Morgunblaðið - 06.05.2006, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. MAÍ 2006 47
MINNINGAR
✝ Rúnar Jón Ólafs-son fæddist í
Smiðshúsum í Hvals-
neshreppi 26. janúar
1937. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
fimmtudaginn 27.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ólafur Vilhjálmsson,
f. 20. febrúar 1897,
d. 14. júní 1966, og
Þuríður Jónsdóttir,
f. 16. júlí 1900, d. 3.
desember 1994.
Systkini Rúnars eru Ásdís Ólafs-
dóttir, f. 1936, Vilhjálmur Ólafsson,
f. 1939, og Gottskálk Ólafsson, f.
1942. Rúnar Jón ólst upp í Smiðs-
húsum til sex ára aldurs er hann
flutti á Suðurgötu 10 í Sandgerði
þar sem foreldrar hans byggðu hús.
Hinn 2. apríl 1961 kvæntist Rún-
1987, og B) Grétar Örn, f. 1992. 3)
Hjördís Úlla Rúnarsdóttir, f. 1968,
gift Einari Birgissyni, f. 1968. Börn
þeirra eru: A) Rúnar Jón, f. 1994, og
B) Þórdís Birgitta, f. 1998. 4) Hel-
ena Rúnarsdóttir, f. 1973, gift
Kjartani Andréssyni, f. 1970. Börn
þeirra eru: A) Alexander, f. 1990, B)
Lísa Rún, f. 1994, og C) Kjartan Sig-
urjón, f. 2003.
Rúnar Jón lauk barna- og gagn-
fræðaskóla í Sandgerði. Hann fór
til Kanada sem unglingur og dvaldi
hjá séra Eiríki Brynjólfssyni í um
eitt ár. Eftir það starfaði hann í
Keflavík, m.a. á Keflavíkurflugvelli
og Kaupfélagi Keflavíkur. Eftir að
Rúnar Jón gifti sig fór hann til
Belgíu og lærði þar smjörlíkisgerð.
Hann vann eftir það í sultu- og efna-
gerð bakara í um tvö ár. Rúnar Jón
starfaði síðar sem verslunarstjóri í
tískufataversluninni Faco í 13 ár og
eftir það í um 20 ár í herrafata-
verslunum. Hann starfaði síðustu
átta árin sem vaktmaður hjá Olís.
Útför Rúnars Jóns verður gerð
frá Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13. Jarðsett verð-
ur í Hvalsneskirkjugarði.
ar Jón eftirlifandi eigin-
konu sinni Margréti
Guðmundsdóttur, f. 14.
ágúst 1942. Foreldrar
hennar eru Guðmundur
Þórðarson, f. 6. nóvem-
ber 1911, d. 31. mars
1960, og Guðrún Guð-
jónsdóttir, f. 4. ágúst
1912. Rúnar Jón og
Margrét eignuðust fjög-
ur börn og 13 barna-
börn og eru þau: 1) Þur-
íður Ólöf Rúnarsdóttir,
f. 1961, gift Róbert Inga
Guðmundssyni, f. 1957.
Börn þeirra eru: A) Davíð Jón, f.
1979, B) Andri Páll, f. 1981, C) Auð-
ur Ósk, f. 1984, D) Magni Lár, f.
1988, E) Gylfi Þór, f. 1995, F) Ágúst
Örn, f. 1995. 2) Guðmundur Rúnar
Rúnarsson, f. 1964, kvæntur Kol-
brúnu Fjólu Kristensen, f. 1964.
Börn þeirra eru: A) Stefán Örn, f.
Elsku besti pabbi minn, það er
ekki auðvelt að hugsa til þess að þú
sért farinn frá okkur en þrautagöng-
unni í gegnum erfið veikindi er þá
allavega lokið. Það var ótrúlegt hvað
þú varst duglegur í veikindunum og
gerðir henni mömmu auðveldara fyr-
ir að geta hugsað sem lengst um þig
heima og vil ég nota tækifærið til að
senda sérstakar þakkir til hennar.
Ég þakka guði fyrir það að ég náði að
koma heim til Íslands daginn áður en
þú fórst svo að ég gæti kvatt þig al-
mennilega þó að það hafi ekki litið út
fyrir að það væri svona stutt eftir en
þú leist svo vel út alveg fram á síð-
asta dag.
Þegar ég hugsa til baka koma svo
margar minningar upp í hugann, þú
kenndir mér svo margt um ævina en
ég man svo vel eftir því þegar ég var
lítil og þrjósk þegar handavinnu-
kennarinn minn skammaðist yfir því
þegar ég vafði garninu vitlaust upp á
puttann. Þá sagði ég að hann pabbi
minn hefði kennt mér þetta svona, og
hélt fast í garnið, en myndarskapur-
inn í þér er mér eftirminnilegur og
það sem ég kann að gera í höndunum
er flest það sem ég lærði af þér.
Þú varst þekktur fyrir rólegheit og
þoldir ekki mikinn asa og læti, ég var
alltaf svo fljótfær og mikil brussa en
þú hjálpaðir mér að slaka á og ég
mun alltaf varðveita það, en þrátt
fyrir rólegheit var alltaf stutt í púk-
ann í þér og lumaðir þú alltaf á góð-
um brandara og þeim mun meira
krassandi þeim mun betra. Ég get
ekki gleymt því þegar við vorum
saman þú, mamma og við fjölskyldan
mín þegar allt í einu þú sast hugsi og
byrjaðir að brosa en það var oft ekki
hægt að fá upp úr þér hvað það var
en oft var gaman þegar það tókst.
Þetta kemur bara svona upp í huga
minn þegar ég sit og er að skrifa
þessi orð en brosið þitt var svo fal-
legt.
Ekki má gleyma því þegar þú
sagðir okkur álfasögurnar, ég varð
öll uppveðruð því að þú varst alltaf
svo trúaður á yfirnáttúrulega hluti
og það var yndislegt að alast upp við
það. Þú sagðir mér að álfarnir færu
alltaf á kreik um áramót og hvattir
mig til að setja loftkökur og mjólk-
urglas út í glugga handa þeim, og viti
menn daginn eftir fann ég skínandi
hjartalaga gullhálsmen handa mér í
glugganum og auðvitað trúði ég því
að álfarnir hefðu gefið mér það. Þú
kenndir líka börnunum mínum álfa-
trúna. Þegar þið mamma keyptuð
litla álfa í Vogatungunni og settuð á
steinana bak við hús og svo þegar
krakkarnir komu voru þeir alltaf að
hreyfa sig en það var lítill púki sem
fór reglulega bak við hús og færði þá.
Þessu hafðirðu gaman af. Þú varst
alltaf tilbúinn að hjálpa til ef eitthvað
þurfti að gera og ég man að mamma
talaði oft um það hvað þú nenntir
endalaust að stjana í kringum okkur
krakkana en það vantaði ekki hjálp-
semina. Vandvirkni var þér alltaf
mikils virði og þú þoldir ekki neitt
fúsk, sama hvort var verið að sauma,
gera við eða eitthvað annað þú sagðir
oft þetta er svo „solid“ en við strídd-
um þér oft á þessu orði.
Snyrtimennska var þér mikils
virði og það kenndirðu mér, vera
snyrtileg til fara í pússuðum skóm og
vel straujuðum fötum og þegar til
þess kom að ég fór að naglalakka mig
kenndir þú mér það en svo var það ég
sem sá um að snyrta á þér neglurnar
seinna því að það skipti miklu máli
eins og annað.
Ég gleymi því aldrei þegar við
Helena vorum litlar og þú settir í
okkur tagl og við kölluðum það kína-
greiðsluna því að þú greiddir okkur
svo stíft að augun fóru út á hlið.
Ég gleymi því aldrei þegar þið
mamma komuð til Danmerkur til
okkar fjölskyldunnar síðasta sumar
og við sátum uppi í sumarhúsi og vor-
um að fara heim til mín og þú kipptir
í joggingbuxurnar og varst að reyna
að segja mér eitthvað. Ég spurði
hvort þú vildir fara í Leví́s gallabux-
urnar og þú brostir út að eyrum en
þá mundi ég eftir því sem þú baðst
okkur systurnar að lofa þér að þegar
þú færir á elliheimilið, að þar yrðirðu
ekki klæddur í jogging því að þú
varst alveg klár á að það mundi
mamma gera og það var ekki þinn
stíll.
Elsku pabbi, minningarnar eru
margar og er hægt að skrifa heila
bók en ég verð víst að kveðja. Ég
kveð þig með bænunum sem við fór-
um með þegar ég var lítil. Guð geymi
þig og við sjáumst síðar.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hjördís Úlla.
Elsku pabbi minn, nú ertu farinn
frá okkur eftir erfið veikindi, ég vildi
að við hefðum fengið að hafa þig
lengur, en við ráðum víst engu um
það. Síðasta árið þitt með okkur var
mjög sérstakt þar sem mál þitt og
orðaforði var takmarkaður en þú lést
það ekki á þig fá. Ef við skildum þig
ekki þá hlóstu og sagðir: „Það kem-
ur.“ Ég mun aldrei gleyma öllum
stundunum okkar þegar ég var barn
og við fórum í lækinn í Nauthólsvík
eða allar ferðirnar suður með sjó til
að tína kríuegg. Í eitt skiptið sagð-
irðu við mig: „Helena, nú tínum við
100 egg,“ og það var ekki hætt fyrr
en því var náð. Svo þegar ég varð
eldri og eignaðist börnin mín mátt-
irðu aldrei til þess vita að mig vantaði
eitthvað, hvort sem það var pössun
eða jafnvel bara mjólkurpottur, þá
varstu kominn úr Kópavoginum upp
í Grafarvog, alltaf tilbúinn að hjálpa.
Þannig varst þú, alltaf að hugsa um
aðra.
Þau voru ófá skiptin sem þið
mamma buðust til að koma heim til
mín og hugsa um börnin mín og
heimilið mitt svo við gætum farið til
útlanda.
Við munum sakna þín mikið, en um
leið munum við minnast þess hve
góður afi og pabbi þú varst. Þótt þú
værir orðinn mikið veikur leistu allt-
af svo vel út, nýrakaður og vel til
hafður. Það var þér svo mikils virði.
Guð geymi þig, elsku pabbi minn.
Í lokin vil ég þakka móður minni
alla þá ást og stuðning sem hún sýndi
pabba mínum í veikindum hans, og
dugnað sem gerði honum kleift vera
á heimili sínu eins lengi og hægt var.
Elsku mamma, guð veri með þér í
þinni miklu sorg.
Þótt heilsu mína særi sótt
og sigri þrekið lúi,
Guðs náð mér veikum veitir þrótt.
Ég veit, á hvern ég trúi.
(Helgi Hálfd.)
Helena Rúnarsdóttir.
Hann tengdapabbi minn hefur
kvatt þennan heim eftir hetjulega
baráttu við illvíga sjúkdóma. Ég
kynntist Nonna haustið 1989, þegar
ég og yngsta dóttir hans felldum hugi
saman. Hann tók mér afskaplega vel
frá fyrsta degi þótt litla pabbastelp-
an hans væri aðeins 16 ára gömul.
Fyrstu vikurnar bjuggum við á heim-
ili þeirra hjóna í Hraunbænum. Þeg-
ar kom að fyrstu íbúðarkaupunum
hafði Nonni sína skoðun á hlutunum
og reyndist okkur unga parinu stoð
og stytta. Honum var margt til lista
lagt hvort sem var að mála eða flísa-
leggja svo ekki sé nú minnst á að
falda gardínur, þar var minn maður á
heimavelli.
Nonni var smekkmaður og fékk ég
að heyra það ef bindið passaði ekki
við skyrtuna eða ef ég blandaði of
mörgum litum saman í fatavali, –
sagði gjarnan að ég yrði að vera dá-
lítið „solid“, enda snyrtimennska og
klæðaburður stór áhugamál í lífi
hans.
Börnin mín þrjú, Alexander, Lísa
Rún og Kjartan Sigurjón, hændust
mjög að afa sínum og reyndist hann
þeim mjög vel. Greiðviknari manni
hef ég aldrei kynnst. Hann kunni
ekki að segja nei, var alltaf boðinn og
búinn ef eitthvað stóð til. Og alveg
sama hvaða vitleysa mér datt í hug,
alltaf gast þú séð einhverja glóru í
því. Við ætluðum saman með fjöl-
skyldum okkar á sólarströnd í byrjun
sumars, en þá kom kallið sem við öll
þurfum að hlýða. Og þótt við förum
ekki saman á sólaströnd í sumar eig-
um við eftir að hlaupa saman um aðr-
ar strendur.
Elsku vinur, þakka þér árin góðu
og þakka þér allar stundirnar sem þú
eyddir með okkur Helenu og börn-
unum. Guð blessi þig og varðveiti.
Kjartan Andrésson.
Elsku afi Nonni, þegar ég hugsa
um þig minnist ég þess aðallega þeg-
ar þú sagðir mér sögur frá því í
gamla daga þegar þið amma komuð í
heimsókn og ég var kominn upp í
rúm og þú varst alltaf tilbúinn að
koma og segja mér sögu. Ég átti ekki
margar stundir með þér síðastliðin
þrjú ár þar sem við búum erlendis en
ég man þegar ég kom heim eitt sum-
arið og þú fórst með okkur frænd-
systkinin, Þórunni Birgittu og mig,
suður í Sandgerði á æskuslóðirnar og
sýndir okkur hólinn þinn. Þetta
fannst okkur sérstaklega gaman. Þú
varst yndislegur afi og við eigum eft-
ir að sakna þín mikið. Bless, afi
Nonni. Guð geymi þig.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þótt þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Rúnar Jón Einarsson.
Elsku afi, núna ertu farinn til guðs,
en þótt þú sért farinn frá okkur mun-
um við alltaf hugsa um þig og allt það
góða sem þú gerðir fyrir okkur, og
hversu góður þú varst við okkur.
Þegar þú varst veikur á spítalanum
komum við oft að heimsækja þig og
við munum aldrei gleyma hversu vel
þú tókst alltaf á móti okkur. Okkur
þykir mjög vænt um þig, elsku afi, og
við munum aldrei gleyma öllum
stundunum sem þú passaðir okkur
og eyddir þínum tíma með okkur.
Svo má ekki gleyma hversu kátur
þú varst alltaf og sagðir okkur sögur
um álfa. Okkur fannst þær alltaf svo
skemmtilegar.
Elsku amma, takk fyrir hvað þú
hugsaðir alltaf vel um hann afa. Guð
geymi þig, elsku afi Nonni.
Alexander, Lísa Rún og
Kjartan Sigurjón.
Kæri bróðir og mágur. Okkur setti
hljóð þegar við fréttum að þú hefðir
beðið lægri hlut fyrir hinum illvíga
sjúkdómi krabbameini sem þú barð-
ist við í tvö ár með þinni seiglu og
mikla lífsvilja.
Þegar maður missir einhvern svo
nákominn og vin hrannast minning-
arnar upp. Fyrsta skipti sem ég
heyrði um krabbamein var á æsku-
heimili okkar suður á nesi í Smiðs-
húsum þegar föðuramma okkar
Guðný dó úr krabbameini. Þá hélt ég,
fjögurra ára, að krabbarnir sem við
lékum okkur að í fjörunni hefðu bitið
hana. Var mér illa við þá þar til ég
vissi betur.
Okkur kom svo ljómandi vel sam-
an þótt við yrðum fljótlega verulega
ólíkir. Þú gast t.d. verið úti að leika
þér allan daginn hreinn og fínn en ég
var varla kominn út fyrir dyr þegar
ég var orðinn rifinn og óhreinn upp
fyrir haus. Þessir eiginleikar fylgdu
okkur mestallt lífið. Ég fór í fótbolt-
ann og var oftast sveittur og óhreinn
meðan þú fórst í félagslífið og varst
stjarnan, alltaf flottastur. Við völd-
um okkur einnig ólík ævistörf. Ég
varð járnsmiður, þú verslunarmaður.
Þrátt fyrir það vorum við alltaf góðir
vinir og fylgdumst hvor með öðrum
og fjölskyldum okkar og hjálpuðum
hvor öðrum eftir bestu getu.
Elsku bróðir og mágur, hafðu
þökk fyrir samfylgdina í gegnum líf-
ið. Elsku Magga, Þury og Robert,
Mummi og Kolla, Hjördís og Einar,
Helena og Kjartan, og öll yndislegu
börnin ykkar, megi Guð vera með
okkur og styrkja í sorg okkar og
söknuði.
Vilhjálmur Þ. Ólafsson
og Sigríður Gísladóttir.
Fyrstu orðin sem komu í hugann
eru ljúfur, barngóður og snyrtilegur
og hann hafði sérstaklega þægilega
nærveru. Já, það getur verið manni
erfitt að setja niður á blað minningar.
Það sýnir vanmátt mansins gagnvart
almættinu.
Þegar kom að því að fata systk-
inahópinn fyrir fermingar og fleira
var Nonni frændi oftast kallaður til.
Hann sá um að halda okkur í stílnum
og oftar en ekki kom hann með föt
heim handa okkur til að máta, enda
hafði hann reynsluna eftir áratuga
verslunarstörf. Það sem hefði verið
martröð fyrir mömmu, að fá okkur
bræður til að standa kjurrir og máta
föt í stundarkorn, var leikur einn
þegar Nonni frændi var mættur á
staðinn. Hann hafði alltaf áhuga á því
sem við vorum að gera eða segja.
Stundum tók hann líka afstöðu með
okkur gegn yfirvaldinu þegar við
þóttumst vera komin með smekk.
Þegar Nonni og Magga komu í
kvöldheimsókn var harðneitað að
fara að sofa, heldur voru notuð öll ráð
til að fá að vaka frameftir og taka
þátt í fjörinu og hlátrasköllunum sem
fylgdu heimsóknum þeirra hjóna.
Hann fylgdist vel með okkur alla tíð
eftir að við uxum úr grasi. Í huga
okkar lifir minning um góðan frænda
sem var okkur kær.
Það var alltaf reisn yfir Nonna
frænda og hann hugsaði vel um útlit
sitt, jafnvel á síðustu dögum erfiðrar
sjúkdómslegu í baráttu við illskeytt
krabbamein þegar eitt af okkur
systkinunum heimsótti hann var
hann ekki í rónni fyrr en hjúkrunar-
konan var búin að raka hann. Þá
ljómaði hann allur og var til í að
spjalla.
Elsku Magga, Þurý, Mummi,
Hjördís, Helena og fjölskyldur, megi
góður guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Óli, Rúnar, Gísli, Eva og
fjölskyldur.
RÚNAR JÓN
ÓLAFSSON
Elsku faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
INGIMUNDUR ÞORKELSSON
vélvirki,
áður til heimilis í
Sporðagrunni 4,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu, Reykjavík, föstudaginn 5. maí.
Þorkell R. Ingimundarson, Helga Geirmundsdóttir,
Þráinn Ingimundarson,
barnabörn og langafabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og
afi,
ÓLAFUR ÞÓRÐAR FRIÐRIKSSON HJARTAR,
lést á Skógarbæ fimmtudaginn 4. maí.
Jarðarför auglýst síðar.
Jóhanna Sigríður Sigurðardóttir,
Svavar Ólafsson, Ulla Britt Söderlund,
Sverrir Ólafsson, Marianne Blomberg,
Þóra Ólafsdóttir, Magnús Gamalíel Gunnarsson
og barnabörn.