Morgunblaðið - 08.05.2006, Blaðsíða 22

22 MÁNUDAGUR 8. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Dagur Hannes-son fæddist á
Hólum í Stokkseyr-
arhreppi 21. októ-
ber 1910 og ólst þar
upp. Hann lést á 96.
aldursári 30. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Hannes Magnússon,
f. 19.10. 1858, bóndi
á Hólum, og kona
hans Þórdís Gríms-
dóttir húsfreyja.
Eftirlifandi systir
Dags er Guðfinna
Dagmar, f. 28.12. 1906. Systkini
Dags sem látin eru: Magnús, f.
1890, Sigurður, f. 1894, Guðlaug,
f. 1896, Þórdís Ágústa, f. 1901,
Jóna, f. 1905, auk þess sem þrír
bræður létust í bernsku.
Hinn 30. september 1938
kvæntist Dagur Sigfríði Sigurð-
ardóttur húsmóður, f. 28.6. 1901,
d. 5.3. 1972, frá Flatey á Breiða-
firði. Sonur Dags og Sigfríðar er
Sigurður Hannes, f. 27.9. 1944,
kennari og íþróttakennari,
kvæntur Ragnheiði Lárusdóttur,
f. 4.4. 1949, vörustjóra hjá Hans
Petersen, dóttur Lárusar Blöndal
Guðmundssonar
bóksala sem nú er
látinn og Þórunnar
Kjartansdóttur.
Börn Sigurðar og
Ragnheiðar eru: a)
Lárus, f. 1971,
stjórnmálafræðing-
ur, kona hans Heba
Brandsdóttir, f.
1971, börn þeirra
Andri, Daði og
Ragnheiður Eva,
þau eru búsett í
Lúxemborg. b) Dag-
ur, f. 1973, atvinnu-
maður og þjálfari í handknatt-
leik, kona hans Ingibjörg
Pálmadóttir, f. 1973, börn þeirra
Sunna, Birta og Sigurður, þau
eru búsett í Austurríki. c) Bjarki,
f. 1980, hefur nýlokið námi í upp-
töku og hljóðvinnslu.
Dagur lærði járnsmíði í Vél-
smiðjunni Héðni og gekk í Iðn-
skólann í Reykjavík. Hann vann
við iðn sína allan sinn starfsald-
ur, lengi í Ofnasmiðjunni og í
mörg ár í Tækni.
Dagur verður jarðsunginn frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Tengdafaðir minn er látinn 95
ára að aldri, eftir langa og góða
ævi.
Afi Dagur eins og við kusum að
kalla hann var enginn venjulegur
maður, hann var eins og stundum
er sagt „raritet“-karl.
Dagur var hægur, kurteis, mjög
rólegur og þægilegur maður, aldrei
þau rúm 30 ár sem við bjuggum
undir sama þaki, skipti hann skapi
við mig, alltaf ljúfur.
Það mátti margt af honum læra,
hann var nýtinn, hógvær og mikill
öðlingur. Afi Dagur var mjög
áhugasamur um alla þá hluti sem
við fjölskyldan tókum okkur fyrir
hendur, fylgdist úr fjarska vel með
drengjunum okkar alla tíð og hafði
gaman af því sem þeir voru gera
hverju sinni og fannst mjög jákvætt
hvað þeir voru fyrir að sjá sig um
úti í hinum stóra heimi. Oft heyrði
maður litlar hendur spila bæði á
píanó og orgel hjá afa sínum og
langafa, bæði synir okkar og síðar
barnabörn okkar fengu að nota
hljóðfærin hjá honum alveg óhindr-
að.
Dagur lifði mikla umbreytinga-
tíma á sinni löngu ævi , uppalinn í
baðstofu á Hólum í Stokkseyrar-
hreppi ásamt mörgum systkinum á
stóru heimili. Dagur sagði oft:
„Hvernig má það vera?“ þegar ver-
ið var að útskýra fyrir honum
tækni nútímans, en hann var mjög
áhugasamur að heyra um allar nýj-
ungar.
Þegar ég kynnist Degi, vann
hann í Tækni ekki mjög langt frá
heimili sínu, og fór hann mjög
gjarnan á hjóli í vinnuna, sem var
ekki mjög algengt þá. Konu sína
Sigfríði missti Dagur fyrir rúmum
34 árum. Það var um það leyti sem
við Siggi vorum rétt að byrja okkar
búskap.
Dagur var mörgum hæfileikum
búinn. Hann hafði mikinn áhuga á
tónlist og sótti ótal tónlistarvið-
burði, og mannamót henni tengd.
Dagur fór í tónsmíðanám árið 1984,
þá orðinn 74 ára sem þótti sérstakt.
Hann náði að semja mörg falleg
lög.
Dagur sótti kennslu og námskeið
í ýmsu, m.a. esperantó og rúss-
nesku.
Hann hafði líka mikinn áhuga á
skáklistinni og sinnti henni vel um
tíma.
Hann hafði lúmska bíladellu og
sannaðist það vel hin síðari ár, því
honum leið ótrúlega vel undir stýri
á bíl sínum, sem hann keyrði alveg
til dauðadags.
Dagur var mikill hugvitsmaður,
og var alla tíð að hanna og smíða
einhvers konar vélar og tæki.
Um leið og ég kveð tengdaföður
minn, vil ég þakka honum sam-
fylgdina og fyrir allt og allt.
Hvíl í friði. Guð blessi þig.
Ragnheiður Lárusdóttir.
Mikill maður, rólegur og alltaf
sem hugur manns þegar á reyndi.
Áhugasamur um tækni, tónlist og
framandi heima. Hann afi Dagur er
dáinn. Það er skrýtið að ímynda sér
að hann sé ekki lengur hér. Ég ein-
hvern veginn reiknaði með að hann
færi aldrei. Það fór lítið fyrir hon-
um, en samt var hann alltaf til stað-
ar.
Hann reyndist vel þeim sem
hann þekktu. Hann var sannkall-
aður klettur en jafnframt einfari og
snillingur. Oft kom hann á óvart
með áhugamálum sínum og þeim
árangri sem hann náði í tengslum
við þau. Hann fór sínar eigin leiðir,
en allt sem hann kom nálægt gerði
hann vel. Ég veit ekki um mörg
pípuorgel í kjallaraíbúðum á höf-
uðborgarsvæðinu. Öllum að óvörum
endaði eitt slíkt inni í litlu stofunni
hjá afa. Með örlitlum lagfæringum,
að sjálfsögðu. Það lýsir honum vel.
Hann var líka alltaf að vinna í ein-
hverju á litla verkstæðinu sínu og
oftar en ekki var mikil leynd yfir
verkefninu. Hann hafði áhuga á að
leysa vandamál, hvers kyns sem
þau voru. Hann vildi okkur vel. Við
skulum reyna að halda þeim lífs-
viðhorfum áfram, elsku afi.
Góður maður er fallinn frá. Minn-
ingin um eilífðarvélina lifir.
Lárus Sigurðsson.
Öllum mönnum þeim er nokkuð
komast til aldurs er það fyrirbúið
að lifa margar kveðjustundir. Þær
eru hluti af lífinu sjálfu og verða
ekki umflúnar. Þær vekja jafnan
sterkar tilfinningar þar sem sam-
ofnar eru kenndir saknaðar og
þakklætis.
Því vakir þetta í huga mínum að
nú lifi ég kveðjustund, því látinn er
í hárri elli Dagur Hannesson járn-
smiður, maður er ég hafði af góð
kynni alla mína ævi. Hann kom
fyrst til liðs við mig er ég var sólar-
hrings gamall, og er ég að vonum
ekki til frásagnar um þau kynni. En
góðvild hans og vinátta til mín hefir
staðið óslitið í þau 77 ár sem síðan
eru liðin.
Dagur hafði þegar í æsku bæði
hneigð og hæfni til smíða og braust
í því innan við tvítugt að koma sér
til náms í vélsmiðjunni Héðni, en
þar réð þá ríkjum Markús Ívars-
son, Árnesingur að ætt og uppruna
og einn af leiðtogum nýrrar tækni-
aldar sem þá var upprunnin. Með
þessu námi lagði Dagur grunn að
farsælu ævistarfi sínu, hann var að
upplagi mikill þrek- og kraftamaður
sem kom sér vel í járnsmíði þessa
tíma sem var mjög erfið. Þá var hið
forna verklag járnsmiða, eldsmíðin,
enn í heiðri höfð en nýrri tækni,
logsuða og rafsuða sóttu á.
Þegar náminu lauk stóð svo á að
fjötrar heimskreppunnar lögðust
yfir og voru fólki flestar bjargir
bannaðar. Kunni Dagur margar
merkar frásagnir frá þeim tíma
sem hefði þurft að skrá niður.
Hefðu þær verið holl lesning mörg-
um þeim sem nú eru ungir. Þegar
úr rættist með atvinnu og fram-
kvæmdir átti Dagur jafnan vísa
vinnu í sinni iðngrein því að hann
var afar vel virkur og fjölhæfur til
smíða, sem kom vel í ljós þegar
hann reisti sér og fjölskyldu sinni
um 1950 vandað íbúðarhús við
Efstasund í Reykjavík. Það hús
byggði hann frá grunni nánast einn
enda var hann verkséður í besta
lagi og hafði hugann við að létta
störf og auðvelda.
Á efri árum var Dagur tilkvaddur
að gera upp fyrir Árbæjarsafn
gömul tæki frá árdegi tækninnar í
Reykjavík.
Dagur átti ekki margar frístundir
en þegar tóm gafst átti tónlistin
hug hans og lék hann ágætlega á
orgel. Svo gæti virst að járnsmíð og
tónlistariðkun ætti ekki samleið, en
þá má minnast þess að einn af
frumherjum á tónlistarsviði í
Reykjavík, Jónas Helgason dóm-
organisti, var lærður járnsmiður.
Dagur Hannesson var gæfumað-
ur í lífinu, hann var virtur í starfi
sínu sem honum var hugleikið og
lék í höndum hans. Hann var far-
sæll í fjölskyldulífi sínu og sá nýjar
kynslóðir komast til góðs þroska og
fremdar. Helstu persónueinkenni
hans voru prúðmennska og kurteisi
og drengileg framkoma í hvívetna.
Hann var í allri framgögngu gervi-
legur og fór þar saman ásýnd og
innri maður.
Með virðingu og þökk er hann
hér kvaddur.
Helgi Ívarsson.
DAGUR
HANNESSON
✝ Sæunn G. Guð-jónsdóttir,
Fjarðarseli 18 í
Reykjavík, fæddist í
Hnífsdal 25. nóvem-
ber 1925. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi í
Fossvogi 29. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðjón Ólafsson
verkamaður og Ás-
gerður Jensdóttir
húsmóðir sem
bjuggu í Hnífsdal.
Bróðir Sæunnar var Ólafur Kjart-
an Guðjónsson kaupmaður í Hnífs-
dal og síðar á Akranesi, hann er
látinn.
Sæunn giftist 25. desember 1948
Kristjáni Þorgilssyni vélstjóra frá
trésmiður. Börn þeirra eru Þórdís
og Inga Guðbjörg. 5) Ásgerður
ræstingarstjóri í Reykjavík, f.
2.10. 1955, maki Halldór Ebenes-
ersson bifreiðarstjóri. Börn þeirra
eru Kristján Guðni, Bjarni Sigur-
jón og Elísabet. 6) Páll Þór rafvirki
í Reykjavík, f. 28.12. 1962, maki
María Jónsdóttir kennari. Börn
þeirra eru Kristján Jón, Ásgerður
Arna og Stefán Þór. Sonur Krist-
jáns er Júlíus skipstjóri Akureyri,
f. 27.12. 1947, maki Steinunn
Benna Hreiðarsdóttir. Börn þeirra
eru Gunnur Lilja, Berglind og
Herdís Júlía.
Sæunn og Kristján bjuggu
fyrstu árin á Skólastíg 7 í Bolunga-
vík, síðar á Bakkastíg 9 og loks á
Traðarstíg 2 Bolungavík. Árið
1987 fluttu þau hjón búferlum til
Akraness, en þar lést Kristján árið
1989. Sæunn flutti á Fjarðarsel 18 í
Reykjavík árið 1995 og bjó þar er
hún lést.
Sæunn verður jarðsungin frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Bolungavík, f. 8.
mars 1924, d. 13. nóv-
ember 1989. Börn
þeirra hjóna eru: 1)
Guðjón Þorgils skóla-
stjóri í Sandgerði, f.
20.8. 1948, maki Ólöf
Björgvinsdóttir
sjúkraliði. Börn
þeirra eru Björgvin,
Sæunn og Kristján
Þorgils. 2) Ásgerður
Katrín, f. 8.12. 1949,
d. 1953. 3) Hrönn
hjúkrunarfræðingur
í Reykjavík, f. 7.4.
1952, maki Aðalsteinn S. Guð-
mundsson viðskiptafræðingur.
Börn þeirra eru Ársæll, Anna Rak-
el og Ólafur Snævar. 4) Katrín
sjúkraliði í Reykjavík, f. 2.10.
1955, maki Guðmundur Gíslason
Elsku mamma mín.
Það er svo sárt að kveðja þig, þó
að ég viti að þetta er það sem þú
óskaðir þér.
Mig langar að pára nokkur þakk-
arorð til þín og pabba fyrir allt sem
þið gerðuð fyrir mig og mína fjöl-
skyldu, sérstaklega þegar veikindin
öll dundu yfir okkur. Þegar við vor-
um öll í Bolungarvík og Guðmundur
veiktist, ég veit ekki hvernig við
hefðum komist í gegnum það ef þið
hefðuð ekki verið til staðar.
Í veikindum dóttur minnar gat ég
alltaf komið til þín og grátið þegar
ég þurfti. Þú varst alltaf svo hlý og
góð, kvartaðir aldrei þó að þér liði
ekki alltaf vel, þú fórst í gegnum allt
á æðruleysinu.
Mig langar líka að þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar sem við áttum
saman, þá sérstaklega þegar við
vorum vestur á Arnarstapa þar sem
við áttum saman bústað. Þar var
mikið spilað og hlegið.
Síðustu ár hafa verið þér erfið, en
aldrei kvartaðir þú. Sama hvað gekk
á.
Ég kveð þig nú, elsku mamma
mín, ég veit að þú ert komin til
pabba og þjáningunum er lokið.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Bestu kveðjur til pabba frá okkur
öllum.
Þín dóttir,
Katrín.
Elsku amma.
Það er svo erfitt að skilja að þú
skulir vera farin frá okkur. En gott
að vita að þú sért búin að fá hvíldina
langþráðu, og vita að þú ert komin
til afa.
Svona hluti er erfitt að sætta sig
við og söknuðurinn er mikill því þú
spilaðir svo stórt hlutverk í þessari
litlu fjölskyldu. Þú varst eina amm-
an sem við Þórdís og Inga kynnt-
umst en þú fylltir vel í skarðið og
þín verður sárt saknað af okkur öll-
um.
Við minnumst þín sem góðrar og
hjartahlýrrar konu sem alltaf var
hægt að leita til. Við áttum ynd-
islegar stundir saman, í útilegum og
á Arnarstapa, svo var alltaf gott að
koma heim til þín og sitja með þér,
en þú hafðir alltaf mikinn áhuga á
okkar lífi og spurðir margs og
komst með ráðleggingar ef okkur
vantaði.
Þú áttir mörg barnabörn og
barnabarnabörn og vissir allt um
alla og það hélst fram á síðasta dag.
Síðustu árin voru þér erfið og oft
undruðumst við á því hvernig þú
komst áfram, en það var bara á
hörkunni, en oft vildirðu bara fá að
fara.
Við kveðjum þig því núna, og
samgleðjumst þér yfir að vera kom-
in til afa og þeirra sem þér þótti
vænt um.
Þínar dótturdætur,
Þórdís, Inga og Anna Rakel.
Elskuleg föðursystir mín, Sæunn
Guðjónsdóttir, eða Sæa frænka eins
og hún hefur alltaf verið kölluð af
mér og mínum, er látin. Þegar ég
var að alast upp í Hnífsdal bjó hún
ásamt manni sínum, Kristjáni Þor-
gilssyni, og börnum þeirra í Bolung-
arvík. Heimsóknir til þeirra í Víkina
urðu margar og fátt vissi ég
skemmtilegra en að fá að dvelja hjá
þeim um lengri eða skemmri tíma.
Þau hjón eignuðust sex börn á 14
árum og oftar en ekki sá Sæa að
mestu ein um börn og bú auk þess
að vinna utan heimilis þegar börnin
fóru að stálpast, því Kitti maður
hennar var sjómaður og því mikið
fjarverandi. En þó heimilið væri
stórt var alltaf pláss fyrir aukabarn
og ég fann að ég var alltaf velkomin.
Sæa og Kitti urðu fyrir því mikla
áfalli að missa næstelsta barnið sitt,
dóttur sem lést tæplega fjögurra
ára gömul. Ég á nokkrar myndir í
huganum af þessari fallegu nöfnu
minni, sem var örlítið eldri en ég.
Hún var líkamlega fötluð en aldrei
fengu þau að vita hvað í raun hrjáði
hennar veika líkama. Þessi sára lífs-
reynsla hefur án efa átt sinn þátt í
af hve ótrúlegu æðruleysi Sæa
mætti öðrum áföllum síðar á ævinni.
Aldrei minnist ég þess að heyra
frænku mína skamma börnin sín
eða brýna raustina, hún notaði mild-
ar en um leið áhrifaríkari leiðir til að
hafa stjórn á hópnum sínum. Heim-
ilislífið einkenndist af glaðværð og
samkennd, alltaf var nægur tími til
að spjalla eða spila en samt var Sæa
myndarhúsmóðir af gamla skólan-
um, sívinnandi og aldrei skorti neitt.
Það var foreldrum mínum og
ömmu mikið gleðiefni þegar Sæa og
Kitti fluttu til Akraness, en þau
höfðu þá búið þar um margra ára
skeið. En stuttu síðar veiktist Kitti
og hann lést um aldur fram árið
1989. Tveimur dögum síðar lést ætt-
móðirin, Ása amma, í hárri elli. Það
varð Sæu þungbært að missa sinn
góða lífsförunaut og nokkrum árum
síðar létust foreldrar mínir og bróð-
ir, sem öll voru henni afar kær, með
stuttu millibili. Sæa var nú ein eftir
af fjölskyldunni á Akranesi og flutti
árið 1995 til Reykjavíkur, þar sem
hún keypti íbúð í húsi með Páli Þór,
yngsta syni sínum og hans fjöl-
skyldu. Sæa naut þess að vera í ná-
lægð við Palla, Maju og börn þeirra
og öll hin börnin hennar og þeirra
fjölskyldur voru henni einnig afar
náin. Heilsa frænku minnar var lé-
leg í mörg ár en síðasta árið í lífi
hennar dundi hvert áfallið af öðru
yfir og aðdáunarvert var að fylgjast
með þrautseigjunni, dugnaðinum og
æðruleysinu sem þessi einstaka
kona sýndi. Hún notaði ekki sterk
lýsingarorð yfir líðan sína, þegar
vitað var að hún var sjárþjáð sagðist
hún bara vera svolítið löt.
Mikið á eftir að verða tómlegt að
geta ekki lengur komið við hjá henni
í Fjarðarselinu á leið heim úr
vinnunni, eins og ég gerði gjarnan
mér til upplyftingar og sálubótar,
finna hlýjuna og umhyggjuna,
drekka kaffibolla og þiggja köku-
sneið eða nammibita. Ég bið góðan
Guð að blessa minningu elsku Sæu
frænku minnar og ég og fjölskylda
mín vottum börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu sam-
úð.
Ásgerður Ólafsdóttir.
SÆUNN G.
GUÐJÓNSDÓTTIR
Elsku amma mín.
Þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum
saman. Sérstaklega minnist
ég þess þegar þú komst í mat
til okkar og þegar þú bauðst
okkur í skötuveislu á Þor-
láksmessu.
Vertu sæl amma mín og
megi Guð geyma þig.
Kveðja
Ólafur Snævar.
HINSTA KVEÐJA