1930, Berg-
ur R., f. 1935, og Alda, f. 1943, d.
1995.
Svava giftist Birgi Hannessyni
frá Hækingsdal í Kjós, þau
skildu. Börn þeirra eru Magnús,
f. 11. mars 1957, ókvæntur;
Hannes, f. 11. mars
1957, ókvæntur;
Kristín, f. 8. októ-
ber 1958, maki Jens
Jensson, f. 31. mars
1958, eiga þau eina
dóttur, Birnu, f. 19.
ágúst 1990; Björg-
vin, f. 29. júlí 1969,
á hann einn son,
Birgi Snæ, f. 10.
maí 2005, barns-
móðir Jóhanna
Stefánsdóttir, f. 23.
júlí 1968.
Svava gekk í
barnaskóla í sinni sveit. Um tví-
tugt stundaði hún nám við Hús-
mæðraskólann á Varmalandi.
Eftir giftingu hófu Svava og
Birgir búskap á Hlíðarási í Kjós,
fluttu þau árið 1966 í Kópavog
og bjó Svava þar til æviloka.
Útför Svövu verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Þegar pabbi hringdi í mig á mið-
vikudaginn fyrir páska og sagði mér
að hún Svava hefði dáið um nóttina
fóru margar hugsanir í gegnum huga
minn og margar tilfinningar. Þegar
ég hafði talað við hann í smástund
fóru ýmsar minningar að streyma
fram. Hugur minn dvaldi hjá börnum
hennar, tengdabörnum og barna-
börnum. Langri og strangri baráttu
við illvinnanlegan óvin var lokið og
hann hafði sigur að lokum. En
krabbameinið þurfti heldur betur að
hafa fyrir því að leggja hana Svövu
að velli, það tók um 14 ár. Hún barð-
ist og vann margar orrustur en að
lokum hafði krabbinn sigur.
Hugurinn fór með mig langt aftur
og ég man eftir mörgu. Ég man eftir
brúnu lopapeysunum sem hún prjón-
aði á okkur systkinin en svo þurfti að
merkja þær og það var gert á staðn-
um svo við myndum ekki rífast enda-
laust. Og þegar ég sat á gólfinu og
grét af því mig langaði í Svövu kleinu
og þær voru sko góðar. Einu sinni
dró pabbi okkur á snjóþotu úr Hlíð-
unum til Svövu í sunnudagskaffi, það
var mikið ævintýri. Ein sterkasta
minningin um Svövu frænku var að
hún var alltaf að prjóna og ég nota
enn lopapeysu sem hún gaf mér áður
en ég fór til Noregs 1989.
Svövu var alltaf gaman að hitta,
hún var alltaf svo hress og hún var
ekkert að skafa utan af hlutunum né
talaði hún undir rós. Hún kallaði
skóflu skóflu, brosti alltaf þegar hún
var búin að segja eitthvað, hristi höf-
uðið og sagði: „Ég veit það svo sem
ekki,“ eða: „Ég skipti mér ekki af
því.“
Á árunum 1999–2004 vorum við
nágrannar og ég rölti oft til hennar
með barnavagninn og fékk mér kaffi-
sopa hjá henni, spjallaði við hana
tímunum saman og eru það dýrmæt-
ar stundir í hafsjó minninganna um
Svövu. Hún var ekki þessi ofurblíða
kona en hafði stórt og fallegt hjarta
og var einlæg í sínu. Þegar ég hitti
hana síðast var hún að tala um að
heimsækja mig á Akranes þegar
nýja barnið fæddist, það væru bara
tveir mánuðir þangað til, en svona er
lífið, enginn veit sína ævi fyrr en öll
er.
Elsku Maggi, Hannes, Stína og
Björgvin, þið hafið misst mikið, ég
bið algóðan Guð að mæta ykkur á
þessum tíma sorgar og missis og vit-
ið að til hans getið þið leitað á þessum
erfiðu tímum um huggun og styrk.
Hugrökk kona er borin til grafar í
dag og ég kveð hana með þökk og
virðingu.
Erla Björk Bergsdóttir
og fjölskylda.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Svava. Við þökkum allar
góðu kaffistundirnar.
Þínar vinkonur
Jóna og Guðný.
SVAVA
MAGNÚSDÓTTIR
brauðsgerðar og jólaboða á árum
áður, ferðalaga og samverustunda af
margvíslegu tilefni. Við minnumst
líka þess ánægjulega tíma undanfarin
ár sem við höfum eytt með þér við að
endurnýja gamla bæinn á Ingjalds-
stöðum. Endurbæturnar á gamla
bænum voru þér hjartans mál og
gaman að fá að vinna við hlið þér í því
verki.
Þú varst góður gestgjafi sem hafð-
ir gaman af að veita vel og frændi sem
kom ávallt færandi hendi. Þú varst
maður sem gekkst einbeittur að
hverju verki og vinur sem gaman var
að slá á létta strengi með að loknu
erfiðu dagsverki. Við kveðjum þig
með sorg í hjarta og þakklæti fyrir
liðnar samverustundir.
Elsku Marta, Siggi, Kristín,
mamma og fjölskyldur. Við vottum
ykkur innilega samúð okkar. Minn-
ingin um góðan dreng mun lifa með
okkur.
Elín og Kristrún.
Það voru hörmuleg tíðindi sem
okkur bárust fyrir páska að Gísli Sig-
urðsson bílstjóri hefði orðið bráð-
kvaddur á leið í vinnuna.
Ég man eins og það hefði gerst í
gær þegar Gísli kom til mín í Íslensk-
ameríska í atvinnuleit fyrir tæpum
tuttugu árum. Umsókn hans hafði
vakið athygli mína vegna þess hve
hún var stutt en í henni kom hann
strax að kjarna málsins: Hann kvaðst
hafa mikinn áhuga á bílstjóra-
starfinu, sem var í boði. Þegar ég fór
að ræða við hann fann ég strax að hér
var mannkostamaður á ferð og það
sem hann sagði í umsókninni um
áhugann reyndist ekkert skrum. Gísli
vann sín störf afbragðs vel alla tíð og
hann vantaði ekki einn einasta dag í
vinnuna í öll þessi ár. Þetta var því
sannkölluð happaráðning fyrir fyrir-
tækið og þá sem unnu með Gísla.
Mig langar að segja sögu af Gísla
sem lýsir honum vel. Fljótlega eftir
að hann hóf störf hjá okkur var
ákveðið að endurnýja sendibifreið
fyrirtækisins og kaupa bíl með lyftu.
Ég hafði verið á ferðalagi í Þýska-
landi og lent á uppboði þar sem í boði
var forláta sendibíll af Iveco gerð en
þeir bílar voru lítt þekktir á Íslandi.
Ég hafði sambandi við Gísla og við
ákváðum að kaupa bílinn, þar eð
verðið var afar hagstætt. Fljótlega
eftir að við fengum bílinn fór vélin í
honum og enginn kunni að gera við
þessa tegund vélar hér á landi. Nú
voru góð ráð dýr. Gerði Gísli sér þá
lítið fyrir og reif vélina í sundur,
skipti út hlutum sem voru bilaðir og
setti vélina saman á ný, á örskömm-
um tíma. Mitt hlutverk í þessum
framkvæmdum var að þýða fyrir
hann úr þýsku viðgerðarbækur, sem
fylgdu bílnum. Þetta sýnir hvað Gísli
var klár bifvélavirki og hagur í hönd-
unum, enda vann hann í mörg ár sem
verkstæðisformaður hjá Ísarn, áður
en hann réðst til okkar.
Ég kynnti Gísla oft í gríni sem bíla-
málaráðherra Ísam. Hann var ekki
aðeins bílstjóri heldur hafði yfirum-
sjón með bílaflota fyrirtækisins.
Hann fylgdi því fast eftir, að bílunum
væri vel við haldið og þeir væru
hreinir og sætti sig ekki við neinar
málamiðlanir í þeim efnum. Sjálfur
setti hann gott fordæmi með því að
fara aldrei út á götuna nema á hrein-
um bíl.
Gísli var einstaklega útsjónarsam-
ur í starfi sínu. Hann skipulagði tíma
sinn vel og kom ótrúlega miklu í verk
og virtist aldrei hafa mikið fyrir því
að ljúka vinnu sinni þrátt fyrir miklar
annir. Skipulagið á útkeyrslunni var
þaulhugsað og tímasetningar ná-
kvæmar hjá honum. Hann var ein-
staklega trúr sínu fyrirtæki og sínum
samstarfsmönnum enda vinsæll og
vel liðinn af öllum.
Gísli reyndist mér einstaklega
traustur vinur og spjölluðum við oft
um allt milli himins og jarðar. Sér-
staklega varð okkur tíðrætt um Þing-
eyjarsýslurnar, sem voru okkur báð-
um hjartfólgnar. Gísli var ættaður frá
Ingjaldsstöðum, sem er í næsta ná-
grenni við Goðafoss. Þar dvaldi Gísli
oft með fjölskyldu sinni í fríum.
Gísli var einstakur öðlingsmaður
og gæfumaður í sínu einkalífi og er
hans sárt saknað. Ég og fjölskylda
mín vottum Mörtu, Sigurði og Krist-
ínu og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúð.
Egill.
Þegar Gísli var ekki kominn eins
og vanalega miðvikudaginn 12. apríl
fór mig strax að gruna að eitthvað
væri að. Öll þau fimmtán ár sem ég
hafði þekkt hann hafði nánast verið
hægt að stilla klukkuna eftir honum.
Áreiðanlegri og heiðarlegri mann var
ekki hægt að finna. Gísli lagði alúð í
allt sem hann gerði og þjónustulund
var honum í blóð borin. Hans verður
sárt saknað.
Gísli Ragnar Sigurðsson
hjá Aðföngum.
Enginn ræður sínum næturstað.
Gísli K. Sigurðsson frá Ingjalds-
stöðum í Reykdælahreppi hvarf úr
jarðlífinu 12. apríl sl., langt um aldur
fram. Orð sem koma upp í huga minn
er ég minnist Gísla eru heiðarleiki,
hjálpsemi, orðheldni og virðing.
Alltaf var gaman að rabba við hann
um hin ýmsu mál. Hann var grínisti,
stundum með smáhrekki, allt var það
græskulaust og gerði stundina
skemmtilegri. Á heimili þeirra Mörtu
og Gísla var alltaf afskaplega gott að
koma, þau tóku svo hlýlega og fagn-
andi á móti gestum.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast þessu góða fólki. Þá mun ég
ávallt minnast Gísla Sigurðssonar er
ég heyri góðs manns getið.
Jesús Kristur sagði: „Ég lifi og þér
munuð lifa.“ Það er gott að minnast
þessa fyrirheits nú.
Ég sendi Mörtu, Sigurði, Kristínu
og öðrum aðstandendum Gísla Sig-
urðssonar innilega samúðarkveðju og
bið Guð að styrkja þá á sorgarstundu.
Aðalsteinn Jónsson.
Með nokkrum orðum viljum við
kveðja pabba vinkonu okkar.
Með söknuði kveðjum við Gísla,
hann var alltaf svo yndislegur við
okkur og við vorum alltaf velkomnar í
Mjósundið til þeirra hjóna og okkur
tekið opnum örmum. Gísli var svona
eins og góður frændi sem tók alltaf
vel á móti manni. Það er ofboðslega
skrítið að hugsa til þess að þessi ljúfi
maður skuli vera farinn svona snögg-
lega.
Þegar þú ert sorgmæddur
skoðaðu þá aftur huga þinn,
og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum.)
Elsku Marta, Siggi og Kristín, við
sendum ykkur og fjölskyldum ykkar
innilegar samúðarkveðjur. Megi
minningin um góðan mann veita ykk-
ur styrk í sorginni.
Anna Bára, Borghildur, Erla,
Heiða, Hildur, Hulda, Katrín
Ósk, Margrét Hrefna og
Oddný Helga.
Genginn er góður vinur og félagi.
Það eru einungis ljúfar og góðar
minningar sem Gísli hefur gefið okk-
ur. Hann var með eindæmum trygg-
ur og traustur maður.
Hugurinn reikar til fyrri ára þegar
farið var í hina árlegu útilegu, og þá
var gaman. Það var ávallt tekið vel á
móti öllum í tjaldinu hjá Gísla og
Mörtu. Þar var vel veitt, því hjónin
sérlega gestrisin, sannir höfðingjar
heim að sækja. Gísli var einkar barn-
góður maður og gaf sér ávallt tíma að
spjalla við börnin og oftar en ekki var
einhverju góðgæti laumað í lófann.
Gísla var margt til lista lagt. Hann
var mjög góður dansari og það var
ekki ónýtt að svífa um dansgólfið í
örmum þessa stóra og sterka manns.
Hann stundaði útivist, var göngu-
garpur hinn mesti. Snyrtimennskan
var honum eðlislæg, enda bar heimili
þeirra hjóna vott um það. Hann var
engin liðleskja, það stóð ekki á hjálp-
arhönd ef á þurfti að halda. Það er
sannarlega skarð fyrir skildi að hann
skuli vera horfinn úr vinahópnum.
Með þessum fáu orðum viljum við
kveðja þig, vinur, og þökkum þér
samveruna, glettna brosið þitt og
hlýja handtakið.
Elsku Marta, Sigurður, Kristín og
fjölskyldur, megi guð gefa ykkur
styrk á þessum tímamótum, þess
biðjum við.
Saumaklúbburinn og makar.
Ég og fjölskylda mín erum slegin
yfir þeirri óvæntu harmafregn að vin-
ur okkar Gísli Sigurðsson er látinn.
Það hefur verið einstaklega gott að
eiga þennan afbragðsmann að und-
anfarin 20 ár.
Ég mun sakna daglegra samfunda
okkar, þegar hann leit við á skrifstof-
unni hjá mér í Ísam og við ræddum
saman um landsins gagn og nauð-
synjar, ætíð sem vinir.
Nú er þessi vinur okkar farinn á vit
feðra sinna. Það er nú einu sinni leið-
in okkar allra að kveðja þetta jarð-
neska líf, en dauði Gísla var óvæntur
og ótímabær. Það gerir fráfall hans
svo átakanlegt.
Ég er viss um að þegar Gísli varð
bráðkvaddur við stýrið á sendibílnum
sem hann ók og bíllinn rann yfir á
öndverða akrein hefur hann gætt
þess að gera engum mein, það væri í
anda hans.
Gísli var ætíð boðinn og búinn að
aðstoða mig og fjölskyldu mína á alla
lund og við eigum eftir að sakna hans
sárt.
Við kveðjum góðan vin og sam-
starfsmann og biðjum Guð að varð-
veita hann og fjölskyldu hans. Megi
hann hvíla í friði.
Bert Hanson, Ragnheiður K.
Jónasdóttir og fjölskylda.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Minningar-
greinar